[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year | Speeltopic 13 - Speeltopics

Het verhaal speelt zich af gedurende Harry Potter and the Half Blood Prince, dus het zesde jaar van Harry Potter. Onze personages zitten een jaar hoger: in hun laatste jaar. De wereld wordt duisterder nu Voldemorts macht zich steeds verder uitbreidt, ook op Hogwarts verandert de sfeer en zullen de leerlingen moeten beslissen aan welke kant ze staan. Los van alles wat er buiten de kasteelmuren gebeurt, hebben ze ook hun eigen machtsstrijd binnen de school, worden ze met hun eigen problemen geconfronteerd en is Voldemort wellicht niet eens het grootste gevaar dat hen te wachten staat…

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vinnie had nog nooit samen met iemand een puzzel gemaakt, maar het was eigenlijk wel heel leuk. Samen konden ze alle vragen oplossen en met een tevreden gevoel vouwde hij uiteindelijk de krant dicht en stelde hij voor om toch nog een beetje huiswerk te maken. Ze waren daar zo’n twintig minuten mee bezig toen Isabella aangaf dat ze naar Alchemy moest gaan.
      ‘Succes,’ zei Vinnie met een voorzichtige glimlach. ‘Dan studeer ik nog even verder.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Justin Trelawney
>> Met Josephine Pierce <<

'Jij bent helemaal naar de andere kant van de wereld gereisd voor je vriendin?' Hij grijnsde. 'Dat is dan een goede vriendin.'

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rafaël schoot even kort in de lach. Billetjes, wat een woord. Het voelde haast kinderlijk aan. Om een of andere reden moest hij daardoor aan kikkerbillen denken. Niet dat hij dat ooit gegeten had, maar die associatie maakte zijn hoofd. "Doe maar mijn schouders. Als je die andere doet, ben ik bang dat ze straks nog in de pan belanden."

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 7:14 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Mavis Keegan

Ze schoot in de lach. 'Je weet nooit wat voor mooie toverdrank daaruit zou kunnen komen,' zei ze. 'Kleine disclaimer: ik heb Lee ooit een keer gemasseerd en die zei dat ik er geen talent voor heb.' Ze stond op en ging achter Raf staan. Voor de zekerheid blies ze even in haar handen om ze op te warmen en toen legde ze deze op zijn schouders.
Ze had werkelijk alleen Lee gemasseerd en zelfs daar had ze zich toen ongemakkelijk gevoeld - en dat was Lee geweest, nota bene. Nu stond ze hier Rafaël te masseren. Ze had geen flauw idee wat ze aan het doen was - ze drukte maar gewoon veel met haar duimen en hoopte maar dat het hem niet heel veel pijn deed. Haar handen werden een klein beetje klam en ze gaf zichzelf in haar hoofd op haar donder dat ze die zenuwen niet moest voelen. Dat was nergens voor nodig. Het was Ráf maar.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Pff, dit is toch geen massage?' zei Jordyn met opgetrokken wenkbrauwen. 'Op z'n minst moet die mantel en dat overhemd uit, Raf. Dan kan ik ook meegenieten.' Ze wiebelde met haar wenkbrauwen.

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 12:11 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rafaël keek even op naar Jordyn. Het was niet druk meer in de eetzaal. Hij had Mavis willen plagen dat er nog een plekje was wat miste, maar zijn beste vriendin was hem te snel af geweest met een opmerking. Hij haalde even zijn schouders op, trok zijn mantel uit en legde die naast hem neer op de bank. Daarna knoopte hij zijn bloes af naar beneden en trok zijn bloes uit. "Kan je dat aan?" vroeg hij met een ondeugende blik in zijn ogen richting Mavis.

---

It's never gonna happen, Guys.

Mavis Keegan

Mavis had niet verwacht dat Raf hier met ontbloot bovenlichaam zou gaan zitten en al helemaal niet dat ze hem dan zou moeten masseren. Ze betwijfelde of ze hem ooit zonder shirt had gezien; ze had het in ieder geval nooit bewust meegemaakt.
Maar ze zou zich niet leren kennen. 'Ik hoop vooral dat jij het aan kunt,' zei ze plagerig.
Ze zette haar handen weer op zijn schouders, om weer met haar duimen te duwen en haar vingers te knijpen. Ze hoopte maar dat hij niet zou voelen dat ze wat bezweet waren en probeerde zijn lichaamswarmte te negeren.
Had ze wel eens het ontbloot bovenlichaam van een jongen aangeraakt? Met George had ze alleen gezoend. Ze had hem nooit zonder shirt gezien. En ook met Jeremy was het niet verder gegaan dan dat.
Maar dit stelt ook niks voor.
Ze had plotseling door dat de grijns op haar gezicht was verstomd en dat ze haar gedachten de overhand had laten nemen, en daar hield ze niet van. Daarom focuste ze zich weer op de schouders voor haar - en verscheen er een ondeugende lach op haar gezicht. 'Ik heb begrepen dat mensen soms ook - dit - doen.' Terwijl ze het zei, begon ze met haar ellebogen in zijn schouders te prikken.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Rhae was eigenlijk wel blij met het voorstel van Lee. Blythe moest naar Muggle Studies en Isabella… Nou ja, ze waren nogal ongemakkelijk uit elkaar gegaan en hoewel Rhae haar gewoon had willen helpen, had ze het gevoel dat ze iets verkeerd had gedaan en dat Isabella nu boos op haar was.
      Lee liet dat haar echter vrij makkelijk vergeten – onderweg naar het Verboden Bos kletste hij aan één stuk door. Soms, wanneer haar aandacht toch even weggleed, was hij al bij een heel ander onderwerp aanbeland dan waar zij dacht dat ze waren, maar het leek hem niet veel te doen als ze af en toe wat miste. Misschien was hij het ook wel gewend.
      Hoewel Lee haar vertelde dat hier zelfs eenhoorns, maankalveren en hippogrieven leefden, vond Rhae het bos er maar griezelig uitzien, met de dikke stammen en kronkelige takken. Ze bleven dan ook maar aan de zijkant en Rhae voelde ook niet de drang om veel verder te gaan. Er woonden vast ook allerlei ongure schepsels, anders was het vast niet verboden geweest.
      ‘Ben je diep in het bos geweest?’ vroeg ze zich af.
      Hij grijnsde kwajongensachtig. ‘Dieper dan iemand anders die ik ken.’
      Gelukkig drong hij niet aan en struinden ze een tijdje langs de rand van het bos. Uiteindelijk kwamen ze bij een poeltje waar bleke vissen met drie absurd grote ogen in rond dreven. Ze zagen er ziekelijk uit en ze wendde er rillend haar blik van af. Dit was niet bepaald de mooiste plek van Hogwarts.
      ‘Hoe bevalt het hier?’ vroeg Lee, die aan de rand van het poeltje neerhurkte en een vis naar zich toe probeerde te lokken. ‘Heb je al leuke mensen ontmoet?’
      Ze glimlachte lichtjes. ‘Ja, Blythe en Isabella zijn erg aardig. Nou ja, Isabella meestal, dan.’
      Lee grinnikte. ‘Meestal? Nou, dat is al best een prestatie.’
      Daar moest ze ook om grinniken. ‘Jij bent natuurlijk een jongen, dus jij kan sowieso weinig goed doen.’
      Al kon Casper dat blijkbaar wel. De afgelopen dagen had ze wel een beetje opgevangen dat er een steekje bij die jongen loszat en hij had haar af en toe nogal tartend aangekeken. Hij mocht haar duidelijk niet zo – wat volledig wederzijds was – en ze vroeg zich af of hij misschien de reden was dat Isabella een beetje vijandig deed. Ze schudde het van zich af. Dat slaat nergens op. Omdat ze niet langer bij het meisje wilde stilstaan, vervolgde ze: ‘En ik krijg gitaarles van Nomad – en ik heb hem een beetje pianoles gegeven.’
      Tot haar verbazing zag ze Lee’s schouders verstijven. Hij had net kleine steentjes in het water gegooid, maar nu gebeurde dat opeens met veel meer kracht.
      ‘Mag je hem niet zo?’ vroeg ze voorzichtig.
      Dat was niet zo heel gek – Nomad had zelf al gezegd dat hij sociaal niet zo handig was en Lee had daar overduidelijk geen problemen mee. Misschien zou dat juist wel goed werken, als Lee hem een kans zou willen geven.
      ‘Niet meer,’ bromde Lee. ‘We waren vorig jaar bevriend en hij gaf mij les. Maar zijn ouders vinden me niet goed genoeg voor hem, aangezien die van mij Dreuzels zijn en dus wil hij niet meer met me omgaan.’
      Zijn woorden schokten haar. Nomad had niet heel positief over zijn familie gesproken, maar dat hij discriminatie goedkeurde, vond ze wel echt een tegenvaller. Zelf was ze een halfbloed. Ze vond mensen die zo over anderen echt walgelijk.
      ‘Jeetje, wat een rotactie. Dat wist ik niet.’
      Lee trok zijn mondhoeken op in wat op een verbitterde glimlach leek. ‘Ben jij wel een volbloed?’
      ‘Halfbloed.’
      ‘Nou ja, dan hoef je in elk geval niet bang te zijn dat hij je dáárom laat stikken.’
      Er plonsden weer een aantal steentjes in het water. Lee had zijn vuisten gebald – het leek hem erg verdriet te doen. Dat begreep ze wel – tot slot kon je niets aan je bloedstatus doen.
      Rhae wendde haar blik af. Ze hadden zondag weer afgesproken, maar ze wist nu helemaal niet zo goed of ze daar nog wel zin in had.

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 13:05 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Lee had toch een beetje spijt van zijn harde woorden – ze leek erdoor aangedaan. Misschien was vriendschappen sluiten wel helemaal niet zo vanzelfsprekend voor haar (je wist het maar nooit) en voor Nomad gold hetzelfde.
      Hij woog het laatste steentje in zijn hand terwijl hij zich afvroeg hoe eerlijk hij zou zijn. Uiteindelijk besloot hij dat de waarheid geen kwaad kon. Er waren toch zat mensen die het wisten.
      ‘Ik was op hem verliefd.’ Hij glimlachte een beetje triest toen ze hem verrast aankeek. ‘Dus hij heeft ook echt wel leuke kanten. Ik ben gewoon een beetje verbitterd doordat hij me nou niet echt op een normale manier afwees.’ Hij liet het steentje tussen zijn vingers vandaan glijden, zodat het met een scherpe tik op een ander steentje op de grond terechtkwam. ‘Vorig jaar nog zei hij dat het hem niks kon schelen wat er voor bloed er door mijn aderen stroomde. Dus ik weet niet, misschien was het gewoon de beste smoes die hij kon bedenken omdat hij nu niet meer weet hoe hij met me moet omgaan.’ Hij gaf haar een plagend schouderduwtje. ‘Dus zolang je geen serenades voor hem doet en rozen voor hem omhoog houdt, zit je vast wel goed.’ Een beetje peilend keek hij haar aan. ‘Vind je hem leuk?’
      Ze kenden elkaar maar kort, maar dat hoefde niets te betekenen.
      Hij grijnsde toen haar wangen een beetje rossig werden.
      ‘Ik weet het niet,’ zei ze zacht. ‘Wel een beetje.’
      Lee wendde zijn blik af. Er zat een beklemmend gevoel in zijn maag. Hij mocht dan wel kwaad op Nomad zijn door hoe hij zich nu gedroeg, maar hij gaf wel om de jongen, of hij dat nou wilde of niet. Hij geloofde niet dat Nomad ongelukkig zien, hem gelukkiger zou maken.
      ‘Volgens mij ben je het eerste meisje met wie hij tijd doorbrengt,’ zei hij met trieste glimlach. ‘Dus grote kans dat hij jou ook een beetje leuk vindt.’ Hij grinnikte kort. ‘Al kon de hele school behalve hij zelf volgens mij zien dat ik verliefd op hem was, dus hij heeft wel een aardig bord voor zijn kop.’
      Daar moest ze ook zacht om lachen. ‘Daar kan ik me wel iets bij indenken. Hij is soms best een beetje onhandig. Ik vond het wel schattig.’
      Lee slikte een brok in zijn keel weg. Wat had hij dat zelf graag willen meemaken…
      Rhae sloeg een beetje een aarzelend een arm om zijn schouders en wreef een beetje troostend haar hand heen en weer. ‘Sorry. Ik hoop dat hij bijdraait, want je lijkt me een vriend die iemand niet graag zou verliezen.’
      Lee glimlachte een beetje onbeholpen om de troostpoging. ‘Dat ben ik inderdaad,’ zei hij met een flauwe grijns. ‘Maar goed. Sommigen denken daar helaas anders. Gelukkig zijn er nog andere mensen. Zoals leuke nieuwe meiden als jij, waar ik in elk geval geen gevoelens voor kan krijgen.’ Hij gaf haar een knipoog.
      Ze grinnikte. ‘Gevoelens zijn maar stom,’ zei ze en ze trok haar arm van zijn schouders weg en haakte die bij hem in. ‘Fijn dat wij ons daar niet druk om hoeven te maken. Wat denk je, kunnen we nog iets dieper het bos in gaan zodat ik nog iets mooiers zie dan die afschuwelijke vissen’daar of is het tijd om terug te gaan?’
      Lee schoot in de lach en schudde met zijn krullen, terwijl hij haar een zwoele blik toewierp. ‘Je gaat hier niks mooiers vinden dan mij hoor.’
      Ze lachte om zijn gezicht en gaf hem een elleboogstootje. ‘Iets wat ik niet gewoon aan de ontbijttafel kan zien zitten?’
      Hij grijnsde en trok haar toen mee naar de bomen. ‘Nou, eens zien dan…

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 16:08 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Isabella moest nog haasten! Ze was zo bezig met het puzzelen met Vinnie geweest, dat ze de tijd gewoon niet in de gaten gehouden had. Dat was niet iets wat haar vaak gebeurde, dus nu moest ze haast rennen om op tijd bij Alchemy te komen. Net op tijd liep ze de deur binnen en keek ze klas in. Dit was een les die ze normaal alleen met Noah had, waardoor ze dus een wenkbrauw optrok toen ze twee nieuwe mensen zag zitten. Een daarvan op haar plek naast Noah! Met een zucht zakte ze dus alleen neer achter Noah, zodat ze in ieder geval nog met hem kon kletsen als het nodig was. De hele week waren ze elkaar een beetje uit de weg gegaan en hoewel ze afgesproken hadden vrienden te blijven, voelde dit wel een beetje vreemd. Toch, het voelde alsof ze dit op moest lossen, alsof ze ergens haar excuses voor aan moest bieden en laten zien dat ze nog vrienden wilde zijn. Ook al wist ze niet zo goed waar ze dan schuldig aan was.
      Lang bleef ze er echter niet zitten. De docent wenkte haar naar voren toe, waardoor ze wel verplicht werd naast de nieuwe jongen te gaan zitten. Nors ging ze aan de tafel zitten, waarbij ze haar tas naast de poot liet neerploffen. Isabella keek even naar de jongen naast haar en bestudeerde hem van top tot middel (waar ze hem kon zien). Haar gedachten schoten even terug naar het gesprek met Casper, waardoor ze zichzelf afvroeg of ze deze jongen knap vond. Dat was hij inderdaad... Direct wendde haar hoofd weer koppig naar de docent zonder een woord te zeggen, zonder hem recht aan te kijken. Kut Casper. Als ze dat gesprek niet met hem gehad had, had ze zichzelf dit nooit bedacht. Ze had zulke gedachten al jaren uit haar hoofd verbannen en om en of andere reden maakte het feit dat ze met Casper omging dat opeens weer mogelijk. Iets wat ze absoluut niet wilde. En dus bestempelde Isabella eigenwijs in haar hoofd de jongen naast haar als lelijk, foeilelijk.

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 17:38 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Mavis vingers voelden warm aan op zijn schouders. Hoewel Rafaël nu niet bijster veel massages had gehad, kon hij wel merken dat Mavis er vrijwel nooit een weggaf. Hij zei er echter niets over, alleen zodra Mavis met haar ellebogen begon te duwen, duwde hij haar lachend van zich af. "Hee, hee. Dit zou een lekkere massage moeten zijn, geen mishandeling." Raf trok zijn bloes weer omhoog en begon langzaam zijn knopen omhoog dicht te knopen. Hij keek Mavis even aan met een halve grijns. "Kan ik ook ergens een klacht indienen? Ik wil zeker een compensatie voor die laatste seconden."

---

It's never gonna happen, Guys.

Het roodharige meisje naast hem nam niet de moeite om zich voor te stellen, waardoor hij dat ook niet deed. Hij had nóóit verwacht dat die gedachte eens door zijn hoofd zou schieten, maar hij had het wel prettig gevonden als Feliks dit vak ook had gehad. Het was toch zijn enige schakel met thuis.
      Met Mikhail.
      Het was een vak dat zijn vriend erg interesseerde, juist omdat het een tak was waar anderen zich zo weinig mee bezighielden. Alchemisten stonden erom bekend om altijd op te zoek te zijn naar onmogelijke dingen, maar het hebben van grootste dromen was juist iets wat hem altijd in Mikhail had aangetrokken.
      Hij onderdrukte een zucht en keek naar de partner die hem toegewezen was. Hij had nog nooit met een meisje hoeven samenwerken en hij hoopte maar dat ze een beetje een stel hersens was, en hier niet alleen rondliep om een beetje mooi te zijn.
      De professor gaf hen een steen van ruwe koper en van tin, die ze samen tot brons moesten fuseren. Hij liet zijn vingers over het ruwe, blauwige gesteente glijden. Aangezien zij een meisje was, was het aan hem om de leiding te nemen, al moest hij eerst maar zien hoe goed ze was.
      ‘Kun je de tin van de steen scheiden, zuiveren en laten smelten?’ vroeg hij. ‘Of moet ik dat doen?’

[ bericht aangepast op 17 dec 2021 - 22:33 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik ben geen Neanderthaler," zei ze, terwijl ze haar neus arrogant optrok. Hoe simpel dacht hij dat ze was? Isabella griste het stuk cassiteriet uit zijn hand en legde het in een schaaltje. Ze had de rest van haar spullen ook al gepakt, maar de docent leek in een of andere 'grappige' bui te zijn vandaag en verbood de normale spullen die ze normaal zouden gebruiken. Het enige wat ze mocht gebruiken, was haar stok. Ze voelde de moed even in haar schoenen zakken. Hoewel Transfiguratie nog wel ging, was toveren met haar toverstok niet haar sterkste kant. Isabella had nog even sarcastisch gevraagd of ze het schaaltje mocht gebruiken om haar tin niet te laten weglopen, maar dat was tot haar opluchting toegestaan.
      Isabella keek even naar de jongen naast haar, maar ging daarna vooral met de steen in haar handen aan de slag. Ze ging nu echt niet onderdoen. Hoewel haar toverstok niet haar sterkste kant was, wilde Isabella absoluut niet afgaan op het moment. Alleen de manier al waarop de jongen het haar gevraagd had of ze dit wel kon, ergerde haar verschrikkelijk. Dus ze MOEST dit kunnen, gewoon alleen al om zijn ongelijk te bewijzen.
      Isabella wist dat ze het tin eerst moest ontdoen van het overige steen, voor ze het kon verpulveren. Ze hadden deze lessen wel vaker tin uit steen gehaald, al mocht ze toen haar tools gebruiken. Op die manier voelde ze zich prettig, dan had ze het gevoel dat ze controle had op het alchemische proces. Ze wist precies hoe ze haar gasbrander moest zetten, hoe ze het beste aan de slag kon met het steen, het scheiden van materialen. Haar toverstok echter... Het maakte dat ze zich ongemakkelijk voelde over hoe ze dit moest doen, iets waar ze een verschrikkelijk hekel aan had.
      Met een simpele delfspreuk haalde Isabella al het overige steen weg. Daarna legde ze het brok tin op het schaaltje en groef even in haar geheugen naar een spreuk waarmee ze gemakkelijk het steen kon verpulveren. Uiteindelijk pakte ze even haar aantekeningen van de vorige les erbij, zocht de spreuk op die ze van de week geoefend hadden. Met enige moeite sprak ze de spreuk uit. Pas na drie keer lukte het haar om de steen langzaam tot gruis te verpulveren, al moest ze al haar concentratie erbij houden haar spreuk vast te houden. Iets wat niet makkelijk was, omdat ze het gevoel had dat de idioot naast haar haar op de vingers keek.

[ bericht aangepast op 18 dec 2021 - 9:22 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Het kostte Aleksi weinig moeite om het gesteente om te smelten en te zuiveren – het was een proces dat hij op Durmstrang al vaak zat had doorlopen. Het meisje naast haar deed er behoorlijk lang over, waardoor hij ongeduldig op de tafel trommelde met zijn vingers. Geen wonder dat er geen meiden op Durmstrang werden toegelaten, dan zouden alle lessen twee keer zo lang moeten duren.
      De koper die hij verzameld had, was inmiddels met een spreuk weer uitgehard, waardoor hij het opnieuw liet smelten met een iets lagere temperatuur, zodat hij er weer wat restgesteente uit kon filteren. Vanuit zijn ooghoeken hield hij zijn partner in de gaten, zodat hij kon ingrijpen als ze er echt een potje van maakte.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Isabella ergerde zich aan zichzelf en ergerde zich aan zijn vingers die op de tafel roffelden, waardoor haar proces nog langzamer werd. Ze werd ergens steeds moedelozer. Ergens wilde ze de jongen naast haar niet om hulp vragen. Dat weigerde ze. Noah had ze allang het spul gegeven, die was beter in spreuken. Maar ze weigerde af te gaan. Ze weigerde gezichtsverlies. Tot ze opeens een geniale ingeving kreeg!
      Isabella sommeerde haar spullen en ging als een razende aan de slag. Binnen twee minuten had ze de tin, omgesmolten en zuiver voor de jongen zijn neus staan. "Miss Fitzgerald, wat had ik gezegd over het gebruik van spullen?" Isabella keek naar haar docent, een wat oudere vrouw - zo rond haar moeders leeftijd. "U zei dat ik mijn stok moest gebruiken, proffessor. Dus dat heb ik gedaan. Ik heb mijn spullen gesommeerd en ze toen gebruikt." Ze glimlachte liefjes naar haar Alchemy docent, wetende dat ze weinig fout kon doen in haar ogen, aangezien ze normaal zo gepassioneerd was over Alchemy en ze daarbij een van de weinige vrouwen was die net als haar het vak volgden. Ze kreeg dan ook alleen een glimlachje en een lichte zucht, maar Isa wist dat ze deze gewonnen had.
      Ze was er net aan ontsnapt.

[ bericht aangepast op 18 dec 2021 - 11:41 ]

---

It's never gonna happen, Guys.