[RPG] Binding aan de roodbloeden. 4 - Speeltopics

Nummer 1: Boem.
Nummer 2: Boem.
Nummer 3: Boem.

Inspringen kan altijd. We geven je korte samenvatting en helpen
je met in het verhaal te komen.
Hoe maak je dan Norfolker of vampier? Want die moet toch gebonden zijn?

- Je kan doen dat je vampier 'zijn' mens nog zoekt of dat ie gefaald
heeft en dus eigenlijk ook weer vrij is.
- Je kan dat ook doen met een Norfolker for sure (:




Op een eiland hier ver vandaan woont een apart volkje, het Norfolk. Het zijn mensen die een soort dorpje hebben gebouwd op een plek in het bos, het zijn mensen die bedreigd worden door een ander volk, Avalonio, mensen die krachten hebben. Behalve de twee volkeren wonen er ook vampieren. Het Norfolk had eeuwen geleden wat op de bedreiging van de Avaloniërs bedacht, ieder pasgeboren Norfolker kreeg een ketting met een klein, rood amulet. Op een dag zou een vampier zich tot het amulet aangetrokken worden en dat was een teken dat ze een 'bond' hadden, de vampier was verplicht het mens te beschermen tegen de mensen met krachten. Sommige vampieren vluchten voor het rode amulet, maar er is gene ontkomen aan.

Paar belangrijke weetjes:
- Hoe Norfolkers en Avaloniërs wonen, het leek me leuk dat ze in van
die boomhutten wonen net zoals in avatar. Zoals hier Op 8.50/11.35 zie je stuk van 't dorpje, op 12.15 binnenkant van hut en 13.05 overzicht dorp 8D En nog een plaatje.
- En ze dragen geen bladeren ofzo, haha, ook weer zoals in avatar of een beetje zoals dit. (: Maar vergeet niet dat ze geen elektriciteit enzo hebben!
- Als een vampier het mens ontmoet dat hij of zij moet beschermen begint het amulet van diegene te gloeien en voelen vampiers zich vreselijk aangetrokken tot het amulet.
- Je moet een beetje denken aan van die Afrikaanse stammen of indianen stammen, lol, met van die houten hutjes enzo.
- Een vampier voelt, als hij eenmaal hem of haar, heeft ontmoet de pijn van diegene die hij moet beschermen.
- De ruzie tussen mensen van Avalonio en Norfolk gaat al tot eeuwen terug, nu is het vooral dat Avalonio de Norfolkers van het eiland willen verjagen zodat ze alles voor zichzelf hebben.
- Je mag enkel relatie met je eigen soort.
- Voor Norfolkers en Avaloniërs; Als het donker is mag je de stam niet verlaten, tenzij er een speciale tocht/jacht is.
- Sommige Norfolkers doneren af en toe hun bloed aan de vampier die
hun beschermt uit dank.

Wat kan je zijn:
- Iemand van Norfolk.
- Iemand van Avalonio (mens met gave).
- Een vampier (Nog vrij of niet meer).

Lijstje om in te vullen
Naam: Volledige naam.
Geslacht:
Leeftijd: Voor vampier oogt als en werkelijke leeftijd
Soort: Norfolker, Avaloniër, vampier.
Innerlijk: Mag kort, mag ook lang ;p
Uiterlijk: Foto mag, niet verplicht.

Rang: Je hebt verschillende rangen, verkenners verkennen omgeving en zoeken betere plaatsen en voedselbronnen etc. Je hebt nog wachters en krijgers/jagers, bij dat laatste zijn vooral mannen, maar een enkele vrouw wordt toegelaten.
Gave: Enkel voor Avaloniërs.
Status: Voor vampiers, gebonden (hebben diegene die ze moeten beschermen al gevonden) of nog vrij (hebben diegene die ze moeten beschermen nog NIET gevonden).
Gebonden aan: Voor de Norfolkers, gebonden aan welke vampier.

Joiners.
Norfolkers
V) Ruby - SoulEater
M) Zack - The Boss
M) Kay - Vluuv
V) Zoë - Progeny

Avaloniërs
V) May - MvrLeto
M) Sam - MvrLeto
V) Eden - Vluuv
M)Dean - Adored

Vampieren
V) Leah - SoulEater
V) Melinda - ThatStory
M) Peter - RainForest
V) Emilia - Shithead

'Koppels'
Ruby - Peter
Zach - Leah
Kay - Lily
Zoë - Emilia

Vampiers & Norfolkers worden op einde gebonden.
Doe ik doormiddel van cijfers geven en dan online te dobbelen

[ topic verplaatst door een moderator ]

[ bericht aangepast op 29 mei 2011 - 15:58 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

dudes, ikga vanmiddag lekker cupcakes maken 8D


Leah
'Het.. het spijt me. Ze had.. ze had me. Ze had me in mijn macht,' stamelde hij beschaamd. "'t Geeft niks, zit er niet overin. Je kon er niks aan doen." Hopelijk nam hij het zichzelf niet te kwalijk, hij kon er namelijk echt niks aan doen. Die Avaloniërs ook met hun verdome gaves. Plots klonk er gegil en Zack sprong overeind, hij deelde mee dat hij ze moest helpen. Ik stond op en knikte. "Is goed, doe voorzichtig," zei ik en keek toe hoe hij terugging naar het slagveld. Ik ging ook terug naar het slagveld en sprong ook weer in een boom, ik klom naar de top en ging staan op een dikke tak. Vanaf hier had ik uitzicht over het hele veld. Er stonden verschillende groepen te vechten en het zag er naar uit dat de Avaloniërs gingen winnen, de Norfolkers hadden zo te zien moeite met het omgaan met de verschillende gaves. Ongelofelijk. Ik ging zitten en voelde verschillende pijnscheuten door mijn lichaam gaan, het was vreemd om pijn te leiden zonder dat er wat gebeurde. Gauw keek ik het hele slagveld over en zag Zack, hij gooide net een Avaloniër van zich af, gelukkig. Ik keek verder en zag de jonge vrouw die Zack in haar macht had gehad en blijkbaar was Zack niet het enige slachtoffer geworden. Ze leek wel een mini leger van Norfolkers te hebben! Ik had gedacht dat ze maar één persoon tegelijker tijd in haar mocht kon houden, blijkbaar zat ik ernaast. Ik had erg de neiging om haar eens een kopje kleiner te maken, maar ik moest me niet bemoeien met een oorlog die me eigenlijk niks aanging. Een zachte zucht verliet mijn mond en ik vroeg me af hoe lang dit nog ging duren, hopelijk wisten de Norfolkers de Avaloniërs uit te drijven.

Lily
Bloed.. Een vreselijk sterkte bloedgeur drong mijn neus binnen en ik likte langs mijn lippen, jummie. Een slagveld, ik kon makkelijk een leuke jongen wegkapen.. Al gauw had ik de plaats van delict gevonden, ik bleef rustig staan en zocht een lekkere maar makkelijke prooi uit. Ik sloeg mijn armen over elkaar, misschien kwam er vanzelf één op mij af.. Rustig bleef ik wachten, wie weet gingen ze vragen waarom ik niet meehielp in de strijd of iets dergelijks. Achja, gewoon afwachten. Of naja, mijn blik viel op een jongen temidden van het strijdtoneel. (Kay ) Hmm, hij zag er wel leuk uit.. Een makkelijke prooi zo te zien, gebiologeeerd bleef ik naar hem staren, geen zin om naar hem toe te gaan. Misschien zou hij me zien en vanzelf komen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Verveel me de pleurus joh :'D kan bij geen een RPG reageren, alleen hier :'D

Emily ~ Avaloniër
Ik stond in het midden van het slagveld, ik had een aantal jongens verliefd op me gemaakt en zij vormden momenteel mijn eigen mini leger. Het scheelde mij weer een hoop werk. Terwijl hun vochten keek ik met een tevreden grijns toe, we leken te winnen. Plots raakte ik alsnog in een gevecht gewikkeld met een of andere triete Norfolker die dacht ook maar een kans had om te winnen, ik gebruikte mijn gave op hem, maar realiseerde me al gauw dat ik het momenteel op te veel mensen gebruikte. Dit ging ik niet lang volhouden, dat was te vermoeiend. "Zeg maar vaarwel schat," zei ik daarom zachtjes met een sadistische grijns tegen de jongeman die me aangevallen had en ik ramde mijn mes door zijn buik. Ik trok mijn mes terug en keek toe hoe hij kermend van de pijn op de grond zakte, minachtend haalde ik mijn neus op. Zielepoot. Ik richtte me weer op de rest, maar hoorde plots iets wat ik had gehoopt niet te horen. "Terugtrekken!" Het was ons stamhoofd zo te horen, het liefst was ik door blijven vechten, maar dat zou gauw mijn einde betekenen als ik hier alleen achterbleef. Gauw volgde ik de rest van mijn volg door de poorten, terug naar ons eigen dorp.

[ bericht aangepast op 29 mei 2011 - 10:07 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Zoë - Norfolker.

Oké, bier drinken is op dit moment zelfs saai, ik moet het met iets combineren. Een grijns vormt zich op mijn gezicht, natuurlijk, het gevecht! Op mijn dooie gemakje loop ik maar het balkon van mijn hut, waar ik op de reling ga zitten, zodat mijn benen ver boven de grond bungelen. Zo heb ik prima uitzicht op het slagveld beneden en daar geniet ik van. Natuurlijk ben ik wel voor de Norfolkers, maar toch hoop ik dat ook zij hard aangepakt zullen worden. Dan is het voor mij leuker om te kijken en bovendien zullen ze dan bij hun terugkomst niet zo'n grote mond hebben om op te scheppen.
Net als ik er een beetje in zit, mengt het stamhoofd zich in het gevecht. "Terugtrekken!" roept hij hard, spelbreker! 'Niet terugtrekken, gewoon doorvechten, geef ze hun verdiende loon!' roep ik vanaf mijn nederige plekje. Vervolgens drink ik het laatste beetje bier uit mijn blikje en laat het uit mijn handen op de grond glijden. Stom stamhoofd, gunt me ook nooit eens een pleziertje.

---

everything, in time

Je moet het Koppel Kay+Melinda nog veranderen in Kay+Lily in de beschrijving

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Verbaasd kijk ik naar het tafereel dat zich voor me afspeelt, als mijn ogen ineens die van een meisje kruisen. Een mooi meisje. Ik slik en voel ineens wat warms tegen mijn borst aan. Geschrokken vis ik mijn medaillon omhoog en merk dat het gloeit en warm aanvoelt. Ik kijk weer naar het meisje, dat me nog steeds aanstaart. Zou zij mijn match kunnen zijn? Ik slik en glimlach verlegen naar haar. Wat moet ik nu doen? Als ik op haar af loop en ze blijkt het toch niet te zijn sta ik zwaar voor lul. Nee, ik moet maar even afwachten.

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Lily
De jongen keek me aan en mijn blik gleed naar zijn medaillion, het gloeide. Nee, dat kon hem niet zijn. Ik wilde me niet binden, hoe moest ik dan nog op lekkere jongens jagen? Er was maar één manier om erachter te komen of hij het echt was. Hij moest hier komen, ik zou zijn bloed drinken en erachter komen dat het niet zo was als ik dacht. Ik kon niet gebonden zijn aan iemand. Verleidelijk glimlachtte ik naar hem, kom alsjeblieft hier. Ik had geen zin om door het strijdtoneel heen te moeten wandelen, enkel voor een paar druppeltjes bloed..


Wat een klein kut stukje, sorry ;x

[ bericht aangepast op 29 mei 2011 - 16:02 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Twijfelend kijk ik naar het meisje. Ik wil naar haar toe, ik wil weten of zij het is. Maar mijn verstand zegt dat het niet slim is. Langzaam draai ik me om, en ik begin naar mijn hut te lopen. Na een paar stappen sta ik stil, en wil ik al achterom kijken als ik me bedenk. Nee, ze kan het niet zijn. Als ze het was was ze vast wel naar me toe gekomen. Ik slik en loop verder, ook al schreeuwt alles in me dat ik naar haar toe moet gaan.

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Lily
Shit! Hij ging ervandoor. Als ik eenmaal mijn klauwen in een prooi geslagen had, liet ik die ook niet meer gaan. "Hé!" Gauw holde ik hem achterna en ging naast 'm lopen. Dorst.. Zijn bloed rook zo lekker, zo vreselijk lekker. "Kom eens mee," ik pakte zijn hand en trok hem een stuk mee het bos in. Ik duwde hem met zijn rug tegen een boomstam aan en keek hem aan. "Jij bent wel leuk," zei ik zachtjes en streelde langs zijn kaak. Ik boog me voorover tot ik met mijn lippen zijn oor bijna raakte. "Je bent schattig, weet je dat?" Ik gleed met mijn hand van zijn schouder naar zijn borstkas. Ik legde mijn andere hand op zijn kaak en streelde met mijn vingers over zijn zachte huid. Zijn bloed rook zó lekker.. "Je vind het vast niet erg als ik een paar slokjes neem, nietwaar?" fluisterde ik, waarschijnlijk begreep hij niet waar ik het over had, maar dat zou ik hem dan eens duidelijk maken. Mijn tanden waren gegroeid en ik plaatste ze in het zachte vlees, maar plots ging er een pijnscheut door mijn nek die me geschrokken naar achteren deed stappen. "Au!" riep ik geschrokken en gleed met mijn naar mijn nek, verbaasd keek ik naar de jongen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Geschrokken voel ik hoe ik mee word getrokken en verbaasd kijk ik naar het meisje. Mijn medaillon gloeit en wordt warm en ik vraag me af of zij het echt is. "Jij bent wel leuk." fluistert ze en ze aait over mijn gezicht. Verstijfd kijk ik haar aan. Wat is ze aan het doen? "Wat doe..-" Ze onderbreekt me en fluistert in mijn oor. Ik probeer haar weg te duwen, maar ze is verbazingwekkend sterk. Ineens prikt er iets pijnlijk in mijn nek. In de veronderstelling dat het een mug is mep ik hard op de plek, maar kom met mijn vlakke hand tegen haar hoofd aan. Ze doet een stap achteruit en kijkt me geschokt aan. Ik voel dat ik het warm krijg en begin te blozen. "Eh.. Sorry, ik.. Ik wou je geen pijn doen. Ik dacht dat ik een mug voelde." Ik hoor mezelf stamelen en houd beschaamd mijn mond. Waarom ben ik toch zo'n verlegen idioot? En waarom word ik ineens besprongen door een meisje? Dat is me werkelijk nog nooit gebeurd.

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Lily ~ Vampire.
"Eh.. Sorry, ik.. Ik wou je geen pijn doen. Ik dacht dat ik een mug voelde," zei hij plots. Ik voelde hoe er iets langs mijn lip gleed, ik haalde mijn vingers er langs en keek ernaar. Bloed.. Zo aantrekkelijk.. Ik likte het eraf, zijn bloed was werkelijk verukkelijk! Ik keek de jongen aan die nog steeds geschrokken leek. langzaam liep ik naar hem toe en omsloot zijn medaillion met mijn hand. Het gloeide en het leek mijn naam te roepen. "Nee he.." fluisterde ik geëgerd, ik liet zijn hand los en ging weer een stukje van hem verdaan staan. "Verdomme!" Ik sloeg kwaad tegen een boom aan. Ik wilde wegrennen, vluchten, niet gebonden worden.. Maar iets riep me en het was zo sterk dat ik bleef staan.. Ik stond met mijn rug naar de jongen toe maar draaide me nu weer om. "Zeg me je naam," zei ik kalm. Het was een bevel, maar het kwam er niet vreselijk bitchy of bazig uit, gewoon kalm.

Emily ~ Avaloniër
Ik stond in het midden van het slagveld, ik had een aantal jongens verliefd op me gemaakt en zij vormden momenteel mijn eigen mini leger. Het scheelde mij weer een hoop werk. Terwijl hun vochten keek ik met een tevreden grijns toe, we leken te winnen. Plots raakte ik alsnog in een gevecht gewikkeld met een of andere triete Norfolker die dacht ook maar een kans had om te winnen, ik gebruikte mijn gave op hem, maar realiseerde me al gauw dat ik het momenteel op te veel mensen gebruikte. Dit ging ik niet lang volhouden, dat was te vermoeiend. "Zeg maar vaarwel schat," zei ik daarom zachtjes met een sadistische grijns tegen de jongeman die me aangevallen had en ik ramde mijn mes door zijn buik. Ik trok mijn mes terug en keek toe hoe hij kermend van de pijn op de grond zakte, minachtend haalde ik mijn neus op. Zielepoot. Ik richtte me weer op de rest, maar hoorde plots iets wat ik had gehoopt niet te horen. "Terugtrekken!" Het was ons stamhoofd zo te horen, het liefst was ik door blijven vechten, maar dat zou gauw mijn einde betekenen als ik hier alleen achterbleef. Gauw volgde ik de rest van mijn volg door de poorten, terug naar ons eigen dorp.


Leah
'Het.. het spijt me. Ze had.. ze had me. Ze had me in mijn macht,' stamelde hij beschaamd. "'t Geeft niks, zit er niet overin. Je kon er niks aan doen." Hopelijk nam hij het zichzelf niet te kwalijk, hij kon er namelijk echt niks aan doen. Die Avaloniërs ook met hun verdome gaves. Plots klonk er gegil en Zack sprong overeind, hij deelde mee dat hij ze moest helpen. Ik stond op en knikte. "Is goed, doe voorzichtig," zei ik en keek toe hoe hij terugging naar het slagveld. Ik ging ook terug naar het slagveld en sprong ook weer in een boom, ik klom naar de top en ging staan op een dikke tak. Vanaf hier had ik uitzicht over het hele veld. Er stonden verschillende groepen te vechten en het zag er naar uit dat de Avaloniërs gingen winnen, de Norfolkers hadden zo te zien moeite met het omgaan met de verschillende gaves. Ongelofelijk. Ik ging zitten en voelde verschillende pijnscheuten door mijn lichaam gaan, het was vreemd om pijn te leiden zonder dat er wat gebeurde. Gauw keek ik het hele slagveld over en zag Zack, hij gooide net een Avaloniër van zich af, gelukkig. Ik keek verder en zag de jonge vrouw die Zack in haar macht had gehad en blijkbaar was Zack niet het enige slachtoffer geworden. Ze leek wel een mini leger van Norfolkers te hebben! Ik had gedacht dat ze maar één persoon tegelijker tijd in haar mocht kon houden, blijkbaar zat ik ernaast. Ik had erg de neiging om haar eens een kopje kleiner te maken, maar ik moest me niet bemoeien met een oorlog die me eigenlijk niks aanging. Een zachte zucht verliet mijn mond en ik vroeg me af hoe lang dit nog ging duren, hopelijk wisten de Norfolkers de Avaloniërs uit te drijven.

[ bericht aangepast op 31 mei 2011 - 18:33 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Ineens ramt het meisje hard haar vuist in een boom, en tot mijn verbazing scheurt de bast en trilt de boom na. Met grote ogen staar ik ernaar, terwijl het meisje zich om draait en na lijkt te denken. Langzaam draai ik mijn hoofd naar haar toe, maar ze staat van me afgekeerd. Als zij mijn beschermster is... Ojee, dat zou niet best zijn. Ze lijkt me nogal.. Wild. Ik slik en het meisje draait zich weer om. "Zeg me je naam." zegt ze koeltjes. Ik merk dat ik het warm krijg omdat ze me zo aanstaart. "Ik heet Kay. En jij?"

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Poor Kay ;]

Lily ~ Vampire.
"Ik heet Kay. En jij?" zei hij en ik zuchtte zachtjes. "Lily, Lily Greenwich," antwoordde ik. Even dacht ik na, aardig zijn? Nah, hij moest maar weten dat ik een beschermer was en geen slaaf. "Luister," ik sloeg mijn armen over elkaar, "ik ben dan wel je beschermer, maar ik been geen babysitter en heb ook nog een eigen leven. Ook verwacht ik dat je niet de hele dag tegen van alles aanloopt, ik heb geen zin om te leiden onder jouw klunzigheid." Zijn pijn voelen was vervelend, zéér vervelend. Ik wierp even een blik op waar het slagveldveld was geweest, het zag er naar uit dag ze zich terug trokken. "Mooi, ze gaan weg. Dan kan je laten zien waar je woont, of beter gezegd, wat mijn nieuwe thuis wordt. Of was je soms van plan me buiten te laten slapen? Want als dat het geval is kan je de pot op." Ik liet mijn armen weer zakken en wachtte af, ik had een grote mond en sprak veel. Ik liet niet over mee heen lopen nee, wilde je dat ik aardig tegen je was? Prima, moest ik wel in een goede bui zijn, je mogen en je moest het verdienen.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Lol, ik vind dit echt geweldig :'D
Je zou m'n hoofd nu moeten zien ^^

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Ik wil nog glimlachen en zeggen dat ze een mooie naam heeft als ze commanderend begint te praten. Ik zwijg met grote ogen en luister naar wat ze zegt. Stotterend begin ik ten slotte te praten. "Ehm, ja, mijn huis, ik bedoel jouw huis, ik bedoel ons huis.. Eh, nee, dat klinkt alsof we getrouwd zijn.. Ehr, kom maar mee." Met het schaamrood op mijn wangen loop ik voor haar uit het dorp weer in. Hopelijk zijn mijn ouders er niet, ik stel Lily liever later voor. Ik loop de winkel van mijn moeder binnen en ga via de deur achter de kassa ons huis binnen. "Dit is het. Nouja, natuurlijk niet het hele huis, hè? Dit is de woonkamer." God, ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik slik en glimlach onhandig. "Ik laat je wel zien waar je zolang kan slapen." Ik loop de trap op en zucht ondertussen onhoorbaar. Kay, houd op met stuntelen. Ik open de deur van de logeerkamer, die bestaat uit een kale kamer met alleen een bed, en spreid mijn armen. "Tadaa." zeg ik ongemakkelijk en als ik haar gezicht zie trek ik snel mijn handen terug en slik. "Het is nogal leeg, maar je kan het inrichten zoals je wilt."

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Haha, had ik ook net

Lily
Oh god, wat een stuntelaar dacht ik toen hij onhandig begon te stotteren. Ik volgde hem zwijgend, het dorp had zo te zien veel schade, jezus. Moest ik in dit armoedige dorpje gaan wonen? Achja, misschien viel het mee. Ik zag gewonde weggebracht worden en had moeite met me inhouden door alle verschillende geuren bloed, zo heerlijk dat bloed.. Gelukkig liepen we al gauw een winkel binnen en liepen naar achteren, een huis in. Opnieuw begon hij te stamelen. "Rustig, ik snap het wel," onderbrak ik hem. Hoe dom dacht hij dat ik was? Vervolgens liet hij me de logeerkamer zien en opnieuw begon hij onhandig te stamelen. "Tadaa," zei hij met gespreidde armen. Ik trok een wenkbrauw op, als reactie daarop liet hij gauw zijn armen zakken. Onwillekeurig schoot ik in de lach, geen neppe, hij was echt. Op de een of andere manier was het best schattig en grappig om hem zo te zien stuntelen. "Relax eens kay, ik ga je niet opeten," ik grijnsde plagerig naar hem.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Ik zag echt helemaal voor me hoe hij "Tadaa" zei en ik moest vet hard lachen :']

Kay - Norfolker, Gematched met Lily
Ik glimlach en krab verlegen op mijn achterhoofd. "Sorry, dat heb ik wel vaker.." Ik voel me opgelucht omdat haar lach duidelijk echt was. Wie weet vindt ze me dus toch niet zo verschrikkelijk als ik dacht. Dan herinner ik me het gevecht van net. "Misschien kan ik beter naar beneden gaan. Om te checken of mijn ouders oké zijn enzo.. En even kijken of ik kan helpen." Ik stap langs haar heen en glimlach. "Tot zo."

Eden - Avaloniër
Nadat ik een tijdje in de hut heb gezeten en mijn situatie heb overdacht begin ik te snikken. God, wat ben ik toch een idioot. Emily had gelijk. Iedereen zal me nu als een verrader zien, en ik zal nergens meer heen kunnen. Snikkend ga ik op de bank liggen en ik krul me op in een foetus-houding. Ik kan mijn tranen niet meer tegenhouden en langzaam trekken ze sporen over mijn wangen. Het voelt als een opluchting om te huilen, maar tegelijkertijd schaam ik me. Huilen is voor zwakkelingen, en ik ben geen zwakkeling. Na een tijdje schokt mijn lichaam minder hard en door het ontbreken van mijn snikken wordt het akelig stil in de hut. Ik slik en voel dat mijn hoofd pijn doet. Ik haal trillerig adem en sluit mijn ogen. Ik zie wel wat er gebeurt.

Lily
Ik was opgelucht dat hij wat relaxter was en knikte. "Sure thing, ik zie je zo wel en als er wat is dan merk ik het wel," zei ik. Dan zou ik het wel voelen en horen, ik was snel als het licht, dus op tijd komen was geen probleem. Toen hij verdween ging ik relaxt op mijn rug op het bed liggen, ik ging me wel vermaken hier, zo slecht was 't hier vast niet. Kay viel mee, ondanks zijn gestuntel.. Ik wa benieuwd naar zijn familie, hopelijk waren ze een beetje aardig.. Voorzichtig rolde ik om op mijn buik en ziwepte mijn benen de lucht in, zachtjes neuriede ik. Vanaf vandaag moest ik iemand beschermen.. Hoe oud zou hij eigenlijk zijn? En hij zag er nou niet bepaald stoer uit, had hij serieus meegevochten toen straks?

[ bericht aangepast op 31 mei 2011 - 21:04 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.