It's gone and it won't come back [BK]
'Bill?' vraag ik terwijl ik op zijn kamerdeur klop.
'Ga weg Nina.' antwoord hij. Ik zucht.
'Het spijt me Bill. Je hebt gelijk ik had je moeten laten uitpraten.' zeg ik vervolgens.
'Joh, je meent het.' antwoord hij nors.
'Bill alsjeblieft het spijt me echt' zeg ik vervolgens. 'Nou mij niet. Ik snap het niet, waarom ik het nog zo lang probeer. Jij bent veranderd Nina. Jij.' zegt hij. Bij elk woordje dat hij uitspreekt wordt de ondertoon in zijn stem steeds kwader.
'Nina, ga gewoon weg. Dat maakt het makkelijker voor iedereen.' gaat hij verder.
Zijn woorden klinken kil. Geen enkele emotie kan ik er in vinden. Zo is Bill niet, zo ken ik hem niet. Het is net of iemand anders in zijn lichaam is gekropen. En het ergste is nog dat ik niet eens gemerkt heb dat hij naar binnen is geslopen.
Elk woordje elke zin, het breekt me vanbinnen. Misschien heeft hij wel gelijk. Het is te laat.
We zijn uitelkaar gegroeid.
Langsaam voel ik hoe mijn tranen zich een weg naar beneden vinden. Langsaam sta ik op. Ik pak mijn spullen en ga weer weg voordat iemand me tegenhoud.
Ik begin te steeds sneller te lopen en mijn hart bonst in mijn keel. Het is al donker en ik moet je vertellen ik ben doodsbang.
Automatisch loop ik naar het park, zoals altijd als ik mijn zinnen wil verzetten.
Ik ga op een bankje zitten en zet mijn tas naast me neer. Ik probeer mijn ogen te laten wennen aan het donker.
Hoe langer ik hier zit, hoe meer geluiden, ritseltjes en dingen ik hoor. Elk geluidje maakt me banger en banger.
In de verte hoor ik stemmen en honden blaffen. Voorzichtig sta ik op zodat niemand me horen kan. Als ik goed en wel uit het bos ben zet ik het op een lopen. Waarheen? Geen idee.
Uiteindelijk kom ik op een plein uit. Ik kan niet zeggen dat ik hier ooit geweest ben.
Misschien is het toch maar beter als ik weer terug ga. Wat bezielde me nu? Wilde ik hier gaan slapen? Op straat?
Ik bedenk me dat ik het beste rechts kan gaan. Verkeerde keus. Ik kom in een woonwijk terecht waar ik nog nooit geweest ben. Ik heb werkelijk geen idee waar ik heen moet.
Als ik op mijn mobiel kijk zie ik dat ik al een tijdje hier buiten rond zwerf. Het was 23.00 uur toen ik huize Kaulitz verliet het is nu ondertussen 01.30.
Als ik door mijn contacten lijst ga kom ik mama tegen. Zal ik haar bellen? Zij zou me kunnen komen halen toch?
Snel druk ik het groene hoorentje in.
'Hallo dit is de voicemail van Bridget...' Shit. Voicemail. Dan zie ik Tom staan. Zal ik hem bellen?
In de verte hoor ik weer stemmen. De angst die net even weg was voel ik weer terug komen. Zonder nog na te denken druk ik op het groene hoorentje.
'Nina? Ben jij dat?' hoor ik aan de andere kant van de lijn. 'Oh gelukkig Tom! Ik ben zo bang je moet me komen halen!' zeg ik.
'Waar ben je?' vraagt hij. Oh kut waar ben ik?
'weet ik niet' antwoord ik.
'Tom die piep ben jij dat?' vraag ik. 'Nee' krijg ik als antwoord. 'Waar ben je Nina?' vraagt hij weer.
'Kohl Gericht' zeg ik als ik een bordje gevonden heb. Kut! Fijn dat kan er ook nog wel bij mijn telefoon is uitgevallen. Als Tom me nog maar gehoord heeft.
Dit is deel 14 http://www.quizlet.nl/chapters/260317/14/ van mijn Story It's gone and it won't come back [BK] http://www.quizlet.nl/stories/27977/its-gone-and-it-wont-come-back
bk/
Nieuwsgierig geworden? Maak dan mijn story:D Deze is het vervolg op My story about how Bill Kaulitz really is. http://www.quizlet.nl/stories/23625/my-story-about-how-bill-kaulitz-really-is/
Ik heb heb hem op het forum gezet omdat is steeds minder reactie's krijg wat ik erg jammer vind...
Dus als je zin hebt om hem te maken laat je dan ook een reactie achter?
[ bericht aangepast op 11 sep 2010 - 9:40 ]
It's not what you say, it's about the way you say it.