[RPG] Saltwater Sleep | Speeltopic 1 - Speeltopics

22 juli 2025 - 17:12 Merrin is offline

Merrin 28786

Saltwater Sleep

d r e a m s d o n ' t d i e . t h e y d r o w n .

Port Bersea is een verborgen parel in de waters tussen Nieuw-Zeeland en Australië waar toerisme de laatste jaren stilaan meer begint te bloeien. Rijke socialites vinden er hun weg naar de Mervine Estate dat hoog in de kliffen haar best doet om bedreigde boomsoorten opnieuw voort te planten in de Mervine Sanctuary. Backpackers genieten van de prachtige natuur die overal op het eiland te vinden is: witte stranden, complexe grotten en weelderige bossen. Rijke jongvolwassenen genieten er van het florerende nachtleven in eliteclubs waar enkel de besten binnen kunnen om er hun wildste fantasieën te beleven.

Eén van die rijke jongvolwassenen was Eli Noble, student aan de University of Melbourne, die er samen met zijn vriendin Madeleine 'Maddy' Walsh de zomer van zijn leven plande nadat hij zijn studies na vijf lange jaren eindelijk had afgerond. Helaas kwam Maddy alleen terug naar het vasteland, anderhalve maand vroeger dan gepland. Twee weken na hun aankomst spoelde Eli namelijk aan op het strand van Port Bersea. Verdronken in de grotten, zeggen officiële bronnen, maar Maddy was hysterisch toen ze terugkwam. Ze vertelde hallucinante verhalen over de grotten die ze samen met Eli bezocht had - dat de Mervine Estate een groep heksen was die niets liever deed dan de gemeenschap van Port Bersea te terroriseren. Ze had het over vreemde dromen die zij en Eli deelden - dromen die niet veel later werkelijkheid werden, die haar bleven achtervolgen totdat ze zes maanden geleden zelf de dood als uitweg zocht.

Vandaag vertrekken Eli en Maddy's beste vrienden op reis naar Port Bersea om hen te eren, een jaar na Eli's dood. Sommigen van hen willen er gewoon heen om te feesten zoals hun vrienden dat gedaan zouden hebben, om hun herinnering in ere te houden. Anderen hopen te ontdekken wat er in vredesnaam aan de hand is op het kleine eiland.

Locaties

p o r t b e r s e a t o w n

Main Wharf & Ferry Dock – enige officiële toegang tot het eiland per boot.
Bersea Town Center – gezellig centrum met cafés, surfshops, een kleine markt.
The Mirage – exclusieve club op een klif, favoriet van rijke jongeren.
Sunset Hostel – waar backpackers verblijven. Dicht bij het strand.
St. Cordelia Clinic – het eilandziekenhuisje. Sommige eilandbewoners verdenken de staf van betrokkenheid bij vreemde zaken.
De oude vuurtoren – verlaten, uitzicht over het eiland. Locals zeggen dat hij 's nachts nog brandt, ook al is hij al jaren buiten gebruik.
Strandhuis 'The Tides' – groot, modern vakantiehuis met zicht op zee en directe toegang tot Siren's Shore, waar Eli en Maddy vorig jaar verbleven. Afgelegen genoeg om feestjes te houden zonder pottenkijkers.
Luxehotel 'Azure Palms Resort' – high-end hotel aan de rand van de stad, populair bij rijke toeristen, met cocktailbars, infinity pool, wellness, ... maar ook personeel dat misschien nét iets te veel weet.
Whispering Pines Trailer Park – de armere wijk waar de meeste anti-Mervine Estate Dromers wonen.
The Broken Bell – lokale bar, informeel hoofdkwartier van de Dromers.
Tempest Point – uitkijkpunt boven op de rotsen waar eilandbewoners vaak samenkomen. Wilde energie, sommigen zeggen dat je er “de dromen hoort waaien”.
Makutu Bakery – bekende bakkerij en toeristische hotspot voor het prachtige zee-uitzicht.

n a t u u r

Mervine Estate – landgoed boven op de kliffen met botanische tuinen en verborgen droom-magiesymboliek.
Mervine Sanctuary – beschermd natuurgebied met zeldzame flora, grenst aan het landgoed.
Dreaming Caves – liggen aan de noordkust en bestaan uit tientallen grotten, tunnels en ondergrondse kamers. Sommige grotten zijn toegankelijk voor toeristen (via boottochtjes of wandelpaden), anderen zijn afgesloten of vergeten - waaronder de Nexus (enkel toegankelijk bij laagtij), waar Dromers worden ingewijd. Vissers spreken van een verzonken grot genaamd The Drowned Mouth, waar stemmen gehoord worden bij vloed. De grotten veranderen subtiel — dromers ervaren dat gangen zich soms anders lijken te gedragen, afhankelijk van hun mentale toestand.
Black Hollow Forest – weelderig bos met wandelpaden, sommige 'vergeten' stukken zijn niet op officiële kaarten te vinden.
Sirens’ Shore – wit zandstrand waar Eli werd gevonden. Rustig, mysterieus.

d r o o m p l e k k e n

The Lapse – een droomplek die elke dromer anders ziet, maar altijd gevuld met echo’s van overleden Dromers - waaronder ook Eli en Maddy.
The Mirror Lagoon – fysiek meer waar dromen zich soms in weerspiegelen. Dient als 'portaal' waardoorheen Dromers andere Dromers kunnen bezoeken.

Dromers, Droommagie & de Mervine Estate

d r o m e r s & d r o o m m a g i e

Dromers zijn mensen die het geheim van de grotten kennen - zowel de Inner Circle van de Mervine Estate als een groep eilandbewoners. Iedereen kan een Dromer worden als die ingewijd wordt door een andere Dromer in de Nexus van de grotten van Port Bersea. De krachten van Dromers manifesteren zich op verschillende manieren. Ze zijn allemaal in staat om elkaar in elkaars dromen op te zoeken en die dromen te beïnvloeden/beschermen van ongewenste bezoekers - sommigen zijn daar beter in dan anderen. Sommigen van hen kunnen elementen uit hun eigen dromen naar buiten trekken en fysiek manifesteren in de echte wereld. Anderen zijn in staat om mensen zomaar ineens in slaap te laten vallen en hen vast te houden in hun dromen - zonder dat die persoon doorheeft dat het een droom is. Nog anderen kunnen inbreken in het hoofd van mensen en hun diepste dromen lezen. Heel zeldzaam zijn degenen die via dromen hun eigen bewustzijn kunnen projecteren in het lichaam van een ander, en degenen die herinneringen van een ander in dromen kunnen oproepen.

m e r v i n e e s t a t e & d e i n n e r c i r c l e

De Mervine Estate is een landgoed van de familie Mervine. De familie houdt zich vooral bezig met natuuronderhoud en liefdadigheidswerk, en de Estate is populair bij een heleboel socialites. Eilandbewoners blijven er over het algemeen ver van weg; vele geruchten maken hun weg van de Mervine Estate naar de stad in het centrum van het eiland, en ze doen meer dan eens wenkbrauwen fronsen. Toch gaan de leden van de Mervine Estate gewoon hun gang. Het lijkt soms zelfs alsof ze een bepaald soort macht over het eiland hebben - en dat is ook precies het doel van de Inner Circle die aan het hoofd van de Mervine Estate staat. Zij willen het geheim van de grotten voor hen alleen, zodat zij over het eiland kunnen heersen en hun rijkdom kunnen vergroten.

e i l a n d d r o m e r s

Er zijn echter nog eilandbewoners die het geheim van de grotten kennen en die beter hun best doen om de plannen van de Mervine Estate te dwarsbomen. Een heel deel van hen is ervan overtuigd dat de Mervine Estate iets te maken heeft met de tragische dood van Eli Noble. Of zeggen ze dat alleen maar om zichzelf onschuldig te doen lijken?

Personages
i n v u l l i j s t j e

Regels

- Don't be a bitch.
- Iedereen die deelneemt, wordt ook cohost bij alle topics en draagt ook verantwoordelijkheid voor de RPG en de verhaallijn.
- Degene die een topic sluit, maakt het volgende.
- Haal in je post steeds de volgende zaken aan: personagenaam; open of gesloten scène (mogen anderen vrij inspringen of niet?); datum waarop de post plaatsvindt (voor wanneer er timeskips voorkomen maar jij nog even op een andere dag verder wil); locatie
- Post maandelijks. Na 45 dagen wordt je uit de RPG geyeet.
- Parallel roleplayen mag. Wat houdt dit in? Je mag je personage in verschillende situaties op verschillende momenten schrijven, zolang je maar duidelijk aangeeft waar en wanneer die zich bevindt. Zo kun je bijvoorbeeld tegelijkertijd aan de gang gaan met een timeskip, terwijl je je vorige scène nog afwerkt. Dat hoeft uiteraard ook niet. (:
- Stel vragen als je er hebt!

Vakantieplanning

1 december 2025: Start kerst/ambachtsmarkt centrum Port Bersea
15 december 2025: Aankomst Julian, Tristan, Chae, Romée
20 december 2025: Verjaardagsfeest Julian (georganiseerd door Chae)
22 december 2025: Surfing Santas festival (benefiet surffestival door de stad)
24-25 december 2025: Mervine Christmas Party (enkel op uitnodiging)
26 december 2025: Boxing Day barbecue @The Tides (georganiseerd door de vriendengroep)
31 december 2025 - 1 januari 2025: Mervine's New Year on the Beach

Vandaag, 15 december 2025

Weer: 27°C, helderblauwe hemel. Vannacht wordt onweer voorspeld.
Tijdstip: 15:17

Julian, Cami, Tristan, Chae en Romée zijn zo'n 15 minuten geleden aangekomen in de haven van Port Bersea. Met hun vele koffers en tassen slenteren ze naar de glimmende zwarte taxi's die hen staan op te wachten om hen mee te nemen naar the Tides, waar ze tot halfweg januari zullen verblijven. De sfeer is een tikkeltje gelaten; de herinnering aan hun vrienden scherp in hun achterhoofd - maar niets wat een beetje meer alcohol niet kan fiksen. De meesten zijn eigenlijk al tipsy door de appetisers die ze aan boord van de ferry gehad hebben.

Ondertussen is in het dorp de kerstmarkt in volle gang, en ook de rijke stinkerds van de Mervine Estate beginnen te arriveren om alles in orde te brengen voor het benefiet-apperitiefconcert dat binnen twee uur van start gaat.

[ bericht aangepast op 1 nov 2025 - 20:13 ]

help

16 okt 2025 - 13:56 Iotte is offline

Iotte 1198

MAGNUS VALENTIN VALEBROOK II
He inherited the name. Now he’s deciding what to do with the weight of it
26 | Valebrook heir | at Concertgebouw | with Devika

Magnus draaide het glas in zijn hand, de fijne belletjes trokken spiraalvormig omhoog langs het kristal alsof ze haast hadden om te ontsnappen. Het was goed spul — te goed voor het soort galafeest waar de helft van de genodigden hun uitnodiging had moeten kopen. Typisch Port Bersea: pracht en praal als schutkleur voor de rotte geur eronder.
Zijn blik gleed over de zaal, langs het podium waar de muzikanten zich in hun stoelen schikten, tot aan de balkons waar laatkomers nog fluisterend hun plaatsen innamen. Eén daarvan was senator Hargrove, nog steeds zonder ring, in gesprek met een vrouw die te jong en te glanzend was om zijn dochter te zijn. Magnus trok een wenkbrauw op. Interessant.
Hij nam een slok. De champagne was koel, maar zijn gedachten niet.

Op wat gedaan moet worden.
 De woorden hadden vanzelf zijn lippen verlaten: een echo van iets wat ze eerder had gezegd, of misschien een poging haar spel te spiegelen. En zij had dat spel begrepen. Natuurlijk had ze dat. Haar tegenzet was scherp en precies genoeg om hem licht te raken, niet dodelijk, maar als een waarschuwing: ik herinner me wie je bent.
“De verloren zoon,” had ze gezegd.  Hij had de woorden nog in zijn borst voelen nadreunen. Magnus glimlachte zonder het echt te menen. De vergelijking was niet eens slecht. Hij was teruggekeerd, na maanden van afstand, van berekende stilte. Oxford had hem geleerd dat macht soms beter gedijt in afwezigheid dan in aanwezigheid. En nu hij hier stond, tussen het glas, het goud, en de galm van applaus, voelde hij iets dat akelig veel op heimwee leek. Niet naar het eiland zelf, maar naar het gevoel van invloed dat hier rondwaarde. Alsof alles en iedereen op Port Bersea altijd in beweging was rond dezelfde onzichtbare as. Hijzelf was ooit deel van die as geweest. Misschien nog steeds.

Een man in een donkerblauw pak, hij herkende hem vaag van de havenclub, knikte hem toe terwijl hij voorbij liep. “Valebrook. Goed je weer te zien.” Magnus schonk hem zijn gebruikelijke glimlach. Warm genoeg om sociaal te lijken, koel genoeg om afstand te bewaren. “Het genoegen is wederzijds.” De man lachte iets te luid en verdween.

Magnus keek toe hoe Devika haar telefoon weer wegstak. De blauwe gloed had haar gezicht kort verlicht, haar ogen even hard als glas. Ze was niet veranderd, niet echt. Misschien iets scherper geworden, iets beter in het doseren van haar glimlach. Maar daaronder zat nog steeds dezelfde zenuw van controle en vermoeidheid. Hij herkende het omdat hij het zelf droeg.
Zijn gedachten dwaalden even af, terug naar de woorden die ze eerder had gezegd: “De scalpel is slechts het instrument. Het is de hand die hem aanstuurt die bepaalt waar de grens ligt.” Hij had erom moeten lachen, toen. Nu niet meer.  Er waren grenzen verschoven sinds hij vertrok. En niet alleen op dit eiland.

Een serveerster (jong, nerveus, waarschijnlijk nieuw) kwam hun glazen bijvullen. Magnus draaide zich iets naar haar toe, glimlachte met diezelfde gemeten charme die hem al vaker een gunst of een geheim had opgeleverd.  “Voorzichtig,” zei hij, toen de fles even wiebelde. “Het zou zonde zijn om goed werk te verspillen.”  Ze bloosde en knikte. “Natuurlijk, meneer Valebrook.” 
Zijn naam klonk vreemd vertrouwd, als een titel die te lang in de kast had gestaan.
Toen ze wegliep, liet Magnus zijn blik weer afglijden naar het podium. De dirigent hief zijn stok. Een golf van stilte rolde door de zaal. Het eerste akkoord sneed door de ruimte: helder, scherp, als glas dat brak. Magnus voelde zijn schouders iets ontspannen. Even geen gesprekken, geen testen, geen glimlach die hem kon verraden.
Alleen de muziek.

Toch hield hij Devika vanuit zijn ooghoek in de gaten. Ze zat roerloos, haar aandacht schijnbaar volledig bij het orkest. Maar hij kende die houding: het was controle, geen rust. De manier waarop haar vingers af en toe onbewust het glas aantikten, het subtiele spannen van haar kaken. Het waren kleine tekenen, maar voor iemand die geleerd had op gebaren te overleven, waren ze luid genoeg. Een oudere man op de rij achter hen boog iets naar voren. “Magnus, jongen, je vader had trots geweest.”  Hij draaide zich om, beleefd glimlachend. “Dat hoor ik vanavond verrassend vaak, meneer Whitlow.”  De man grinnikte, onbewust van de snauw onder zijn woorden.

Toen Magnus zich weer naar voren draaide, klonk het crescendo van de violen als een ademhaling die eindelijk losgelaten werd. Hij keek naar het podium. De dirigent, de symmetrie van beweging, de perfectie van het samenspel en dacht aan wat Devika eerder had gezegd: “We doen wat gedaan moet worden.”  Hij had het toen niet beantwoord. Nu wel. Fluisterzacht, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.
“Altijd.”
De muziek vulde de stilte na zijn woorden op, alsof het antwoord had gehoord.
Hij leunde achterover, de champagne in zijn hand halfvol, en liet zijn blik door de zaal dwalen. Port Bersea zat vol met gezichten die hij kende en toch vreemd vond. Jonge investeerders met oude geldzucht, politici met glimlachen van porselein. En ergens daartussen: mensen die dachten dat macht iets was wat je kon bezitten, in plaats van iets wat je moest onderhouden.
Dat was hun fout.  Macht bezat jou.

Een flarden van herinnering kwam terug — zijn vader, zijn stem als rook: “Een Valebrook laat anderen geloven dat ze vrij zijn, jongen. Totdat het te laat is.” Magnus had toen gelachen, maar hij begreep het nu pas echt.
Hij draaide zijn glas een laatste keer, keek hoe de belletjes langzaam vervaagden.  Het applaus barstte los toen de eerste compositie eindigde. Magnus hief zijn glas een fractie, alsof hij meedronk met de massa, maar zijn gedachten waren ergens anders.

Op wat gedaan moet worden, had hij gezegd.  En in stilte voegde hij eraan toe: 
En op wie bereid is het te doen.

[ bericht aangepast op 16 okt 2025 - 14:06 ]

someone out there feels better because you exist

16 okt 2025 - 15:14 Merrin is offline

Merrin 28786

J.M. ARCHAMBEAU-STRATHWYN

^{S O U N D | L O O K}

1 5 D E C E M B E R |
2 2 E N 5 1 W E K E N | T O W N C E N T E R | O P E N

Hij had niemand verteld dat dit niet zijn eerste keer in Port Bersea was. Zijn vader had aandelen in the Mirage, de exclusieve club op het topje van een van Port Berseas prachtige kliffen. Het was waar hij zijn tweede vrouw had ontmoet. Het was waar de dochter van die tweede vrouw nog steeds leefde - en waar Julian op zijn vijftiende verjaardag, die toevallig ook in the Mirage had plaatsgevonden, Isolde had leren kennen en, zo zei zijn vader, een man geworden was.
Hij had ook niemand verteld waar hij heen ging, op zijn eentje, maar hij was wel zo beleefd geweest om een berichtje in de groepschat te plaatsen.

To: The Inner Circle
Even weg. Vanavond terug. Breng drank mee voor feestje 🎉🥂

Hij was niet op weg naar een winkel om drank voor een feestje in te slaan - al was de kans groot dat de plek waar hij heen ging wél een aantal flessen Macallen op overschot zou hebben.
Het schemerde al toen Julian de taxichauffeur aan de voet van de smalle oprit naar boven liet stoppen. Terwijl hij uitstapte, vroeg hij zich heel even af of hij niet beter bij Tristan, Chae en Romée gebleven was.
Die gedachte verwierp hij snel. Beter om buiten zicht van anderen de confrontatie met deze plek aan te gaan. Het voelde altijd een beetje als ondergedompeld worden in heet water. Plots afgesneden van de bekende wereld. Plots te bewust van wat er zich in zijn eigen hoofd afspeelde.
Hij had niemand verteld dat Port Bersea hem nauwer aan het hart lag dan hij zelfs maar durfde toegeven, ook al had hij er in jaren geen voet meer gezet. Het grote, overdadige landhuis was ooit een cadeautje van Augustus voor Victoire geweest. Toen ze stierf en toen Charlotte ten tonele was verschenen, was het een klein hebbedingetje voor zijn nieuwe vlam geworden. Alsof Victoire er nooit voet had binnen gezet.
Soms hield Charlotte het boven Julians hoofd. Soms beloofde ze hem dat het ooit van hem zou zijn, als hij maar deed wat ze van hem vroeg. Als hij haar maar niet in de steek zou laten, zoals haar eerste echtgenoot had gedaan.
Het was al drie jaar geleden dat Julian de sleutels gepikt had en kopieën had laten maken. Het was nog langer geleden dat Charlotte, of Augustus, hier zelf nog geweest was. En toch zag het landgoed er onaangeroerd uit. Onberispelijk in het licht van de ondergaande zon. De oprijlaan was proper, geen sprietje onkruid tussen de kasseien te bespeuren. Een karkas zonder ziel, net zoals Victoire op het einde geweest was.
Julian negeerde de koude rilling die over zijn rug ging en draaide de sleutel in het slot. Hij deactiveerde het alarm - nog steeds zijn verjaardag: 2012 - en bewoog zich tussen de afgeschermde meubels heen om zijn weg naar de garage te maken.
Hij pauzeerde, vlak voordat hij het licht aanknipte. Het rook er naar oud leer en olie, een mengeling die hem meer geruststelde dan het ooit had mogen doen. En toen het licht aanging, stond ze daar alsof ze op hem had staan wachten: de groene, glanzende Mercedes W111 die ooit van Victoire geweest was. Die zij Julian ooit beloofd had, totdat Charlotte haar met garage en al als haar persoonlijk eigendom geclaimd had.
De sleutel van de cabrio had hij vlak voor zijn vertrek gepikt. Impulsief, zoals Eli ooit gedaan zou hebben. Niet met de voorbedachte rade die Julian anders als wapen gebruikte.
Hij drukte op de schakelaar om de poort te openen en draaide de sleutel in het slot van de auto. Met een hartverwarmende, zachte klik zwaaide de deur open. Het lichtbruine leer voelde vertrouwd tegen zijn lijf toen hij achter het stuur ging zitten. Hij liet zijn handen over het stuur glijden, voelde het gewicht van de sleutel en het koude metaal van de versnellingspook.
Heel even voelde hij twijfel - nee, uitdaging. Eli die hem in zijn oor fluisterde dat hij niet durfde. En dan, meteen daarna, vastberadenheid. Maddy die hem toe riep dat genieten belangrijker was dan plannen.
Julian startte de motor en een diepe, gecontroleerde grom vulde de lege garage. Een korte schok van opwinding ging door zijn lijf. Het was alsof hij opnieuw toegang kreeg tot een wereld die hij nooit helemaal had verlaten. Alsof het afgelopen jaar nooit gebeurd was.
De rit naar de dorpskern was rustig, langs straten die zich vulden met avondlicht en schaduwen die tegen de gevels van de huizen dansten. Julian reed langzaam, bewust van elk hoekje en iedere passage, alsof hij iemand zocht die hij hier niet zou vinden. Victoire, misschien, of de mensen die thuis niet op hem wachtten.
En toen gebeurde het: net bij een druk kruispunt schoot een andere auto uit een zijstraat. Te snel. Ongecontroleerd.
Julian trapte keihard op de rem. Piepende banden. De geur van verbrand rubber. En twee seconden later een man van middelbare leeftijd die uit de zwarte auto sprong en riep: 'Let op waar je rijdt, snotjoch!'

[ bericht aangepast op 16 okt 2025 - 15:14 ]

help

21 okt 2025 - 14:06 Miyah is offline

Miyah 1566

TRISTAN EVERETT MONTROSE
15 december — 23 — taxi— with Romée

Tristan bleef even staan, alsof hij iets wilder zeggen voordat Romée instapte. Hij liep na een korte stilte om de wagen heen en stapte aan de andere kant in.
Via de achteruitkijkspiegel keek de chauffeur kort naar hen, maar niemand zei iets. De motor sloeg aan, het grind knarste onder de banden en de haven gleed langzaam achter hen weg.
Zijn blik was strak op de weg gericht, zijn vingers rustend op zijn knie. Hij wilde nog iets zeggen op wat ze eerder had gezegd, een verontschuldiging misschien omdat hij wist wat Maddy betekende voor haar.
Misschien vergeet jij soms dat hun licht ons nog steeds raakt. De zin bleef rondzingen in zijn hoofd. Hij wist dat ze gelijk had.
Hij ademde diep in en draaide zijn gezicht iets naar het raam naast zich, waar de zee nog net zichtbaar was tussen de huizen door.
‘’Misschien heb je gelijk,’ zei hij tenslotte. ‘’misschien raakt het ons nog steeds. Alleen niet altijd op de manier die we willen. Begrijp je?’’
Soms raakte het gewoon te hard. Zonder antwoorden bleef rouw iets wat zich bleef herhalen, in cirkels. Het voelde onaf ; niet af te sluiten Hij wist dat Romée het zou begrijpen. Dat maakte het makkelijker om te delen. Het bracht hem terug naar hun relatie, waarin ze fijne momenten deelden, maar ze elkaar niet volledig konden geven wat ze nodig hadden. Maar hij dacht er met een goed gevoel aan terug.

Tristan keek er deels naar uit om straks aan te komen in het huis waar ze zouden verblijven. Ze waren allemaal lotgenoten; ze deelden hetzelfde verlies. Maar hij wist ook dat iedereen anders omging met verdriet en dat het vroeg of laat zou botsen
Zelf was hij ook niet de makkelijkste. Zijn emoties waren lang iets geweest dat hij liever negeerde, tot ze uiteindelijk ontploften.

‘’Misschien moet je eens in therapie gaan’’ had Eli geopperd.
Tristan had toen weer eens een glas neergesmeten uit frustratie en onmacht Het was Julie weer geweest die met een onderhuidse opmerking het lont aanstak. Eli zag dat niet – of wilde dat niet zien. Tristan had zich toen nog kunnen inhouden om Julie geen klap te geven. Het glas dat in scherven ging, was het enige slachtoffer.
Tristan had Eli’s woorden toen niet kunnen verdragen. Therapie. Alsof praten iets kon rechtzetten wat allang kapot was.
Dat was hun eerste echte ruzie geweest.
Een paar dagen hadden ze elkaar vermeden, daarna deden ze alsof er niets was gebeurd. Zoals ze altijd deden.

‘’Zou jij het willen weten?’’ vroeg hij zacht, na een stilte. ‘’wat er precies met Eli is gebeurd en waarom Maddy.. heeft gedaan wat ze heeft gedaan?’’

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

29 okt 2025 - 15:27 Rassalentar is offline

Rassalentar 6045

༺~~Tiaki Makutu~~༻
^{^༺Jack Mckall^༻}

27 ⸙ Doktor @ St. Cordelia Clinic
༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄
^{^{༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄}}
15 December ⸙ Kerstmarkt ⸙ EHBO-tent
Jamie Reid ⸙ Open

Waarom moest zijn assistente nu weer bedenken dat uitgerekend hij koffie moest bezorgen bij de EHBO-tent? Waarom kon hij niet gewoon in zijn lege kantoor blijven wachten totdat er écht iets belangrijks aan de hand was? Had hij een andere baan of locatie moeten kiezen om te werken? Ja, met absolute zekerheid, ja. Zou hij het ooit over zijn hart verkrijgen om iets anders buiten het eiland te doen? Nee... Een lichtpuntje was dat de bakkerij van zijn moeder aan de compleet andere kant was van de EHBO-tent en hij haar niet verder hoefde te ontwijken dan dat hij al deed. Niet dat dat lichtpuntje heel fel of groot was in deze verschrikkelijke mensenmassa waar hij zich een weg door heen moest banen. Waarom iemand een hele middag hutjemutje door de straat slenteren leuk vond, zou Jack nooit begrijpen. Met ingehouden adem liep Jack onder de veel te vrolijk versierde boog door die de ingang van de kerstmarkt aanduidde. Meteen begonnen zijn oren te tuiten door de golf van geluid die op hem afkwam en binnen de kortste keren was hij omringd door mensen die aandacht vroegen.
"Jack! Goed dat je er bent!"
"Ben je dit jaar ook weer een Surfing Santa?"
"Ik had niet verwacht dat de kliniek je vrij zou geven vandaag!"
De vragen en opmerkingen bleven maar komen en iedereen raakte hem aan. Een arm om zijn schouder, een klop op zijn rug, een verwarring van zijn haar. Elke seconde die Jack tussen de mensenmassa verbleef, verstarde hij verder. Jack's ademhaling versnelde en zijn ogen schoten heen en weer totdat hij zijn bestemming zag. In rap tempo veranderde zijn uitstraling. Met zijn ogen doelgericht op bekende tentdoek en een autoriteit die een heel ziekenhuis in toom hield, begon hij zichzelf door de mensenmassa te werken. Het duurde niet lang voordat iedereen doorhad dat hij er langs wilde en ruimte maakte.

Jack had geen idee hoe lang het duurde voordat hij de EHBO-tent bereikte en de grote thermosfles met koffie hardhandig op tafel belandde. Zijn ademhaling nog hoog in zijn borst en zijn knokkels wit om zijn eigen thermosmok die licht trilde.
"Koffie-" bracht hij buiten adem uit. Het duurde even voordat de rust in de tent tot hem doordrong. "Malia vond- dat jullie koffie verdiende." Zijn assistente zorgde altijd veel te goed voor iedereen.
"Ze was sorry dat ze vergeten was koekjes te bakken." Langzaam begon zijn hart weer een normaal ritme te krijgen en begon de grip op zijn thermos te verslappen.
"Hebben jullie nog wat spannends beleefd of is het neuzen vegen en pleisters plakken?" vroeg Jack nadat hij zich richting de rustigste zijkant van tent had begeven zo ver mogelijk van de mensenmassa vandaan.

Do it scared, but do it anyway.

3 dec 2025 - 16:12 Merrin is offline

Merrin 28786

J.M. ARCHAMBEAU-STRATHWYN

^{S O U N D | L O O K}

1 0 N O VE M B E R , V O R I G J A A R |
2 1 E N 1 1 M A A N D E N | N E W L Y C E U M S O C I E T Y , M E L B O U R N E U N I V E R S I T Y | E L I , M A D D Y , E L O I S E & F L O R A

'Laat dat,' zei Julian terwijl hij zijn broek weer omhoog trok en Maddy's zwarte Louboutins van de grond plukte. Zijn blik bleef even bij het zwarte kant hangen dat onder haar de zoom van haar donkerrode glitterjurk uit piepte toen ze zich voorover boog. 'Dat ruimt de poetsvrouw wel op.'
Maddy draaide haar hoofd naar hem toe. Haar ene, delicate wenkbrauw was opgetrokken. Haar voordien nog zorgvuldig gekapte haren waren een ramp. 'Dan stinkt deze hele badkamer voor de rest van je studentenleven naar Bleu de Chanel.' Ze keek weer naar de scherven op de vloer en zuchtte. 'Om niet te zeggen dat deze prachtige vinylvloer nu al geruïneerd is.'
Julian grinnikte terwijl hij Maddy's pumps met twee vingers in de lucht stak. Hij keek even in de halfbestoomde spiegel voor hem, waarin de afdruk van Maddy's schouders nog nét zichtbaar was. Zijn kapsel had Maddy's onstuimigheid min of meer overleefd, zo bleek. 'Die Bleu de Chanel had jij me nochtans cadeau gedaan,' herinnerde hij haar eraan. Met zijn vrije hand trok hij zijn witte hemd weer goed, om dan een lippenstiftvlek bij de kraag op te merken.
'Omdat Eli er allergisch aan was,' zei ze.
Hij wist dat het als steek bedoeld was. Als herinnering, achteraf, dat deze verhouding voor haar niet meer was dan de vervulling van haar hedonistische fantasietjes.
Het deed Julian niet veel. De laatste weken begonnen die kleine hints vooral te klinken alsof ze zichzélf daaraan probeerde te herinneren.
Een scherpe ademhaling van aan zijn voeten deed Julian weer naar Maddy kijken. Ze vloekte kort en kwam overeind, haar linkerwijsvinger in haar mond.
Julian zuchtte diep. 'Mad, we zijn al te laat. Laat die scherven voor wat ze zijn.'
Ze fronste boos. Het was ontzettend schattig. 'Maar ... de vloer ...' protesteerde ze zwak rond haar vinger heen.
'Is vinyl - die overleeft het wel. Ik denk dat een groter probleem jouw huidige kapsel is.' Hij duwde een pluk donker haar achter haar oor - niet dat dat het fiasco oploste - en leunde dichterbij. Hij voelde haar warme adem tegen zijn nek wanneer hij haar pumps op de wastafel achter haar zette en liep toen de badkamer uit om een pleister te zoeken.
En een nieuw hemd.

De receptie voor het jaarlijkse benefietdiner van de NLS was al in volle gang toen ze arriveerden. Rijkelijk te laat als ze waren, hadden ze zich eigenlijk gewoon stiekem onder het volk kunnen mengen zonder dat iemand hen had opgemerkt. Zoals gewoonlijk was dat geen optie. Alle blikken kwamen meteen hun richting uit en zowel Maddy als Julian deden alsof ze er niets van opmerkten. Met haar hand over zijn onderarm begeleidde hij haar tot bij Eli, die met een enthousiaste - lichtelijk gefiorceerde - glimlach in hun richting gebaarde en openlijk declameerde; 'Ah, eindelijk zijn ze er. Mijn riante lieveling ...' Julie wilde kotsen. '... en onze allerbeste vicepresident.' Toen ze wat dichter waren, voegde Eli er nog zacht aan toe: 'Kom anders de volgende keer gewoon wanneer het dessert wordt opgediend.'
Julian hevelde Maddy over naar zijn beste vriend en zei joviaal: 'Je weet dat ik zielsveel van hoogstaande patisserie hou.'
Twee mensen die bij Eli stonden lachten bevallig, maar Eli's aandacht was op Maddy gevestigd. Zoals gewoonlijk veranderde hij in een verliefde koe wanneer zij aanwezig was. Dus schudde Julian de handen van de mensen die rond hem stonden en ongetwijfeld enkel uitgenodigd waren om geld in de kas van de NLS binnen te brengen, viste hij een glas champagne van een dienblad dat door een ober werd rondgewandeld, en stak de balzaal over naar de zithoek, waar hij Eloises blonde haren had zien glinsteren. Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat ze verwikkeld was in een verveeld gesprek met Flora. Hij ging naast zijn nicht neerzitten en zuchtte. 'Zeg me alsjeblieft dat je iets sterkers bij hebt dan champagne om deze saaie bedoening iets leuker te maken.'
Hij goot het glas in een keer binnen en wierp nog een blik naar de andere kant van de ruimte.
Eli stond hem aan te staren.

[ bericht aangepast op 3 dec 2025 - 16:14 ]

help

Index RPG Actieve Topics Zoek