Evy is 16 jaar als ze met haar familie op een cruise naar een onbekend eiland met vakantie gaat. Maar al onderweg beginnen de problemen, één van de motoren lijkt het niet meer te doen en al gauw begint de boot te zinken. De reddingsboten liggen al klaar voor vertrek maar door een onverwachtte ontploffing lijkt niemand het te redden. Omdat Maria en Antonio, Evie's ouders, Evie nergens kunnen vinden dachten zij dat ze misschien al van de boot was. Helaas hadden zij geen gelijk. Evie zat opgesloten in de machine-ruimte. Hoe ze daar kwam en waarom ze daar was moet je zelf maar lezen. Hier een voorstukje:
Happend naar adem schiet ik omhoog. Mijn hoofd draait en mijn keel is kurkdroog. Verwildert kijk ik om me heen. Waar ben ik? Ik kan mijn gedachten niet op orde houden. Ik schreeuw van de pijnlijke steek in mijn been. Ik grijp ernaar maar er zit geen bloed of iets wat er op lijkt. Alleen een enorme diep donkerblauwe cirkel rond mijn knie. Ik hijg en kijk weer om me heen. Zee, strand en bomen. Meer zie ik niet. Een verstikte snik komt omhoog. Waar ben ik? Ik wil niet opstaan; mijn hoofd draait en de pijnlijke steken in mijn been blijven maar komen. Waar is iedereen? Ik word iets rustiger maar ook de snikken blijven, geen tranen. Waarom lig ik hier alleen? Ik grijp naar mijn keel, en voel de zwart leren ketting nog rond mijn nek hangen. Gelukkig. Dan pas kijk ik naar de rest van mijn lichaam, het enige wat ik aan heb is een grijze spijkerbroek en een soort van doeken rond mijn borsten. Het lijkt wel wc-papier. Ik trek er even ligt aan, nee het is geen wc-papier. Dit is veel steviger. Misschien is het verband? Het voelt wel zo, maar er zitten geen vreemde bloedsporen op.
Ik keek nog een keer om me heen. Nee, er was écht niemand te bekennen. Hoe kwam ik hier eigenlijk terecht? Ja, aangespoeld, dat was me inmiddels wel duidelijk geworden… maar de zee is hier zo’n 25 meter verderop, ik kon toch moeilijk helemaal hierheen zijn gespoeld? Misschien was het beter als ik nu een plek in de schaduw zou zoeken want de zon begon al aardig op mijn huid te branden en aangezien sommige plekken van mijn lichaam al best rood begonnen te worden was het waarschijnlijk verstandiger om in de schaduw te gaan liggen en een overlevingstechniek te bedenken. Ik zou mijn best moeten doen om hier te overleven.
De storie staat nog niet online, maar als veel mensen vinden dat ik het moet doen dan schrijf ik verder.
Edit: Cover:
http://www.quizlet.nl/foto.php?id=163259&message=66
[ bericht aangepast op 5 mei 2010 - 16:23 ]
You were much more muchier, you've lost your muchness.
