[RPG] Binding aan de roodbloeden. 4 - Speeltopics

Nummer 1: Boem.
Nummer 2: Boem.
Nummer 3: Boem.

Inspringen kan altijd. We geven je korte samenvatting en helpen
je met in het verhaal te komen.
Hoe maak je dan Norfolker of vampier? Want die moet toch gebonden zijn?

- Je kan doen dat je vampier 'zijn' mens nog zoekt of dat ie gefaald
heeft en dus eigenlijk ook weer vrij is.
- Je kan dat ook doen met een Norfolker for sure (:




Op een eiland hier ver vandaan woont een apart volkje, het Norfolk. Het zijn mensen die een soort dorpje hebben gebouwd op een plek in het bos, het zijn mensen die bedreigd worden door een ander volk, Avalonio, mensen die krachten hebben. Behalve de twee volkeren wonen er ook vampieren. Het Norfolk had eeuwen geleden wat op de bedreiging van de Avaloniërs bedacht, ieder pasgeboren Norfolker kreeg een ketting met een klein, rood amulet. Op een dag zou een vampier zich tot het amulet aangetrokken worden en dat was een teken dat ze een 'bond' hadden, de vampier was verplicht het mens te beschermen tegen de mensen met krachten. Sommige vampieren vluchten voor het rode amulet, maar er is gene ontkomen aan.

Paar belangrijke weetjes:
- Hoe Norfolkers en Avaloniërs wonen, het leek me leuk dat ze in van
die boomhutten wonen net zoals in avatar. Zoals hier Op 8.50/11.35 zie je stuk van 't dorpje, op 12.15 binnenkant van hut en 13.05 overzicht dorp 8D En nog een plaatje.
- En ze dragen geen bladeren ofzo, haha, ook weer zoals in avatar of een beetje zoals dit. (: Maar vergeet niet dat ze geen elektriciteit enzo hebben!
- Als een vampier het mens ontmoet dat hij of zij moet beschermen begint het amulet van diegene te gloeien en voelen vampiers zich vreselijk aangetrokken tot het amulet.
- Je moet een beetje denken aan van die Afrikaanse stammen of indianen stammen, lol, met van die houten hutjes enzo.
- Een vampier voelt, als hij eenmaal hem of haar, heeft ontmoet de pijn van diegene die hij moet beschermen.
- De ruzie tussen mensen van Avalonio en Norfolk gaat al tot eeuwen terug, nu is het vooral dat Avalonio de Norfolkers van het eiland willen verjagen zodat ze alles voor zichzelf hebben.
- Je mag enkel relatie met je eigen soort.
- Voor Norfolkers en Avaloniërs; Als het donker is mag je de stam niet verlaten, tenzij er een speciale tocht/jacht is.
- Sommige Norfolkers doneren af en toe hun bloed aan de vampier die
hun beschermt uit dank.

Wat kan je zijn:
- Iemand van Norfolk.
- Iemand van Avalonio (mens met gave).
- Een vampier (Nog vrij of niet meer).

Lijstje om in te vullen
Naam: Volledige naam.
Geslacht:
Leeftijd: Voor vampier oogt als en werkelijke leeftijd
Soort: Norfolker, Avaloniër, vampier.
Innerlijk: Mag kort, mag ook lang ;p
Uiterlijk: Foto mag, niet verplicht.

Rang: Je hebt verschillende rangen, verkenners verkennen omgeving en zoeken betere plaatsen en voedselbronnen etc. Je hebt nog wachters en krijgers/jagers, bij dat laatste zijn vooral mannen, maar een enkele vrouw wordt toegelaten.
Gave: Enkel voor Avaloniërs.
Status: Voor vampiers, gebonden (hebben diegene die ze moeten beschermen al gevonden) of nog vrij (hebben diegene die ze moeten beschermen nog NIET gevonden).
Gebonden aan: Voor de Norfolkers, gebonden aan welke vampier.

Joiners.
Norfolkers
V) Ruby - SoulEater
M) Zack - The Boss
M) Kay - Vluuv
V) Zoë - Progeny

Avaloniërs
V) May - MvrLeto
M) Sam - MvrLeto
V) Eden - Vluuv
M)Dean - Adored

Vampieren
V) Leah - SoulEater
V) Melinda - ThatStory
M) Peter - RainForest
V) Emilia - Shithead

'Koppels'
Ruby - Peter
Zach - Leah
Kay - Lily
Zoë - Emilia

Vampiers & Norfolkers worden op einde gebonden.
Doe ik doormiddel van cijfers geven en dan online te dobbelen

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2011 - 15:58 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Snel loop ik naar buiten. Het plein ligt onder de rotzooi en er staan veel mensen te huilen, of boos tegen elkaar te schreeuwen. Hier en daar ligt een gewonde die nog geen hulp heeft gekregen. Aan de rand van het slagveld zie ik Leah en Zack staan. Ik loop op ze af en glimlach. "Ehm, hebben jullie misschien mijn ouders gezien? Ze waren niet thuis, dus tjah.. Waarom vielen de Avaloniërs eigenlijk aan? Ze hebben hun beelden toch teruggekregen?"

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Zack - Norfolker.

Als de Avaloniërs als sneeuw voor de zon weer afdruipen komt een bekende onze kant op gelopen, Kay.
"Ehm, hebben jullie misschien mijn ouders gezien? Ze waren niet thuis, dus tjah.. Waarom vielen de Avaloniërs eigenlijk aan? Ze hebben hun beelden toch teruggekregen?" Ik knipper een paar keer met mijn ogen en veeg een bezwete lok haar uit mijn gezicht. 'Sorry gast, niet gezien.' Ik kijk weer naar het slagveld en ook Felix komt aan gelopen.
'Ik zeg je, die gasten sporen niet.' 'Zo ver waren we al,' grom ik. Ik vraag me net als Kay af waarom ze aanvielen en haal dan ook de schouders op.
'Ik heb geen idee. Misschien weer één of ander wraakactie, al zou ik niet weten waarop. Weet je jongens, ik had ergens gehoopt dat aan deze koude oorlog een einde kwam, omdat het al zo lang rustig was. Maar ik had het fout,' zucht ik en berg mijn mes op. Dan bedenk ik me de Avaloniër die ons waarschuwde voor de aanval. Zouden ze haar te pakken hebben gekregen?
'Ik ben naar mijn huis,' zeg ik en neem op een drafje afscheid van het gezelschap. Als ik bij mijn huis ben klim ik snel en lenig de touwladder op, om mezelf vervolgens binnen te laten. De Avaloniër ligt op mijn bank, opgekruld. 'Het is veilig,' zeg ik met een glimlach, waarna ze aarzelend het hoofd heft.
'Echt, het is voorbij. Kan ik je wat drinken aanbieden?' Ik weet net zo goed als zij dat ze niet meer terug kan en vraag me af hoe het stamhoofd zou staan tegenover het idee om haar hier te houden. Ik denk dat hij dat niet gaat waarderen, niet na die aanval van net. Maar aan de andere kant waarschuwde ze hem wel. Ik werp een blik op haar. Niet aan denken, Zack. Dat zijn jouw zaken niet. Toch knaagt er een schuldgevoel aan me. Ik kon haar toch moeilijk aan haar lot overlaten?
Toch?

---

No growth of the heart is ever a waste

Leah
Ik zag Kay bij Zack staan en bekeke het tafereel vanuit de boom. Zo te zien had Zack het er goed vanaf gebracht nog, en zo te voelen ook, in tegenstelling tot anderen mensen die ik zag. Toen ik zag dat Zack naar zijn eigen hut ging bleef ik nog even rustig zitten. Ik merkte dat ik dorst had, wat waarschijnlijk veroorzaakt werd door de sterke geuren van bloed die er zo net nog waren. Het was overweldigend geweest, maar ik had me in weten houden gelukkig. Na een tijdje sprong ik uit de boom. Rustig liep ik naar Zack's hut en klom naar binnen. "Hé Zack, gaat 't een beetje?" vroeg ik en toen viel mijn blik op de Avaloniër die op de bank lag, helemaal opgerold. Zwijgend liep ik naar de twee toe. "Wat denk je dat ze met haar gaan doen..?" vroeg ik, mijn nieuwsgierigheid kon ik niet verbergen. Ik had geen flauw idee wat de twee volkeren zoudenn doen met zo'n situatie. Haar verbannen? Dan kon ze nergens meer heen. Straffen? Op voorwaarde mocht ze hier blijven? Zwijgend wachtte ik af en haalde even een hand door mijn lange haren.

-kort, langer kreeg ik 't niet ;x-

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Stil kijk ik hoe Zack en daarna ook Leah vertrekt. Waar zijn mijn ouders? Ik ren naar het dorpsplein en opgelucht zie ik mijn vader en moeder zitten. Maar ze kijken niet blij. Ongerust loop ik naar ze toe en ik kniel bij mijn moeder neer, die ligt. "Mam, wat is er aan de hand? Gaat het?" Ze glimlacht en probeert overeind te komen, maar haar gezicht vertrekt en ze zakt terug. Mijn vader knikt naar haar zij, en ik voel hoe ik misselijk wordt als ik de wond zie. Een van de Avaloniërs heeft zijn gave op haar gebruikt en een rafelige, donkerrode en hier en daar zwartgeblakerde wond achtergelaten. "Blijf hier. Ik ga een dokter halen." zeg ik vastbesloten en ik loop al weg. Wie kan ik om hulp vragen? Dan denk ik aan mijn beschermster. Waar is ze nu ik haar nodig heb?

Eden - Avaloniër
Stilletjes lig ik in de hut, als ik ineens voetstappen hoor. Ik blijf liggen, en voel hoe een nieuwe traan zijn weg over mijn wang zoekt. "Het is veilig." zegt een mannenstem, en ik kijk omhoog. Het is de jongen van eerder, de jongen die me hielp. Betekent dat dat ik hem kan vertrouwen? Hij blijft een Norfolker. "Echt, het is voorbij. Kan ik je wat drinken aanbieden?" Ik knik aarzelend. "Doe maar water." zeg ik schor, en ik zie het meisje dat net bij hem was ook de hut binnen komen. "Wat denk je dat ze met haar gaan doen..?" vraagt ze, alsof ik er niet bij lig. Ik kom overeind uit mijn liggende positie en schraap mijn keel. "Ik wil jullie niet verder lastig vallen." Ik sta op van de bank en veeg de tranen van mijn wangen weg. "Misschien is het beter als ik ga." Maar waarheen, Eden? Waarheen? Wil je terug gaan naar je ouders, naar je huis, zodat Emily je vervolgens de huid vol kan schelden en belachelijk kan maken? Nee, dat niet. Ik trek de jungle in, ga op mezelf leven, en wie weet word ik gelukkig. Ach, doe niet zo belachelijk. Hoe kan ik nou gelukkig worden in de jungle, zonder gezelschap?

Poeh, even kijken naar hoe Lily ookal weer in elkaar zta hoor :'D En dan reageren.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lily
Het duurde vreselijk lang en ik begon me te vervelen. Daarom was ik naar buiten vertrokken, bloedgeur.. Overal hing het en ik kreeg dorst, verdomme, ik móést drinken. Even overwoog ik om een stervende te pakken, maar besloot dat toen toch maar niet te doen. Dat zou waarschijnlijk ruzie met mijn beschermeling opleveren en ik wilde niet dat hij zichzelf ging pijnigen om mij te irriteren uit woede. Ik stak mijn handen geïrriteerd in mijn zakken en liep verder, tot ik plots Kay zag. "Ha, je leeft nog," merkte ik droogjes op en keek hem aan. Ik moest hem beschermen ja, maar erg druk maakte ik me nog niet om hem. Hij was nog altijd een vreemde voor me, nog geen reden om mezelf in gevaar te brengen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Eindelijk kom ik Lily tegen en hijgend ren ik naar haar toe. "Ha, je leeft nog." Ik rol met mijn ogen en veeg het zweet van mijn voorhoofd. Wat een begroeting. "No shit, Sherlock. Hoe dan ook, mijn moeder is gewond, dus ik zoek een dokter. Jij hebt er zeker niet toevallig een gezien?" Wie weet, het kan zijn dat ze net iemand tegen is gekomen? Vast niet. Ach, ik vind wel iemand. "Laat maar, het lukt me wel." Ik glimlach en kijk het plein over, op zoek naar hulp.

Eden - Avaloniër
Stilletjes lig ik in de hut, als ik ineens voetstappen hoor. Ik blijf liggen, en voel hoe een nieuwe traan zijn weg over mijn wang zoekt. "Het is veilig." zegt een mannenstem, en ik kijk omhoog. Het is de jongen van eerder, de jongen die me hielp. Betekent dat dat ik hem kan vertrouwen? Hij blijft een Norfolker. "Echt, het is voorbij. Kan ik je wat drinken aanbieden?" Ik knik aarzelend. "Doe maar water." zeg ik schor, en ik zie het meisje dat net bij hem was ook de hut binnen komen. "Wat denk je dat ze met haar gaan doen..?" vraagt ze, alsof ik er niet bij lig. Ik kom overeind uit mijn liggende positie en schraap mijn keel. "Ik wil jullie niet verder lastig vallen." Ik sta op van de bank en veeg de tranen van mijn wangen weg. "Misschien is het beter als ik ga." Maar waarheen, Eden? Waarheen? Wil je terug gaan naar je ouders, naar je huis, zodat Emily je vervolgens de huid vol kan schelden en belachelijk kan maken? Nee, dat niet. Ik trek de jungle in, ga op mezelf leven, en wie weet word ik gelukkig. Ach, doe niet zo belachelijk. Hoe kan ik nou gelukkig worden in de jungle, zonder gezelschap?

Sam, ik kan niet echt lekker reageren met Leah, dus ik reken even op jou :''D

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zack - Norfolker.

Ik knik en loop naar de keuken toe. Die zal ook het een en ander hebben meegemaakt aan trauma's vandaag. Ik weet niet hoe de Avaloniers tegenover spelbrekers staan, maar mochten ze van onze zijde komen, zouden ze niet op al te veel sympathie kunnen rekenen..
Als ik haar het water aanreik blijf ik even zwijgend staan.
'Ik heb geen idee,' zeg ik naar waarheid tegen Leah. Het was geen optie om haar te verbergen. Mijn huis is niet bepaald inbrekerproof en gelukkig valt er ook niks te halen. 'Waar ga je heen?' vraag ik naar het meisje. Ik glimlach even als ze me met grote ogen aankijkt. 'Oke, ik zal anders beginnen. Aangenaam, ik ben Zack.' Ik steek mijn hand uit. 'En dit is Leah.' Op het moment dat ik het zeg hoor ik gestommel buiten. Ik gooi een vluchtige blik uit het raam, waar een paar mensen zitten te mompelen.
'Zack, kan ik je even spreken?' Het is een dorpsbewoner, iemand die mijn ouders kent, maar die ik niet ken. 'Ja?' vraag ik uit het raam. 'Is ze hier?' 'Wie?' vraag ik zo onschuldig mogelijk. 'De Avalonier. We willen haar spreken.' Ik zucht even en laat mezelf dan naar beneden. 'Als ze teruggaat is ze ten dode opgeschreven. Ze zal voor altijd het doelwit zijn van spot en hoon,' zeg ik tegen het groepje mensen.
'Daar gaat het niet om. We kunnen ons niet veroorloven dat zij als infiltrantje gaat dienen voor de rest van die bende. Ik heb het overlegd met het stamhoofd. Ze moet terug.' Ik bijt op mijn lip. Wat zegt mijn gevoel me? Natuurlijk was de mogelijkheid altijd aanwezig en laks worden konden wij ons ook niet veroorloven. Maar is het wel menselijk om haar terug te sturen naar het hol van de leeuwen?
Menselijk?

---

No growth of the heart is ever a waste

Lily
Zijn moeder was gewond? Eerlijk gezegt deed het me niet heel veel, ik kende haar niet en ik was hier alleen voor mijn missie. Iemand die ik niet kende beschermen met mijn leven, geweldig. Gewoonweg geweldig! Had niks anders gewilt. Ha, niet dus. Ik stak mijn handen in mijn zakken en liep met hme mee, hij bleef er tenslotte wel leuk uitzien en wie wist viel hij wel mee. "Op het midden van het plein liep ergens een dokter rond," zei ik nonchalant terwijl ik voor me uit keek. Ik had er inderdaad eentje gezien, hij was wat mensen aan het helpen, misschien wilde hij wel wat tijd vrij maken voor Kay's moeder.

Leah
Ik stak mijn handen in mijn zakken en keek zwijgend naar de twee, dit was een van die dingen waar ik weinig mee te maken had. Althans, als Zack besloot haar te verbergen veranderde dat de zaak. Plots was er buiten wat gestommel, Zack vertrok naar buiten en ik concentreerde me op de stemmen. Zack had een probleem aan zijn broek hangen als hij er tegenin ging vreesde ik en het meisje ook en al te veel zin in problemen had ik niet, daarom richtte ik me tot het meisje. "Je moet hier weg, klim op mijn rug." Ze keek me onbegrijpelijk aan en ik zuchtte zachtjes. "Vertrouw me nou maar en schiet op," zei ik haar. Het kon zijn dat de Norfolkers gewoon zonder pardon binnen braken om te controleren of zij hier was. Toen ze uiteindelijk toch twijfelend op mijn rug geklommen was zei ik haar dat ze zich goed moest vasthouden en toen sprong ik door het raam naar buiten. Om vampiersnelheid sjeesde ik met haar op mijn rug door het bos, tot we eindelijk ver genoeg waren ik stopte. We waren bij de grot waar Zack en ik ons niet zo lang geleden verstopt hadden. Toen het meisje van mijn rug was draaide ik me naar haar toe. "Hier ben je wel veilig en ik weet niet wat zack met je van plan is, maar het ziet er niet naar uit dat hij je aan hun over levert. Dat is ook niks voor hem." Ik haalde een hand door mijn haren. "En ik zal straks even kijken of de kust daar veilig is en vragen wat hij van plan is, als hij van plan is je te verbergen, zal ik ej terugbrengen en anders.. Tsja, dat is aan Zack." Ik leunde tegen een boom aan en had mijn armen over elkaar geslagen. Misschien kwam Zack hier wel heen als hij ontdekte dat we wegwaren, misschien begreep hij wel wat ik gedaan had. Ik zuchtte zachtjes, nu nog wachten.


EpicFail :'D

[ bericht aangepast op 30 juni 2011 - 21:06 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
"Hm, oke, dan ga ik daar heen." Ik loop al naar het plein, en tot mijn verbazing loopt Lily mee. Waarom doet ze zo afstandelijk? Mijn moeder is verdomme gewond, geeft ze daar dan niet om? We zijn gebonden, het is toch haar plicht om om me te geven? Ach, niemand kan haar dwingen. Zolang we geen ruzie krijgen moet ik niet klagen, ze helpt me immers wel. Gelukkig zie ik de dokter die ze bedoelt en ik snel naar hem toe. "Ah, dokter Jackson. Kunt u misschien even meekomen? Mijn moeder is zwaargewond door de aanval van die Avaloniërs." De dokter glimlacht naar me en knikt. "Een moment, jongeman. Ik moet even dit afmaken." Hij richt zich weer op zijn patiënt, een jong meisje. Hij wikkelt verband om haar been en aait dan een keer over haar hoofd. "Doe voorzichtig, en dan komt het allemaal goed." Hij staat op en meteen komen haar ouders om haar op te tillen en te troosten. "Dus, waar moeten we zijn?" vraagt hij me terwijl hij zijn spullen bij elkaar pakt. "Volgt u me maar." zeg ik glimlachend en ik loop al naar mijn moeder toe.

Eden - Avaloniër
Dankbaar neem ik het water aan en ik zet mijn lippen aan het glas. Het drinken is heerlijk koel en ik voel me meteen wat frisser. "Waar ga je heen?" vraagt hij dan aan me, en zonder iets te zeggen kijken ik hem stilletjes aan. Waar zou ik ooit heen moeten gaan? Hij glimlacht geruststellend en steekt zijn hand naar me uit. "Oke, ik zal anders beginnen. Aangenaam, ik ben Zack." Ik pak zijn hand aan en schud die zachtjes. "En dit is Leah." Ik glimlach naar het meisje en laat de jongen zijn hand los. "Ik ben Eden." Zacks aandacht wordt afgeleid en hij loopt naar het raam, waar hij wat woorden wisselt met mensen buiten en vervolgens naar beneden gaat. Ik neem nog een paar slokken van het koele water terwijl ik hier en daar een woord opvang. De rode lijn heb ik begrepen: Ik moet weg. Ik sta op en glimlach naar Leah. "Ik ga maar weer eens." Ik haal nog een keer diep adem, recht mijn rug en veeg de tranen van mijn wangen. Ik heb mijn keuze gemaakt, en nu zal ik de consequenties dragen. Zonder te laten zien hoe bang ik ben wil ik al naar buiten stappen als Leah begint te praten. "Je moet hier weg, klim op mijn rug." Ik kijk haar vreemd aan, maar als ze blijft aandringen loop ik toch naar haar toe. Ik heb geen keus, en Zack heeft me ook geholpen, dus waarom zou zij andere bedoelingen hebben? Onwennig ga ik op haar rug zitten en bijna meteen sprint ze weg. Ze crosst tussen bomen door en het gaat zo snel dat alles om ons heen een groene waas lijkt. Als ze eindelijk stopt praat ze nog even en gaat dan tegen een boom aan staan. Ik laat me op de grond zakken, om bij te komen van de rit en om uit te rusten. "Dankjewel." zeg ik zacht, terwijl ik naar de grond kijk en met mijn vinger figuren teken in het zand.

[ bericht aangepast op 30 juni 2011 - 22:03 ]

Ja ik dacht, laat ik haar even redden x]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lily ~ Vampire. Gematched met Kay.
Ik zag hem vreemd naar me kijken, waarschijnlijk begreep hij mijn gedrag niet, logisch. Ik was nou eenmaal een apart gevalletje, maar hij moest begrijpen dat je niet iemand kon dwingen om om iemand te geven en je elven ervoor te geven. Hij moest het verdienen, laat hem zich maar eerst bewijzen bedacht ik me. Zwijgend volgde ik het duo naar zijn moeder, eenmaal daar leunde ik relaxed tegen een boom aan terwijl ik het schouwspel bekeek. Dus dat was zijn moeder? Nu moest ze niet denken dat ik extreem vriendelijk tegen haar ging doen omdat ze gewond was of omdat ze Kay's moeder was. Ik was hier voor Kay, niet voor iemand anders, misschien lekkere jongens. Figuurlijk en letterlijk dan he, maar meer ook niet. Behalve Kay was er hier niks wat me hier bond.

Leah ~ Vampire.
Zwijgend keek ik toe hoe ze figuurtjes tekende, ik kon iets zeggen zoals 'graag gedaan' of 'was niks', maar ik had liever niet hier vastgezeten in het bos. Haar bloed rook trouwens verdomd lekker.. God Leah, houd je kop erbij! Ik ging ook maar zitten, nog steeds tegen de boom, en zuchtte zachtjes. "Als hij maar komt voor zonsondergang, ik heb geen zin om vreemde beesten te moeten wegjagen," zei ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Bah, als zij straks ging slapen zat ik hier een beetje alleen.. Kon ik met niemand praten en moest ik maar wachten, terwijl ik ondertussen ook dorst zou krijgen en haar heerlijke bloed zou moeten weerstaan. Oh man, het kon drastisch fout gaan. Zack, kom verdomme vlug.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
De dokter knielt neer bij mijn moeder en kijkt naar haar wond. "Oei, goed dat je me hebt gehaald, jongen. Daar kan ik maar beter snel wat aan doen." Ik laat de dokter zijn werk doen en wend me tot Lily. "Uhm.. bedankt voor je hulp." Ik glimlach en krab even over mijn achterhoofd. Ik weet niet of ik me aangetrokken tot haar hoor te voelen door onze verbintenis, maar er is wel iets aantrekkelijks aan haar. Ik kan er mijn vinger niet precies op leggen, want meestal irriteer ik me aan meisjes zoals zij. Ach, ik moet mijn oordeel ook niet zo snel klaarhebben.

Eden - Avaloniër
Even hangt er een ongemakkelijke stilte. "Als hij maar komt voor zonsondergang, ik heb geen zin om vreemde beesten te moeten wegjagen." Ik stop met tekenen en kijk naar haar op. "Als ze komen kan ik je wel helpen, hoor." zeg ik zachtjes, maar ze reageert niet. Ik sta op en leg een hand op haar schouder. Abrupt draait ze zich om, en ik laat haar weer los. "Sorry dat ik je liet schrikken. Maar ga jij hem anders maar halen. Ik red me wel. Echt waar." Ik glimlach zwakjes en hoop dat het overtuigend klonk.

Lily ~ Vampire. Gematched met Kay.
Ik keek hem aan, verbaasd over dat hij me bedankte, maar liet het niet merken. In plaats daarvan haalde ik nonchalant mijn schouders op. "Ach, is niks," mompelde ik en keek naar zijn moeder en de dokter. Bloed. Toen Kay even niet oplette sprintte ik weg, hij had me nu even niet nodig. Ik rendde de bossen in en nadat ik weer bijgetankt had en het hertenlijk verstopt had, ging ik terug. Niet naar Kay, maar naar zijn huis. Daar ging ik 'mijn' kamer in en ging op bed liggen, hij zou zo wel komen.

Leah ~ Vampire.
Ik was in gedachten verzonken en voelde plots ene hand op mijn schouder, abrupt draaide ik me om, meteen om mijn hoede. Het was Eden maar, dat was waar ook. "Hij zal zo komen, wie A zegt moet ook B zeggen, dus ik laat je nu niet alleen. Trouwens, ik heb geen zin om terug te lopen nu," het laatste zei ik er wat nonchalant bij. Ik was veels te aardig geweest de laatste tijd, niet zoals ik normaal was. Ik moest het even voor doen komen dat het me eigenlijk toch niks uitmaakte.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.