Nou mijn ma is verhuisd naar een andere stad, heeft ze geen werk -haar vriend waar ze mee samenwoont werkt-, én geen vrienden. En aangezien ik bij mijn pa woon, heeft ze dus nooit wat te doen.
Normaal gesproken mag ik oprotten van der, maar nou opeens heeft ze me nodig.
Uit medelij neem ik de trein en kom een paar nachtjes bij haar slapen.
Meteen gaat ze vragen waarom ík zo'n haat aan haar heb. Terwijl zíj mij altijd weg wil hebben.
Maakt zij er meteen van dat ik een hekel aan haar heb omdat ik ooit geboren ben. -wat dus niet zo is-.
Zegt ze -overdreven kauwgum kauwend-: "Sorry hooor, ik had ook niet gewild dat je geboren was, maar ja, ik kan de tijd niet terugdraaien hè?"
Stom wief.
Komt ze even later thuis van boodschappen doen, helemaal smilend loopt ze op me af.
"Ik heb eindelijk een vriendin gevonden! Eindelijk!"
Dus ik ben blij voor der, wat leuk en zo.
Zegt ze: "Nou heb ik jou niet meer nodig." op haar arrogantst.
Weet ik ook weer van wie ik dat heb. ^^
Weer wat laten, begint ze opnieuw met lullig doen. "Wat vind ik het toch jammer dat ik geen kinderen heb van R. (haar vriend), dan had ik tenminste een leuk en mooier kind gehad!"
Bah..
En opgegeven moment komt mijn stiefbroer binnen, wat dus geen vlees en bloed van haar is. Geeft ze hem een knuffel -die ik nooit krijg- met de woorden "mijn enigste kind."
De reden dat ik haar niet zo heel erg mag komt ook omdat ze me vroeger en nog steeds, voor alles en nog wat uitscheld. Alleen nou slaat, schopt, krabt, duwt, en spuugt ze me gelukkig niet meer.
Agressief bitch ding.
Nou pas beginnen mensen tegen mij te zeggen dat dit niet normaal is. En ik heb nooit beter geweten. Ik weet hier geen raad mee. Weten jullie misschien hoe ik van dit 'probleem' afkom?
Alvast bedankt <3!
En OMG, thx voor de mensjes die dit echt helemaal hebben gelezen... x']
Scream for mercy!
