[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 17 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Evan Hale Slytherin Commonroom - Zoya Terwijl hij met zijn vingers over de leuning van de bank gleed, bleef hij naar Zoya kijken. Ze had goed opgelet, dat was inderdaad het moment dat hij van Hogwarts verdween.       'Ja dat was inderdaad in die periode,' bracht hij dan ook uit, niet wetend wat hij er verder over kon zeggen. Al hoewel, misschien wel.       'Ik was tijdelijk naar Ilvermorny, en toen ik dacht daar eindelijk weer weg te zijn, kwam Ilvermorny deze kant op.' Het was aan zijn stem te merken dat hij daar in ieder geval niet blij mee was.

---

- thank you for existing -

Nomad Morphew

Dit was wel het laatste wat Nomad had verwacht en de verbazing was van zijn gezicht af te lezen. Hij was even uit het veld geslagen en wist daardoor niet direct te reageren.
'Ja...' gaf hij aarzelend toe. Het voelde alsof hij zich moest verdedigen. Eigenlijk had hij geen idee hoe Aleksi in dit soort dingen stond. 'Maar ik meende het niet.' Hij hoopte maar dat er niemand mee luisterde nu. 'Hoezo?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Aleksi antwoordde niet. Nomad was niet dom, hij kon zelf best invullen waarom hij die vraag stelde. Hij wist niet echt wat hij van Nomads woorden moesten vinden. Waarom zou je iemand op die manier uitschelden als je het niet meende? Of kwam het doordat hij Lee gewoon een vervelend jong vond en dit het beste scheldwoord was waar hij mee kon komen?

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

'Hij vertelde me dat ie me leuk vond en ik - raakte een beetje in paniek.' Hij wilde er niet op ingaan. Niet opnieuw. Hij wilde niet weer vertellen over zijn vader.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Hoezo?' vroeg hij bars, zonder zijn blik van de donkere verte af te nemen. 'Vind je het idee van mannen die op mannen vallen zo walgelijk?'
      Hij wist niet eens waarom hij dat vroeg. Íédereen op Durmstrang had dat gevonden. Behalve Feliks dan misschien. Op een gekke manier voelde hij zich meer verbonden met die jongen dan ooit te voren. Het was naïef om te denken dat Nomad om een andere reden zo'n veelzeggend scheldwoord gebruikte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Nomad Morphew

Nomad schrok van zijn uitbarsting. Hoe was hij nou weer op dit onderwerp beland? Hij had niet eens geweten dat het zo gedetailleerd in het krantje had gestaan - en zelfs als hij het had geweten, had hij niet verwacht dat dát het stuk was waardoor hij nu verwijten naar zijn hoofd kreeg.
'Nee,' zei hij, en hij probeerde zijn kalmte te bewaren. 'Maar mijn familie wel.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'De mijne ook,' mompelde hij. Tranen prikten in zijn ogen en hij wendde zijn blik weer van Nomad af. Hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken. 'Daarom ben ik hier.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

Feliks dwaalde rond in de enorme gangen van Hogwarts. Af en toe trok hij een deur open om te zien of daar iemand was en pakte regelmatig de foto erbij die hij van Lee gekregen had. De gangen waren echter grotendeels verlaten en en lokalen die hij zag vaak leeg. Af en toe liep hij een trap op omhoog en uiteindelijk was hij ontzettend verdwaald. Feliks had echt geen idee welke kant hij op moest om terug te komen naar de Hufflepuff common room en hij wenste dat hij bij Vinnie was gebleven om te zoeken. Lee had er echter op gestaan dat ze allemaal een eigen kant uit gingen en hij had niets in durven brengen tegen zijn nieuwe vriend, die zich zoveel zorgen leek te maken. Maar zo goed kende hij het kasteel helemaal niet. Feliks was bang dat nu iemand hem moest komen zoeken, omdat hij werkelijk geen idee had waar hij in het kasteel hij nu wandelde.
      Toen er een nieuwe trap aankwam, aarzelde hij. Maar uiteindelijk moest hij gewoon blijven zoeken naar deze Maddie en was het belangrijk dat iemand haar vond. Als hij zou blijven lopen, zou hij vast wel weer iemand tegen komen die wel de weg terug naar beneden wist. En dus begon de jongen maar te klimmen. Eenmaal boven begroette een welbekende geur hem al langzaam en Feliks hart maakte een sprongetje. Niet alleen was hij niet meer alleen, maar Aleksi was hier ergens. De opwinding was alleen van korte duur. Zodra hij in de buurt van Aleksi kwam, voelde hij een intens verdriet hem overvallen. Feliks zette een paar stappen vooruit, maar kwam er al snel achter dat Aleksi niet alleen was. Oh... Feliks keek even geschrokken op naar de andere jongen, die hij niet kende. Die jongen leek eerder een beetje geïrriteerd. Een blik op Aleksi zorgde ervoor dat Feliks zich een beetje ongemakkelijk voelde. In wat voor situatie was hij beland? Moest hij ernaar vragen? Zijn ogen gleden even naar Aleksi en Feliks zijn hart brak. Zo erg dat hij de woorden er in het Russisch gewoon uitflapten. "Deed hij gemeen tegen je?"

---

It's never gonna happen, Guys.

"Werkelijk?" zei ze met een halve grijns. "Kan ik me helemaal niets van herinneren." Natuurlijk deed ze dat wel, al had ze een vaag vermoeden dat Justin zelf die slijmbom helemaal niet gegooid had, maar ze had het nooit kunnen bewijzen. Ze vond het niets voor hem. Eerder iets voor zijn beste vriend, maar die had ze die dag niet gezien.
      Rosalie dacht even terug aan het moment dat ze met Justin was gaan daten. "We hebben het best leuk gehad toen," zei ze met een glimlach. Diezelfde dag waren ze gewoon wat gaan drinken in de lekke ketel en daarna had Justin haar gevraagd om nog een date te doen. Rosalie vond het nog steeds jammer dat ze uiteindelijk van school had moeten gaan en was ergens nieuwsgierig wat er gebeurd was als ze wel op school was gebleven.

---

It's never gonna happen, Guys.

Justin Trelawney

'Hmm, zeker.' Hij dacht terug aan hun afspraakjes. Hij had nooit aan haar toegegeven dat ze al een hele tijd door zijn hoofd spookte. En niet eens omdat ze elkaar nou vaak gesproken hadden; af en toen een plagerijtje, maar daar hield het toch wel echt op. Het was gewoon haar uitstraling geweest, haar hele manier van doen, waardoor hij gevoelens voor haar had ontwikkeld.
Gevoelens die duidelijk nooit écht waren verdwenen.
Hij dacht niet dat hij dit afspraakje zou hebben gehad als ze niet eerder met elkaar gedatet hadden. Justin had haar dan als een knappe, leuke meid gezien, maar niet anders dan dat - en waarschijnlijk had haar gebrek aan zicht hem wel afgeschrikt. Nu was dat niet zo, zolang hij er maar niet te veel over nadacht.
En als hij bij haar was, leken zijn gedachten een beetje tot stilstand te komen. Dan was hij niet bezig met dat benauwde gevoel,
Hij liet zijn hand even over haar arm glijden. 'Ik heb het nu ook wel leuk,' zei hij plagerig. 'Of was 15-jarige Justin leuker?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Nomad Morphew

Dus Aleksi viel op jongens. Dat was de logische conclusie van dit gesprek, en hij wist even niet wat hij moest reageren. Er schoten allerlei gedachten door zijn hoofd - had hij het al lang geweten? Hoe was hij erachter gekomen?
Nomad slikte moeizaam. Kwam hij er openlijk voor uit? Dan zou Lenin er ook achter komen... Als dat de reden was dat hij het lánd uit was gezet, als geadopteerde zoon van zo'n vooraanstaande familie... En dat zou betekenen dat Nomad ook niet meer met hem om kon gaan.
Het voelde idioot dat dat zo'n naar gevoel opleverde. Ten slotte was Aleksi nog maar net terug en kon Nomad niet zeggen dat ze nou echt vrienden waren gebleven het afgelopen jaar. Het zou geen verschil moeten maken.
Maar het frustreerde hem dat zijn vader zoveel invloed uitoefende op met wie hij omging. Lenin was al geen fan van Roman, maar die had hij geaccepteerd. Casper had als pré dat hij in Zwadderich zat, maar had wel met Lee gezoend - viel die ook op jongens? En Aleksi was het land uitgezet. Lenin zou hem net zozeer als vuil zien als de mensen die Aleksi weg hadden gestuurd.
Hij wist niet wat hij moest reageren, maar dat hoefde ook niet - ze werden plotseling vergezeld door een jong-uitziende jongen die Nomad niet herkende, maar waarvan hij vermoedde dat het één van de nieuwelingen was. Toen hij iets in een onbegrijpelijke taal zei, leek Aleksi het te begrijpen. Daaruit concludeerde Nomad dat hij vast ook uit Bulgarije moest komen.

[ bericht aangepast op 23 feb 2022 - 14:13 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Elsie Bee

Elsie had haar eten wat sneller opgegeten dan normaal. Daarna had ze een flink aantal punten pizza bijeen gezocht en had ze deze zorgvuldig met een dikke lading ananas belegd. Ze wilde net opstaan en naar de ziekenzaal lopen toen er plotseling allemaal uilen langs vlogen die blaadjes achterlieten bij de leerlingen. Voor haar werd er ook eentje gedropt.
Zodra ze de voorkant zag, werd ze een beetje verdrietig. Ze hoopte dat vorig jaar een eenmalige actie was geweest. Zelf was ze toen in het blad terecht gekomen met een leugen over een sociale achterstand en het had ervoor gezorgd dat ze zich dagenlang slecht had gevoeld.
Ze wilde het helemaal niet bekijken. Maar ze was ook bang dat als ze het niet zou lezen, ze uitgelachen zou worden, net als vorig jaar.
Een hoog IQ, maar zéér laag EQ.
Er was één groepje ouderejaars die haar er constant mee hadden geplaagd. Wat als zoiets nu weer zou gebeuren?
Ze wist niet hoe lang het duurde voor ze zichzelf uit verroering haalde. De pizza van Mosh was inmiddels koud geworden, maar toch stond ze op, gooide ze het blaadje in haar tas en liep ze daarna met haar tas om haar schouder en een bord met pizza in haar hand de grote zaal uit, richting de ziekenzaal.
Halverwege kwam ze Blythe tegen. 'Hé!' zei ze enthousiast. 'Ik - ik hoorde iets over een meidenavondje...' Ze had het tijdens het eten opgevangen toen Isabella en Rhae het erover hadden gehad. 'Met de meiden van Ravenklauw! Mag ik ook komen?'
Ze zou niet laten merken hoe zenuwachtig de vraag haar maakte en dat er een enorme opluchting door haar lichaam stroomde toen Blythe knikte. 'Ja, prima. Heb jij Maddie gezien?'
Elsie dacht even na, maar schudde toen haar hoofd. 'Nee, sorry!'
'Oké. Nou, laat het me weten als je haar ziet!'
Elsie knikte en toen liep Blythe door.
Elsie wist niet waar en hoe laat ze met de meidenavond zouden beginnen - maar ze straalde toen ze de ziekenzaal binnenliep en na toestemming doorliep naar Mosh' bed. 'Hoi!' zei ze vrolijk. 'Ik heb pizza voor je meegebracht. Met extra ananas!' Ze trok nog even een vies gezicht, want ze vond warme ananas niet te eten, maar hopelijk genoot hij er wel van.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Verdwaasd keek Aleksi om toen hij Feliks’ stem hoorde en die in het Russisch iets vroeg. Of Nomad geméén deed? Alleen Feliks kon zo’n vraag stellen. Het irriteerde hem dat de knul dacht dat het hem iets zou kunnen schelen als iemand “gemeen” deed.
      ‘Nee.’ Hij zette een paar stappen naar de jongen toe en keek op hem neer toen hij recht tegenover hem stond. Feliks had zijn hoofd gebogen en hij dwong zijn gezicht omhoog omdat hij hem wilde kunnen aankijken. ‘Wat doe je hier?’
      Zijn blik gleed over de huid die hij eerder vandaag genezen had. Er waren geen nieuwe zwellingen te zien. Even keek hij langs de jongen heen, maar er was niemand anders. Op Durmstrang werd er gezegd dat Feliks aura’s kon aanvoelen. Daar had Aleksi nooit echt wat van geloofd, maar het zou nu wel verklaren waarom de jongen hem in deze uithoek had gevonden.
      Hij keek Feliks weer recht in de ogen. ‘Zit je in de problemen?’

[ bericht aangepast op 23 feb 2022 - 19:08 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Zoya Elaine Crawfort

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Wat is er mis met Ilvermony dan?' Ze was ervan op de hoogte dat er ook twee dames van die Amerikaanse school naar Zweinstein waren gekomen, maar had zich niet genoeg in hen geïnteresseerd om te begrijpen waarom hij zo zwaarmoedig reageerde. Eén van hen was wel haar afdelingsgenoot geworden, dus het was handig om te weten hoe zij in het leven stond - al verwachtte ze niet dat Evan haar dat zou vertellen en zou ze het ook liever zelf willen ondervinden dan dat ze het gewoon van hem zou aannemen.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

Feliks voelde een hoogrode blos naar zijn wangen schieten en keek nogal ongemakkelijk naar zijn tenen. Het had toch gekund? Dat de jongen gemene dingen had gezegd. Feliks had ze zelf enorm veel gehoord op Durmstrang, zeker over zijn geaardheid. Een van de weinige dingen die hij met Aleksi gemeen had. Maar waarschijnlijk had hij Aleksi zijn verdrietige bui dan verkeerd ingeschat. Wat niet nieuw was voor Feliks, want wel vaker klaagden mensen dat Feliks zich niet met dingen moest bemoeien. Misschien waren ze wel in een heel vertrouwd gesprek bezig geweest en had hij dat nu verstoord. Dat idee liet de blos op zijn wangen nog erger stijgen en hij voelde zich zelfs lichtelijk schuldig.
      Toen Feliks weer opkeek naar Aleksi stond er verwarring op zijn gezicht. Hij stond opeens ook een heel stuk dichterbij. Feliks voelde de moed in zijn schoenen zakken. "Waarom zou ik in de problemen zitten?" vroeg hij verwonderd. Hij begreep niet zo goed waarom Aleksi die vraag stelde. "Ik ben een beetje verdwaald, dat moet ik toegeven. Maar eigenlijk was ik hier om Maddie te zoeken. Dat is een vriendin van mijn nieuwe vriend Lee. En die maakt zich ontzettende zorgen over haar, dus ik had beloofd dat ik hem zou helpen zoeken, maar nu ben ik zelf een beetje de weg kwijt." Feliks kreeg door dat hij ratelde, dat deed hij vaak in de buurt van Aleksi. En dus haalde hij gauw de foto van Maddie tevoorschijn. "Dit is Maddie. Heb je haar gezien? Het is belangrijk!"



Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

---

It's never gonna happen, Guys.