Ik haat het omdat het de dood bracht. Ik haat het omdat het dierbaarst afnam. Ik haat het omdat het geen enkele nut meer heeft. Ik haat Pasen. Het nam de persoon die mij grote deels heeft opgevoed. Ze was ziek, ernstig ziek. Ze zou nooit meer beter worden. Dat is wat ik wist, maar nooit had ik gedacht dat het zo snel zou gaan. 6 jaar was ik pas toen ze weg was. Nu 9 jaar later, mis ik haar nog steeds. Nooit zal ik haar gaan vergeten, dacht ik. Maar nu weet ik beter. Mijn herinneringen zijn aan het vervagen. Mijn angst komt uit. Ik ben haar aan het vergeten, iedere dag een beetje meer. Ik wil haar niet vergeten. Iedere dag zal ik naar haar foto kijken, en beseffen dat ze weg is. Maar toch is ze bij me. een klein beetje. Ons poppetje, dat blijft mijn belangrijkste bezit. Het gaat boven alle gedgets, kleren en spullen. Zelfs boven mijn hond. Dat poppetje brengt de herinneringen weer boven. Dan besef ik weer dat ik je niet vergeten ben, dat ik je nooit zal kunnen vergeten. Maar dan is het weer Pasen, en vervloek ik alles en iedereen die Pasen viert. Waarom vieren ze Pasen als ze toen dood is gegaan? Pasen is en blijft voor mij de afschuwelijkste dagen van het jaar. Maar soms ben ik dan jarig, op dezelfde dag als Pasen. Dan haat ik mijn eigen verjaardag. Dan wil ik alleen maar wensen 'Was ik op een andere dag geboren' Maar mijn grootste wens komt nooit uit. 'Nog een keer naar de Hema, rode nagellak kopen.'
I miss you and will never forget you. Always in my heart.
Best way not to get your heart broken, is to pretend you don't have one.