Ik moet het gewoon even kwijt, anders blijf ik er alleen mee dwalen, en komt het echt niet goed. Iedereen vraagt hoe het met me gaat, maar eigenlijk gaat het helemaal niet goed. Ja, ik ben dan wel over 4 dagen jarig, krijg een camera - ook al is het niet de gene die IK wou (lang verhaal)- en ga ik naar zangles aanstaande donderdag. Toch is er iets, dat heel erg aan mij knaagt. Een jongen uit mijn klas, en ik kende hem al heel lang, en ook wel goed, en zijn zusje ging ik ook mee om, zijn moeder is overleden. Aan de verschrikkelijke ziekte kanker. Maar vandaag gingen we er over praten, want ze is gister overleden, en toen werd ik helemaal stil. Ik weet het, ik moet juist denken aan hún, hún hebben het het moeilijkst, mijn pa is al 4 jaar dood, maar toch kwam het allemaal weer omhoog. En aangezien ik nog steeds emotioneel geblokkeerd ben, kan ik dus niet huilen, en dus voel ik me gewoon even KUT. dus let niet op mijn niet-vrolijke reacties, jullie weten nu waarom het komt (:
- Dank je wel voor het lezen
