KirstenSnaps schreef:
(...)
Als je Ich brech aus vergelijkt met Lass die Hunden los, zie je inderdaad dat ze veel veranderd zijn. In ‘Ich brech aus’ hadden ze enkel een grote bek en deden ze heel stoer, maar in ‘Lass die Hunden los’ pratten ze over dat gene wat ze na 7 jaar strontbeu zijn en dat is dat anderen mensen altijd hun leven probeerde te controleren en te regeren inclusief fans, zogenaamde vrienden en hun platenmaatschappij. Die tekst komt heel lacherig over, maar het gaat juist om die diepgenestelde boodschap erachter. Als je beter kijkt en ziet, zie je dat ze nu tenminste hun ding doen en nu pas eindelijk zichzelf zijn. Beetje jammer dat veel mensen dus precies het tegenovergestelde denken 
. En ze zijn inderdaad veranderd en zomaar ineens volwassen geworden, vind ik ook niet zo vreemd als je kijkt naar de kutzooi die ze de afgelopen paar jaar over zich heen hebben gehad. Ook al hebben ze daar indirect zelf voor gekozen dat weet ik ook wel 
. Je hebt nu gewoon een heel ander perspectief en denkwijze nodig om de jongens en hun lyrics nog te begrijpen en zo ver komen heel veel tieners niet (verder niet bot bedoeld, maar ik denk dat je daar nu eenmaal enige mensenkennis voor nodig hebt denk ik en ik heb het niet over álle tieners hier ), dus daarom snappen ze de jongens niet meer, wat ze vroeger wel dachten te doen en daarom gooien ze het maar op ‘ze zijn zoveel veranderd’ of ‘ze zijn vet arrogant geworden’, en dat alles door Amerika. Terwijl ik persoonlijk denk dat er niets is wat ze meer met beide benen op de grond gezet heeft dan de doorbaak in Amerika.
@OT. Er zijn inderdaad nog ontzettend vele goede verhalen. Je moet gewoon even zoeken. En mensen veranderen van smaak en stijl als ze ouder worden. Tokio Hotel was een soort rage waarvan te verwachten was dat die net zo snel weer over zou waaien als dat die gekomen was. Zo gaat dat nu eenmaal ben ik bang. Maar er zijn er nog genoeg die hun muziek nog wel veel luisteren en nog veel verhalen schrijven, er wordt nu gewoon veel minder uitbundig over gesproken en daarom valt het misschien wel iets minder op .
Ik ben het toch niet helemaal met je eens, vroeger hadden ze ook liedjes waar ze honderd procent hun gevoel in legden, zo had je Vergessene Kinder. Bill weende zo vaak tijdens dat lied en ik begreep perfect waarom, want ik zag mijn eigen waarheid in dat lied en het was redelijk goed te vergelijken met het hemsen (of dat denk ik toch) in het Engels had die dat dan niet, maar tjah die Engelse songs waren ook zo emotieloos. En goed ze zijn nu voor hunzelf opgekomen en zijn meer hun ding gaan doen, maar ik denk dat de sound in hun 'nieuwe' songs ook een beetje een probeersel zijn omdat ze 3 albums hadden uitgebracht die gewoon dezelfde sound hadden. Ze zijn een beetje de mist ingegaan bij vele fans opdat de stap te groot was, sounds veranderen moet je gelijk aan doen. En die kledingsstijl, tjah dat is hun eigen keuze, al vond ik Bill sexier met zijn rock look. Ik inspireerde mijn daar zo vaak op omdat ie zo'n leuke combinatie kon maken en nu heb ik dat niet meer omdat ik zijn nieuwe stijl niet zo goed afkan. Maar ik geef ook eerlijk toe dat ik volwassender ben geworden en zij ook en om het mooi te zeggen we een beetje uit elkaar gegroeid zijn.
Ik luister nu naar heel andere muziek en Tokio Hotel was mijn grondlegger.
Dus ik ben ze zeker dankbaar. Het was niet makkelijk om fan te zijn van hen in die tijd, maar ik ben er zo zelfzekender van geworden en ik heb mijn ware aard gevonden ofzo. En zo veel leuke vrienden gemaakt.
Ik ging even OT op je comment, sorry hiervoor.
Mirror, mirror on the wall, will there be glory if I fall?
)
liefdesverhaal, twincest en dat soort dingen
