[RPG] Saltwater Sleep | Speeltopic 1 - Speeltopics

Zoals gewoonlijk was het laatste uur voor de opening gevuld met veel ren- en vliegwerk. Een stagehand struikelde over een aux-kabel, viel van het podium af en moest al bloedend worden afgevoerd. Ondertussen leek een map met bladmuziek op miraculeuze wijze van de aardbodem verdwenen te zijn—tot deze werd teruggevonden onder een cellokoffer.
      Gewapend met haar stralende glimlach en een eindeloze voorraad geduld beende Devika van probleem naar probleem totdat alle brandjes geblust leken te zijn. Daarna begaf ze zich naar de in bloemen gehulde foyer, waar de eerste mensen net naar binnen werden gelaten. Ze nam haar positie in bij de ingang om de belangrijkste gasten persoonlijk welkom te heten, zoals van haar verwacht werd.
      De warmte van buiten vocht zich een weg langs haar heen, botsend tegen de koelte van de airconditioning binnen. Tijdens de gebruikelijke beleefdheidsconversaties hield ze een schuin oog op Aralt Alderbar, maar die stond halverwege de foyer te praten met twee andere mannen en hij ondernam geen verdere poging om haar te spreken. Succesvol de mond gesnoerd dus. Voor nu.
      Toch bleef er onderhuids een mild gevoel van onrust hangen. Haar blik gleed voor de zesde keer in vijf minuten langs de binnenkomende mensen, hopend haar broer op te vangen, maar hij was nog altijd nergens te bekennen. Niet dat dit het juiste moment was om hem naar zijn financiële misstappen te vragen. Ze zou geduld moeten hebben tot ze vanavond thuis waren, weg van de plaats waar alle muren ogen en oren hadden.
      Licht flitstte—daar was de pers.
      Ze cirkelden om haar heen, microfoons en camera’s in de aanslag. Ze ontving ze met open armen en een knipoog, poseerde voor de beste shots, en beantwoordde hun vragen zoals ze al heel haar leven had gedaan.
      De laatste tijd kostte het echter steeds een beetje meer moeite. Steeds wat meer energie. De vragen werden scherper, kwamen dichter bij onderwerpen waar ze niet over wilde spreken. Ze danste om de pijnlijke waarheid heen, gaf veel woorden met weinig inhoud, en trok zich diep vanbinnen steeds verder terug. Met een beetje geluk schoten ze nu al hun beeldmateriaal, zodat ze haar later op de avond met rust zouden laten.
      Een stille hoop die ze iedere keer weer had, en iedere keer moest ze toch erkennen dat het helaas niet zo werkte. Niet voor haar.
      ‘Maar Devika, vertel eens. Het eerste benefietconcert georganiseerd zonder je ouders. Hoe is dat voor je?’
      Een steek in haar borstkas—een scheur in haar façade. Het voelde alsof ze viel.
      Ze klampte zich vast aan haar glimlach alsof het een reddingsvest was dat haar hoofd boven water hield. Het politiek correcte antwoord wachtte: In de basis blijft het hetzelfde, maar het verlies is wel tastbaar. Ze zei het met een welgeplaatste trilling in haar stem en knipperde iets weg. Te veel emoties deed haar overkomen als instabiel, maar een beetje doorschemering lag in de lijn der verwachting.
      Een rookgordijn, zodat niemand zou merken hoe het gapende gat in haar binnenste nog net zo hard haar naam schreeuwde als dat het tien maanden geleden deed.
      De interviewer leek te voelen dat de vraag een grens over was gegaan, want er viel een stilte die geen van de anderen durfde op te vullen. Devika liet het een waarschuwing zijn voor de rest: zo’n vraag betekende einde oefening.
      Ze bewoog verder de foyer in. Onderweg viste ze een glas champagne—koel, maar niet té—van een dienblad en bleef hangen bij twee sponsors van de Mervine Sanctuary. Dat waren de leuke gesprekken; over de bomen, hoe het ging met de zaailingen en over de nieuwste ontwikkelingen op het gebied van natuurconservatie. Voor hen was de Sanctuary een liefdadigheidsgeval waar ze hun overschot aan geld naartoe konden onderbrengen. Voor haar was het haar thuis.
      Haar champagneglas liet ze halfvol achter bij een van de statafels toen ze verder liep. Ze had een scherpe geest nodig vanavond. Het echte spel moest namelijk nog beginnen.
      Haar ogen gleden door de menigte, scannend, analyserend. Mensen keken verwachtingsvol, de algehele klank van hun gesprekken vriendelijk en opgewekt. De sfeer zat er goed in. Tot zover liep alles soepel.
      Uiteindelijk eindigde ze aan het einde van de zaal, voor een moment alleen. Het was geen adempauze—dat was het nooit op avonden als deze. Haar rol was nooit uitgespeeld: presenteer jezelf en kijk wie toehapt. Ze was een Mervine. Iedereen wilde iets van haar.
      Ook nu waren er de stiekeme blikken, de glurende ogen die afwogen of ze haar zouden benaderen. Subtiel was het niet, maar Devika deed alsof ze het niet zag.
      Maar er was beweging bij de deur. Een deel van de mensen maakte ruimte, een ander deel stroomde toe op iemand.
      Magnus. Haar hartslag versnelde—niet om de clichéredenen, maar vanwege zijn scherpte. De uitdaging die hij vormde. Het spel waar ze beiden sinds hun tienertijd bij werden aangeschoven en dat ze inmiddels op zichzelf speelden. Er hing een soort gravitas aan hem, iets dat altijd al aan haar had getrokken. Maar ze bewoog niet terwijl hij dichterbij kwam. Ze wachtte.
      ‘Net op tijd,’ kwam zijn diepe stem naast haar, een stille erkenning van hun eerdere berichtenwisseling. ‘Je blijft creatief in je dreigementen.’
      ‘Beloften,’ verbeterde ze. ‘Dreigementen zijn voor mensen die spelen met macht die ze niet daadwerkelijk hebben.’ Ze kantelde haar hoofd en liet haar ogen over hem heen glijden. Hij zag er goed uit. Haren in het gareel, colbert strak om zijn schouders, zijn das wat losser. Ieder ander had het misschien casual durven noemen, maar zij zag er doorheen. Iedere centimeter aan hem was geplande gratie. Dat gold voor haar net zo goed als voor hem.
      Vermoedelijk de reden dat hij haar blik ontweek. Te confronterend, zo’n spiegelbeeld.
      ‘En iemand moet je scherp houden, niet dan?’ Ze stootte zijn schouder aan met een heimelijke grijns—met een natuurlijke familiariteit waarover hij niet langer leek te beschikken. Al jaren niet meer. Geen overdadige amicaliteit. Geen nonchalante armen om schouders of andere fysieke aanrakingen.
      Haar grijns verbreedde. Dat hebben ze mij nooit weten te ontnemen, zei ze daarmee. En dát is het verschil tussen ons.

Magnus’ antwoord kwam met een zeldzaam lachje. ‘Zeker,’ zei hij. ‘Maar jij richt op plekken waar de meeste mensen niet eens durven kijken.’
      Waar. Aangeboren of aangeleerd, het was een soort overlevingsinstinct dat haar bewust maakte van andermans zwakke plekken. De pijnpunten die mensen met zich meedroegen. De fluisteringen die ze zelf niet onder ogen durfden te zien. En als Devika dan toch iemand moest herinneren aan hun plek in de rangorde, waarom zou ze voor iets anders kiezen dan efficiëntie?
      ‘Zelfs een scalpel heeft grenzen, Jade.’
      Ze rolde nog net niet met haar ogen. Magnus was weer als vanouds op dreef met zijn bijnamen. Even was ze geneigd er eentje terug te gooien (Junior, gegarandeerd succes) maar ze slikte hem in voor een later moment. Als hij harder aan zou komen.
      ‘De scalpel is slechts het instrument,’ merkte ze wijselijk op. ‘Het is de hand die hem aanstuurt die bepaalt waar de grens ligt.’
      Niet haar schuld dat anderen ofwel te blind ofwel te bang waren om naar de schaduwzijde van een ziel te kijken.
      Ze hadden geen verdere woorden nodig om in beweging te komen. Hun voetstappen vonden het gezamelijke ritme met hetzelfde gemak als een halfjaar geleden terwijl ze zij aan zij de gang door liepen. Ze vroeg naar Oxford. Magnus—normaal zo gehecht aan zijn stiltes—begon te vertellen en ze onderbrak hem slechts af en toe met een instemmend geluid of een korte vraag. Haar blik bleef op de grond gericht, maar voor haar ogen zag ze de wirwar aan gebouwen, de volle klaslokalen en stille bibliotheken die hij beschreef. Eén moment stond ze zichzelf toe voor te stellen hoe dat geweest moest zijn, een halfjaar alleen aan de andere kant van de planeet. Weg van de gala’s. Weg van de camera’s.
      Logistieke tekortkomingen daargelaten klonk het algeheel zo slecht nog niet.
      Hun gesprek (voor zover het een gesprek was en geen impromptu podcast) werd ruw onderbroken door een stem die Magnus’ naam door de hal liet galmen.
      ‘Valebrook!’
      Magnus bleef staan. Devika merkte de minieme verandering in hem enkel op omdat ze er vaak genoeg getuige van was geweest; zijn muren hoger, zijn glimlach verfijnd terwijl hij Cassian Hargrove begroette.
      Ze wachtte bij zijn schouder—niet uit solidariteit, maar om te zien hoe hij het spel zou spelen—en keek toe hoe de twee mannen elkaar de hand schudden. Haar blik bleef hangen op het bleke streepje aan de basis van Hargrove’s ringvinger, net twee tinten lichter dan de rest van zijn huid.
      Dat was nieuw.
      De oud-senator had in de afgelopen paar maanden meermaals getracht de rol van verloren-maar-onlangs-teruggekeerde oom op zich te nemen. Devika had hem tot nu toe vriendelijk maar koeltjes op een armlengte afstand weten te houden: wat haar betrof kwam er géén machtsverschuiving binnen Port Bersea, en met zijn voorliefde voor politiek gekonkel vertrouwde ze hem voor geen meter.
      Magnus hield zich vakkundig staande, even scherp en geraffineerd als altijd. Hij bewoog vlot mee met de cadans van de conversatie, gaf zijn antwoorden met de perfecte charme, en wond Hargrove om zijn vinger alsof het niets was.
      Uitslover.
      ‘En jíj, mijn beste Devika…’
      Ze ging zo mogelijk nog iets rechter staan toen het zwaartepunt van Hargrove’s aandacht op haar kwam te rusten.
      ‘Wat een avond. Dit concert, deze organisatie: werkelijk van topklasse. Jullie ouders zouden trots zijn. Zijn trots, als ze kijken, bedoel ik natuurlijk.’
      Ze sloeg haar ogen even neer en keek toen naar hem op met een sprankelende glimlach. ‘Wat een compliment, heer Hargrove. Dank u.’
      Natuurlijk moesten haar ouders even genoemd worden. Even een speldenprikje om te testen hoe stevig ze nog stond.
      Zijn volgende vraag was daarom niet zozeer verrassend, maar wel ronduit irritant.
      ‘Hoe gaat het met je, lieverd?’
      Haar glimlach verstakte niet. ‘Nou, zoals u al zei. Een avond met geweldig entertainment, nog beter gezelschap…’ Ze maakte een wijds gebaar dat aan de interpretatie overliet of Magnus en Hargrove daar wel onder vielen. ‘Ik gebruik het woord “fantastisch” niet snel, maar dit komt toch aardig in de buurt.’
      En de rest lees je morgen maar in de roddelbladen.
      Haar tegenoffensief: een verwachtingsvolle blik langs zijn schouder, de gang door, zoekend naar zijn vrouw die nergens te bekennen was.
      ‘Is Melanie er niet?’ vroeg ze, oprechte verbazing in haar stem. ‘Dit soort avonden zijn normaal gesproken echt iets voor haar.’
Hargrove’s gezicht betrok een fractie en Devika zag zijn duim uit automatisme naar zijn lege ringvinger schuiven. ‘Helaas had ze andere verplichtingen.’
      Trouble in paradise, dus.
      ‘Wat jammer,’ zei ze. ‘We zien haar wel bij het kerstdiner, toch? Skyler en ik hebben het groots aangepakt dit jaar.’
      En ze stak een heel verhaal af over de sushi-chef die ze vanuit Japan zouden laten overvliegen om hier met lokale producten te koken. Om hen heen bewogen meer en meer mensen zich richting de grote zaal, waar de muzikanten hun instrumenten al aan het stemmen waren. Lang duurde het niet voordat Hargrove het gesprek afbrak en zich terugtrok om met zijn gasten hun zitplaatsen te gaan zoeken.
      Achter haar rug bewoog Devika haar handen om ongezien wat spanning uit haar lichaam te laten ontsnappen, maar ze bracht haar armen weer naast haar lichaam zodra ze merkte dat Magnus haar aankeek. Even dacht ze dat hij weer over zijn spreekwoordelijke scalpel zou beginnen, maar er lag iets gevaarlijkers in zijn ogen. Iets zachters. Iets dat schrikbarend veel leek op medeleven.
      ‘Hoe vaak moet je nog dit soort avonden doorstaan… voordat iemand je vraagt wat jíj ervan vindt?’
      Devika staarde hem aan, voor een moment uit evenwicht gebracht door zijn woorden. Niet alleen door de vraag zelf, maar ook door het feit dat Magnus degene was die hem stelde—indirect geformuleerd, maar toch. Sinds wanneer was er ruimte voor dit soort emoties in zijn blik? Sinds wanneer was dit iets dat hij zich afvroeg?
      Strikvraag. Het was geen empathie, het was strategie. Het uitlokken van een moment van kwetsbaarheid.
      Ze slikte. Wilde het weglachen, maar zijn ogen lieten haar niet met rust. Wat zou je dan antwoorden?
      Wegkijken was verliezen, dus ze behield oogcontact, en in de stilte kwam het antwoord tot haar.
      Het was doodvermoeiend. Doodvermoeiend om iedereen medelijden te zien veinzen terwijl ze zich ondertussen afvroegen hoe ze hun voordeel konden doen met de situatie. Nog erger was het altijd aan moeten staan, want één moment van zwakte tonen stond gelijk aan het hek openzetten voor de wolven. En als dát gebeurde…
      Nee, nee, nee.
      Nee.
      ‘Het doet er niet toe,’ zei ze tenslotte. ‘We doen wat gedaan moet worden.’
      Maar ze slaagde er niet volledig in de bittere ondertoon uit haar stem te houden. Ze klikte met haar tong en gooide haar haren over een schouder, waarna ze een arm in die van Magnus haakte en hem meetrok richting de zaal. Hun plaatsen waren niet vooraan, maar op de eerste rij verhoogde zithoeken wat meer naar achteren. Daar kwam het geluid het beste tot zijn recht.
      ‘Kan ik je eindelijk eens verleiden tot een goed glas champagne?’ vroeg ze, haar vertrouwde glimlach weer op z’n plek. ‘Of zal ik prikwater voor je laten komen?’

Het werd champagne.
      Enerzijds waardeerde Devika het feit dat hij wist wat ze wilde, anderzijds had ze geen enkele hulp nodig gehad om zelf haar wensen duidelijk te maken. Mannen als Magnus voelden zich machtig door zo’n dynamiek, en macht steeg sneller naar hun hoofd dan champagne ooit zou doen.
      Scherp blijven, herinnerde ze zichzelf. Ze had Magnus’ blik namelijk begrepen, toen ze haar ontwijkende grap over prikwater maakte. Een blik die waarschuwde dat hij doorhad wat ze deed, en dat het pure genade was dat hij er niet verder op doorging. En dát—onderwerp zijn van andermans liefdadigheid—was het ergste dat er was.
      Devika liet haar ogen over de menigte glijden en viste toen kort haar telefoon uit haar zak. Haar nagels tikten vinnig op het scherm terwijl ze een snel bericht de ether in zond.

      📱 To Skyler: Waar blijf je? De voorstelling gaat elk moment beginnen

      Niet dat hij zou reageren, hem kennende, maar gewoon. Voor de zekerheid.
      Na het maken van een snelle foto voor haar Instagram-story stak ze haar telefoon weer weg en wierp ze een schuine blik op Magnus. Met een net-geen-frons tussen zijn wenkbrauwen onderwierp hij de bubbeltjes in zijn glas aan een nadere inspectie, alsof hij over een moeilijk vraagstuk was gebogen. Devika kreeg het gevoel dat zíj het moeilijke vraagstuk in kwestie was, en dat liet haar de armen over elkaar slaan. Magnus was een van de weinigen die de breeklijntjes in haar masker kon aanwijzen en dat maakte hem gevaarlijk.
      Het probleem was dat ze wel hield van een beetje gevaar.
      Magnus hief zijn glas. ‘Op wat gedaan moet worden,’ zei hij. ‘En op de handen die de scalpel durven sturen.’
      Een humorloze lach rolde over haar lippen voor ze er erg in had. Opnieuw een stille herinnering dat hij haar woorden niet zou vergeten. Graven deed hij niet, zijn tactieken waren subtieler dan dat, maar het benoemen was dreigement genoeg.
      Want dat was het: een dreigement. Ik zie het gat in je verdediging dat je niet kunt opvullen, en als je het niet verwacht, dan ben ik daar.
      Hij moest eens weten.
      Ze spiegelde hem, haar glas geheven, haar grip nonchalant. ‘En op de thuiskomst van de verloren zoon,’ zei ze met een vlijmscherp trekje van haar mond dat net geen glimlach te noemen was. ‘Je vader is vast blij zijn schaduw terug te hebben.’
      Een venijnige opmerking, en ze was er nog trots op ook. Misschien had ze dit gemist. Niet hém, vertelde ze zichzelf. Wel de high van adrenaline als hun spel op het scherpst van de snede werd gespeeld.
      Devika bracht het glas naar haar mond. De koele champagne prikkelde tegen haar lippen, maar drinken deed ze niet. Haar mentale muren moesten rechtovereind blijven staan vanavond.
      Het licht dimde en het geroezemoes in de zaal verstomde toen de dirigent zich naar het publiek draaide en de leden van het orkest aankondigde. Verwachtingsvol applaus weerklonk en Devika leunde achterover in haar stoel, tevreden.
      Lichten uit. Even geen ogen op haar gericht.
      Zolang Magnus zich gedroeg.