Ik was er ’s morgens al om 10 uur samen met mijn zus. We wisten dat de meeste mensen toch pas tussen 2 en 6 zouden komen maar ik wilde gewoon de kans krijgen om de brief aan Nena te geven die ik haar geschreven had. Ik weet niet of sommige van jullie zich nog een topic van mij kunnen herinneren van een maand terug, waarin ik vertelde dat ik een hele moeilijke brief moest schrijven? Het was een brief aan Nena. En nu denkt iedereen ‘oooo een fanbrief’ Nee het is zeker geen fanbrief. Nena en ik hebben heel lang geleden samen iets doorgemaakt, iets erg, waar eigenlijk nooit meer iemand over praat. Ik zat er nog steeds heel erg mee dus ik besloot het in die brief te zetten zodat ik het van me af kon schrijven en zodat we het eindelijk samen een plaatsje konden geven om te verwerken.
Op een gegeven moment kwam de bus van Nena eraan, dus ik wilde die brief gaan geven. Ik heb eerst netjes gewacht tot ze binnen waren in het Paradiso omdat ik dacht dat ze anders misschien zouden schrikken dat er al iemand zou zitten, aangezien ze er van uit gingen dat er in Nederland niemand zomaar al ‘s morgens voor de deur ging zitten. Toen ben ik naar de chauffeur gelopen, Carsten, en ik vroeg hem of hij mijn brief aan Nena wilde geven. Die loser zei gewoon ‘Nee’. Ik was zo kwaad. Ik heb me chagrijnig weer omgedraaid en heb de hele morgen over hem lopen schelden, hahaha. Achteraf bleek dat Nena toen nog in haar hotel zat en dat enkel de technici en enkele andere bandleden er wel al waren. En sowieso ik had al de hele dag in mijn hoofd dat dingen toch wel zouden gebeuren zoals ze moesten gebeuren. Maar ik was dus al heel lang bang dat dit alles uit zou draaien op een ramp en dat ik minstens een rechtse hoek van Larissa (Nena’s dochter) zou krijgen. Toen kwamen Lavonne (Lavendel) en Laura ook in de rij zitten en hebben we wat gepraat en gelachen.
Uiteindelijk werd de rij al ietsje groter en ietsje langer. Toen kwam ineens de bus van Nena weer terug, die een tijdje terug weer weggegaan was om Nena en de rest in het hotel op te halen. Maar iedereen die daar stond rende dus weer als een gek naar de bus ( serieus 50+ kunnen nog erger zijn als Tokio Hotel fans x) ) dus wij bleven mooi zitten. Uiteindelijk was weer iedereen naar binnen en kwam de rest weer in de rij staan. Op een gegeven moment zei mijn gevoel me dat ik even naar de tourbus moest lopen. Ik zag helemaal niemand, maar toen ik doorliep zag ik dat Sakias (Nena’s oudste zoon) en Nader(bandlid) achter de bus stonden. Dus ik keek ze glimlachend en afwachten aan en Nader knikte een keer en ging toen weer verder met het pincode kastje van de bus slopen en Sakias bleef mij even wazig aankijken, toen stootte hij Nader weer aan, keek die ook weer op en kwamen ze richting mij lopen. Dus ik helemaal blij dat ze me herkend hadden. Sakias vroeg waarmee hij me kon helpen en wat hij voor me kon doen. Dus ik vroeg hem of hij heel misschien met mij op de foto wilde. En hij was helemaal verbaast. Hij had echt zoiets van ‘wat? Met Mij??’ dus ik helemaal vrolijk en trots knikken, toen kwam Nader er ook bij staan, toen zei ik:“Wil je ook met me op de foto, want dat had je gister wel beloofd…” Toen keek iedereen om mij heen mij helemaal kut aan, al die fans waren fakking jaloers dat ik schijnbaar een gesprek met Nader had gehad buiten een concertdag/tijd om. Nader zag dat en begon helemaal te lachen. Toen zijn we samen op de foto gegaan.
Toen liep Nader weer weg en bleef Sakias de hele tijd naar mijn envelop staren, dus toen zei ik: “Zei je die alsjeblieft aan je moeder willen geven.. Het is heel belangrijk dat ze hem écht krijgt.” Toen wist hij al helemaal zeker dat ik die persoon was die hij al die tijd voor zich had in zijn hoofd en toen knikte hij, gaf hij me een knuffel en rende hij naar binnen. Weg was Sakias en Kirsten was helemaal overrompeld omdat ze 1. De brief aan dé perfecte persoon had gegeven, die ervoor zou zorgen dat alles goed zou komen (dus maar goed dat die buschauffeur hem niet aannam, again.. Alles gebeurd met een reden) 2. Kirsten staat met Sakias op de foto!! Iets wat ik echt al zoo lang zoooo graag wilde. *zwijmel*
Toen hebben we nog iets van 5 uur gewacht in de rij en toen gingen de deuren open. Snel naar binnen gegaan, we stonden helemaal vooraan. Er was ook nog een voorprogramma, maar ik had helemaal geen voorprogramma bus gezien, dus ik dacht ‘Goh die zal dan wel niet meer komen.’ Maar toen zag ik een geschreven setlist van ‘Adam & Eve’ liggen en voor ik het doorhad, stond Larissa ineens voor me, in de meest foute roze jurk ever. –over dit stuk ga ik verder niet meer schrijven, want dan ga ik alleen negatief lopen doen over Larissa, dat is niet de bedoeling- Maar. Larissa was dus het voorprogramma, samen met haar nichtje Lisa. (de dochter van de zus van Nena) en toen ik is goed om me heen keek zag ik Philipp(de vriend van Nena en vader van twee jongste kinderen) ineens achter het drumstel zitten en rechts van me was Mykolas (het vriendje van Larissa) alles aan het filmen. –dus zowat de hele familie + aanhang was erbij, dat was zo raar, want ik had nooit verwacht hen allemaal nog eens te zien-
Na het voorprogramma en wat vuile blikken later van Larissa naar mij werd alles klaar gezet voor de hoofdact. Nu begon ik hem wel weer te knijpen, want ik wist dat Nena de brief had gelezen en ik was zo bang dat ze misschien boos zou worden, gewoon voor me op het podium. Dat zou gewoon het meest pijnlijke ding voor me ever zijn. Maar toen kwam Nena dus op, ik zag aan haar blik dat ze me wel had zien staan maar dat ze me extra niet aankeek. Niet op een gemene manier, maar gewoon uit bescherming en voorzorg. De muziek was fantastisch en ik heb helemaal lopen springen en meezingen. Echt gewoon de hele tijd gedanst, het was heerlijk. Sakias stond voor me en was me de hele tijd in de gaten aan het houden, dus ik had al het idee dat er dadelijk het een ander ging gebeuren. Ik merkte namelijk dat Nena zich afgesloten had. Ze was gewoon vrolijk aan het zingen en doen, maar niet echt met gevoel. Dat had dus een reden –daar kom ik straks op terug-.
Ineens ging ze voor me staan en kon ze het schijnbaar niet meer laten. Ze was ‘wunder geschehen’ aan het zingen. Wat geschreven is voor datgene wat er tussen ons twee gebeurd is en ik begon te huilen, niet erg ofzo, maar gewoon wat tranen. Toen ging ze door haar knieën en heeft ze mijn tranen weg geveegd terwijl ze nog steeds aan het zingen was. Ze keek me zo lief aan dat ik echt helemaal smolt en toen kon ik eindelijk los laten wat er tussen ons gebeurd was, want het was gewoon goed zo. Ze heeft het mooiste gedaan wat ze gedaan had kunnen hebben, ze liet me weer in haar hart. Toen ik opkeek zag ik dat de hele band ons aan aan het kijken was, want die hadden waarschijnlijk zoiets van ‘wtf’ behalve Sakias, die wist waarom het ging. Toen gaf ze me een knuffel en toen kwam ze weer overeind. Tussendoor bleef ze me telkens aankijken onder het zingen en dansen en we schoten gewoon steeds in de lach als we elkaar zagen lachen en ze genoot er gewoon helemaal van over hoe erg ik het naar mijn zin had, dat vond ze echt heerlijk om te zien, en ik vond het op mijn beurt weer heerlijk om te zien hoe goed het haar deed.
Op een gegeven moment ging ze ‘Liebe ist’ zingen, toen kwam ze voor me op het podium zitten en begon ze gewoon voor me te zingen, op een gegeven moment duwde ze de microfoon onder mijn neus en hebben we samen een heel couplet en refrein gezongen, dat was echt heerlijk. Je hoorde me waarschijnlijk half, omdat ik zo schor was als de neten maar het ging om dat speciale moment tussen ons twee, wat bijna niemand om ons heen begreep. Uiteindelijk was het afgelopen en kwamen ze nog terug voor een zugabe. ‘Irgendwie, Irgendwo, Irgendwann’ had ze gezongen en nu was het tijd voor ‘In meinem Leben’ en ik begon gewoon al helemaal te huilen voordat het echt begonnen was. Dit lied kon Nena niet zonder gevoel zingen, dus ze moest zich wel openstellen. En toen keek ze mij aan, begon ze ook zo ontzettend hard te huilen (dit is ook een van de nummers die een hele grote betrekking had op die gebeurtenis tussen ons twee) en is ze gewoon voor me op de grond ingestort op het podium. Ik hing over de rand met mijn hoofd op het podium, ook gewoon zo hard huilen. Toen pakte ze mijn hand en ging de muziek verder, terwijl de hele zaal de rest van het lied afzong. Het was zo iets vreemds, speciaals maar ook moois. We zaten helemaal in ons moment en waren zo hard (samen) aan het huieln, alles om ons heen draaide om ons. Het was zo speciaal. Uiteindelijk krabbelde ze weer overeind, zong ze nog een paar stukken van het lied en was het concert afgelopen. Ze keek nog een keer naar me en toen liepen ze van het podium af.
Backstage storte ze weer in, net als ik voor het podium. Ik heb daar echt 10 minuten huilend op de grond gezeten van alles wat er gebeurd was, gewoon omdat ik hier al zo lang op gewacht had, en nu was het eindelijk gebeurd en alles was gewoon meer dan goed gekomen. Toen het uiteindelijk weer ging, stortte Lavonne in en viel ze flauw. Hebben we haar naar de EHBO gedragen en daarop een bank gelegd. De ehbo bij het backstage stuk, wat ik dus helemaal niet snap. Want iemand moet daar bijkomen en dan helpt het niet als die band telkens voorbij komt rennen. Maar Lavonne kreeg dus wat te drinken en van mij wat te eten en toen ging het alweer ietsje beter. Sakias kwam de hele tijd voorbij lopen en keek me glimlachend aan maar durfde niets te zeggen. En toen kwamen ineens Nader, John en Pauli (band) voorbij lopen en die kwamen helemaal bezorgd bij mij staan om te vragen wat er met Lavonne gebeurd was. Lavonne had helemaal zoiets van wtf gebeurd hier, dus ik helemaal uitleggen wat er gebeurd was en ze waren allemaal super lief, vroegen of we nog iets te eten of te drinken nodig hadden en toen gingen ze weer. Toen kwam Van(band) voorbij en die vroeg dus ook wat er gebeurd was. Ik weer uitleggen en Lavonne was een beetje aan het uitrusten en het ging wel weer iets beter. Begon Van tegen mij aan te praten omdat hij mijn armbanden super vet vond. Toen ging ik nog even met hem op de foto. –die is best verkackt, maar dat komt door die nervous breakdown :’DD- Uiteindelijk kwam Nader ook nog langs, ging die weer voor me staan en naar mijn tatoages kijken. Helemaal onder de indruk en helemaal mijn arm vastpakken enzo, vet grappig. Toen ging iedereen weer weg en stonden mijn zus en ik bijna op het punt om te gaan, hoorde ik Sakias onder in de gang zingen, vet mooi. Komt hij de trap op, houdt hij gelijk op, helemaal ongemakkelijk, want hij had niet door dat wij daar nog stonden. Hahah arm joch.
Dus met andere woorden; Het concert is tot nu toe het mooiste wat ik in mijn leven ervaren heb. Ik heb er zo ontzettend veel van geleerd en ik vond het fantastisch en prachtig. Iedereen die me al die tijd ondersteunt heeft en ook gister! Dankjulliewel. Jullie willen niet weten hoeveel smsjes ik wel niet gehad heb om me te suporten. Dankjulliewel, echt waar dat betekende enorm veel voor me!
Als aandenken heb ik trouwens een tourshirt gekocht, en de setlist mee gejat -grijns-
xx. Kirsten
Edit: Er staan twee foto's in mijn fotoboek if you wanna see them 
[ bericht aangepast op 2 mei 2010 - 13:25 ]
Wie du mir, so ich dir.
CEO
