'Stel je voor dat je op een heuveltop staat. Naast je is een groot rotsblok. Zet nu je voetzool tegen de kei die op de rand van de top balanceert. En duw. De kei begint de heuvel af te rollen. Eerst langzaam, alsof hij nog wil stoppen, maar dan wint hij snelheid en davert blindelings de toekomst in. Kijk, zo verging het ons ook. Het hele vervolg was niet meer tegen te houden en zou ons leven voorgoed veranderen.'
Zo kijkt Sigurd terug op wat hij en zijn volk meemaakte. Sigurd is één van de hoofdpersonen in het boek 'Zwart paard' van Marcus Sedgwick. Voortekens van de ellende die zijn volk boven het hoofd hing, waren er genoeg, achteraf gezien. Maar hoe konden de bewoners van het dorp Storn op het moment zélf voorspellen dat het onheil zich aandiende in de vorm van een aangespoeld kistje?
'Zwart paard' speelt zich af in een ver verleden in Storn, een rustig dorpje vlakbij zee. Vijf jaar voor het verhaal begint, vinden de inwoners van het dorp Muis, een meisje dat leefde tussen de wolven. Ze groeit op in het gezin van Sigurd. Muis is een mysterieus meisje met bijzondere gaven en een raadselachtig verleden. Een verleden dat alles te maken heeft met het vreemde kistje dat aanspoelt.
Nadat een vreemdeling Storn binnenkomt, stapelen de noodlottigheden zich op. Gruwelijke omstandigheden dwingen Sigurd om het leiderschap van zijn dorp op zich te nemen. Hij staat voor de zware taak zijn volk te behoeden voor een aanval door de gewelddadige bende Zwart Paard. Sigurds zorgen om Muis worden er niet minder om. Wat is er met haar gebeurd sinds de komst van de vreemdeling? En waarom is ze zo kalm in deze beangstigende situatie?
Het verhaal volgt aan de ene kant de gebeurtenissen, beschreven door de verteller, en aan de andere kant Sigurds beleving daarvan. Deze combinatie zorgt ervoor dat het boek vanaf het begin tot het eind meeslepend is.
Het is mooi om te zien hoe de schrijver geen onoverwinnelijke held van Sigurd maakt. Hij beschrijft hem als een snel volwassen geworden tiener die bang is, twijfelt over de beslissingen die hij moet nemen voor zijn volk, maar ook de moed heeft de verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Sedgwick schrijft in korte en krachtige zinnen. De belevenissen komen direct aan en de naderende dreiging is voelbaar. Die spanning zorgt ervoor dat je alleen nog maar door wilt lezen. Struikelend over de woorden probeer je de puzzelstukjes van het verhaal in elkaar te laten vallen. Maar het onverwachte einde gooit al die stukjes weer door elkaar...
Bloedspetters besmeuren de muren van de ruïnes, van iets wat men ooit een beschaving noemde maar al lang is vernietigt.