[RPG] Saltwater Sleep | Rollentopic - Rollentopics

3 juli 2025 - 15:00 Merrin is offline

Merrin 28786

Saltwater Sleep

d r e a m s d o n ' t d i e . t h e y d r o w n .

Port Bersea is een verborgen parel in de waters tussen Nieuw-Zeeland en Australië waar toerisme de laatste jaren stilaan meer begint te bloeien. Rijke socialites vinden er hun weg naar de Mervine Estate dat hoog in de kliffen haar best doet om bedreigde boomsoorten opnieuw voort te planten in de Mervine Sanctuary. Backpackers genieten van de prachtige natuur die overal op het eiland te vinden is: witte stranden, complexe grotten en weelderige bossen. Rijke jongvolwassenen genieten er van het florerende nachtleven in eliteclubs waar enkel de besten binnen kunnen om er hun wildste fantasieën te beleven.

Eén van die rijke jongvolwassenen was Eli Noble, student aan de University of Melbourne, die er samen met zijn vriendin Madeleine 'Maddy' Walsh de zomer van zijn leven plande nadat hij zijn studies na vijf lange jaren eindelijk had afgerond. Helaas kwam Maddy alleen terug naar het vasteland, anderhalve maand vroeger dan gepland. Twee weken na hun aankomst spoelde Eli namelijk aan op het strand van Port Bersea. Verdronken in de grotten, zeggen officiële bronnen, maar Maddy was hysterisch toen ze terugkwam. Ze vertelde hallucinante verhalen over de grotten die ze samen met Eli bezocht had - dat de Mervine Estate een groep heksen was die niets liever deed dan de gemeenschap van Port Bersea te terroriseren. Ze had het over vreemde dromen die zij en Eli deelden - dromen die niet veel later werkelijkheid werden, die haar bleven achtervolgen totdat ze zes maanden geleden zelf de dood als uitweg zocht.

Vandaag vertrekken Eli en Maddy's beste vrienden op reis naar Port Bersea om hen te eren, een jaar na Eli's dood. Sommigen van hen willen er gewoon heen om te feesten zoals hun vrienden dat gedaan zouden hebben, om hun herinnering in ere te houden. Anderen hopen te ontdekken wat er in vredesnaam aan de hand is op het kleine eiland.

Locaties

p o r t b e r s e a t o w n

Main Wharf & Ferry Dock – enige officiële toegang tot het eiland per boot.
Bersea Town Center – gezellig centrum met cafés, surfshops, een kleine markt.
The Mirage – exclusieve club op een klif, favoriet van rijke jongeren.
Sunset Hostel – waar backpackers verblijven. Dicht bij het strand.
St. Cordelia Clinic – het eilandziekenhuisje. Sommige eilandbewoners verdenken de staf van betrokkenheid bij vreemde zaken.
De oude vuurtoren – verlaten, uitzicht over het eiland. Locals zeggen dat hij 's nachts nog brandt, ook al is hij al jaren buiten gebruik.
Strandhuis 'The Tides' – groot, modern vakantiehuis met zicht op zee en directe toegang tot Siren's Shore, waar Eli en Maddy vorig jaar verbleven. Afgelegen genoeg om feestjes te houden zonder pottenkijkers.
Luxehotel 'Azure Palms Resort' – high-end hotel aan de rand van de stad, populair bij rijke toeristen, met cocktailbars, infinity pool, wellness, ... maar ook personeel dat misschien nét iets te veel weet.
Whispering Pines Trailer Park – de armere wijk waar de meeste anti-Mervine Estate Dromers wonen.
The Broken Bell – lokale bar, informeel hoofdkwartier van de Dromers.
Tempest Point – uitkijkpunt boven op de rotsen waar eilandbewoners vaak samenkomen. Wilde energie, sommigen zeggen dat je er “de dromen hoort waaien”.
Makutu Bakery – bekende bakkerij en toeristische hotspot voor het prachtige zee-uitzicht.

n a t u u r

Mervine Estate – landgoed boven op de kliffen met botanische tuinen en verborgen droom-magiesymboliek.
Mervine Sanctuary – beschermd natuurgebied met zeldzame flora, grenst aan het landgoed.
Dreaming Caves – liggen aan de noordkust en bestaan uit tientallen grotten, tunnels en ondergrondse kamers. Sommige grotten zijn toegankelijk voor toeristen (via boottochtjes of wandelpaden), anderen zijn afgesloten of vergeten - waaronder de Nexus (enkel toegankelijk bij laagtij), waar Dromers worden ingewijd. Vissers spreken van een verzonken grot genaamd The Drowned Mouth, waar stemmen gehoord worden bij vloed. De grotten veranderen subtiel — dromers ervaren dat gangen zich soms anders lijken te gedragen, afhankelijk van hun mentale toestand.
Black Hollow Forest – weelderig bos met wandelpaden, sommige 'vergeten' stukken zijn niet op officiële kaarten te vinden.
Sirens’ Shore – wit zandstrand waar Eli werd gevonden. Rustig, mysterieus.

d r o o m p l e k k e n

The Lapse – een droomplek die elke dromer anders ziet, maar altijd gevuld met echo’s van overleden Dromers - waaronder ook Eli en Maddy.
The Mirror Lagoon – fysiek meer waar dromen zich soms in weerspiegelen. Dient als 'portaal' waardoorheen Dromers andere Dromers kunnen bezoeken.

Dromers, Droommagie & de Mervine Estate

d r o m e r s & d r o o m m a g i e

Dromers zijn mensen die het geheim van de grotten kennen - zowel de Inner Circle van de Mervine Estate als een groep eilandbewoners. Iedereen kan een Dromer worden als die ingewijd wordt door een andere Dromer in de Nexus van de grotten van Port Bersea. De krachten van Dromers manifesteren zich op verschillende manieren. Ze zijn allemaal in staat om elkaar in elkaars dromen op te zoeken en die dromen te beïnvloeden/beschermen van ongewenste bezoekers - sommigen zijn daar beter in dan anderen. Sommigen van hen kunnen elementen uit hun eigen dromen naar buiten trekken en fysiek manifesteren in de echte wereld. Anderen zijn in staat om mensen zomaar ineens in slaap te laten vallen en hen vast te houden in hun dromen - zonder dat die persoon doorheeft dat het een droom is. Nog anderen kunnen inbreken in het hoofd van mensen en hun diepste dromen lezen. Heel zeldzaam zijn degenen die via dromen hun eigen bewustzijn kunnen projecteren in het lichaam van een ander, en degenen die herinneringen van een ander in dromen kunnen oproepen.

m e r v i n e e s t a t e & d e i n n e r c i r c l e

De Mervine Estate is een landgoed van de familie Mervine. De familie houdt zich vooral bezig met natuuronderhoud en liefdadigheidswerk, en de Estate is populair bij een heleboel socialites. Eilandbewoners blijven er over het algemeen ver van weg; vele geruchten maken hun weg van de Mervine Estate naar de stad in het centrum van het eiland, en ze doen meer dan eens wenkbrauwen fronsen. Toch gaan de leden van de Mervine Estate gewoon hun gang. Het lijkt soms zelfs alsof ze een bepaald soort macht over het eiland hebben - en dat is ook precies het doel van de Inner Circle die aan het hoofd van de Mervine Estate staat. Zij willen het geheim van de grotten voor hen alleen, zodat zij over het eiland kunnen heersen en hun rijkdom kunnen vergroten.

e i l a n d d r o m e r s

Er zijn echter nog eilandbewoners die het geheim van de grotten kennen en die beter hun best doen om de plannen van de Mervine Estate te dwarsbomen. Een heel deel van hen is ervan overtuigd dat de Mervine Estate iets te maken heeft met de tragische dood van Eli Noble. Of zeggen ze dat alleen maar om zichzelf onschuldig te doen lijken?

Personages
i n v u l l i j s t j e

Regels

- Don't be a bitch.
- Iedereen die deelneemt, wordt ook cohost bij alle topics en draagt ook verantwoordelijkheid voor de RPG en de verhaallijn.
- Degene die een topic sluit, maakt het volgende.
- Haal in je post steeds de volgende zaken aan: personagenaam; open of gesloten scène (mogen anderen vrij inspringen of niet?); datum waarop de post plaatsvindt (voor wanneer er timeskips voorkomen maar jij nog even op een andere dag verder wil); locatie
- Post maandelijks. Na 45 dagen wordt je uit de RPG geyeet.
- Parallel roleplayen mag. Wat houdt dit in? Je mag je personage in verschillende situaties op verschillende momenten schrijven, zolang je maar duidelijk aangeeft waar en wanneer die zich bevindt. Zo kun je bijvoorbeeld tegelijkertijd aan de gang gaan met een timeskip, terwijl je je vorige scène nog afwerkt. Dat hoeft uiteraard ook niet. (:
- Stel vragen als je er hebt!

Vakantieplanning

1 december 2025: Start kerst/ambachtsmarkt centrum Port Bersea
15 december 2025: Aankomst Julian, Tristan, Chae, Romée
20 december 2025: Verjaardagsfeest Julian (georganiseerd door Chae)
22 december 2025: Surfing Santas festival (benefiet surffestival door de stad)
24-25 december 2025: Mervine Christmas Party (enkel op uitnodiging)
26 december 2025: Boxing Day barbecue @The Tides (georganiseerd door de vriendengroep)
31 december 2025 - 1 januari 2025: Mervine's New Year on the Beach

Vandaag, 15 december 2025

Weer: 27°C, helderblauwe hemel. Vannacht wordt onweer voorspeld.
Tijdstip: 15:17

Julian, Cami, Tristan, Chae en Romée zijn zo'n 15 minuten geleden aangekomen in de haven van Port Bersea. Met hun vele koffers en tassen slenteren ze naar de glimmende zwarte taxi's die hen staan op te wachten om hen mee te nemen naar the Tides, waar ze tot halfweg januari zullen verblijven. De sfeer is een tikkeltje gelaten; de herinnering aan hun vrienden scherp in hun achterhoofd - maar niets wat een beetje meer alcohol niet kan fiksen. De meesten zijn eigenlijk al tipsy door de appetisers die ze aan boord van de ferry gehad hebben.

Ondertussen is in het dorp de kerstmarkt in volle gang, en ook de rijke stinkerds van de Mervine Estate beginnen te arriveren om alles in orde te brengen voor het benefiet-apperitiefconcert dat binnen twee uur van start gaat.

[ bericht aangepast op 1 nov 2025 - 20:12 ]

help

3 juli 2025 - 15:59 glowfaery is online

glowfaery 1632

3 juli 2025 - 20:20 lustforlife is offline

lustforlife 1726

Zou ik een vrouwelijke dromer mogen? (:
Ik ben tot en met 8 juli op vakantie, dus kan daarna pas aan haar werken! Hoop dat dat geen probleem is 😬

let the fears you have fall away

3 juli 2025 - 20:26 Merrin is offline

Merrin 28786

lustforlife schreef:
Zou ik een vrouwelijke dromer mogen? (:
Ik ben tot en met 8 juli op vakantie, dus kan daarna pas aan haar werken! Hoop dat dat geen probleem is 😬

Jaa, no worries! Bij de Mervine Estate of bij de locals?

help

3 juli 2025 - 20:31 Merrin is offline

Merrin 28786

J U L I A N
^{^{^{malicious white boy}}}

^{^{^{_{^{^{oh what a shame! i'm fucking up the family name.}}}}}}

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

T H E H E I R A P P A R E N T

Julian
Malachai
Archambeau
Strathwyn

⚜
⚜
⚜
⚜

Greek
Hebrew
French
Gaelic

⚜
⚜
⚜
⚜

Youthful; Jove's child
Angel of the lord
Precious boldness
Blessed valley

Julian heeft zijn heel erg decadente naam te danken aan zijn heel erg decadente familie. Als een van de eerste families die zich op het Australische eiland vestigde om de strafkolonie in toom te houden, bezit de familie Strathwyn een lange, imposante - en vooral rijke - geschiedenis. Toen ze zich verenigde met de adellijke Franse familie Archambeau, werd die rijkdom alleen maar groter. Vandaag zijn de Archambeau-Strathwyns gevestigde waarden in de wereld der rijken. Ze zijn socialites, ondernemers, CEO’s, juristen, legendes en zelfs politici.
Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat Julian al zijn hele leven bovenaan de voedselketen staat. Het wordt van hem verwacht, en hij verwacht van de mensen rond hem dat ze zich naar zijn status schikken. Het helpt dat hij over een briljant brein beschikt dat er steeds in slaagt om hem in elke situatie bovenaan te laten eindigen. Hij spreekt vloeiend in ironie, denkt sneller dan je kunt bijhouden, en danst door sociale netwerken alsof ze hem toebehoren - wat meestal ook zo is.
Het is maar een beetje tegenstrijdig dat zijn vrienden hem de vrij vrouwelijk-klinkende bijnaam ‘Julie’ geschonken hebben. Hij corrigeert hen niet. Misschien omdat het zacht is. Of misschien omdat het het enige is wat nooit van hem verwacht werd.

B I R T H D A Y B O Y

Julian is tweeëntwintig en verjaart op 20 december. Zijn verjaardagsfeest is elk jaar een van de meest geanticipeerde events van de New Lyceum Society aan de University of Melbourne, waar Julian vicepresident is. Een heleboel mensen zouden hun rechternier verkopen om erbij aanwezig te mogen zijn. Alles vloeit er rijkelijk: drugs, drank, voedsel, gezelschap.
Hoewel de locatie elk jaar een verrassing is, is het dit jaar anders. Julian heeft er zelf voor gekozen om zijn verjaardag in beperkte kring te vieren op Bersea Island – als eerbetoon aan Eli en Maddy, die er dit jaar helaas niet bij kunnen zijn. Eén ding is echter wel zeker: drugs, drank, high-end voedsel en gezelschap zullen er zeker in overvloed zijn.

T W I N K I N G S

Het hoeft niet te verbazen dat Julian aan de top van de sociale hiërarchie staat binnen het universiteitsleven. Het is nooit anders geweest; overal – op school, op feestjes – is Julian koning. Zelfs als kleuter liet hij zich op zijn wenken bedienen. In de middelbare school kreeg hij er een mede-heerser bij: Eli Noble. In elkaar herkenden de twee hun gelijken. Ze werden sindsdien onafscheidelijk.
Ze deelden alles: lief, leed, kleren, meisjes, alcohol, drugs. Eli is de enige die Julian ooit volledig, tot in zijn kern, gekend heeft.
En nu is hij weg.

╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳

M A L A C H A I
^{^{^{classic asshole}}}

M A S T E R M A N I P U L A T O R

Julian werd al op jonge leeftijd een wonderkind genoemd. Zijn ontwikkeling liep voor op al zijn leeftijdsgenoten en hij bewees zichzelf al snel als kleine herrieschopper die nooit zijn mond kon houden. Ook vandaag valt zijn intelligentie niet te onderschatten, op zowel intellectueel, emotioneel als sociaal vlak. Julian kan elke situatie naar zijn hand zetten. Hij is charmant, schaamteloos en briljant, en hij weet zich steeds om te vormen tot dé persoon die het best bij jou past - of dat nu een joviale, goedlachse vriend of een diepgaande, filosofische minnaar is. Hij is zo'n goeie manipulator en kameleon dat hij zélfs zichzelf voor de gek houdt; zijn onzekerheden, hechtingsproblemen, bewijsdrang en bindingsangst bestaan gewoonweg niet. Niet als je genoeg rookmachines, designerkleren en bewondering gebruikt.

H E D O N I S T I C R E B E L ?

Julian leeft in overdaad. En hij consumeert mensen zoals anderen champagne drinken - met smaak, zonder schuld. Hij doet wat hij wil. Of dat is toch wat hij zichzelf vertelt.
Julian beweegt door het leven als een god in zijn eigen pantheon: belaagd door bewondering, gretig aanbeden, altijd nét buiten bereik. Hij weet hoe hij moet kijken, hoe hij moet lachen, hoe hij je hand nét iets te lang kan vasthouden. Hij weet dat zijn mond zonde belooft, en dat zijn lichaam die belofte nakomt. Hij heeft niet gewoon affaires, hij cureert ze voor zijn persoonlijke collectie. Hij kust je zoals rijke mensen kunst verzamelen - om te bezitten, niet om te beminnen. En als je geluk hebt, word je herinnerd. Als een foto in een gesloten doos, in de onderste lade van Julians ladekast. Als parfum op zijn kussen. Als een naam in zijn telefoon die nooit teruggebeld wordt. Of als Maddy, die steeds welkom was in zijn bed ook al was ze in feite niet van hem.
Julians liefdesleven leest als een roman vol voetnoten: modellen, kunstenaars, medestudenten, professoren, een getrouwde politicus. Niemand weet wie hij écht graag heeft gehad. Misschien weet Julie het zelf ook niet.

T H E L A S T R E A L T H I N G ?

Soms kijkt Julian zichzelf aan in de spiegel en glimlacht. Soms weet hij niet wie er teruglacht. Soms denkt hij aan Eli. Aan Maddy. Aan hun legendarische, losbandige uitbundigheid. Meestal duwt hij de herinneringen weg.
Julian is briljant. Onaanraakbaar; perfect afgestemd op wat jij wil zien. En toch, diep vanbinnen - misschien, heel misschien - wil hij gewoon iemand die durft kijken.

H I S T O R Y I S A D I S T A N T R U M O U R

Julian Malachai Archambeau-Strathwyn werd geboren onder een zijden dekentje van twijfel. De gelijkenis met zijn moeder - de fragiele, bij vlagen geniale kunstenares Victoire Fournier - was meteen treffend. Die met zijn vader, zakenman Augustus Archambeau-Strathwyn, minimaal. Al snel werd zijn geboorte onderwerp van een heel scala aan roddels - hij was de zoon van één van de butlers die Victoire als muze aanwendde wanneer inspiratie te kort schoot; hij had dezelfde kuiltjes in zijn wangen als Augustus' stiefbroer wanneer die te veel gedronken had en met een grote grijns de dienstmeisjes op zijn schoot trok; hij had zijn krullen van zijn ware vader, de postbode, die Victoire in een nymfomane episode mee naar bed gesleurd had. Toen zich echter, na jaren vruchteloze IVF en een mislukte draagmoederprocedure, geen tweede kind aandiende in het Archambeau-Strathwynhuishouden, werd Julian op papier erkend als dé erfgenaam. Niet uit trots, maar uit gebrek aan alternatieven. Augustus maakte meteen korte metten met de roddels.
Julians vroege kindertijd is gehuld in blauw- en grijstinten, doordrongen met de geur van terpentijn. Zijn moeder leefde in kamers met gordijnen die nooit open mochten, sprak in halve zinnen, snoof cocaïne, rookte terwijl het water in bad koud werd, en hield van Julian met een zeldzame intensiteit die hem soms deed stikken. Ze danste lang - te lang - op de rand van het leven. Toen Julian veertien was, liet ze zich eindelijk vallen. Ze trok haar trouwjurk aan, rookte een laatste sigaret, plunderde de medicijnkast en sloot zich op in de serre.
Het was Eli die er voor hem was. Ze werden vrienden toen Julian twaalf was en Eli dertien - Julian had een jaar overgeslagen - zielsverwanten tegen wil en dank. Alles wat Julian niet zei, begreep Eli. Alles wat hij wél zei, werd door Eli achter slot en grendel bewaard. Het was dan ook logisch dat Eli de enige was die door had hoe zwaar Victoires dood voor Julian was, ook al sprak Julian er niet over. Niemand anders vroeg Julian hoe hij zich voelde. Niemand anders omarmde hem op Victoires begrafenis, terwijl hij zijn best deed om er even sereen en engelachtig uit te zien als hij altijd deed.
Een jaar later, toen Julian vijftien werd, gaf Augustus hem een escort cadeau. Isolde. Rode jurk, rode lippen, rode wijn; spiegels aan het plafond in de hotelkamer. "Beter leer je het nu," zei Augustus, "voor je verliefd wordt op iemand met verwachtingen."
Een paar weken later trouwde Augustus met een vrouw die te mooi en te jong was, en veel te veel aandacht aan Julian schonk. Ze nam hem onder haar vleugels en voedde hem op alsof hij een veulen van een duur paardenras was dat getraind moest worden. Ze leerde hem dat manipulatie een taal is, en verleiding een wapen. Ze liet haar kleermakers van Milaan overvliegen om Julians garderobe te verfijnen, liet hem Franse wijnen proeven toen hij nog minderjarig was en corrigeerde zijn postuur met een tik op zijn dij wanneer hij neerzat. Haar blikken bleven altijd nét iets te lang op hem rusten - of hij nu bij schemerlicht een boek op de dure sofa zat te lezen, of met een handdoek om zijn middel door de gang wandelde. Haar lippenstift was moeilijk af te wassen wanneer ze hem op zijn slapen gekust had. Ze vormde hem met alle liefde die het gat vulde dat Victoire had achtergelaten. Ze leerde hem hoe hij zichzelf onleesbaar kon maken en hoe hij anderen kon lezen - hoe hij ze kon opbouwen en dan afbreken. Hoe hij iets kon worden dat geen enkele vrouw ooit zou kunnen weerstaan.
Soms gingen haar handen hoger.

╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

^{^{^{_{^{^{for they love him and they hate him and they long to possess him.}}}}}}

A R C H A M B E A U
^{^{^{god of feasts, wine and pleasure}}}

^{^{^{_{^{^{me caring is a publicity stunt}}}}}}

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

╳

D R O W N E D T H I N G S

Op zijn zeventiende startte Julian met zijn dubbele bachelor Internationale Politiek en Recht. Stiekem nam hij er nog een aantal filosofie- en kunstkeuzevakken bij. De komende zes jaar zou Melbourne University zijn en Eli's thuis worden. Het zou hun koninkrijk worden - de eerste en enige plek waar ze ooit wat te zeggen zouden hebben. Toen verscheen Madeleine Walsh; half-Thais, half-vuur. Ze viel op Eli, maar keek naar Julian met suggestief opgetrokken wenkbrauwen - en Julian keek terug. Met die stiekeme glimlach die zo al te veel ravage heeft aangericht. Eli zag het en speelde erop in. Hij was degene die Julian uitnodigde om Maddy te fotograferen, die de touwtjes van Maddy en Julians relatie in handen hield. Maar wat begon als heimelijke blikken onder Eli's scherpe toezicht, werd over de jaren heen meer. Een hand op een knie, die heel langzaam hoger kroop. En op een avond in het tweede semester, in de balzaal van New Lyceum Society waar de muziek te luid stond, vergat ze heel even dat het niet Eli's lippen onder die van haar waren.
Ergens voelde Julian zich een beetje schuldig. Niet schuldig genoeg om het in de jaren daarna niet nog een paar keer te doen. Toen Eli er achter kwam, sloeg hij Julian een bloedneus. Ze werden toegejuicht terwijl ze elkaar op het grasveld achter de New Lyceum Society in de haren vlogen.
Het uitje naar Port Bersea, vorig jaar, was bedoeld om Eli en Maddy's relatie weer op te krikken - om Julian te vergeten. Toen Eli stierf, stond Maddy plots twee weken eerder dan gepland weer aan Julians deur - en Julian hield haar vast, nam haar mee naar bed, en noemde het troost.
Een halfjaar later, op vakantie in Nieuw-Zeeland, verdween ze 's nachts uit zijn bed. Hij vond haar in de branding op het witte zandstrand, probeerde haar te reanimeren, en faalde. Sindsdien leeft hij alsof niets hem raakt - want dat is wat Eli zou gewild hebben. Wat Maddy zou gewild hebben. Hij lacht, feest, drinkt, eindigt elke nacht in een ander bed. Hij zegt dat hij het verwerkt heeft, maar 's nachts wordt hij wakker met zout in zijn keel en het gevoel van brekende ribben onder zijn handpalmen.
Hij zegt dat het niets betekent, maar zijn dromen geloven hem niet.

C A M E R A O B S C U R A

Julian herinnert zich niet wanneer hij voor het eerst zijn moeders Leica in zijn handen had. Hij weet niet eens meer wat zijn eerste foto was. Misschien was het zijn moeder. Het filmrolletje werd nooit ontwikkeld; belandde ergens in een doos met Victoire's spullen toen ze overleed. Soms vraagt hij zich af waar het is; wat er op staat. Hij heeft nooit de moeite gedaan om er écht naar te zoeken.
De Leica werd meer een artefact dan een gebruiksvoorwerp. Het bleef jarenlang op Julians nachtkastje liggen. Hij heeft nooit professioneel gefotografeerd, maar wanneer hij het wel deed toen hij jonger was, gebeurde het met obsessieve toewijding. Altijd met zijn moeders Leica. Altijd met oude film die ze ergens in haar studio in een doos verzameld had. Altijd met een oog dat te scherp ziet en te zacht voelt. Toen Victoire stierf, werd het te moeilijk om door de viewfinder te kijken - alsof hij hoopte dat zijn moeder plots door de lens zou verschijnen, maar dat deed ze nooit. Het zorgde voor frustratie, zeker toen zijn stiefmoeder het opmerkte en hem vroeg haar ook vast te leggen. Een filmrol vol met foto's van haar in de serre waar zijn moeder zelfmoord had gepleegd. Op de avond dat ze hem voor het eerst dronken voerde, opende Julian in een vlaag razernij het filmvakje en liet hij het rolletje opbranden in de zon.
Hij nam de Leica mee naar de universiteit. Ook daar was het een artefact op zijn nachtkastje - totdat Eli het opmerkte en hem vroeg om het mee te nemen. Om Maddy vast te leggen - "je kleedt haar toch al uit met je ogen, kan je het net zo goed documenteren". Wat begon als een ochtend, een wit laken en Maddy's blik als een belofte, groeide uit tot een project zonder einde - beelden die later geruchten zouden worden onder de noemer Bedroom Collection, al gaf Julian het zelf nooit een naam. Eli vond het amusant. Misschien opwindend. Met Maddy, in het begin, was hij er altijd bij - soms als onderwerp, vaker als toeschouwer. Die eerste afbeeldingen, die Julian in de zomer ontwikkelde in de oude doka van zijn moeder, zijn fragmenten van een verleden dat Julian, al geeft hij het zelf nooit toe, steeds probeert vast te houden - te beheersen.
Elke foto in de Bedroom Collection is genomen met toestemming - met overgave. Hij vraagt het niet altijd met woorden. Hij vraagt het met zijn blik, met de stilte tussen twee zinnen, met het licht dat hij net iets zachter zet. En wie 'ja' zegt, weet dat Julian hen zal vastleggen zoals niemand dat ooit gedaan heeft. Zijn camera is niet langer een artefact. Het is een belofte - en een val. Detailfoto's waarin geen gezichten te onderscheiden zijn. Long-exposure shots van met-elkaar-verwikkelde ledematen. Wanneer hij ze ontwikkelt, zien ze geen daglicht meer. Enkel Eli heeft de prints nog uit de doos gehaald.
Vandaag fotografeert Julian nog steeds. Niet uit liefde voor de kunst, maar om vast te houden wat anders te snel verdwijnt. Om controle te houden over iets - over iemand. Om de wereld in zwart-wit te vangen, wanneer hij het zelf niet meer ziet.

╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳ ╳

S T R A T H W Y N
^{^{^{object of desire}}}

[ bericht aangepast op 9 juli 2025 - 18:25 ]

help

3 juli 2025 - 21:41 Omatikaya is offline

Omatikaya 11333

Even MT!

Protect the people.

3 juli 2025 - 22:20 vergankelijk is offline

vergankelijk 1356

MT, ik twijfel

Omnia mutantur, nihil interit

3 juli 2025 - 22:32 Rassalentar is offline

Rassalentar 6045

༺~~Tiaki Makutu~~༻
^{^༺Jack Mckall^༻}

Naam
Officiële naam
Leeftijd
Geboorte datum
Etniciteit
Herkomst
Geslacht
Lengte
Haarkleur
Oogkleur
Huidskleur
Littekens
Tatoeages
Beroep
Sport
Status
Geaardheid

⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙
⸙

Jack Mckall
Tiaki Makutu
27
6 Januari
Maori
Port Bersea
Man
1,82
Donker bruin
Donker bruin
Golden
Veel, maar oud
Geen
Dokter @ St. Cordelia Clinic
Surfen
Single
Ace

༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄
^{^{༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄}}

༺Vrolijk eilandkind༻

Als kind rende Jack vrolijk op blote voeten rond op het eiland, overal ging de nieuwsgierige jongen op onderzoek uit. Elke boom en elke rots werd beklommen. Tot ergernis van zijn familie toe toen ze hem voor de zoveelste keer naar de kliniek moesten brengen omdat hij weer eens ergens vanaf gevallen was en een flinke snee in zijn arm of been had. Veel van de eilandbewoners kende hem via de invloed die zijn familie had in de stad met zijn vader, Rangi Makutu, een belangrijke religieuze leider en zijn moeder, Kiri Makutu, als bakker in de meest goedlopende bakkerij op het eiland. Vaak genoeg hebben andere eiland bewoners hem van de straat geplukt om hem vervolgens met een set nieuwe pleisters en een ijsje weer naar huis te sturen.

De laatste bel maakte dat Tiaki het lokaal uit sprintte. Samen met zijn vriendjes was het nu een race naar het strand. De plannen stonden al dagen vast. De hele week hadden ze uitgekeken naar het begin van de zomervakantie. Tiaki sprintte richting het water, het losse zand geen enkel probleem voor een doorgewinterd eilandkind. De zee was verfrissend over zijn vieze voeten en het duurde niet lang voordat hij onder een golf door dook. Alle vermoeidheid van die nacht verdwenen. Samen met zijn vriendjes zwom hij richting de rotsen.
Het zout plakte tegen zijn huid terwijl de zon het water snel deed verdwijnen. Met gemak klom hij tegen het steen omhoog. De baai was omhuld met hoge kliffen en paadjes die op geen kaart te vinden waren. Tiaki en de andere eilandkinderen wisten ze allemaal te vinden. Scherpe rotspunten schaafden langs zijn armen en benen terwijl Tiaki verder omhoog klom. De pijn was zo gewoon dat hij niet eens opkeek toen hij iets langs zijn been voelde glijden. Het zeewater zou de bloeddruppels met de volgende vloed weer doen verdwijnen. Kleine troost, het was niet alleen zijn bloed dat de rotsen rood deed kleuren.
Enthousiast geschreeuw weerkaatse tegen de kliffen toen de eerste op het zandpad stond. Tiaki volgde niet veel later met vergelijkbaar geroep. Onvermoeid rende ze omhoog. De rotswanden maakte plaats voor meer begroeiing. Doornestruiken overgroeide het pad en hoge palmbomen zorgde voor schaduw
Vogels vluchtte naar meer beschermde plekken terwijl de groep voorbij raasde.
Eindelijk raakte ze weer in de bewoonde wereld. Het pad tussen de oude vuurtoren en het dorp lag voor hen. Achter zich keken ze uit over de kliffen en de eindeloze zee. Een bekende stem riep hen vrolijk toe. Richting het dorp zagen ze oude vrouw Ahone hun kant op komen. Enthousiast rende ze haar tegemoet tegelijk vertelde iedereen wat ze gedaan hadden en waar ze allemaal al geweest waren. Luid deed Tiaki mee aan het verhaal. De glimlach van de vrouw werd alleen maar groter. Samen pakte ze haar boodschappentassen en liepen met de oude vrouw mee richting haar huis. Er lagen altijd ijsjes in haar vriezer en lollies in de trommel op tafel. Samen met verschillende jongens begon Tiaki haar tassen op te ruimen, maar het duurde niet lang voordat de vrouw met een verbanddoos en de koektrommel in hun pad ging staan. Tiaki beet op zijn lip terwijl het watje met desinfectiemiddel over de schrammen heen ging, maar hij was ondertussen groot genoeg dat dat echt geen pijn meer deed. Zwaluwstaartjes belandden over allerlei schrammen en sneeën en niet alleen op de benen van Tiaki. Voldaan stopte hij een gele lollie in zijn mond toen hij klaar was. Na veel bedankjes rende de groep weer richting het dorp om morgenochtend alle pleisters er weer af te trekken en het allemaal opnieuw te doen.

༺Jonge dromer༻

Geboren in een familie die zich al generaties lang bezig houden met de droomgrotten en de geheimen van het eiland, was Jack ook bestemd om dromer te worden. Met de toenemende invloed van de Mervine familie over de droommagie en het eiland werd Jacks familie gedwongen meer naar de achtergrond te treden en hun relatie tot de droomgrotten geheim te houden. Rond zijn zesde verjaardag is Jack door zijn vader ingewijd tot dromer. Een ritueel dat eigenlijk pas in zijn tienerjaren plaats zou hebben moeten gevonden, maar met alle problemen met de Mervine familie en de Inner Circle had zijn opa, Ariki Makutu, besloten dat het beter was om hem eerder in te wijden. Echter bleek dat voor Jack een vreselijk slecht idee. Als jong kind had hij nog helemaal geen besef van zijn dromen of van de werkelijkheid en een overactieve fantasie. Nachtmerries werden daardoor al snel een bijna dagelijkse gebeurtenis, ongeacht hoeveel les hij van zijn vader en moeder kreeg om zijn dromen onder controle te krijgen en zijn magie te beheersen. Iedereen kon zomaar zijn dromen binnen lopen en beïnvloeden en hij verscheen zelf ook even makkelijk in andermans dromen zonder dat Jack dit zelf wilde. Vaak schrok Jack wakker doordat een monster uit zijn dromen echt in zijn kamer zat. Een keer was het zelfs zo erg dat zijn ouders hem 's nachts vonden terwijl een afgrijselijk uitziend monster een hap uit zijn schouder nam en de kleine Jack uit alle macht probeerde het monster niet bij zijn nek te laten komen. Uiteindelijk besloot zijn familie zijn dromen voor hem te beschermen en hem geregeld magisch in slaap te brengen. Het maakte dat Jack van jongs af aan erg bang was voor de magie en er een hekel aan kreeg. Als het aan hem lag, had hij het liever nooit willen hebben.

༺Uitwonende student༻

Op zijn achttiende vertrok Jack richting Dunedin op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland om daar aan zijn studie geneeskunde te beginnen. De fysieke afstand tussen hem, de droomgrotten en andere mensen met droommagie maakte dat Jack langzaam zijn dromen en nachtmerries wat beter onder controle kreeg, maar goed zou die controle nooit worden. Vanaf zijn studententijd ligt er altijd een dolk onder zijn kussen voor het geval dat een monster hem wakker maakt. Dit is ook waar zijn verslaving aan koffie begint om hem 's ochtends wakker te houden. Ondanks alles had hij een goede studententijd, al waren Dunedin, en later Auckland waar hij de laatste paar jaar van zijn studie af te ronden, voor hem veel te grote steden en verlangde hij terug naar het kleinere eilandleven. Tijdens zijn eerste jaar leerde hij Seth McCall kennen waar hij tijdens zijn studie veel mee op trok. Dit is ook de persoon die hem toestemming gaf zijn achternaam te gebruiken om niet herkend te worden. Al heeft Jack de spelling er wel van aangepast.

"You look like you haven't slept in three days again," Seth said, looking up from their couch. Tiaki just rolled his eyes and started a new pot of coffee.
"Well, I don't blame you with those weird growling noises coming from your room."
"Just a nature documentary," Tiaki replied groggily, the reply so well rehearsed over years of living with his problem. Though there was one upside to the whole ordeal; he now was a master in getting weird stains out of cloth. "Said it would help me fall asleep, but no dice."
"You got a cup to spare or you gonna drink the whole pot?" Tiaki brushed his fingers through his hair, waiting for the water to finish. It was long now, a stark difference from the buzz cut he held for most of his youth. A normal sized mug appeared before his friend whilst Tiaki himself basically held a milk jug.
"You gonna stay here after graduation?" He asked Seth.
"Gonna go back to my folk in Tasman, they moved to Picton last year. Heard they had an opening in Nelson somewhere so that's nice and close. You?"
"I wanna go back, but I also don't." Tiaki sighed.
"You're always welcome to join me, you know my parents love you."
"I know, but I love the island too much. Thanks though."
"Did you even speak to them in the last six years?"
"I called," Tiaki pondered, sipping from his coffee. "Twice, I think, in my first year." Seth's laughter filled their small shared living space.
"So you haven't seen or spoken to them in almost six years and you do want to go back but are in no hurry to reconnect?"
"Pretty much."
"Just change your name, you look way different now from your scrawny short self. Then you can go see them when you want to," he said shrugging. Why Seth always had the most simple solutions to complex problems, Tiaki would never know.
"For once, an actually good idea coming from you." Tiaki faked his impressed voice before taking another big swig from his coffee. He was almost starting to feel awake.
"You can even borrow McCall from me, I don't mind being your fake-brother." The coffee almost came out of his noise with how hard he had to laugh. No way anyone would believe they were actually brothers; him being clearly Maori and Seth being clearly Irish.
"Sure, I'll become Jack Mckall then. I've read of more people changing their Maori name back to English or vice versa and Jack sounds cool."

༺Herboren eilander༻

Tegenwoordig staat er Jack Mckall op zijn personeelskaart van het ziekenhuis. Een naam die Tiaki heeft aangenomen voordat hij terug keerde naar Port Bersea. De voornaam is de engelse versie van Tiaki en de achternaam heeft hij geleend van een vriend. Een enkeling zette vraagtekens bij hem toen hij terug kwam in Port Bertsea, maar toen hij in die eerste week de bakkerij van zijn moeder binnenliep, brood kocht en weer naar buiten liep zonder herkend te worden was het duidelijk dat niemand hem zou herkennen. Iets wat Jack eigenlijk helemaal prima vond. Voor hem is er weinig reden om zich nog zo direct te identificeren met zijn familie zodat niemand hem kan verdenken een dromer te zijn. De manier waarop zijn familie, en de Mervine estate, nadenkt over de droomgrotten is ook iets waar Jack het absoluut niet mee eens is. Zijn familie doet haar best om de invloed die de Mervine familie heeft te verminderen en Jack weet dat zijn familie wat geheimen weet over de Mervine familie, zeker over vroeger en de oudere generaties, waarmee ze wachten tot het juiste moment om die te gebruiken. Zelf is hij nog steeds van mening dat het beter is als niemand deze magie bezit en Jack zoekt naar een manier om de droommagie te stoppen, het liefst voor iedereen. Tot op heden heeft hij zelfs zijn familie niet verteld dat hij terug is.

༺Chagrijnige dokter༻

Toch is hij terug gekomen naar Port Bersea voor het afmaken van zijn geneeskunde studie vier jaar geleden. Dit deed hij onder Willow Robbinson, een zachtaardige vrouw die al sinds dat hij klein was zijn vonden verzorgde. Ondertussen is hij twee jaar afgestudeerd en heeft hij de meeste taken van Willow overgenomen in de kleine kliniek zodat de oude vrouw langzaam met pension kan. Als hoofddokter is het ook zijn taak om de lijkschouwing te doen in het geval dat er iemand overlijd. Meestal zijn dit vooral oudere mensen die in hun slaap overlijden, maar een jaar geleden heeft hij ook het lichaam van Eli onderzocht. Hoewel hij een uitstekende dokter is, werd het snel duidelijk dat de moederlijke zorg die eerst in de kliniek te vinden was verdwenen is. Jack is vaak chagrijnig en kan behoorlijk bot en nors overkomen, zelfs als hij patiënten behandeld. Een kop sterke koffie is tijdens werktijden standaard in zijn hand te vinden, alsof hij neer zou vallen als hij niet op tijd een nieuwe slok drinkt. Veel dagen ziet hij eruit alsof hij die nacht nauwelijks geslapen heeft en Jack kan 's nachts vaak gezien worden tijdens een wandeling langs het strand of door de stad. Nachtmerries, ongeplande droombezoeken en het oproepen van monsters zijn nog steeds dingen waar Jack last van heeft, maar het is minder erg dan vroeger, al is het hier wel erger dan het in Nieuw Zeeland was.

⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙
^{^{⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙}}

༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄
^{^{༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄༄}}

⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙
^{^{⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙⸙}}

༺Magische geheimen༻

Jacks grootste geheim is dat hij eigenlijk Tiaki Makutu is en tot een oude en bekende eilandfamilie behoort. Hoewel hij weet dat een handvol mensen op het eiland hem nog altijd af en toe vreemd aankijken, weet niemand het zeker. Zelfs zijn familie is niet op de hoogte van zijn terugkomst en Jack heeft ook nog geen behoefte om hen weer te spreken. Voor zover iedereen weet is hij blijven hangen in Nieuw Zeeland nadat hij zijn studie af had. Qua uiterlijk is hij flink veranderd. Hij is langer en breder geworden in verhouding met de kleine, magere jongen die hij vroeger was. Daarnaast had hij totdat hij ging studeren een babyface, die hij nu zeker ontgroeid is waardoor hij er veel volwassener en serieuzer uitziet dan mensen van hem zouden verwachten. Als laatste is hij zijn eiland accent kwijt. Door zijn tijd in Nieuw Zeeland heeft hij nu een kiwi-accent met wat vreemde Ierse details over genomen. Al begint zijn accent nu weer langzaam te mixen met die van het eiland.

Daarnaast houdt Jack het geheim dat hij droommagie bevat. Hij heeft ondertussen genoeg controle over zijn magie geleerd dat hij zijn geheim niet zomaar kan verraden zolang hij oplet door per ongeluk iemand te beïnvloeden of een droom binnen te gaan. Zijn specialiteit ligt in de fysieke manifestatie van zijn dromen. Het probleem is dat Jack hier eigenlijk geen controle over heeft. Zijn manifestaties gebeuren vooral onbewust tijdens nachtmerries waardoor er monsters de fysieke wereld in komen. De nachtmerries die Jack heeft zijn eigenlijk altijd vreemde, gevaarlijke of monsterlijke werelden waar hij zich in bevindt. Vaak wordt hij achterna gezeten, bedreigd of aangevallen door de meest onbegrijpelijke wezens.

Verder verbergt Jack veel angsten die hij heeft overgehouden aan alle nachtmerries. Het helpt dat Jack door zijn magie precies aanvoelt wanneer iets in de droomwereld of in de realiteit gebeurt en zich gewoon koppig over veel van de problemen heen forceert. Maar het gebeurt vaak genoeg dat hij met trillende handen een situatie ingaat of dat hij van te voren even tijd nodig heeft om zichzelf mentaal voor te bereiden. Sinds kinds af aan is hij bang voor het donker, specifiek situaties waar er geen enkel licht is, schrikt hij soms van schaduwen, is hij bang voor zeewier en andere dingen die hij niet kan zien rond zijn benen, bang voor grote agressief blaffende honden, haat hij ongewenste aanrakingen en is hij claustrofobisch. Tegenwoordig is hij ook bang om in slaap te vallen als hij bij anderen is en als hij niet alle ramen en deuren kan sluiten.

[ bericht aangepast op 10 juli 2025 - 11:05 ]

Do it scared, but do it anyway.

3 juli 2025 - 23:04 Leodh is offline

Leodh 15067

gatver marthe, wat een vreselijk mooie opmaak weer. tssss.
~~my jealousy at your skill is showing~~

:p

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

4 juli 2025 - 0:32 lustforlife is offline

lustforlife 1726

Merrin schreef:
(...)

Jaa, no worries! Bij de Mervine Estate of bij de locals?

Uhmm ik slaap daar even een nachtje over en I will let you know!!!

let the fears you have fall away

4 juli 2025 - 7:16 Merrin is offline

Merrin 28786

Leodh schreef:
gatver marthe, wat een vreselijk mooie opmaak weer. tssss.
~~my jealousy at your skill is showing~~

:p

Join us and ill show u my secrets xoxo

help

4 juli 2025 - 8:56 Miyah is offline

Miyah 1566

This sounds fun! Zou ik een mannelijke vriend mogen? (:

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

4 juli 2025 - 8:57 Merrin is offline

Merrin 28786

Miyah schreef:
This sounds fun! Zou ik een mannelijke vriend mogen? (:

Zeker! Ik zet je er straks bij (:

help

4 juli 2025 - 10:27 Merrin is offline

Merrin 28786

Beginpost is geüpdatet! Heb ook nog in het invullijstje 'dromen' bij geheimen gezet, aangezien dat in deze context best belangrijk is (:

help

4 juli 2025 - 12:39 Moriendi is offline

Moriendi 409

vergankelijk schreef:
MT, ik twijfel

Retweet! Mooi idee maar tiiiijd ugh

[ bericht aangepast op 4 juli 2025 - 12:40 ]

hodie mecum eris in paradiso

4 juli 2025 - 12:43 Miyah is offline

Miyah 1566

"They built me to follow the rules.
Their mistake was thinking I ever would." ⚖

TRISTAN — EVERETT — MONTROSE
Leeftijd: 23 - verjaart op 2 november
Status: Erfgenaam. Jurist. Ongeleid projectiel. Eli's friend

In het huis van Montrose werd je niet geboren — je werd gevormd. Van kleins af aan werd Tristan klaargestoomd voor de rechtbank, opgevoed tussen marmeren zuilen, dure advocaten en nog duurdere geheimen. Rechten studeren was nooit een keuze; het was een verplichting.
Aan de University of Melbourne waar Tristan zijn rechtenstudie volgde, leerde hij Eli kennen. Het klikte meteen tussen de twee. Tristan beschouwde Eli als kameraad.
Maddy mocht hij iets minder, omdat Tristan van mening was dat Eli dankzij haar minder aandacht had voor hem. Maar hij gunde Eli zijn geluk..

Motief om naar Port Bersea te gaan:
Officieel? Omdat hij zijn vriend Eli iets verschuldigd is. Omdat het goed staat om verdriet te tonen.
Officieus? Omdat de dood van Eli stinkt. Omdat niemand hem vertelt wat hij wel of niet moet geloven.

PERSOONLIJKHEID
Tristan is opgegroeid in een wereld van schijn, status en verwachting — en dat heeft hem gevormd tot iemand die moeilijk te peilen is. Hij komt gereserveerd over, soms wat snobistisch, maar dat is vooral een schild. Niet omdat hij anderen wil manipuleren, maar omdat hij simpelweg niet goed weet hoe hij op een oprechte manier verbinding moet maken.
Hij is niet dom, maar ook niet briljant. In gesprekken is hij soms wat traag in het reageren, niet omdat hij niets voelt, maar omdat hij niet goed weet wat hij mag voelen. Veel van wat hij geleerd heeft, is ingestudeerd gedrag: hoe je rechtop zit, hoe je spreekt, hoe je beleefd glimlacht. Maar als het op échte emoties aankomt, valt hij regelmatig stil of zegt hij net het verkeerde.
Wat hij wél is, is trouw. Hij zal misschien niet altijd de juiste woorden vinden, maar zijn aanwezigheid zegt soms genoeg. Achter zijn afstandelijkheid schuilt iemand die zich verantwoordelijk voelt, vooral als het gaat om mensen die hem toelaten, zoals Eli. De dood van Eli heeft iets in hem opengebroken, al durft hij dat nauwelijks toe te geven.
Zijn grootste zwakte? Jaloezie. Hij voelt zich snel buitengesloten, snel vervangen, en die pijn vertaalt zich in jaloerse blikken, botte opmerkingen of onbedoeld kwetsend gedrag. Niet omdat hij kwaad wil doen, maar omdat hij bang is om vervangen te worden. En omdat hij nooit geleerd heeft hoe je op een gezonde manier omgaat met afwijzing of onzekerheid.
Hij wordt ook weleens een ongeleid projectiel genoemd. Hij probeert zich altijd beheerst en representatief te gedragen, zoals hij is opgevoed, maar dat masker drukt zwaar. Soms barst hij uit zijn voegen - door een felle woordenwisseling, een te diepe slok drank, of iets kleins als een parkeerplek die voor zijn neus wordt ingepikt. Zijn emotionele drukventiel is zwak; hij houdt alles op tot het ontploft. En als hij zichzelf verliest, is hij diegene die achteraf het hardst schrikt.
Maar ondanks zijn gebreken heeft Tristan zijn hart op de juiste plek. Hij wil goed doen, voor anderen. Hij weet alleen niet altijd hoe. En misschien, heel misschien, is Port Bersea de plek waar hij leert dat controle niet hetzelfde is als kracht. En dat zwakte tonen iets anders is dan verliezen.

"I don't explode often, but when I do, it's not fireworks, it's a fault line."

ACHTERGROND
Tristan groeide op in een koud, prestigieus juristengezin in Sydney, waar emoties werden gezien als afleiding en falen als iets dat de bloedlijn besmeurde. Zijn ouders waren briljante en gevreesde namen binnen het strafrecht. Als kind zijne werd was er nooit ruimte voor hem om fouten te maken, zonder ongenadig afgestraft te worden. Altijd moest hij representatief zijn. Zijn vader, Robert Montrose, was een man van strakke schema's en nog strakkere principes. Zelden thuis, maar als hij er wel was dan voelde het huis kleiner en kouder. Alles in zijn aanwezigheid moest kloppen: je houding, de manier waarop hij aangesproken werd. Hij geloofde dat de kinderen kon vormen zoals een rechter een zaak vormde. Met bewijs, veel discipline en vooral veel druk. Zijn moeder, Adeline Montrose – Oakley, was ogenschijnlijk zachter. Een toonbeeld van stijl en controle. Ze sprak vaak met een glimlach die haar ogen niet bereikte. Naar de buitenwereld toe leek ze betrokken. Maar in werkelijkheid was dat anders. Alleen wanneer het haar zinde was ze er. En daarnaast was Tristan's vijfjaar oudere broer Sebastian alles wat zij en haar man wilden. Hij was wel briljant en scherp en haalde straight A's op school. Van kleins af aan werd Tristan met hem vergeleken. ''Waarom ben je niet zoals je broer?'' ''Sebastian wist dit al op jouw leeftijd''. De band tussen de broers was dan ook koud. Tristan werd gevormd op altijd tegen zijn broer op te kijken. Om net zo te worden als hij. Als kind had Tristan wel vrienden, maar wat oppervlakkig — en vooral oppervlakkig vanuit hemzelf. Hij speelde met anderen, lachte met ze mee, deed mee met spelletjes en schoolfeestjes, maar hield zijn ware zelf altijd net buiten bereik. Niet bewust uit kilte, maar omdat hij simpelweg niet wist hoe hij zich écht moest verbinden. Alles in zijn opvoeding had hem geleerd om beleefd te zijn, gecontroleerd, netjes — en nooit, nooit kwetsbaar. Ook op de middelbare school veranderde dat weinig. Hij was niet populair, maar ook niet echt onpopulair. Hij hoorde erbij, maar viel nooit echt op. Geen uitblinker op sportdagen, geen ster op feestjes. Zijn cijfers waren goed genoeg, zijn uiterlijk aantrekkelijk genoeg, maar niets aan hem voelde bijzonder — en juist dat begon te wringen. Hij voelde zich te doorsnee. Alsof hij een rol speelde in plaats van leefde. Naarmate hij ouder werd, kreeg hij wel relaties. Hij versleet een paar vriendinnetjes — niet uit onverschilligheid, maar omdat hij ergens hoopte dat zij iets in hem los zouden maken. Hij hield wel van ze, op zijn manier. Maar liefde bleef voor hem iets vaags, iets wat hij kon nabootsen, niet iets wat vanzelf vloeide. Elke keer liep het stuk, vaak zonder drama.
Zijn cijfers waren uiteindelijk voldoende om toegelaten te worden tot de rechtenstudie aan de University of Melbourne. Toen hij daar eenmaal was, voelde hij zich vrijer dan ooit tevoren. Een hele nieuwe wereld opende zich voor hem — een wereld vol feesten, drank en af en toe een duister randje van drugs. Soms verloor hij zichzelf in die roes, waarbij de grenzen vervaagden en hij meer dan eens in een vechtpartij belandde.
Maar toen kwam Eli in zijn leven. Eli werd zijn anker in de storm. Waar Tristan vurig en onvoorspelbaar kon zijn, was Eli een rots waarop hij altijd kon bouwen. Dankzij hem vond Tristan langzaam zijn weg terug naar het rechte pad, iets waar hij Eli nog steeds dankbaar voor was. Langzaam leerde hij zichzelf beter te beheersen, zijn impulsieve uitbarstingen onder controle te houden. Totdat het bericht kwam dat Eli was omgekomen.
Tristan kon niet accepteren dat het een tragisch, knullig ongeluk was. Misschien was dat ook wel zijn manier om het diepe verdriet te vermijden dat anders onherroepelijk zijn hart zou verscheuren.

RELATIES

TRISTAN — EVERETT — MONTROSE

''Some part of me

still waits for him

to walk into the room

and smile like
nothing ever cracked.''

Eli Noble

Het was een van die feesten waar niemand eigenlijk wilde zijn, maar iedereen toch opdook. De flyer had iets beloofd over “glow sticks en gratis shots”, maar in werkelijkheid was het een benauwde campuszaal vol bezwete lichamen, goedkope speakers en muziek die klonk alsof iemand met metalen staven op een vuilnisbak sloeg.
Ze raakten aan de praat toen ze toevallig tegelijkertijd naar de dranktafel grepen. De drank was al bijna op, waterig en warm. “Smaakt naar afwasmiddel’’ zei Eli droog. Tristan lachte voor het eerst die avond – onverwacht, maar oprecht.
Maar wat Tristan vooral bijbleef, was hoe Eli bleef. Hoe hij niet afdwaalde naar anderen, niet zijn telefoon checkte of op zoek ging naar leukere opties. Alsof hij, net als Tristan, met niemand indruk hoefde te maken.
Ze spraken die avond de hele avond. Tristan ontspande, wat niet vaak gebeurde. Toen ze afscheid namen, wisselden ze nummers uit met de vage belofte: We spreken elkaar nog wel.
Maar die belofte hield stand.
De weken die daarop volgden, zochten ze elkaar steeds vaker op. Soms op campus, soms via berichtjes die begonnen als grapjes maar eindigden in lange, nachtelijke gesprekken. Tristan wist niet precies wanneer Eli belangrijk voor hem werd – het kroop erin, langzaam, zonder waarschuwing. Eli werd een goede vriend en maakte zijn leven beter.
Totdat er scheuren begonnen te ontstaan door Julian. Na het beruchte verjaardagsfeest is de band nooit helemaal geheeld.

Madeleine ‘Maddy’ Walsch

Tristan wist niet goed wat hij van Maddy moest vinden toen hij haar voor het eerst ontmoette via Eli. Ze had iets onaantastbaars – niet in de zin van arrogantie, maar in de manier waarop ze je aankeek alsof ze je al kende, en tegelijkertijd geen enkele behoefte had om je te leren kennen. Alsof ze genoeg wist, en dat was dat.
Wat Tristan misschien het meest intrigeerde, was dat Eli haar vertrouwde. Dat hij met haar sprak over dingen waar hij met Tristan nooit helemaal woorden voor leek te vinden. En dat stak – niet omdat Tristan jaloers was in de traditionele zin, maar omdat het hem herinnerde aan iets wat hij dacht veilig te hebben, en dat plotseling niet meer van hem bleek.
Toch kon hij niet zeggen dat hij haar niet mocht. Maddy had hem nooit echt veroordeeld, ook niet toen Julian dat openlijk wél deed. Ze keek hem aan alsof ze wist dat hij toneel speelde, maar hem daar niet op afrekende. Misschien omdat zij zelf ook toneel speelde – maar dan in een ander genre, met een ander publiek.
Ze was geen vriendin, niet echt. Maar er was een soort stil begrip tussen hen dat zich moeilijk liet benoemen. Een schaduw van iets wat respect kon zijn – of gewoon wederzijdse erkenning.
Tot hij hoorde wat er tussen haar en Julian was gebeurd. Toen was dat begrip weg. Verdwenen, weggevaagd.
Tristan kon het niet bevatten – dat zij, van alle mensen, Eli zoiets zou aandoen.

"I trusted her

because he did..

maybe that was

my first mistake."

'"Some people

walk into the room

and change the air.

He poisoned it.

like
carbon monoxide"

Julian Malachai Archambeau Stratwyn

Tristan wist niet precies wanneer hij Julian is gaan haten. Misschien was het al vanaf de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten – dat moment waarop Julian hem aankeek alsof hij iets smerigs onder zijn schoen had ontdekt. Misschien was het later pas, toen Tristan doorhad dat Julian geen moment van zijn leven leek te verspillen aan oprechtheid, behalve wanneer hij iemand bewust de grond in wilde boren.
Julian's minachting was altijd voelbaar. Elk woord, elk opgetrokken wenkbrauw, elke zogenaamd achteloze opmerking raakte Tristan precies waar het pijn deed. Hij wist dat hij zich niet moest laten provoceren, maar Julian wist precies hoe hij zijn zelfbeheersing kon uitrekken tot het knapte. Dat Eli er tussenin stond, maakte het nog ingewikkelder. Eli, die Tristan nooit veroordeelde. Eli, die hem juist wél zag. Of dat hoopte hij tenminste. Julian haatte hem daarvoor. Of hij haatte wat hij in Eli zag als Eli met Tristan was? Dit gevoel was wederzijds, want Tristan wist dat Julian een plek had in Eli’s leven die hij nooit zou kunnen opvullen. Hij was de beste vriend van Eli en Tristan geloofde dat, als het er op neerkwam, Eli zou kiezen voor zijn beste vriend.

Op dat feest, het 22ste verjaardagsfeest van Julian, kwam alles samen. Tristan had gezworen dat hij zich in zou houden. Dat hij zich dit keer niet zou laten raken. Maar Julian kende zijn zwakke plekken beter dan wie dan ook en wist precies welke opmerking hem over het randje zou duwen.
Tristan herinnert zich nog hoe zijn vuist de neus van Julian raakte. Er was een fractie van een seconde waarin het stil werd in zijn hoofd, alsof de wereld eindelijk ophield met sneren. Alsof hij adem kon halen. Maar dat gevoel doofde meteen toen Eli ingreep en hem de deur wees.
En Julian? Die speelde zijn rol als slachtoffer met een flair waar zelfs een professioneel acteur jaloers op zou zijn geweest. Niemand had het over wat eraan voorafging. Over de maanden van sneren, manipulatie, vernedering. Nee, het enige wat mensen zagen was Tristan, woedend, oncontroleerbaar – gevaarlijk. En Julian, de arme, zielige erfgenaam die het slachtoffer werd van een uitbarsting op zijn verjaardagsfeest.

Camille “Cami” Noble
Ze hebben het nooit uitgesproken — hoe hun vriendschap begon, of wat het precies is dat hen bij elkaar hield. Misschien hoefde dat ook niet. Sommige banden groeien stilletjes, in de ruimte tussen woorden, in een blik die net iets langer blijft hangen dan nodig is.
In het begin zag Tristan Camille enkel als het zusje van Eli. Het was Eli’s dood die hen echt bij elkaar bracht of misschien het lege gat dat hij achterliet, dat ze allebei op hun eigen manier probeerden te vullen.
Zij wilde verder, vooruit, vasthouden aan het leven. Hij wilde begrijpen, herbeleven, vasthouden aan herinneringen. En daar botsten ze soms. Maar niet hard. Het was meer een schurend verschil.
Ze konden elkaar wel vinden in de nachtelijke autoritten naar de drive-thru, of de manier waarop ze wel uren konden doorbrengen samen op het dakterras. Die ongedwongen momenten, waarin ze juist ook gewoon weleens stil konden zijn samen.
Tristan bewonderde haar. Om haar kracht, om haar helderheid. Ze had hem ooit zonder aarzelen knap genoemd, gewoon terloops, alsof het geen lading had. Dat deed iets met hem. Niet omdat hij haar hart wilde, maar omdat ze iets in hem zag wat hij zelf vaak niet vond.
En Cami zag zijn goede hart. Zijn loyaliteit. Zijn gebroken stukjes die hij meestal achter grappen verstopte. Hij zou alles voor haar doen als het nodig was, ook al zou ze dat zelf niet willen.

“We lost him

and somehow

we found

each other.”

''He brings peace

without trying.''

Chae Kieran Walsh

Op papier lijken ze misschien geen vanzelfsprekende combinatie. Chae, met zijn open hart en warme energie, is iemand die altijd aanvoelt wat anderen nodig hebben. Hij staat snel klaar, organiseert, verbindt – soms ten koste van zichzelf. Tristan is stiller, afwachtender, maar voelt zich opvallend snel op zijn gemak bij Chae.
Net als Chae houdt Tristan wel van een feestje, dus hierheen hebben zij zichzelf gevonden in elkaar. Tristan noemt Chae soms gekscherend ‘too wholesome for this world’, maar het is oprecht. Hij waardeert Chae enorm.

Romée Eloise Delacour

Op papier klopte het allemaal: dezelfde achtergrond, dezelfde opvoeding, dezelfde manier van glimlachen met net iets te veel controle. Hun ouders zagen hen als een gouden paar, twee erfstukken die perfect in elkaar pasten. En even geloofden ze dat zelf ook. Ze waren elkaars eerste in alles: eerste kus, eerste keer, eerste echte poging tot houden van.
Maar onder de elegante façades bleef het stil. Er miste iets wat geen van hen hardop kon benoemen, een soort vonk die niet over erfelijkheid of beleefdheid ging. De relatie doofde langzaam uit, netjes, zonder drama. Daarna verloren ze elkaar even uit het oog.
Tot Eli en Maddy hen weer in dezelfde kamers brachten. En hoewel het nooit meer werd zoals toen, was er iets blijvends gebleven: Romée had een speciale plek in het hart van Tristan omdat ze zijn 'first everything' was.

" We were everything

we were supposed to be

just not what we needed’’

‘’They were never a love story,

not really —

more like two pages bound in the same book,

written by hands that were not their own.

But somewhere between the lines,

they found each other anyway. ‘’

Florence Antionette Idris

In hetzelfde schuitje zitten - dat was het lot van Tristan en Flora.
Ze leerden elkaar kennen als kinderen die samen waren terwijl de volwassenen belangrijke zaken bespraken. Hun ouders hadden een goede band. Robert Montrose stond Anthony Idris bij toen die hulp nodig had op juridisch gebied. En tijdens die vele zakelijke ontmoetingen werden Tristan en Flora bij elkaar gezet om te spelen.
Alles tussen hen was geregeld door hun ouders: een zorgvuldig geplande uitwisseling, verpakt als kinderspel. Iets wat in eerste instantie onschuldig leek, maar waarvan Tristan, naarmate hij ouder werd, begon te begrijpen dat het onderdeel was van een groter plan.
Erg vond hij dat niet. Ze zaten tenslotte in hetzelfde schuitje, en dat schepte een band die hij niet zomaar kon, of wilde, negeren.
De vele verplichtingen werden draaglijker met Flora aan zijn zijde. De saaie gala’s en charity events waren minder eentonig met haar erbij. Zelfs het geheime verlovingscontract vond Tristan geen ramp. Ze waren vaak samen, hadden een fijne klik, en begrepen elkaar op een manier die anderen niet konden begrijpen.
Hij zag hoe geïsoleerd ze was, hoe haar ouders elke mogelijke vriend buiten de deur hielden “de verboden personen”, zoals haar vader ze noemde. Flora zat gevangen, op een manier die zelfs extremer leek dan zijn eigen thuissituatie. Tristan gaf om haar welzijn, niet uit verplichting, maar omdat hij haar kende en haar aanwezigheid waardeerde. Ze hoefden geen spel te spelen; ze hoefden elkaar alleen maar te begrijpen.
Hun contact veranderde toen hun moeders ruzie kregen. Er kwamen barsten in de vriendschap van hun ouders, en het verlovingscontract werd verbroken. Plotseling was alles anders, en de toekomst niet langer volledig uitgeschreven door hun families. Het was een vreemde gewaarwording. Hun contact werd oppervlakkiger, korter. Tristan zag hoe Flora haar eerste voorzichtige, rebelse stappen zette, terwijl hij zelf een relatie kreeg met Romée. Ze groeiden uit elkaar, maar bleven elkaar in zeldzame momenten nog steeds opzoeken.
Toen hij Flora weer zag in Melbourne, voelde hij opluchting. Ze was er nog, zoals vroeger, en hun vriendschap bleek, hoe afgezwakt ook, nog steeds iets waar hij op kon bouwen. Hij was verrast dat ze, net als hij, rechten studeerde, maar het was een aangename verrassing.
Via Eli kwamen ze opnieuw in dezelfde vriendengroep terecht. Pas toen besefte Tristan hoe erg hij haar gezelschap had gemist.
Toen ze plotseling vertrok, zonder afscheid, brak zijn hart. Toch nam hij het haar geen seconde kwalijk. Hij benijdde haar zelfs, om de kracht die hij zelf niet had om weg te gaan en om te doen wat hij wilde.
Hij probeerde het contact zo goed en zo kwaad als het ging in leven te houden. En uiteindelijk was hij het die haar uitnodigde om naar Port Bersea te komen.

Eloise Clarissa Montgomery

Coming soon

coming soon

EXTRA
Loves: parties, alcohol, some softdrugs, fastfood, playing soccer and volleyball, humor, (spontane) avonturen, roadtrips, popmuziek, gitaarspel, italiaans eten
hates: Te hete zomerdagen, mensen die zich overal mee bemoeien, wachten of stilzitten, teveel regels en beperkingen, small talk, rommelige ruimtes
Sexuality: straight
Hobbies: gitaarspelen (hij is nog een amateur). Hij speelt in zijn vrije tijd bij een plaatselijke voetbalclub. Soms speelt hij ook wat volleybal.
Angsten: verlatingsangst, verstikkende regels, hij heeft lichtelijke claustrofobie

'He is a storm in a suit. Polished until provoked.'

[ bericht aangepast op 17 okt 2025 - 10:19 ]

"She would've made such a lovely bride, what a shame she's fucked in the head, " they said

Index RPG Actieve Topics Zoek