Is het normaal dat je dingen voelt voor mensen die je niet kent,die je nog nooit heb ontmoet en (waarschijnlijk) ook nooit zou ontmoeten?
Ik heb soms als ik bepaalde dingen lees, zie of hoor ik pijn voel. Zonder dat ik die mensen ken waar het voer gaat.
Bv.
Ik heb ooit een verhaal gelezen over een Duitse soldaat uit WOII die stierf(er werd vertaald hoe hij stierf en wat zijn laatste worden waren) en ik moest om hem huilen.
Ik heb een verhaal gelezen over een vrouw die slachttoffer is geworden van eremoorden en toen moest ik ook huilen. En dan niet zo huilen als oo wat zielig nee echt huilen alsof ik hem ken alsof ik hem ben verloren. En dan voel ik me ook lang,soms wel dagen, rot.
Dit heb ik heel vaak trouwens.
Of als ik naar de teksten van Tuomas Holopaine(van nightwish) luister of zoals net als ik hem zie bij een concert, hoe hij dan kijkt of doet voel ik pijn om hem en word ik verdrietig.
Weet iemand of ik er iets tegen kan doen?
Het is best lastig soms,ik moet oppassen met wat ik lees of luister in het openbaar wand ik wil niet huilen in het apenbaar. En ik wil ook niet verdrietig voelen wand dat word ik hier door wel.
Maar het vreemdste is dat ik op een of andere manier voel ik me door de muziek van Tuomas wel goed door,ondanks dat ik me er verdrietig door voel.
Is dit normaal? Ben ik de enigste?
En alsjeblief ga me nu niet uitlachen of rot opmerkingen maken,het kost me al veel moeite om dit te schrijven en dat kan ik er echt niet bij hebben.
Dank jullie voor het lezen.
[ bericht aangepast op 18 sep 2010 - 18:40 ]
Hey you, don't tell me there's no hope at all. Together we stand, divided we fall