Neen, echt serieus. Ik weet het echt niet meer, i.v.m mijn papa. Ik moet daarom even mijn hart uitstorten en vermits ik op msn of zo er toch met niemand over kan praten, doe ik het hier maar.
Ik heb eigenlijk best een slechte band met mijn papa, al van toen ik klein was eigenlijk. Nog nooit heb ik echt een fatsoenlijk gesprek met hem gehad, om de reden dat ik toch niet met hem echt wil spreken. Antwoorden op zijn vragen doe ik, maar echt met hem spreken niet. Mijn band met hem is sinds enkele dagen geleden er alleen maar op achteruit gegaan. Door privé redenen, ik zou me doodschamen als ik dat hier moest neerzetten. Maar goed, de laatste maanden beschouw ik hem eigenlijk niet meer als mijn papa maar gewoon als een man die bij ons thuis inwoont. Natuurlijk spreek ik 'm wel nog aan met papa, maar het voelt gewoon niet alsof hij mijn papa ís.
Het ergste van alles is dat ik nu een hele week met hem alleen thuis zit. Mijn zus zit met haar vriendje aan de zee en mijn mama & jongere zus zijn naar Frankrijk voor een week. Wij konden niet mee door redenen. Ik háát het echt om met hem alleen thuis te zitten en ik ben altijd blij als ik 's morgens zie dat hij niet thuis is maar op zijn werk. Maar 's avonds zit ik wel nog altijd met hem en meestal erger ik me dan gewoon echt dood aan mij.
Het is ook altijd precies of hij mij weg wil. Gisteren zat ik in de keuken tv te kijken en begon hij tegen mij: 'Moet je niet in Stephany haar kamer gaan zien? Haar tv is toch groter en daar staat de playstation toch?'
I was like: wil je me weg of zo? Fijn, dan ga ik toch daar zitten en kom ik er niet meer uit tot ik ga slapen.
Daardoor weet ik het eigenlijk niet goed meer & ik vind het 'raar' omdat al mijn vrienden een goede band hebben met hun papa en het bij mij precies is alsof ik geen papa heb.
-Dit moest ik even kwijt-
Bedankt voor het lezen, anyway
