lifefailure schreef:
ik ben er absoluut niet bang voor. ik ben vorige zomer mijn opa verloren en mijn oma was al overleden. alle bij van mijn moeders kant. ik heb mezelf ook gewoon echt aan gepraat dat bang zijn voor de dood het zelfde is als een klein kind dat bang is voor het donker, veroorzaakt door verhalen en sprookjes.
zo denk ik er over en zo zorg ik dat iedere angst verdwijnd. het leven is gewoon moeilijk en je zult veel dingen mee maken maar dat maakt je wel wie je bent.
jij hebt makkelijk praten.
Mijn vader ging dood toen ik nul was en ik dacht dat dood zijn gewoon betekende dat je niet bestond. Toen mijn (laatste) oma opeens doodging besefte ik dat levende mensen doodgingen. (ik was 4 ofzo)
Ik ben toen serieus zo bang geweest dat mijn moeder doodging. Ik heb oppassen weggepest enzo. (want dan kon ze niet weg, en in mijn logiva toen kon ze dan ook niet dood.)
anyway, ik heb daar nu niet meer zoveel last van, maar als ik aan de dood denk ben ik wel gelijk bang dat ze dood gaat, ja.
Ik ben het helemaal eens met Italy.
Alis volat propriis