GESCHIEDENIS
Jeugd
Isolde Twyne werd geboren als derde kind in een arm gezin in District 8. Haar vader werkt in een fabriek waar luxueus bedtextiel wordt geproduceerd; haar moeder naaide uniformen voor de Peacekeepers op maat en probeerde tevergeefs op te klimmen naar een rol als ontwerper. Toen Isolde zes was, werd haar moeder ernstig en onverklaarbaar ziek, leed aan wat vermoedelijk een neurologische ziekte was. Na een lange lijdensweg overleed ze vlak voor de zevende verjaardag van haar jongste dochter. Omdat ze nog zo jong was, werd Isolde weggehouden van haar moeders ziekbed en was ze plotseling "weg". De crematie was op een troosteloze, doordeweekse dag; tegen het middaguur vertrok haar vader zwijgend weer naar de fabriek.
Na haar oudere broer en zus volgde Isolde op haar twaalfde met haar naam in de Spelen. Ze had direct volle tesserae, aangezien het gezin het niet breed had. Aangezien de Spelen verplichte kost waren, had ze met een groeiend gevoel van onrust de jaarlijkse Spelen gevolgd. Met name de 84e en 85e spelen beangstigden haar, en dan in het bijzonder de Careers van die jaren - die bijna leken te hadden toegeleefd naar de slachtpartij die en masse plaatsvond. De herinneringen aan het gegil, de ingezoomde beelden op de uitdrukkingen van doodsangst bleven Isolde nog lange tijd bij. Naast een walging van de Districten 1, 2 en 4 ontstond er op dat moment ook een diepgeworteld besef: die onmacht wilde zij nooit voelen.
Thuis was het niet bepaald gezellig na de dood van haar moeder, maar Isolde had een vader die haar graag alles leerde wat hij wist en een broer en zus die haar tegen plagerijen op school beschermden. Samen speelden ze vaak spelletjes die haar vader verzon om de tijd maar te doden. Toen ze op haar veertiende begon te werken, vond ze een plekje naast haar zus. Samen naaiden en borduurden ze de mooie jurken die in de Capitol gedragen werden door de elite. Ze miste school ontzettend; had het idee nog lang niet uitgeleerd te zijn. Bovendien voelde Isolde haarfijn aan dat dit gebrek aan kennis haar toekomst verder inperkte; alsof een hek haar steeds dichter omsloot, de enige weg die nog toegankelijk was die naar de Hongerspelen.
Als kind had Isolde een soort “voorgevoel” dat ze geselecteerd zou worden en daar piekerde ze constant over (denk: magical thinking, likelihood thought-action fusion) – het is voor haar nog altijd onduidelijk hoe haar uiteindelijke reaping zich verhoudt tot haar eigen gedachten, maar dat het zou gebeuren stond voor haar onomstotelijk vast. Als ze er uit het niets aan dacht, was dat een teken dat het hoe dan ook plaats zou vinden - en hoe meer ze er niet aan probeerde te denken, hoe vaker het onderwerp zich onvermijdelijk aan haar op leek te dringen. Voor Isolde gold dit enkel als bevestiging, en haar angst nam alleen maar toe elke keer dat haar vader of zus pogingen ondernamen haar gerust te stellen. Hun woorden over kans en statistiek deden weinig om haar op te beuren, omdat Isolde alleen maar kon denken: maar als het gebeurt, dan ga ik alsnog dood. Haar familie overtuigen was zinloos - maakte haar alleen maar boos - en daarom zocht ze haar toevlucht in iets anders: voorbereiding. Van tevoren had ze al meerdere strategieën uitgewerkt, om zich voor te bereiden op het onvermijdelijke moment dat ze gereaped zou worden.
Hoewel Isolde angstig was, veel tobde over de Hongerspelen wist ze die emoties om te zetten in een gedegen voorbereiding. Fysiek en qua conditie daagde ze zichzelf uit, ze zoog alle kennis die beschikbaar was op als een spons en ze dacht na over strategieën – hield lijstjes bij van de meest recente arena’s, van tactieken die regelmatig faalden en van alle denkbare statistieken. Daardoor hield ze weinig tijd over voor haar vriendinnen – een paar meisjes die in dezelfde straat woonde, wat van school en een goede vriendin ze in de fabriek had ontmoet. Isolde had – de dag na de Reaping – een afspraakje staan met de zoon van een ontwerper, een jongen die twee jaar ouder was. Achteraf heeft haar illegale training haar grip en troost geboden bij een mogelijkheid die haar zoveel angst inboezemde dat het haar ook lam had kunnen leggen, maar Isolde beseft niet dat ze ook had kunnen leven in die paar jaar die ze in haar voorbereiding gestoken heeft. Uiteindelijk heeft ze altijd geweten dat haar naam getrokken zou worden, maar wanneer wist ze niet. Isolde voelde de eerste paar jaar altijd een mengeling van opluchting en ongeduld als iemand anders het podium op werd geroepen.
De 92e Hongerspelen
Toen Isolde zestien was, werd haar naam getrokken. Omdat ze hier al jaren rekening mee had gehouden, wist ze de paniek die ze voelde enigszins te bedwingen, vooral toen ze sommige andere kinderen zag huilen of ontdaan zag zijn. Dat betekende niet dat het geen indruk maakte: haar gelatenheid maakte dat ze alles stilletjes onderging en pas van zich liet horen toen een van haar mentoren volgens haar bij lange na niet zo goed voorbereid leek als Isolde zelf. Ze sprak haar ambities ook uit: dat ze dacht kans te maken om te winnen.
In de 91e Hongerspelen was de vrouwelijke tribuut binnen vijf minuten om het leven gekomen; de ander had het tot dag twee weten te redden. Isolde zag de bui al hangen en stelde zich vijandig op naar Eli, die ze afstandelijk vond en meer aandacht leek te hebben voor de maaltijden dan voor tactiek. Bovendien kende ze zijn reputatie, vond ze het moeilijk om hem serieus te nemen.
Dit maakte hun mentorschap er één vol wrijving, en Isolde trok meer naar haar andere mentor toe. Tijdens het trainen liet Isolde expres niet zien wat ze kon, en deed ze zich expres dommer voor dan ze was. In haar presentatie liet ze zien dat ze goed knopen kon leggen, en ze ontving een score onderaan in de middenmoot. Isolde viel, zoals gewenst, nauwelijks op. Ook in haar interview was ze stilletjes, gewoontjes en nietszeggend. Haar districtsgenoot Raff, een knappe jongen die één jaar ouder was en ze niet goed kende, presteerde een stuk beter. Hoewel ze met Raff een bondgenootschap had afgesproken zonder op de details in te gaan sneuvelde hij direct bij het bloedbad, onschadelijk gemaakt door de Career-tributen uit District 1 en 2. Precies de dood waar Isolde als achtjarige doodsbang voor was geweest.
Zodra Isolde zag dat haar arena een regenwoud was, koos ze voor haar voorkeursstrategie: het plaatsen van vallen en vlijmscherpe snares die ze van haar kleding maakte en tegen het eind vervaardigde uit het textiel dat ze van sponsors ontving. Ze vluchtte onmiddellijk en wachtte het initiële bloedbad af terwijl ze op verschillende strategische locaties de traps spande en afwachtte. Soms manipuleerde ze de omgeving in de hoop tributen te lokken. In het snikhete oerwoud waren de draden gemakkelijk te camoufleren, en genoeg bomen en struiken om ze tussen te spannen.
Onbedoeld nam ze wraak op twee van de Careers, die allebei tegelijk in één van haar opgezette vallen liepen. Ook een jong meisje van 12 uit District 7 kwam zo om het leven. Plotseling was Isolde een van de oudste tributen die nog over was, wat in haar voordeel werkte. Op de achtergrond was Eli druk bezig om sponsors voor haar te regelen en mensen in het Capitool van haar kunnen te overtuigen. Het feit dat haar mentoren nu hun onverdeelde aandacht op haar konden richten, hielp haar enorm.
Naarmate de Spelen vorderden, kregen tributen door wat haar strategie was en beschikte ze over te weinig materiaal. Isolde stapte over op lagere vallen bestaande uit natuurlijk materiaal die slachtoffers immobiliseerden. Twee jongere kinderen van District 3 en 6 kwamen vast te zitten en werden gedood door andere tributen, die ze tegenkwamen. Zelf heeft Isolde een jongen van 15 uit District 10 met heel veel moeite weten te doden met haar handen na een verhitte achtervolging, maar niet nadat ze zelf ook verstrikt raakte in haar draden en minutenlang voor haar leven moest vechten om te voorkomen dat een cruciale ader werd doorgesneden. In plaats daarvan kwamen haar armen open te liggen terwijl ze met een steen zichzelf wist te bevrijden. De adrenaline die naar boven kwam maakte dat ze de jongen dood sloeg met de steen die ze nog omklemde. Ook zijn districtsgenoot, die hem kwam zoeken, verloor daar haar leven door Isoldes toedoen. Hoewel ze zichzelf al jaren had ingeprent dat iemand actief doden iets was wat ze niet kon vermijden was het de adrenaline die haar leven redde en haar dwong zichzelf te verdedigen toen ze in eerste instantie werd overvallen door pure paniek. Het was de eerste keer dat ze iemand het leven ontnam; ondanks al haar training was ze niet voorbereid op de gevolgen. De naweeën van haar daadwerkelijke handelen maakten haar kwetsbaar toen ze zich verdwaasd terugtrok in het woud.
Op dat moment keerde haar succes, en waren er onbekende tributen die haar vallen wisten te saboteren en haar probeerden uit te putten. Gewond wist ze zichzelf enkel in leven te houden met de giften van sponsors die voor haar binnenkwamen. Op dat moment was er nog één Career uit District 4 in leven, een meisje van haar leeftijd uit District 9 en een jongen uit 12. Isolde werd het nieuwe doelwit van het drietal en het werd een uithoudingsstrijd: de dagen leken eindeloos te duren terwijl Isolde maar traag herstelde en geen nieuwe vallen kon zetten. Uiteindelijk liepen de tributen van 9 en 12 toch nog in een val die ze helemaal aan het begin had gezet.
De jongen uit 4 bleef over, maar was wel degelijk gewond geraakt en had veel bloed verloren. Ook Isolde was ernstig verzwakt en uitgedroogd en leek haar hoofd er nauwelijks meer bij te hebben – soms kroop ze gevaarlijk dicht langs afgronden, werd ze ijlend in beeld gebracht en probeerde ze tevergeefs om hagedissen te vangen. Uiteindelijk bleek dat ze al dagen vlak bij elkaar lagen te creperen, maar het simpelweg niet door hadden tot ze plotseling een stem hoorde. Een aanval bleef echter uit. Aangesterkt door wat eten sleepte ze zichzelf in het holst van de nacht naar de jongen toe en wurgde ze hem met het laatste draad dat ze nog had na een fikse worsteling. Daarna werd Isolde tot winnaar uitgeroepen.
Overwinning
Omdat Isolde de tweede winnaar in korte tijd uit District 8 was – en bovendien een positieve edit in de uitzendingen had gekregen – waren haar districtsgenoten door het dolle heen toen ze haar Spelen won. Dat ze ook nog eens gebruik had gemaakt van een wapen dat voortkwam uit de textielindustrie van District 8 maakte haar extra populair. Men heeft in het algemeen een zeer positief beeld van haar.
De Victory Tour die volgde, vond ze echter vreselijk. Isolde werd overvallen door heimwee, schuldgevoel en maakte de tour met forse tegenzin af. Hoewel ze intuïtief haarfijn wist dat ze gedwongen was geweest om mee te doen en andere kinderen te doden was de confrontatie met de nabestaanden van haar slachtoffers een regelrechte verschrikking. En om het dan ook nog te moeten vieren... Toen ze terugkeerde in haar oude district, verhuisde ze naar het Victors’ Village met haar familie en stopte ze met werken in de fabriek. Verder wijzigde ze haar levensstijl nauwelijks. Isolde had geen behoefte aan luxe of aan een extravagant leven in het Capitol. Ze nam meer tijd om uit te rusten en tijd met haar familie door te brengen. Heimelijk was ze opgelucht toen de 93e Spelen aanbraken en haar overwinning steeds verder naar de achtergrond raakte.
Mentorschap
Isolde hecht zich aan de tributen die ze begeleidt en vindt het vreselijk. Tot op heden heeft ze nog geen enkele tribuut aan de overwinning kunnen helpen. Van elke tribuut maakt ze aantekeningen en noteert ze wat ze aan de kinderen opvalt: hoe ze over hun dierbaren spreken, een opvallende uiting van moed of kracht, een herinnering die ze delen. Bij een aantal families is ze naderhand langs gegaan om deze anekdotes te delen.
Verder treedt Isolde voornamelijk aan het begin van de Spelen op de voorgrond. Ze is betrokken bij wat de tributen moeten zeggen, hoe ze zich dienen te gedragen, maar bovenal: hun vaardigheden, survival skills en wapens. Het regelen van sponsors vindt ze ellendig, al doet ze het wel als Eli hulp nodig heeft. Naar de kinderen in de Spelen zelf is ze behoorlijk streng - na elk mislukt jaar iets meer. Ze beperkt de tijd voor emoties en zet hard in op ze zoveel mogelijk leren in zo weinig mogelijk tijd. Isolde heeft ook een mening over mentoren die zich volgens haar onvoldoende inspannen. Aan de andere kant is dat ook een tactische afweging - feitelijk hebben haar eigen tributen daar baat bij.
Bovendien beperkt haar mentorschap niet alleen tot tributen. Sinds een paar jaar biedt Isolde in het diepste geheim lessen aan in een oude, verlaten fabriek in District 8. Zo hoopt ze kinderen uit haar regio beter voor te bereiden. Immers: een goede strategie vergt jaren voorbereiding. Ze is het zat om de kinderen als lammetjes naar de slachtbank te begeleiden en zint in deze lessen op nieuwe manieren om draad en textiel naar hun hand te zetten. Ook leert ze de kinderen, die doorgaans allemaal maar zeer beperkt formeel onderwijs hebben genoten en enkel een stedelijke omgeving kennen, over verschillende soorten klimaten, de natuur en andere relevante zaken. De kennis die ze heeft opgedaan in het reizen tussen districten voor haar Victory Tour wil ze eigenlijk op papier zetten.
Inmiddels weten aardig wat ouders haar te vinden, ook de meer welgestelde families. Isolde overweegt om aan deze mensen een financiële vergoeding te vragen, om dit weer te kunnen herverdelen onder andere, armere families en zo te voorkomen dat de Spelen disproportioneel minder bedeelde kinderen selecteert.
De 99e Hongerspelen
Een jaar geleden sloeg het noodlot echter opnieuw toe. Isolde trok zich iedere tribuut die sneuvelde al aan, maar de paniek die ze voelde toen haar neefje van veertien - Talon - geselecteerd werd maakt haar nog altijd misselijk. Hoewel ze zichzelf – wellicht naïef – na haar eigen Spelen relatief veilig had gewaand, had ze de meeste van haar winst afgestaan om zijn kansen te verkleinen. Dat zijn naam getrokken kon worden… Ze had die mogelijkheid altijd diep weggestopt, zichzelf wijsgemaakt dat haar hulp voldoende was om hem te beschermen. De weinige training die ze hem mee had kunnen geven was zeer beperkt - haar oom en tante achtten de kans dat zijn naam getrokken werd zo verwaarloosbaar dat ze hun zoon daar liever niet mee belastten, en niet bogen voor Isoldes pleidooien. Omdat ze machteloos stond, wilde ze haar familie dolgraag geloven dat ze gelijk hadden, en ze stond zichzelf toe te ontspannen, zich geen zorgen te maken. Achteraf gezien is er niets wat ze zichzelf erger kwalijk neemt. Ze verwijt zichzelf dat ze niet meer heeft gedaan om hem te helpen - en hem te laten helpen - en het contact met haar oom en tante is sindsdien wat bekoeld.
Als mentor was ze samen met Elias verantwoordelijk voor Talon. In eerdere jaren was ze ook al een betrokken mentor geweest, maar nu sliep ze nauwelijks, plande ze impromptu strategiebesprekingen tijdens – of in plaats van – ontbijt en zette ze alle betrokken partijen onder druk om optimaal te presteren. Toen Talon op de derde dag van de 99e Spelen door een jongen uit District 5 werd neergestoken, stortte Isolde volledig in. In eerste instantie werd haar wanhoop in beeld gebracht als entertainment, werd er een kort narratief gesponnen over hun familie, maar toen ze na enkele minuten niet kalmeerde, werd het bijzonder ongemakkelijk en riskant, gezien haar populariteit in District 8. Volledig hysterisch werd ze snel afgevoerd voor ze de openbare orde verder kon verstoren. Ondertussen werd overgeschakeld naar een uitzending over de laatste mode in het Capitol. Isolde werd persoonlijk door twee Peacekeepers naar haar verblijf geëscorteerd, waar ze de rest van de dag werd opgesloten en niet geheel vrijwillig morphling toegediend kreeg om te bedaren.
Nu
Isoldes hart is gebroken. Ze is nog altijd in diepe rouw om Talon, maar lijkt zich nu ook eindelijk voor het eerst echt verlost te voelen van de Hongerspelen nu ze geen familie meer heeft die er bij betrokken kan worden. Die existentiële dreiging die ze altijd heeft gevoeld – en het gevoel daarin niet serieus genomen te worden door haar familie, die haar voorgevoel wegwuifde – leek voorbij. Doorgaans manifesteren Isoldes angstklachten zich voornamelijk bij een concrete aanleiding, zoals het aanbreken van haar twaalfde verjaardag. Pas dan krijgt een angst gestalte voor haar, en heeft ze het gevoel zich er aan te moeten overgeven. In de afgelopen maanden werd de angst onderdrukt door de rouw, maar nu die langzaam slijt, is er plotseling een onwennig, unheimisch gevoel ontstaan dat haar constant alert houdt, en waardoor ze zich druk maakt om de kleinste dingen - variërend van haar vaders gezondheid tot te laat komen. Er is altijd iets dat haar brein dwingt aan te staan. En Isolde dwingt zichzelf het serieus te nemen: angst is altijd een goede raadgever geweest en heeft haar geholpen. Angst is niet irrationeel, angst is wat haar leven heeft gered. Dat gezegd hebbende ziet Isolde in dat overmatige angst niet functioneel is, en ze dealt met deze paniek door zich er op voor te bereiden of door haar gedachten te verzetten met behulp van vertrouwde rituelen. Langzamerhand komt ze echter tot het besef dat er altijd wel iets is: is het niet de mogelijkheid dat haar vrijwilligerswerk uitlekt, dan is het wel de naderende 100e Hongerspelen. Ze lijkt niet aan angst te kunnen ontsnappen; het is een permanente factor in haar leven.
Op dit moment doet ze haar best om te blijven balanceren tussen haar leven thuis en de zorgvuldig uitgedachte momenten waarop ze verplicht is in het Capitool aanwezig te zijn. Daar heeft ze zich een persona aangemeten, die in werkelijkheid een uitvergrote, oppervlakkigere versie van zichzelf is en veel te veel glimlacht.
Isoldes methodische tactiek leverde veel spanning en dus kijkers op. Omdat ze relatief veel tributen doodde, was ze zowel in het Capitool als in District 8 populair. Haar roem in het Capitool vervloog echter snel met de komst van de 93e Spelen - niet dat ze dat erg vond. Ze slaagde erin om wat meer afstand te nemen en is veel thuis – iets waar ze mee wegkomt, aangezien Elias vaak sponsors regelt en goed weet te socializen met de invloedrijke elite. Het duurt nu vaak even voordat inwoners van het Capitool haar herkennen, hoewel dat geregeld tot gevolg heeft dat dat des te meer aandacht trekt, gezien haar infrequente aanwezigheid. Wel merkt ze dat de meeste mensen haar goedgezind zijn, op een enkeling na, die haar keus om alle drukte en feesten te vermijden verdacht vindt.
Ze is niet echt betrokken bij een mogelijke rebellie, in ieder geval niet op dit moment. Wel binnen District 8: daar begon ze als kind met illegaal trainen en moedigt ze dat nu aan. Daarmee loopt ze een behoorlijk risico.
Op dit moment woont ze in het Victors' Village, samen met haar vader, die lichamelijke klachten begint te ondervinden van zijn fysieke arbeid. Ze vult haar leven met familie, rust en haar "vrijwilligerswerk". Isolde heeft een oprechte passie gevonden in het begeleiden en onderwijzen van kinderen. Het trauma dat ze aan de Spelen over heeft gehouden, is, naar omstandigheden, beperkt. Isolde slaagt er op de meeste dagen redelijk in om afstand te nemen van de meeste doden, die vaak buiten haar zicht stierven. Bovendien houdt ze zichzelf voor dat ze gedwongen was, dat ze wel moest. De schuldgevoelens waren het eerste jaar het zwaarste, hoewel ze altijd naar boven komen wanneer de Victory Tour uitgezonden wordt en de Spelen zelf de lastigste periode van het jaar blijft. Dat de meeste mensen haar hetzelfde bleven behandelen in District 8 hielp haar om nuchter te blijven, en de draad van het gewone leven weer op te pakken.
MISCELLANEOUS
Houdt van ● warme dekens, pianomuziek, zacht licht, gordijnen, watervallen, zonsopgangen, taart, (wandelen in de) regen, planten, zingen, chocolade, schaduwpoppenpelen, verlaten fabrieksterreinen, inventiviteit, symmetrie, wolken
Houdt niet van ● kou, het geluid van treinen die voorbij denderen, naald en draad, mensen die zich met haar uiterlijk bemoeien, het Capitool, kledingstukken die niet goed gezoomd zijn, hysterische kleuren, sensatie, chemicaliën, oogwit
Dominante hand ● Rechts
Geaardheid ● Heteroseksueel
Angsten ● Haar familie verliezen, meer tributen zien sterven, slangen (overgehouden aan de arena), te veel opvallen in het Capitool en ingezet worden voor politieke doeleinden
Hobby’s ● Tuinieren (op een miniem stukje grond), met name bloemen, kaartspelletjes bedenken en spelen, zingen, puzzelen, borduren (uit gewoonte), kleding upcyclen, hardlopen
Overig
- Isolde heeft zichzelf jarenlang getraind in het ontwikkelen van een bijzonder goed geheugen. Het is niet fotografisch, maar ze heeft alles – herinneringen, kennis, mensen – strak gecompartementaliseerd.
- Het enige waar Isolde veel geld aan uit geeft is parfum. Ze had als kind een hekel aan de fabrieksluchtafvoer en het zorgt ervoor dat ze zich veilig voelt.
- Ze heeft een hekel aan modeshows die in het Capitool worden georganiseerd. Nog altijd wordt ze hier (helaas) voor uitgenodigd gezien haar afkomst. Isolde komt braaf opdraven, maar ziet er altijd enorm tegenop.
- Isolde deed tot haar eigen Spelen op bijna compulsieve wijze aan hardlopen – voor zonsopgang, en net na werk. Dit verminderde toen de druk van een potentiële Hongerspelen verdween, maar zo nu en dan staat ze zonder dat ze zich er echt bewust van is klaar in de startblokken. De enige uitzondering is wanneer de jaarlijkse Hongerspelen plaatsvinden. Om grip te krijgen op de zorgen die ze zich maakt om haar tributen houdt ze wederom een rigide hardloopschema aan. Als ze niet naar buiten kan, rent ze trappen op en neer.
- Na de 99e Spelen is ze geïnteresseerd in morphling, nu ze weet hoe het voelt om gevoelens van angst te onderdrukken.
- Na haar overwinning heeft ze een tijdlang mensen die haar feliciteerden met haar overwinning direct mentaal afgeschreven. Inmiddels staat ze er iets genuanceerder in, maar ze heeft nog steeds een hekel aan mensen die de Spelen als een vorm van glorie zien.
- Isolde heeft last van een aantal compulsies: na haar Spelen dwong ze zichzelf om in een nieuwe ruimte kort de muur aan te raken, om zo te kunnen ervaren dat ze niet langer buiten in een arena is. Als kind telde ze al stappen, sloot ze zelf stiekem ramen en deuren af 's nachts, trok ze draden los en repareerde ze die weer, enzovoort. Een van de intrusieve gedachten die ze soms heeft, heeft betrekking op geweld: wat als ik nu iemand neersteek zonder dat ik dat wil?
- Isolde heeft zelden nachtmerries, maar wordt regelmatig alert wakker. Meestal loopt ze dan even een rondje door huis. Herbelevingen treden vooral op in de aanloop naar de Spelen, en hebben vaak betrekking op specifieke gebeurtenissen uit haar eigen jaar, die lang niet allemaal terug te traceren zijn naar de Spelen zelf. Als ze wel een nachtmerrie heeft, droomt ze regelmatig dat ze haar dierbaren moet overtuigen van een ongespecificeerde ramp die staat te gebeuren, en dat niemand haar serieus neemt.
- In een armband die ze standaard draagt heeft ze het draad waarmee ze won laten vervlochten in de sluiting, ter bescherming.
- Isolde heeft een gloeiende hekel aan Careers vanwege hun oneerlijke voordeel in de Spelen. Dat ze zelf ook jaren had voorbereid en daarmee meer lijkt op deze mensen dan ze wil, ziet ze niet in.
|
|
Frodo
