“Ok, ik weet het goedgemaakt. Als we alledrie een stageplek krijgen bij Breaking Dawn, dan zal ik iets voor jullie spelen. Alleen als dat gebeurd.” We zitten met zen drieën bij de piano, die er staat voor Anthe, en Kim en Anthe proberen allebei om mij zover te krijgen om ook eens mee te spelen. Kim heeft haar gitaar op schoot en Anthe zit natuurlijk achter haar piano. Beiden zuchten ze en ik weet nu al, dat Anthe op haar klaagtoon over zal gaan. “Maar Sam, wat als we nou niet allemaal die stageplekken krijgen! Dan zullen we je nooit horen spelen, dan zullen we nooit je harp zien! Het is oneerlijk!” “Ik ben oneerlijk, dat zou je ondertussen moeten weten.” Kim valt bijna van haar stoel af van het lachen, al heel de dag, aangezien Anthe en ik al de hele dag om onnozele dingen aan het kibbelen zijn. “Tss, hoor je dat Anthe? Mevrouw lacht ons uit!” Kim huilt ondertussen van het lachen. “Ja, ik hoor het. En nu begint ze nog te huilen ook? Heb je een knuffel nodig Kim?” Kim knikt eventjes terwijl ze krampachtig haar buik vasthoud van het lachen. Anthe en ik grinniken en geven haar beiden een knuffel, iets wat ze blijkbaar erg grappig vind. Ik vraag me af, of ze hier ooit nog overheen komt.
“Ja, dat klopt, ik ben Nederlands.” Wat dat voor relevantie heeft begrijp ik niet. “Ja, één van de best scorenden van de klas, maar niet al mijn kennis haal ik uit boeken, ik hou het liever bij de praktijk.” Het is waar, ik haat het om alleen maar met mijn neus in de boeken te zitten. Vervolgens word er een tijdschrift onder mijn neus geschoven en ik staar er even geschrokken naar. “Dit ben jij toch?” “Ja, dat ben ik.” “Dus je houd wel van uitgaan en lol trappen?” “Ja, op zijn tijd, om te ontladen.” “Je hebt de stageplek.” Dat was onverwacht, want wat heeft uitgaan nou eigenlijk met een stage te maken? Dit zou wel eens een hele interessante tijd kunnen gaan worden.
Die avond is het feest, we hebben alledrie de stageplek gekregen. Er was ons verteld, dat de kakkers van onze klas ook gekomen waren, maar dat die schijnheilig deden en niet bij de cast en crew zouden passen. Daar kan ik inkomen, die zouden toch alleen maar rond Robert Pattinson heen gaan draaien. We zitten allemaal gezellig op onze comfortabele hoekbank en hebben besloten een filmmarathon te houden, een Twilight marathon. De 8 Harry Potter films komen later wel. Gelukkig zijn Kim en Anthe al vergeten wat ik ze beloofd heb, want eerlijk gezegd, ik heb al in geen tijden op mijn harp gespeeld en dat ding moet nodig gestemd worden, iets dat niet moeilijk of tijdrovend is, maar wel irritant. In ieder geval, ze waren het vergeten, totdat het deuntje van Bella's Lullaby voorbij komt drijven, Anthe de film pauzeert en hard uitroept: “JE HAD BELOOFD, DAT JE IETS VOOR ONS ZOU GAAN SPELEN!” Ik val van schrik achterover van de bank af, waardoor Kim in een deuk ligt, alweer, zoals altijd. Even wrijf ik over mijn hoofd en ik kijk geirriteerd omhoog naar Anthe, die over de bank heen hangt en naar me kijkt. “Ok, ok, Jeez, een beetje rustig had ook gekund. Ik moet hem eerst stemmen en dan zal ik hem wel naar beneden slepen.” Anthe's gezicht lijkt op te lichten en ik sleep mezelf naar boven om die verdomde harp te gaan stemmen.
Binnen 5 minuten sta ik beneden, inclusief harp. Anthe en Kim staren er ongelovig naar. “Dat ding heeft zoveel snaren!” “Ja, het is ook een harp en geen gitaar Kim. Ik ben blij dat het geen gitaar is.” Ik grinnik even en zie Kim me niet-begrijpend aankijken. “Ik kan het niet. Het is niet dat ik het niet geprobeerd heb, maar het wisselen van de akkoorden gaat mijn kennis te boven!” “Owh, owh! Ik snap hem!” Nu is het mijn beurt om in de lach te schieten. Opeens krijg ik een trap tegen mijn kont, letterlijk. “Ga nou maar spelen!” Ik grinnik en besluit verder te spelen, waarmee me zojuist gestopt waren bij de film, Bella's Lullaby van Carter Burwell. Het duurde niet lang of ik hoorde pianospel dat zich bij het mijne voegde, en niet veel later kwam er ook een gitaar bij. Toen ik stopte keek ik recht in de grijnzende gezichten van Anthe en Kim. “Het was echt prachtig! We dachten dat je vreselijk zou zijn, aangezien je nooit wou spelen, maar het is juist het tegendeel!” Ik grinnik. “Ach, ik hou er niet van om op te scheppen.” Samen schieten we in de lach. “Herkennen jullie dit trouwens?” Mijn vingers bewegen zich gestaag over de snaren van de harp en vormen de melodie van Love story. Ik kijk heel even op om Anthe verbaast naar me te zien staren, waarschijnlijk omdat ze niet verwacht, dat je ook moderne liedjes op de harp kunt spelen. Als dat het is, dan kan ze nog verrast worden, maar ik verwacht, dat ze nog steeds verbaast is, omdat ik echt goed kan spelen. Als ik klaar ben krijg ik een applaus, inclusief gillende fangirls, iets wat we allemaal haten en waardoor we allemaal in de lach schieten.
Een week later ben ik helemaal aan het stressen over mijn kleding. Het moet comfortabel, maar toch ook mooi zijn. Het enige waar ik zeker over ben, zijn mijn Vans. Uiteindelijk besluit ik toch maar mijn allereerste keus te nemen, mijn zwarte baggy broek en een groen shirt waar Stunnershades op staan. (die dingen zijn Awesome x']) Het enige wat ik nu nog moet doen, is mijn haar er fatsoenlijk uit laten zien, wat makkelijker gezegd dan gedaan is, aangezien mijn krullen meestal in de weg zitten, maar op wonderbaarlijke wijze, werk mijn haar vandaag in 1 keer mee. Terwijl ik beneden rustig aan de keukentafel mijn ontbijt nuttig, hoor ik gestommel en geschreeuw van boven komen van een Kim die totaal in paniek is, omdat ze haar geluksarmband niet kan vinden en een Anthe die een scene schopt, omdat haar favoriete lippenstift plotseling 'verdwenen' is. Ik zucht, gris Kim haar armbandje uit de koelkast -die ze daar eens in een dronken bui neer heeft gelegd- , ga naar boven, druk het armbandje in Kim haar handen, ga de badkamer is, haal Anthe haar lippenstift tevoorschijn, druk die in haar handen en ga vervolgens weer rustig verder ontbijten. In dit huis, ben ik degene, die van iedereen weet, waar wat ligt. Nu nog van mijn eigen spullen. Anthe en Kim zijn zo vaak spullen kwijt en raken vervolgens zo in paniek, dat ze het hele huis bijna afbreken en aangezien ik dit huis graag heel wil houden, ben ik gedwongen te weten,waar zij hun spullen laten slingeren. Zo heb ik al eens de ring die Anthe van haar grootmoeder heeft gekregen uit de gootsteen moeten vissen, aangezien ze helemaal in tranen was, en ik heb ook al eens Kim haar wekker uit de boom moeten halen, aangezien ze hem, heel slim, uit het raam had gegooit en hem op het gras niet kon vinden. Je verveelt je nooit met deze mensen, ik zou er een boek over kunnen schrijven. Ooit zijn we helemaal dronken in een veld in slaap gevallen en werden we wakker gemaakt, door de sprinklers die aansprongen en een andere keer, moesten we een project maken voor school over het leven van iemand die een ziekte had en toen hebben we een hele dag doorgebracht in een bejaardentehuis, waar Kim zich zo thuis voelde, dat ze volhield dat ze een bejaarde was in een jong lichaam, net als in The curious case of Benjamin Button. We hebben onze film uiteindelijk gemaakt met Kim als hoofdpersonage. Hij ging over iemand die dromen niet van realiteit kon onderscheiden en je zult wel begrijpen, dat de leraar er de grap niet van in kon zien, totdat hij merkte, dat zo'n ziekte echt bestaat en dat we eigenlijk de waarheid geportretteerd hadden. Uiteindelijk kon hij er ook wel om lachen, dat kwam denk ik vooral,, door het stukje, waarin Kim met een badhanddoek om haar hals superman aan het spelen was, of zoals wij het zelf stiekem noemden: Tardwoman. Met deze twee verveel je je nooit en nu, nu staan we voor een geheel nieuw avontuur, waar we elkaar doorheen moeten slepen. Op het moment hebben we alleen elkaar, ook al geloof ik er in, dat we op de set van Breaking Dawn veel nieuwe vrienden zullen ontmoeten. Ik werk de rest van mijn cornflakes naar binnen en zet alvast het lievelingsontbijt van Anthe en Kim neer, dat scheelt weer een hoop tijd en stress. Ik hou van ze, maar soms zijn ze wel een handvol.
Als we eenmaal in ons overcoole vervoer -de bus- op de set aankomen heerst er complete chaos, het lijkt wel alsof ik thuis ben en Kim en Anthe bezig zie. Mensen zijn dingen kwijt, die ik meteen weet te vinden, er word gekibbeld, wat weer meer op Anthe en mij lijkt, er word gelachen, wat op ons alledrie lijkt, en er word vooral samengewerkt. Het duurt niet lang, of we krijgen allemaal onze taken toegewezen. Vandaag zorg ik voor het licht, wat betekent dat ik met gigantisch zware dingen moet gaan zeulen. Het is zwaar en irritant werk, nog warm ook, aangezien de plek waar je ze heen moet slepen en moet plaatsen opgewarmd is door de warmte van de lampen. Ik wou dat ik mocht doen, wat Anthe en Kim doen. Op het moment maken zij kennis met de crew en zorgen zij er voor, dat ze de uitdrukkingen in het script met ze doornemen en dat alles tiptop in orde is, terwijl ik opgescheept zit met dit irritante werkje, maar morgen zou het gelukkig omgekeerd zijn als het goed is. Doordat ik zo diep in gedachten ben, ben ik even helemaal afgesloten van de wereld en hoor ik het geschreeuw van de overige crew niet, net als het gekletter, als de zware lampen uit de opslag omlaag vallen, recht MIJN kant op. Uiteindelijk merk ik het wel, maar dan is het al te laat. Een hoge gil ontsnapt uit mijn keel, een stekende pijn volgt, maar ik voel me niet geplet. Het enige dat ik mankeer, is dat ik op de grond lig, met een knie opengeschaafd, in iemands armen, die niet verkeerd zijn.
Tot op dat moment, dacht ik dat ik als een blok voor Jackson Rathbone zou vallen, maar op dit moment veranderde dat voor altijd. Zijn prachtige ogen lijken recht in mijn ziel te kijken, een vage herkenning daalt op me neer, het liefst wil ik de bezorgde blik laten verdwijnen. “Gaat het wel?” Zijn stem laat me mijn woorden verliezen, zo laag, zo perfect, alsof alles aan hem mij aantrekt. “Ja, het gaat prima. Dankjewel, voor me redden enzo..” Hij staat op, tilt mij daarna op en brengt me naar de EHBO van de set, waar ik meteen verbonden, ingezwachteld, onderzocht en whatever allemaal word. Ik stribbel hevig tegen en op het moment dat ze met de naald aan komen, aangezien een geschaafde knie vanaf vandaag blijkbaar tetanus kan opleveren, spring ik van de onderzoekstafel en verstop me achter mijn redder, die voor de tweede keer mijn redder is, die niet meer bijkomt van het lachen. Juist op dat moment besluiten Anthe en Kim binnen te vallen en hysterisch tegen de zuster te beginnen schreeuwen, of alles goed met mij is en waar ik ben, waardoor mijn redden alleen maar erger met lachen. Kim en Anthe kijken hem beiden dodelijk aan. “Niet grappig Kellan! Samantha is onze beste vriendin en nu zijn we haar kwijt! Verloren, niet terug te vinden!” Kellan wijst achter zich, hij gaat straks nog een hartaanval krijgen, en Kim en Anthe kijken met grote ogen naar mij. “SAM! JE LEEFT! JE LEEFT!” Ik word in een adembenemende knuffel getrokken. “Maar niet lang meer, als je me zo vast blijft houden.” Kellan gaat er aan bezwijken, ik ben er zeker van. Snel word ik losgelaten en voel ik 2 paar handen controleren of alle onderdelen er nog aanzitten. “Meiden, geen zorgen, Kellan hier was mijn reddende engel en ik heb hem nog niet eens kunnen bedanken.” Hij is ondertussen opgehouden met lachen en kijkt mij met een grote grijns en sprankelende ogen aan. “Kellan Lutz, aangenaam.” “Samantha Gordon. Dankjewel voor het redden van mijn leven, daar zullen deze twee heel dankbaar om zijn.” Hij pakt mijn hand, brengt hem omhoog en zoent hem, hij is een charmeur.. “Het geheel genoegen was aan mij. Ik zou zo'n mooi meisje nooit hebben laten verpletterd, zonde voor de wereld.” Ik bloos en glimlach verlegen. Kellan grinnikt. “Ik zie jullie later dames, Sam.” Hij loopt de tent uit, blikken vestigen zich automatisch op hem en vele groetten worden uitgewisseld. Mijn ogen volgens elke stap die hij zet, drinken het op en onthouden het, het enige wat er door mijn hoofd gaat is zijn naam. Kellan Lutz. Gawd, I love New York.
If you don't stand for something, you'll fall for anything.
24 juli 2009 - 17:11
Salaryman
