Ik vind er werkelijk niets aan.
En ik begrijp ook niet waarom die gewonnen heeft. Het zijn drie vrouwen die op het dak aan het protesteren zijn tegen de verkiezingsuitslagen in Iran, met op de achtergrond sobere, eenzame en deprimerende huizen. Drie vrouwen. Geen honderd. Geen vijfhonderd. Nee, drie vrouwen. Slechts drie. Wat anders zie je op de foto dan kalmte, geluidloos geroep en eenzaamheid? Ik, persoonlijk, zie geen wanhoop of enig spoor van de horror die er op dat moment enkele meters van dat ene dak aan de gang was. Het zou net zo goed een foto kunnen zijn van vrouwen die opzoek zijn naar hun kinderen die niet kwamen opdagen voor diner.
Op hetzelfde moment zetten er fotografen enkele meters daar vandaan hun levens op het spel om de gruwelen van het protest tegen de verkiezingsuitslagen vast te leggen, door zich tussen het wilde razernij van menselijke normen en waarden te begeven, wetend dat ze elk moment zouden kunnen doodgeschoten worden. Maar dat hield hen niet tegen, want hun doel was om de wereld de onvoorstelbare, harde realiteit te openbaren. Ze hadden geen VIP-pasjes die hun immuun maakten voor de doodslagen en pijn, ze stonden niet veilig achter de coulissen van een voorstelling. Nee, ze waren er midden in en het was geen voorstelling, het was een reele gebeurtenis waarbij mensen om het leven kwamen omdat ze een andere kijk op de wereld hadden of de mening van een ander niet deelden.
En gedurende heel dat ijzingwekkende gebeuren klom er een fotograaf op een veilige dak en maakte de foto van de drie protesterende vrouwen. Wie heeft daar iets aan? Niemand hoort ze. Het zou me verbazen als iemand ze zelfs zag staan. En de foto...
Wat ik daar zie is een geluidloze schreeuw die ik me niet eens kan voorstellen, pure eenzaamheid, onzekerheid – logisch, want ze zijn maar met zijn drieen – en het doet me meer denken aan een opstand tegen de nacht, waarvan je al weet dat die niets zal uithalen, dan aan een protest tegen oneerlijke verkiezingsuitslagen.
En waar ik me het meest aan stoor is die bijna tastbare isolatie van de werkelijkheid. Ik zie geen waarheid op de foto, ik zie de gruwelen die er daadwerkelijk gebeuren en talloze mensenlevens koelbloedig met zich meenemen ook niet. Ik zie niets anders dan een kleurloze stilte omhuld in zielige tinten van een irritante veiligheid, die je de intentie geven om de bladzijde met de foto zo snel mogelijk om te draaien en wanhopig aan een andere artikel te beginnen.
Elke keer als ik eraan denk voel ik een soort van boosheid en frustratie in me opborrelen in naam van de fotografen die voor de waarheid hun leven riskeerden, voor een griezelig moment vergaten wie ze waren, hun identiteit volledig achter zich lieten twijfelend of ze na de chaos in staat zouden zijn om het terug te vinden, en zich volledig lieten opslokken door de echtheid van hun grootste angsten.
Iedereen herinnert zich de World Press Photo. Die zal altijd ergens blijven, die zal altijd ergens te vinden zijn, die zal altijd in ons onderbewustzijn blijven. Maar wie zal dan nog weten wat de andere fotografen hebben opgeofferd om de wereld beter te maken? Zal iemand nog weten hoeveel fotografen er waren gestorven terwijl ze midden in een oorlog grafische protestschreeuwen uitten? Zal iemand dan zelfs nog weten dat ze daar toen middenin aanwezig waren?
Het is oneerlijk om de moedigheidsprijs te overhandigen aan degene die niet de bedoeling hadden moedig te zijn.
World Press Photo.
Werkelijkheid
Ik word er zo boos van.
Grr.
EDIT: Wat is jullie mening?
EDIT: Werkelijkheid 2
Werkelijkheid 3
Werkelijkheid 4
Werkelijkheid 5
[ bericht aangepast op 4 maart 2010 - 21:38 ]
Where there is a sea there are pirates...
