Hoi.
Ik heb niet echt een probleem ofzo, maar er werd me al enkele keren erop gewezen dat wat ik doe en hoe ik ben niet helemaal gezond is ofzo.
Ik lees graag. Niet gewoon graag, ik kan er niet zonder leven. Als ik een dag geen boek lees dan weet ik niet wat ik moet doen. Dan voel ik me niet compleet. Dan voel ik me zo eenzaam, 
Ik ben daar ongelooflijk dol op, misschien vinden jullie dat idioot ofzo, want bijna geen een van mijn vrienden leest graag. Alleen ik. En ik sluit me compleet af van de wereld, alleen wat er in boeken geschreven staat is geldig voor mij. Want mensen die ik in boeken lees heb ik liever dan de echte. De echte zijn zo typisch, zo makkelijk, stom. Je kunt er niets mee aanvangen. Ik bedoel jullie niet, want jullie zijn gewoon geweldig hier (:
Jullie schrijven & lezen, je kan hier gewoon heen gaan en al je problemen vertellen aan de mensen die je nauwelijks of helemaal niet kent. En zoiets lucht op, niet waar? Maar ik heb het dus niet over jullie, maar mensen rondom mij. Op mijn school zitten er allemaal klungels die liever tv kijken, games spelen en 'uitgaan'. Elke dag gaan shoppen. Wat in hemelsnaam kan je nu eigenlijk kopen als je elke dag, dag en dag uit, de winkels afgaat? =S
Ik shop zo 1 keer in 2 maanden ofzo, totaal niet interessant. En met vriendinnen gaan shoppen is onbetrouwbaar, ze liegen meestal toch. Als je er niet heel erg zeker van bent dat ze je echte vriendinnen zijn. Dus ga ik liever alleen, of met mijn mama of mijn zus xd.
En dus vroeger las ik gewoon graag, ik was er niet zo happig naar toen. En toen ging ik ook op stap met vrienden, cinema enzo (:
Maar nu interesseren ze mij niet eens. Ze zijn ineens zo saai geworden, in een hand omdraai. Er zijn maar 2 mensen, hoogstens 3, die nog iets voor mij betekenen (van vrienden, ik heb het niet over familie) en die interessant zijn. En ze lezen niet eens graag x).
Kennen jullie zo van die films waar altijd een ongelooflijke superbeste vriendin van de hoofdpersonage inzit? Die je met alles helpt, waar je op kunt steunen, en vertrouwen enzovoort. Zoiets lees ik ook vaak genoeg in boeken. Ik moet er altijd van huilen, want ik heb niemand om er midden in de nacht naartoe te bellen als er iets mis is. Maar de punt is, dat ik gewoon alles om mij heen haat, omdat iedereen zo gemeen is, en vooral saai. Ze kunnen niet eens iets wonderbaarlijks zien in sneeuw bijvoorbeeld. Ik moet er altijd van lachen als ik sneeuw zie. Het is gewoon mooi. Maar de meeste klagen omdat het te koud is, omdat het nat is, omdat het glad is. Maar als het er niet zou zijn dan denk ik niet dat er nog zoveel mensen op aarde zouden overblijven. Ik ben meer gewend aan kou dan aan warmte, van warmte doet mijn hoofdpijn. Ik kan geen temperatuur uithouden boven de 32 graden. Maar dat doet er niet toe. Ik zei dat ik afstandelijker werd van de mensen rondom mij. Vroeger was ik echt verschrikkelijk kinderachtig. Nu ben ik al een paar dagen 15 en al 1 jaar ongeveer zit ik te denken wat ik later moet studeren, het laat mij maar niet los. Ik moet zonodig iets bereiken, want anders heeft mijn leven gewoon geen zin, volgens mij. Als ik kinderen krijg wil ik niet dat ze maar iets te kort komen. Hebben jullie dat ook wel eens? Ik zou ook graag actrice ofzo worden, maar als je geen succes hebt, heb je ook geen geld, en ben je altijd afhankelijk van iemand of moet je eindeloos van het een baantje naar het andere. Als je tenminste niet fatsoenlijk gestudeerd hebt. Dus ik blijf bij wat ik voorlopig wil, rechten gaan studeren. In een goede universiteit zodat je reclame voor jezelf kunt maken. Zoals: 'He, die heeft in Harvard (bv) gestudeerd, die zou wel goed moeten zijn'.
En aan zulke dingen denk ik nu meestal. En ook over het leven, over aliens ofzo, over al die onverklaarbare dingen in de wereld, terwijl de andere zich met allerlei onzin bezighouden. Jullie kunnen je niet voorstellen hoe erg ik ben veranderd in, laten we zeggen, een halve jaar? Want in het begin van het schooljaar was ik helemaaaaaal anders. Toen konden mijn punten mij weinig schelen en daalden ze. Nu heb ik glashard besloten dat ik ze eens omhoog ga hijsen, want il wil een stabiel leven en ik zou nooit van mijn leven willen blijven zitten. Ik kan dat gewoon niet maken.
Maar nu ik realiseer hoe ongelooflijk saai dit al moet zijn, wil ik zeggen dat ik helemaal afgeweken heb van bijna al mijn vrienden, ik boeken gewoon niet kan laten, en nooit zal kunnen. Zelfs pc kan mij niets meer schelen. Ik kom er alleen op als ik een taak moet maken of op quizlet x). Ik ben ongelooflijk veranderd, maar ik weet niet of het naar de goede kant of naar de slechte kant is, Vertel je mening hier over alsjeblieft. En ik ben veel stiller geworden, niet meer zo luidruchtig. En ik haat sommige mensen zo erg, maar ik durf het niet te uiten. En mijn beste vriendin waarmee we afgesproken hebben om samen een richting te volgen, wat ik nu doe, Wiskunde-Wetenschappen, laat mij helemaaaaal vallen voor een nieuw meisje en ik zit altijd alleen, terwijl ze beloofd heeft dat ze mij ging helpen enzo, want ze kan dat beter dan ik. Hoewel ik zowat de enige van mijn klas ben die huiswerk maakt en dan schrijven die luiaards het dan over --'
Dit is ongelooflijk oneerlijk en ik haat het.
Ik wil jullie mening over al die veranderingen weten, want ik wil echt dolgraag weten of dat ik gezond ben of ongezond. Of ik juist goed ben veranderd of niet. Dit moet allemaal wel heeel saai zijn, maar lees het alsjeblieft. Aan wie anders kan ik dat nog vragen?
Niemand anders snapt het toch.
Merci.
Where there is a sea there are pirates...
![:\](/images/smilies/irritated.gif ":\")