[RPG • 100] Academy in the Cloakwoods| Speeltopic - Speeltopics

Hjalmar was blij dat Zarxes toch ergens meer informatie over de shaduw druïden verkregen had. Hij gokte dat het kwam doordat de forestling de hele zomer al bezig was geweest met het bestuderen van de nieuwe orde die zich op de school bevestigd had. Het was in ieder geval goed om te weten dat ze beide hetzelfde sentiment deelde over de hele situatie. Dan had Hjal in ieder geval één iemand op wie hij kon vertrouwen.
"Ja same," zei hij toen Zarxes zijn ideeën deelde over de vrijwilligheid van het offer. Met de hoeveelheid talen die de scribe sprak kon hij het soms niet voorkomen dat er dingen door elkaar gingen.
"Mind altering of mind control zijn natuurlijk niet ongehoord," zei hij terwijl hij naar de grond tussen hen in staarde en zijn ogen razendsnel van links naar rechts bewogen. In zijn hoofd was hij teksten door aan het spitten op clues hierover, maar echt zijn expertise was dit niet. Hjalmar humde wat afwezig bij het idee dat het gewoon een arme ziel was die op het verkeerde moment op de verkeerde plek beland was.
"Want ik kan me ook niet voorstellen dat iemand volledig vrijwillig dit zou doen. Niet met alle informatie die bekend is over wat er na het leven met zielen gebeurt." Zijn ogen stopte met bewegen en Hjal keek de forestling voor zich weer aan.
"Zouden ze deals hebben gesloten voor het verkrijgen van alle powers? Ze noemen zich druïden, maar dat hoeven ze natuurlijk niet te zijn zoals jij dat bent zeg maar. Het zou niet de eerste keer in de geschiedenis zijn dat een groep stiekem geliëerd is aan een powerfull entity en dingen doet in ruil voor power."

Gekreun was het enige valide antwoord op de dingen die Zar aandroeg over ziektes en vergif.
"Als dat inderdaad hun plan is, ben ik serieus weg. Ik ga geen testkonijn zijn voor hun idiote plannen." Het sentiment van de zin was meer verdrietig dan boos. Na alles wat hij overleefd had, ging hij zich hier niet dood gooien omdat een groepje eikels had bedacht dat hygiëne niet belangrijk was. Want Hjalmar wist heel goed dat, op ieder die het vuur in liep na, hij een van de eerste zou zijn om te gaan. De jongen had al een hekel aan zijn lichaam en hij hoefde niet ook nog door anderen op die feiten gedrukt te worden.
"Ik ben er ook bang voor," zei hij, instemmen met Zarxes dat ze nog niet zoveel konden doen, maar een log bijhouden van vreemde dingen was op zich wel een goed idee. "Als ik het een keer te lezen krijg, zal ik het sowieso onthouden. Zorg er wel voor dat ze het niet zien. Ik ben benieuwd wanneer ze tascontroles en weet ik het wat gaan invoeren." Nu al een eerste keer aan de bel trekken was zeker een goed idee. Dat te laat doen kon nog wel eens hun leven of dood betekenen.
"Mijn mentor reist door Fearûn, voornamelijk de Sword Coast." Z'n familie ging niks voor hen betekenen en als ze al wat wilde doen, zouden ze in nood nooit op tijd hier zijn. De scribe pakte alvast een papier en inkt uit zijn tas terwijl hij nadacht over hoe hij dit ging verwoorden. Zijn ogen kamden nogmaals door zijn mentale bibliotheek.
"Ik ben ook verbaasd dat de docenten er zo weinig mee doen," zei hij terwijl hij door zocht. "Er zijn er best een aantal weg."

Voor Hjalmar was het wel duidelijk dat zijn vriend op dezelfde lijn zat omtrent deze hele situatie. Maar Zarxes had gelijk, ze konden voorlopig niks bewijzen dus ze hadden nog niks. Voor nu maakte Hjalmar in ieder geval een mentale notitie van alle mogelijkheden die hij wilde gaan onderzoeken afhankelijk van wat de druïden verder deden.
"Ik hoop heel erg dat iedereen bij mij uit zichzelf door heeft dat ze niet in mijn bed willen liggen. Met hoeveel commentaar ik de afgelopen twee jaar heb gekregen dat anderen niet konden slapen omdat ik teveel geluid maak 's nachts, heb ik ergens hoop." In het begin had hij het verhelend gevonden dat iedereen er iets over moest zeggen, voor z'n gevoel was hij weer thuis met z'n broers die 's ochtends aan het klagen waren dat ze nauwelijks geslapen hadden en te vroeg op moesten voor werk. Het compliment dat hij kreeg op zijn geheugen deed de scribe meelachen.
"Dingen onthouden is zo'n beetje het enige dat ik goed kan dus ja, een scribe leven is dan wel voor me weggelegd." Een nieuwe taal was wel een optie, maar dat zou wat tijd kosten om te ontwikkelen en ze moesten er voor zorgen dat ze niet per ongeluk hun vertaling kwijt raakte. Hjal was zelf van plan eventueel referenties naar pagina's en regels uit boeken op te schrijven en dat te gebruiken als samenvatting, maar dat was voor de druïde tegen over hem natuurlijk geen optie bij gebrek aan interne bibliotheek.
"Een code taal kan wel, al ben ik wel bang dat zelfs als ze die ontdekken we een probleem hebben ongeacht of ze het kunnen lezen. Iets in me zegt dat ze alles dat ook maar een beetje tegen hun regels of ideeën in gaat, zien als verraad en zullen bestraffen." Hjalmar dacht terug aan alle keren dat hij in de bibliotheek in slaap was gevallen.
"Boeken slapen best prima als kussen, dus zolang we het altijd bij ons hebben, kan het wel. We moeten gewoon niks in de slaapzaal achter laten." Ook begon hij met het schrijven van een brief naar Olayra. Deze eerste zou zijn om te testen of hij überhaupt nog een brief bij haar kon krijgen.
"Zolang ik de brief het bos uit krijg, moet dat lukken. Tenminste als dat rotbeest meewerkt." In een net, schuingedrukt handschrift begonnen er al snel zinnen op papier te komen. Hij hoopte allereerst dat Olayra het goed maakte en dat de brief goed en ongedeerd aan was gekomen. Een verhaal over zijn reis naar de academie volgde, met uitweiding dat hij nu derde jaars was en daarmee een nieuwe slaapkamer had en dat hij zijn vriend weer kon spreken. Ook vertelde hij over de muziek op de openingsceremonie en het kampvuur en dat hij het jammer vond dat een paar docenten blijkbaar over de zomer van baan waren gewisseld en dat hij hoopte dat ze het goed maakten. Natuurlijk kwamen er een paar goed gepositioneerde referenties naar boeken en verhalen in die hij, zo zei hij, net nieuw gelezen had en dat hij hoopte dat zijn mentor ze ook zou lezen, terwijl hij stiekem wist dat ze al jaren in Olayra's kast stonden. Geen enkele vermelding over de nieuwe schaduw druïden, de rookrituelen of de verbranding en ook bleven Olayra's en Zar's naam uit de brief.
"Zo, dit moet een eerste idee geven wat mogelijk is en met dat Olayra zelf op de academie gezeten heeft, moet ze vast door hebben dat er bepaalde dingen net niet helemaal kloppen." Niks uit de brief was ook geheim voor zijn vriend en hij liet het lezen aan de forestling. Uiteindelijk haalde hij uit zijn tas een dennentakje, een stukje rode draad en zegelwas waarmee hij de brief verzegelde. Even hield hij de brief voor zich in en fluisterde een paar woorden over dat de brief Olayra zocht in de dennentak. Hopelijk zou dit er voor zorgen dat zijn mentor ook inderdaad de brief kreeg, zelfs als Nuisance incapabel bleek.
"Nou, misschien als jij het aan 'm vraagt, dan komt die brief daadwerkelijk bezorgd," zei Hjalmar sarcastisch terwijl hij naar z'n uil wuifde en hield de brief voor Zarxes om aan te pakken als de forestling daar comfortabel mee was.

Hjalmar voelde zijn magie die hij gebruikte om de silencing spell op te houden langzaam zwakker worden. Ze zouden niet heel lang meer hebben voordat hij te uitgeput was om de spreuk op te houden. Kleine zweetdruppeltjes begonnen zich op zijn voorhoofd te verzamelen. Toch deed hij zijn best om zijn vriend niet bezorgd te maken. Er was nog maar één ding dat hij Zarxes wilde vertellen zonder dat hij wilde dat iemand dat meekreeg dus dit moest goedkomen. Een grinnik klonk bij Zar's opmerking over zijn geheugen.
"Helaas," zei Hjalmar. "Dan had je toch echt een scribe moeten worden in plaats van een wasbeer." Verder knikte hij instemmend bij de woorden van zijn vriend. Het was inderdaad beter om nu nog niet teveel vreemde dingen te gaan doen en eerst even aan te kijken hoe alles ging verlopen. Maar het was goed om te weten dat ze in ieder geval dezelfde kijk hadden op het hele gebeuren. Hjalmar had zelf de beelden van het ritueel snel weggestopt in een donker hoekje van zijn gedachten. Het was iets dat hij nooit meer kwijt zou raken, maar dat betekende niet dat hij er constant aan hoefde te denken. Als scribe had hij een goede controle over zijn geheugen en waar hij op elk gegeven moment aan dacht en wat hij wegstopte voor later, maar dat moest dan ook wel met de hoeveelheid informatie die hij elke dag binnen kreeg en waarvan verwacht werd dat hij het allemaal onthield. Gelukkig leek Zar het eens met de brief die hij geschreven had. Mooi dan kon die ook meteen verstuurd worden. De uil was duidelijk blij met de aaitjes die hij kreeg.
"Dat beest is wel een beetje bedoeld om brieven te versturen," zei Hjalmar. Hij kon het niet voorkomen dat hij chagrijnig klonk elke keer dat zijn uil ter sprake kwam. De verzegelde brief belandde weer in Zarxes' handen. Nuisance hoette instemmend met de woorden van Zarxes en hopte op zijn schoot om de brief aan te nemen. Hij deed een poging om het beest ook wat te aaien, maar trok al snel zijn vingers weg toen Nuisance erin begon te happen.
"Rotbeest luister," zei Hjalmar nog voordat hij weg was. "De brief is verzegeld dus zelfs als je faalt, zal Olayra hem vinden. Let op voor de bomen hier, die proberen je waarschijnlijk uit de lucht te slaan om ervoor te zorgen dat je het bos niet uitkomt. Dus recht omhoog en dan over de bomen heen." Het beestje hapte nog een keer richting Hjalmars vingers en nam de brief van Zarxes voordat hij omhoog vloog. Nu was het hopen dat het beest ook weer terug ging komen.
"Nou, ik heb weinig hoop, maar goed," zei Hjalmar terwijl hij zijn uil nakeek. Toen het beest buiten het licht van Zarxes was keek de scribe terug naar zijn vriend.
"Zarxes," zei hij serieus, serieuzer dan de vorige dingen waar ze het over gehad hadden. "Mocht je ooit hier weg zijn en het niet meer weten hé." Hjalmar hield even stil terwijl hij in zijn tas grabbelde. Een stuk rode draad van ongeveer een meter en een tweetal groene dennentakken kwamen tevoorschijn.
"Als je een stuk hiervan-" Hij gaf de draad aan zijn vriend samen met de takjes. "-om de takjes bindt en een steen aan de andere kant. En de naam van mijn mentor, Olayra, in de knoop fluistert, zul je haar vinden." Het was oude fey magie die hij ooit van haar geleerd had en waarvan Hjalmar geen idee waarom het werkte, maar tot dusver had het hem nog niet fout geleid.
"Maar goed, het is beter als de rest dat niet weet." De geluiden van het bos begonnen langzaam terug te keren. Precies op tijd. Hjalmar liet een vermoeide zucht klinken dat uitbrak in een hoestbui.
"Daarmee is mijn magie ook wel zo ongeveer op," zei hij, terug naar zijn normale zelf en hij liet de spel gaan. Rustig legde hij zichzelf weer terug de boom aan om wat steun te hebben.
"Jij slaapt met Charlie in een zaal right? Is hij al terug?" Hjalmar had de andere scribe nog niet gezien vandaag en het was misschien beter als hij sneller bij de jongen aan zou kloppen om te kijken wat de medic voor hem kon betekenen met alle veranderingen dit jaar.