Leodh
. . . HET OORDEEL . . .
Het was chaos in Slaaperbraak.
Cordelia Nachtwacht staarde vermoeid in de spiegel. Het geroezemoes, gegons van alle theorieën die geen begin of eind meer kenden, lekte al door de deur heen. Zeven dagen waren gekomen en gegaan en vannacht zou er iemand op de brandstapel eindigen. Een laatste, wanhopige poging tegen de weerwolven die hun stad zo teisterden.
Cordelia slikte. God, ze had wallen als theezakjes en haar ogen waren bloeddoorlopen. Ze hoopte maar dat dit zou werken, want Simone Slangevanger stond zonder twijfel al klaar met een telelens om Cordelia's laatste acties als burgemeester in HD vast te leggen. Het mens had beter "Wolvevanger" kunnen heten, dan had Cordelia ten minste nog iets aan haar gehad.
Een klopje op de deur. Het was tijd.
Cordelia stapte naar buiten en liep samen met haar hoofd van PR naar het kleine podium naast de brandstapel. Zondergang hielp haar het trapje op en gaf haar daarna een envelop aan. Met de stemming. Cordelia schraapte haar keel. 'Beste inwoners van Slaaperbraak.'
Het plein viel in één klap stil.
'Jullie weten allemaal waarom we hier nu staan. Vandaag ontbranden we het vuur en laten we het tijdperk van de weerwolven achter ons. Jullie hebben een week de tijd gehad om de zeven hoofdverdachten langs te gaan en iemand te kiezen, iemand aan te wijzen als wolf. Het is zwaar geweest. Buurman wijst naar buurman, zus naar zus. Maar de wolven leven onder ons en we kunnen niet meer anders, voor het te laat is. Jullie hebben gestemd en zo zullen we uitvoeren.' Met trillende vingers maakt ze de envelop open.
'Slaaperbraak beschuldigt... MARRIT NECESSITY van het zijn van een wolf.' Cordelia gaf een knikje. 'Zondergang.'
De man sprak iets in een porto.
Er volgde gekrijs, geschreeuw. Cordelia mompelde een zachte 'Het spijt me', toen de vrouw door twee agenten naar de brandstapel werd gesleept. 'NEE,' bleef ze schreeuwen, 'Jullie hebben de verkeerde!' Het hielp allemaal niks. De agenten bonden haar stoïcijns vast aan de paal en staken het vuur aan. De vlammen likten meteen hebberig aan het hout. 'Jullie hebben het mis,' huilde Necessity, en ze riep het nog eens, 'Jullie hebben het mis!'
Maar deze keer klonk het steeds meer als gejank.
Op de brandstapel brak het Necessity ineens overal uit in donker haar. Haar gezicht werd langer en haar oren groter en haar nagels kromden zich tot klauwen. En terwijl de weerwolf jankend door de vlammen verzwolgen werd, rolde er een golf van opluchting door het plein.
Toch?
De menigte was wel erg stil.
Er klonk gegrom en het werd Cordelia ijskoud om het hart. God... waren het er dan méér?
Het was chaos in Slaaperbraak.
Die nacht vond men het bed van Cordelia Nachtmacht koud en leeg. Er klonk gejank door de nacht. Boos, kwaadaardig gejank, van wezens uit op wraak. Het geluid ging door merg en been--maar er waren geen bange burgers meer over in het tragische stadje om het nog te horen. Er waren enkel wolven, en zij die al zoveel verloren hadden aan de harige poten van die monsters dat ze het niet meer in zich hadden om erom te geven.
Het is geen chaos meer in Slaaperbraak. Het is er enkel nog heel. Erg. Stil.
Het vierde potje van Weerwolven & Waaghalzen is officieel voorbij. Marrit is er door de rest uitgestemd, met vijf stemmen tegen. Ze was inderdaad een wolf en daarmee hebben de brave burgers dit potje gewonnen! Gefelicteerd aan iedereen in Team Dorpeling
Wie zat er dan allemaal uit z'n kont te lullen?
Author's note:
T r u s t n o b o d y . . .
Three words, large enough to tip the world. I remember you.
