Toen sloeg de knop om... - Stamcafé

... en was je de rest van de week bloedchagrijnig.

Ik weet niet waarom, maar woensdagmiddag, 10 uur, begon de hel. Er hing de hele dag een bui boven mijn hoofd, die nogsteeds niet is opgetrokken. Echt heel vervelend. Ik had bijna echt ruzie met mijn BFF, alleen omdat ze iets zei wat me niet aanstond. Normaal ben ik nooit zo'n bitch, maar nu...

Pfoeh, iemand ervaring met chronische onweersbuien?

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik.
Wat ik dan doe is op bed liggen, eindje fietsen, of iets. En dan vertel ik mezelf alles wat me dwars zit. 'Mevrouw W kwam er veel te laat achter dat ik om 8 uur moest melden, door haar mag ik dus morgen om 8 uur melden, terwijl we de eerste 2 uur vrij hebben! Ze pakt af wat ik het meest nodig heb in deze tijd, slaap. Het voelt alsof ik in elkaar zak, het gaat gewoon niet meer!'
Probeer zo lang mogelijk te vertellen wat er allemaal voor slechts is gebeurt en denk achteraf bij jezelf: 'Als dit niet was gebeurt, zou ik nooit de sterke persoon zijn die ik nu ben. Ik zou veel slechter met verlies, en tegenslag om kunnen gaan, en veel ongelukkiger zijn.'

Manisch depressief for the loss.

(USER WAS BANNED FOR THIS POST)

Hier hetzelfde! Ik ben ook al vanaf vrijdagmiddag depressed,voelt zo klote -.-

It's going to be difficult, but not impossible.