Ik heb dit verhaal al eens eerder geschreven,
maar na de crash heb ik hem verwijderd.
Omdat veel mensen er naar vragen zet ik hem er weer opnieuw op.
Story...
Daar stond ik. angstig, me vasthoudend aan een boom. ik keek ernaar. Hij was daar. niet zomaar hij, dé hij. hij stond daar maar, wist niet wat te zeggen. het bloed sijpelde nog langs zijn mondhoeken. voor hem lag een hert. ik had het nooit moeten doen. ik had hier nooit heen moeten gaan. dan had ik dit niet gezien, en had ik dit niet meegemaakt. ik zag hem naar me kijken. hij was anders, anders dan net. hij had geen zwarte ogen meer, maar goude. de mooie goude ogen die ik van hem kende. ik had nooit geweten waarom hij ze had, maar ik begon het al te begrijpen. maar de angst vloog zachtjes weg toen ik weer goed naar zijn gezicht keek. hij was het liefste, knapste en boeiendste wezen dat ik ooit op aarde had gezien. ik ontspande en keek hem weer aan.
"mijn Jasper" fluisterde ik.
"sorry Marissa" fluisterde hij terug, en hij liep weg.
Enjoy reading
xxx
You asked my why I did that? Just because there is no reason not to.