Mijn vader heeft die *****ziekte.
Hij beweert nu dat ik hem kapot wil maken, dat ik van hem af wil en weet ik veel wat. Vanavond is de laatste avond dat ik thuis mag zijn. Ik moet morgen maar regelen dat ik eerder terug naar de leefgroep mag, waar ik voorheen 4 dagen per week zat. Ik moet ook maar regelen dat ik er nu 7 dagen kan blijven. Thuis ben ik niet meer welkom. Einde verhaal.
Hij kan geen fantasie en werkelijkheid meer onderscheiden en nu word ik daar de dupe van. Hij houdt niet meer van me, hij kan zich gewoon niet meer herinneren dat hij van me hoort te houden en dat altijd gedaan heeft. Vanochtend wist hij ook mijn naam niet meer. Hij vergeet steeds meer, hij geeft steeds minder om me. Ik ben kapot, zo fucking kapot. Ik zit te huilen als een klein kind. Ik wil geen 24/7 op de groep zijn, ik wil naar een huis kunnen. Nu héb ik geen huis meer..
Wie heeft er nog meer ervaring met die tyfusziekte?
'I would rather fight with you, than make love to anyone else.'