[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 17 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Blythe Carmichael

Blythe klakte met haar tong. 'Waar ging ze héén, Mosh? Waar liep ze naartoe?' Er waren twee uitgangen vanuit de ziekenzaal, dus dat zou haar in ieder geval íets helpen. Ze hoopte maar dat Maddie gewoon naar de leerlingenkamer van Huffelpuf was gelopen; dan had ze de rechteruitgang moeten nemen en dan zou Lee haar zo opvangen. 'En hoe lang is ze al weg?'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Dit was echt dom.
      Hoofdschuddend stopte Jordyn de aardbeien in het bakje, zoals het opdrachtkaartje haar had voorgeschreven. In haar kamer had net een aanwijzing gelegen en sindsdien was ze er nog een tiental tegengekomen. Zou Raf zoiets leuk vinden? Dat was de romanticus van hun drie.
      Het pad van briefjes bracht haar uiteindelijk naar het meer, naar een stukje zand dat door rotsen was omringd. Daar lag een picknickkleed met een heuse picknickmand. Er zweefden kaarsen in de lucht en een klonk een zoetsappig melodietje.
      Mavis was er niet. Had ze dit net zo belachelijk gevonden als zij en was ze al weggegaan? Of was ze nog onderweg?
      Ongemakkelijk haalde Jordyn een hand door haar haren terwijl ze om zich heen keek. Juist. En wat nu?

[ bericht aangepast op 17 feb 2022 - 9:45 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Tilly James

Tilly knikte, ook al hield ze niet heel erg van vliegen. Maar nood brak wet en ze wist dat ze daar nu even doorheen moest voor het hogere doel, al had ze liever gehad dat Lee zelf op de bezem gesprongen was.
Ze snelwandelde naar de bezemkast, waar ze één van de leenbezems pakte. Officieel had je een briefje nodig om een bezem van Zweinstein zelf te mogen gebruiken, maar in de praktijk gebeurde dat eigenlijk nooit en pakte iedereen te pas en te onpas eentje.
Ze was niet de snelste op de bezem, al ging ze al op hoger tempo dan ze anders had gedaan. Ze zag maar weinig mensen. Hagrid was buiten bij zijn eigen hut; er stonden een paar mensen bij de ingang van Zweinstein te roken; bij het zwerkbalveld waren drie mensen aan het trainen voor de try-outs, maar die stopten zodra het schemerig werd; en verder was het verlaten.
Op een onverwachte plek achter het kasteel zag ze ook iemand en ze vloog dichterbij, tot ze zag dat het Rosalie was - of eigenlijk waren zij en Justin één geworden, zo innig zaten ze bij elkaar. Justin had haar niet opgemerkt en Rosalie kon haar niet zien, dus vloog ze snel door, terwijl ze probeerde dat beeld uit haar hoofd te bannen. Ze vond het leuk voor Rosalie als ze een vriend zou krijgen, maar begreep niet waarom het die kwal Justin moest zijn. Die jongen had haar niet eens bezocht!
Het werd steeds lastiger om een goed overzicht te houden. Het werd langzaam donkerder en het werd steeds lastiger om mensen van bomen of planten te onderscheiden. Ze zuchtte - ze had gehoopt Maddie tegen te komen. Als ze niet bij Huffelpuf was én niet in de grote zaal, waar kon ze dan wél zijn?
Haar hart maakte een kort sprongetje toen ze naast het meer iemand zag zitten. Het was moeilijk te ontwaren wie het was, maar het kon best Maddie zijn!
Die gedachte vervloog toen het gestalte daar veel te groot voor bleek te zijn. Ze slaakte een geërgerde zucht toen ze zag wie het wel was - en overwoog om direct weer om te keren, want zin om met hem te praten had ze absoluut niet.
Maar nood brak wet - net als dat ze had gevlogen, zou ze hem ook aanspreken. Ze streek naast hem neer (haar landing ging minder soepel dan ze had gehoopt), haalde even diep adem en deed vervolgens haar best niet direct boos te klinken (want elke keer als ze hem zag, borrelde dat gevoel wel weer in haar op): 'Hoi. Ik ben op zoek naar Maddie. Heb je haar gezien?'

[ bericht aangepast op 17 feb 2022 - 10:15 ]

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Justin Trelawney

Justin had vaker met meiden gezoend, maar niet vaak had zijn lichaam zó snel gereageerd. Een rilling trok over zijn ruggengraat terwijl hij zijn hand over haar rug liet glijden en haar nog ietsje dichter tegen zich aantrok bij hun tweede zoen. Haar huid brandde op de zijne, en de verwarmingsspreuk die hij had uitgesproken was plotseling volledig overbodig.
Zijn gedachten hielden ermee op en zijn lichaam nam het over terwijl hij zich liet opgaan in hun kus. 'Hmm,' zei hij toen ze elkaar uiteindelijk loslieten. 'W- Au!'
Hij wreef tegen zijn hoofd en draaide zich om - maar hij zag niets, want hij had zijn blinddoek nog op. Toen hij die afdeed, keek hij recht in het gezicht van een vrij grote uil, die zich op zijn been had neergestreken. Half op zijn schoot, half op de grond lag een stuk gebonden papier. De uil kraste - blijkbaar verwachtte hij iets. 'Ja, eh - dank je.' Hij gaf het dier een aai over zijn rug. Duidelijk ontevreden schoot de uil weg en liet daarbij zijn poten net wat langer in zijn been staan dan nodig was. 'Er is - een krantje gearriveerd. Oh.' Hij rolde met zijn ogen. 'Het is een roddelkrantje. Eind vorig jaar was er ook al zo eentje verschenen.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

---

Novalie voelde een blos naar haar wangen schieten. Hij vond het leuk dat ze er was! Na zijn volgende vraag keek ze heel even achterom, naar Isabella die de zaal uit liep. Toen ze een jongen met krullen opeens een arm om Isabella heen zag slaan, trok ze even een wenkbrauw op. Het duurde twee seconden voor ze de jongen herkende. Jeremy. Novalie had niet veel met hem gepraat, maar ze wist dat hij en Isabella vroeger hele goede vrienden waren geweest. En dat ze ruzie hadden. Al zag het er nu niet meer naar uit dat ze ruzie hadden. Ze moest echt eens praten met Isa... Novalie had het gevoel dat ze de halve wereld had gemist en ze waren pas een week uit elkaar. "Uh, ja. Gaat wel goed, denk ik," zei ze, terwijl ze zich omdraaide terug naar Cole. "Ze vind het natuurlijk niet leuk wat ze over haar geschreven hebben, maar ik geloof dat ze zich aardig redt."
      Novalie wierp nog een keer een blik op de deur, maar Isabella was al verdwenen. Ze vond het wel leuk voor haar zus dat ze een nieuwe vriendin had. Die Rhae leek haar echt aardig en als dan ook nog eens Jeremy terug had. Novalie glimlachte even kort en draaide zich toen om terug naar Cole. Ze moest iets terug vragen, maar wat? Het enige wat ze nu van hem wist was dat Faye vandaag teruggekeerd was, niet echt een onderwerp wat ze wilde aansnijden. "W-wat een ellende vanmiddag he, met Herbology."

---

It's never gonna happen, Guys.

Mavis Keegan

Met een bosje bloemen in haar handen liep Mavis naar Jordyn, die naast het picknickkleed stond en ietsje onbehaaglijk om zich heen keek. Mavis had dat picknickkleed wel verwacht, net als dat er iets met kaarsen zou gebeuren. De bloemen die ze stiekem uit de kassen moest plukken waren een originele touch geweest, dat moest ze haar beste vriend nageven.
Met een brede grijns liep ze naar Jordyn. 'Kijk, mijn oogappeltje, deze heb ik speciaal voor jou geplukt!' zei ze, terwijl ze het bos bloemen - dat voornamelijk bestond uit rozen, want dat waren de enige planten die géén eigen leven hadden geleid in de kassen - naar Jordyn reikte.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cole Esworthy

Cole had zelf het boekje nog niet doorgebladerd - hij was niet een heel nieuwsgierig persoon en vond de roddels bovendien meestal behoorlijk onaardig. Als er echt wat noemenswaardig in stond, hoorde hij het vanzelf wel, want dan ging als een lopend vuurtje door Zweinstein heen.
'Ja. Gaat het inmiddels wat beter met Rosalie?' Hij had gezien dat ze was weggedragen door Casper en had verder niet veel meer van haar gehoord, en daarna niet meer aan de afdelingstafel gezien bij het eten - maar hij wist dat ze een date had met Justin nu.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rosalie was lichtelijk geschrokken van de kreet van Justin, maar bedaarde al gauw toen hij uitlegde wat er gebeurde. Daar kon ze nooit aan wennen, als mensen zomaar ineens begonnen te schreeuwen. Ze hoorde de licht fladderende vleugels van Ravi en met een kleine glimlach stak ze haar hand voor hem uit. Het krantje viel recht in haar handen en Rosalie ging iets rechtop zitten om Ravi toe te laten. Het vogeltje plofte tevreden op haar schouder neer. Rosalie aaide het diertje even kort over zijn hoofd heen, terwijl het vrolijk kraste. Vanuit haar zakken haalde ze een snoepje tevoorschijn. "Jij hebt ook even lekker een vrije avond, bevalt je vast wel he?" zei ze zachtjes tegen het beestje. Ze had eerder die avond Ravi gewoon lekker laten vliegen. Als ze nergens heen hoefde, verveelde de uil zich verder ook maar. Daarnaast begon het al laat te worden en met de avond werd Ravi altijd energieker.
      Op dit moment echter leek hij wel tevreden te zijn, want de kleine uil nestelde zich op haar schouder. Rosalie kon zijn veren tegen haar wangen aan voelen en had het idee dat ze uil zich nestelde voor een hazenslaapje. Rosalie opende het krantje, maar merkte al gauw dat het nutteloos was. "Nou, ze hebben hem niet eens in braille geleverd. Zonde..." Rosalie legde het weg en draaide haar hoofd even in de richting van Justin. "Roddel, zei je toch? Nou, kom maar op. Ben wel benieuwd wat voor onzin ze allemaal schrijven." Rosalie pakte een van de pakketjes uit en bracht wat het ook was naar haar mond. Na enige moeite haalde ze er framboos uit, een vrucht die ze niet zoveel at. "Oh, by the way. Even voor je eigen veiligheid." Rosalie leunde met haar hoofd licht grijnzend in de richting van Justin. "Ik zou me niet onverwacht zoenen als hij erbij is." Ze wees even naar de kleine uil. "Hij is nogal jaloers aangelegd."

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper had geen flauw idee wie Maddie was. Hoe het kind naast hem heette wist hij ook niet, alleen dat ze een vriendin van Rosalie was. Hij keek haar uitdrukkingloos aan. Hij zat hier op een fucking rots aan het water, waarom dacht ze dat hij íémand had gezien? ‘Die is gaan zwemmen en niet meer bovengekomen ofzo?’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vinnie vond het ontzettend rot dat Feliks helemaal niemand had gehad. Dat had hij echter al tegen de jongen gezegd, waardoor hij nu niet zo goed wist wat hij moest zeggen zonder zich te herhalen. Of gaf dat niet? Voor hij iets kon verzinnen, werd er aangeklopt en hoorde hij Noahs stem. Er trok een steek door zijn buik en hij sloeg zijn armen om zijn opgetrokken benen heen. Hij wist helemaal niet of hij Noah nu wilde zien, maar hem wegsturen voelde ook niet goed. ‘O-oké,’ hakkelde hij, zonder te weten of zijn antwoord wel verstaanbaar was.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks merkte wel aan Vinnie dat hij weer totaal in elkaar kroop bij het horen van de nieuwe stem aan de andere kant van de deur. Zijn aura dimde ook iets in. Opeens overviel Feliks hem een gevoel dat hij niet zo goed herkende, maar hij wilde koste wat het kost ervoor zorgen dat de persoon aan de andere kant van de deur niet vervelend zou doen. Onbewust legde Feliks een hand op Vinnie zijn knie en schonk hem even een glimlach. Vinnie was in ieder geval niet alleen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Jottem. Rozen. Wat moest ze dáár nou weer mee.
      ‘Fantastisch,’ mompelde ze. Ze nam het boeketje aan en vroeg zich af waarom ze hier ook alweer mee had ingestemd. Nou ja, iets veel beters had ze toch al niet te doen gehad. Omdat ze Mavis nou ook weer niet wilde wegjagen met haar niet al te beste bui, rammelde ze met het doosje aardbeien. ‘Ik mag je zo voeren. Als je van aardbeien houdt. Anders snoep ik ze wel van jouw buik af.’ Ze wiebelde met haar wenkbrauwen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

[face=times][center]Noah Adams

Amper hoorbaar hoorde hij Vinnie een oke als antwoord geven, dus met volle moed opende hij de deur. Net toen hij zijn mond wou opentrekken, zag hij een of andere gozer zitten die hij niet eens herkende. euhm wtf? Een jaloerse steek ging door zijn lijf. Dus eerst weigerde Vinnie van Noah te vergeven, en blijkbaar was hij nu al vervangen door meneertje huppeldepup. Noah klemde zijn lippen even op elkaar voordat hij er een halve tirade zou uitfloepen. '... Ik zag het krantje. Gaat het?' Vroeg hij met een bezorgde ondertoon. Hell no dat hij zich gaat voorstellen aan de gozer. Rot op.

‘Naar de deur?' reageerde Mosh geïrriteerd. Hij gebaarde naar de dichtstbijzijnde deur. 'En weet ík veel hoelang geleden, vijf minuten nadat dat krantje werd geleverd?'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Ivana viel bijna van haar stoel toen hij zei dat ze mooie ogen had. Ze wist zeker dat zelfs haar achterhoofd rood werd. 'D-dank je,' hakkelde ze. 'Jij ook. Jij ogen, bedoel ik. Jouw.' Vlug sloeg ze haar ogen neer. Wat was ze zichzelf weer vreselijk voor schut aan het zetten!

---

Every villain is a hero in his own mind.