[RPG • 0] Hogwarts • The Final Year • Prequel || 1 - Speeltopics

Gryffindor • Aleksi • Natas • Rafael • Beater/Prefect • Danique • Justin • Keeper • Marjanne • Andreas • Demi • • Jordyn • Beater• Natas • Vivienne • Demi • Josephine • Demi • Ivana • Natas • Elena • Marjanne

Ravenclaw • Nomad • Marjanne • Roman • Keeper/Headboy • Natas • Noah • Katrijn • Cole • Marjanne • Jeremy • Natas • Blythe • Chaser• Marjanne • Isabella • Danique • Rhae • Natas • Elsie • Marjanne •

Slytherin • Casper • Natas • Mosh • Seeker • Natas • Thomas • Danique • Evan • Demi • • Prudence • Katrijn • Daphne • Natas • Zoya • Head girl • Marjanne • Melody • Danique • Faye • Marjanne

Hufflepuff • Lee • Chaser • Natas • Vinnie • Natas • Feliks • Danique • Sefu • Marjanne • • Mavis • Beater • Marjanne • Rosalie • Danique • Tilly • Marjanne • Maddie • Katrijn • Novalie • Prefect •Danique

[ bericht aangepast op 23 dec 2021 - 22:01 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew

Nomad knikte. 'Twee keer. De eerste keer was in mijn eerste jaar.' Dat was toen onmiddellijk bij Lenin terecht gekomen en die was verre van blij geweest, al had dat waarschijnlijk ook te maken met het nieuws dat hij in Ravenklauw was ingedeeld. 'En de tweede keer was vorig jaar, met Roman. Je kunt je vast voorstellen dat die daar niet heel blij mee was.' Hij wist dat Lee en Roman ook close waren, doordat Roman een heel goede band had met dat irritante zusje van hem.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Echt waar! Dat heeft ie me nooit verteld!'
      Roman was nou ook weer geen heilig boontje, maar hij was ook niet zoals Mavis en hij, die elke week wel een keer strafwerk kregen of moesten nablijven. Hij dacht dat Roman, áls hij wat tegen de regels deed, dat ook wel heel goed kon verbloemen. 'Wat hadden jullie gedaan?' vroeg hij met een grijns.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Haar enthousiasme liet hem flauwtjes glimlachen. Hij wilde vragen wat ze fascinerend vond aan een Thunderbird, maar op dat moment bereikten ze de viavia. Het was een voorwerp waar hij nog nooit mee had gereisd. Het weeë gevoel in zijn maag was heel even weggeweest, maar keerde nu weer terug. Hij hield zijn blik op de bureaulamp gericht.
      ‘Zo,’ begon Hagrid. ‘Zijn jullie d’r klaar voor?’
      Casper verstevigde de greep om zijn tas iets en knikte.
      ‘Kee dan. Hebbe jullie ooit met ’n viavia gereisd?’
      Beiden ontkenden dat – Rosalie met een nerveus lachje.
      ‘Okido. Nou, d’r is niks gek an hoor. Gewoon dit ding hier effe vastpakken. Dan voel je ’n ruk en voor je ’t weet bennie in IJsland. Je ken een beetje misselijk worde. Ik ga met jullie mee, dus komt allemaal goed.’
      Casper wisselde even een blik met Rosalie, onzeker wie er als eerste zou gaan. Uiteindelijk was zij degene die als eerste ging, hij volgde een tel later.
      Casper verkeek zich duidelijk op de val – hij kwam hard neer, gelukkig wel in het gras. Deels dan – want hij viel half boven op Rosalie en hij was te gedesoriënteerd om zich dat meteen te beseffen. Zijn wangen werden warm toen hij het zich wél besefte en hij krabbelde vlug overeind.
      ‘Huh, sorry,’ mompelde hij opgelaten en hij haalde een hand door zijn toch al warrige haar.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie kwam met een kreun terecht in het korte, vochtige gras. Ze kreeg nauwelijks tijd te herstellen van de duizelingwekkende reis, want ze voelde al vrij direct dat iemand op haar viel. Voor een moment werd ze terug met haar neus in de aarde gedrukt en geschokt haalde ze hevig naar adem. Pas toen ze Caspers stem hoorde, het gewicht weg was en ze zijn verslagen gezicht zag, besefte ze wat er gebeurd was. De jongen was bovenop haar beland. Ze zou op elk ander moment gebloosd hebben, maar Casper zag er zo verstrooid uit met zijn hand in zijn warrige haar dat ze in de lach schoot. “Je ziet er niet uit,” grinnikte ze, terwijl ze naar hem wees.

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper grijnsde een beetje scheef terwijl hij zijn haren weer plat probeerde te strijken. Het voelde nogal statisch. Hagrid was naast hen geland, netjes op zijn voeten. Verderop was een groot gebouw en hij voelde het enthousiasme weer oplaaien.
      ‘Gelukkig maakt het voor draken niet uit of ik eruitzie,’ zei hij met een brede grins en hij wierp een verlangende blik op het gebouw verderop. ‘Kom op!’
      Hij pakte zijn tas van de grond en hing die over zijn schouder, hoewel hij her en der anderen zag lopen die daar een spreuk voor gebruikten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

---

---

Feliks stond enthousiast van zijn ene op zijn andere voet te dansen. Oeeehhh! Hij zou echte draken zien! Hoe hij deze opdracht had gewonnen, was hem nog steeds daadwerkelijk een raadsel. Ja, hij had alle tijd die hij over had erin gestopt. En ja, misschien had hij wat minder slaap gehad in de afgelopen weken en had hij stiekem de opdracht helemaal in zijn eentje gedaan. Mikhail had hem namelijk ervan overtuigd dat als hij zou helpen, dat het lang niet zo goed zou worden als hij het alleen deed. En nou ja, Feliks had ze wel hier gekregen! Een partner die nu overigens als een standbeeld naast hem stond. Hoewel Mikhail dan niets gedaan had aan de opdracht, niets met Feliks had, had hij dit reisje blijkbaar ook niet door zijn neus willen laten boren. Ach, het kon Feliks verder ook niets schelen. De jongen negeerde hem verder en zolang hij geen kut-opmerkingen maakte, vond Feliks al snel iets goed.
      Aan de andere kant naast Feliks stond zijn leerkracht. Hij mocht van de buitenkant dan eruit zien als een norse oude man. Feliks wist dat de man een hart van goud had en harder aan de buitenkant eruitzag dan hij daadwerkelijk was. Professor Sotirov was daarom ook een van zijn favorieten, ook omdat de man als een van de weinige volwassenen ook aardig tegen hem deed (en waarschijnlijk ook de enige was die hem zo'n tripje had gegund). Hij wilde zenuwachtig aan Sotirov vragen wanneer de anderen nu kwamen. Ze waren vroeg geweest, als een van de eersten. Zijn professor had hem echter het zwijgen opgelegd en Feliks durfde niet nogmaals iets te vragen aan de man. Hij moest zichzelf ook dwingen in de houding te blijven staan die van hem gevraagd werd, iets wat hij erg ongemakkelijk vond.
      De eerste delegatie die aankwam, was die van de school van Amerika. Nieuwsgierig bekeek Feliks de twee jongens van de Amerikaanse school, maar eigenlijk werd er alleen met een stug knikje elkaar begroet. Daarna kwamen nog wat scholen en als laatste kwam er een klein groepje aanlopen, waar een enorme reus van een man voorop ging. Feliks keek met grote ogen naar de man op. Hij had nog nooit iemand gezien die zo groot was.

[ bericht aangepast op 25 dec 2021 - 13:15 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Rosalie krabbelde grijnzend overeind en ging naast Casper lopen. "Weet je het zeker?" vroeg ze plagend. "Straks schrikken ze zo erg dat ze wegvliegen! Of misschien spuwen ze wel vuur!" Nu ze eenmaal op weg waren, merkte Rosalie dat haar zenuwen al iets wegtrokken, al was ze echt enorm nieuwsgierig naar wat ze te zien kregen. Vlak voor het gebouw verzamelden ze met zijn allen. Rosalie keek nieuwsgierig de groep rond. Het waren vooral jongens, al waren er ook twee andere meiden bij. Ze was ergens opgelucht dat ze niet het enige meisje was en nam zichzelf voor straks hallo te zeggen.
      Een man van het museum stapte naar voren om hen allen welkom te heten. Rosalie wisselde even een glimlach uit met Casper. "Welkom in IJsland. Wat fijn dat jullie hier allemaal zijn! Dit wordt een week om niet te vergeten. Ik breng jullie eerst naar de slaapzalen en dan gaan we vandaag meteen kennis maken met het park. Hoe klinkt dat?" Het enthousiasme van de man stak Rosalie aan, maar ze was een van de weinigen die ook enthousiast terug reageerde, waardoor er een lichte blos op haar wangen kwam te liggen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Zodra ze zich bij een groep andere scholieren hadden aangesloten, voelde Casper zich nogal bekeken. Om de een of andere reden had hij hier niet op gerekend. Hij had gedacht hier een week samen met Rosalie door te brengen. Iets waar hij aan de ene kant niet écht op had zitten wachten, maar sinds de laatste opdracht had het hem toch niet meer zo rampzalig geleken. Misschien had hij het stiekem wel fijn gevonden om zijn grote droom met iemand te kunnen delen. Alleen was tenslotte ook maar alleen…
      Maar nu hij al die anderen om zich heen zag, realiseerde hij zich dat zo’n spontane meid als Rosalie zich heel makkelijk bij anderen zou kunnen aansluiten. D’r waren wel gezelligere mensen dan hij… Wat rusteloos stak hij zijn handen in zijn zakken. Gelukkig konden ze algauw richting het hoofdgebouw vertrekken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie keek even vanuit haar ooghoeken naar Casper naast haar. Hij was nogal stil geweest op de weg naar het hoofdgebouw, maar ze had er niet naar durven vragen. Zonder iets tegen elkaar te zeggen, waren hun wegen uit elkaar gegaan. Rosalie volgde de andere meiden in de richting van hun slaapzaal. Het was een eenvoudige omgeving. Een kleine kamer, met vier stapelbedden erin. Ze waren maar met zijn drieën, dus mochten ze willen hadden ze elk hun eigen stapelbed. Rosalie koos degene uit het dichtstbij de deur en legde haar tas op het onderste bed. Voor een moment twijfelde ze, maar koos uiteindelijk ervoor om in het hoogste bed straks te gaan slapen. Dan kon ze haar spullen gewoon op de onderste laten liggen.
      Enthousiast draaide Rosalie zich om naar de andere meiden en stapte op hen af. "Hoi! Wat leuk he dat we draken mogen bekijken! Ik ben Rosalie." Rosalie stak een hand uit naar een van de meisjes, die ernaar keek met een gezicht alsof ze stront aan haar vingers had zitten. Het meisje negeerde haar dan verder ook, stond op om naar haar vriendin te lopen en ging daar mee in gesprek. Alsof Rosalie gewoon lucht was. Lichtelijk uit het veld geslagen keek Rosalie naar de twee meiden, maar allebei deden gewoon alsof ze niet eens in de kamer was. Rosalie haalde haar schouders op. Dan niet... Hun verlies...
      Rosalie maakte voor een moment haar bed op, voor ze terugliep het woongedeelte in. De campus waarin ze sliepen had een aantal slaapkamers identiek aan die van haar en een grote woonkamer met comfortabele zithoek. Daar plofte ze met een zucht op de bank en wachtte tot Casper ook terug zou komen. Gelukkig was ze in ieder geval niet alleen. En hoewel ze het eerst wel spannend had gevonden om samen met Casper te gaan, merkte ze dat ze nu het stiekem toch wel fijn vond een bekend gezicht te hebben hier.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nomad Morphew

'Niet zoveel spannends. We hielden ons mond niet toen professor Sneep een slechte bui had.' Hij grinnikte. Roman was zó verontwaardigd geweest.

---

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

In gedachten ging Isabella door de kruiden in het rek heen. Ze was op zoek naar de verschillende ingrediënten voor de Developing potion. Van de zomer had ze een nieuwe camera gekocht en nu was het moment om alle foto's een keer te ontwikkelen. Ze hoopte dat ze allemaal gelukt waren, al hing het nu ook nog af van deze potion. Het was niet de allermakkelijkste drank, maar juist daarom een uitdaging. Ze kon niet wachten om haar kamer vol te hangen met alle foto's die ze met haar vrienden had gemaakt.
      Tevreden pakte ze haar laatste kruid uit het rek. "Kun je me helpen?" Van schrik liet Isabella het kruid uit haar handen vallen. Ze was zo opgegaan in het zoeken naar het laatste ingrediënt dat ze niet gezien had dat ze niet alleen in de winkel was. Even keek ze op in de prachtige chocoladebruine ogen van de jongen naast haar. Roy! Natuurlijk herkende ze hem direct. Hij was haar al eerder opgevallen in de gangen, maar echt contact hadden ze nog nooit gehad. Een beetje schichtig keek ze op naar de jongen die sowieso twee koppen groter was dan haar. "Uh..." Isabella voelde een blos naar haar wangen schieten. Goede binnenkomer, Isabella. "Ja, natuurlijk!" zei ze haastig. Ze schonk even een beverig glimlachje naar de jongen naast haar, die haar nog altijd geamuseerd terug aan keek. "Oh, Ik zal dit eerst even wegleggen." Ze knielde even haastig en terwijl ze nog steeds naar de jongen opkeek. Blindelings zocht ze naar het kruid en haastig liep ze met haar spullen naar de toonbank. Ze legde de ingrediënten voor haar toverdrank neer en haastte zich terug naar de jongen. Ze vond hem knap besefte ze. Erg knap.
      "Wat kan ik voor je doen?" Isabella veegde even haar handen af aan haar broek en vouwde ze zenuwachtig achter haar rug. Ze wist nog gauw een glimlach te werpen op de jongen voor haar.

[ bericht aangepast op 27 dec 2021 - 20:08 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Casper deelde de slaapzaal met zes andere jongens. Veel te veel naar zijn zin. De meesten kwakten hun tassen meteen op bed en gingen terug naar het woonkamerachtige gedeelte. Casper had minder haast, hij bleef liever hier een beetje rommelen dan dat hij daar ongemakkelijk om zich heen zat te kijken. Rosalie maakte vast algauw vrienden. Zou zoiets er voor hem in zitten?
      Haastig keek hij om zich heen. Iets verderop stond een jongen die was uitgedost alsof hij naar een bruiloft ging – inclusief lelijke puntschoenen. Hij leek hier ook niet zo op het plaats.
      Op het bed ernaast zat een jongen met een ring door zijn neus, die hem vrij ongegeneerd in zich opnam.
      Casper trok een wenkbrauw op, niet van plan zich daardoor te laten intimideren. ‘Nog nooit een Engelsman gezien?’
      ‘Niet zo’n knappe,’ grijnsde hij terug. Hij had een overduidelijk Oost-Europees accent.
      Oh. Dat was nieuw.
      De jongen kwam overeind en slenterde naar hem toe. Hij stak zijn hand uit. ‘Mikhail.’
      Casper keek hem kort aan – een beetje argwanend. ‘En waar heb ik deze VIP-treatment aan te danken?’
      Mikhail grinnikte. ‘Ik zit met die saaie drol daar opgescheept.’ Hij knikte naar de jongen met de nette schoenen, die zijn hoofd afwendde en met zijn vingers frunnikte. ‘En jij bent meer mijn type.’
      ‘Je týpe?’ Casper snoof. ‘Ik ben niemands type.’
      De directe manier waarop deze wildvreemde jongen hem benaderde voelde beklemmend en zonder wat te zeggen, beende hij de kamer uit. Zodra hij de deur door was, viel zijn blik op Rosalies witblonde haar en een beetje opgelaten ging hij bij haar staan, niet goed wetend wat hij tegen haar moest zeggen. Stiekem was hij blij dat ze nog alleen zat en niet direct iemand anders had gevonden om mee op te trekken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Rosalie keek op, toen een schaduw over haar heen viel. Ze was bijna opgelucht te zien dat het Casper was. “Hee,” begroette ze hem. Ze klopte even op de bank naast haar als vraag of hij ook kwam zitten. Nieuwsgierig keek ze naar de jongen. “Heb je een beetje leuke kamergenoten?” Ze keek even snel over haar schouder, maar de meiden waren nog niet terug uit hun slaapzaal. Gelukkig… “Ik heb twee van die opgedirkte tantes gekregen. Van die: ‘Oh, je jas is zoo vorig jaar’, ‘wat zit je haar leuk’- types.” Rosalie ging even met haar stem omhoog, stak haar hand uit naar voren en sloeg even arrogant haar ogen op. Ze liet de houding snel varen en leunde iets naar Casper toe. “Niet echt mijn smaak,” fluisterde ze de jongen met een samenzweerderige grijns toe. “Dus ik ben bang dat je met mij opgescheept zit deze vakantie.”

[ bericht aangepast op 27 dec 2021 - 22:37 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Roy moest moeite doen om niet een wenkbrauw op te trekken om het stuntelende meisje voor zijn neus. In plaats daarvan probeerde hij zo neutraal mogelijk te kijken, met charmante glimlach op zijn gezicht. Zijn vader had hem altijd gezegd dat het belangrijk was je emoties onder controle te houden en er niet mee aan de wandel te gaan. Zeker niet zoals het meisje voor zijn neus. "Ingrediënten voor de tweede helft van het schooljaar." Het roodharige meisje voor zijn neus knikte enthousiast en haast geamuseerd keek Roy toe hoe ze door de winkel heen vloog. Niet veel later had ze alle spullen die hij nodig had voor zijn neus liggen op de toonbank. "Ik kan niet herinneren dat ik gezegd heb ik welk jaar ik zit," zei Roy met opgetrokken wenkbrauw, al was hij eigenlijk tevreden dat hij het niet had hoeven uitleggen. Roy had het idee dat er een blos over de wangen van het meisje schoot. Hij keek even peilend naar het roodharige meisje. Hij kon zich niet heugen dat hij haar eerder had gezien op school.
      "I-ik zit een jaar lager dan jou, vandaar dat ik het weet." Roy knikte en bestudeerde het meisje voor zijn neus. Het was overduidelijk dat ze hem zag zitten. Hoe kon het ook anders, hij kwam uit een van de betere families. Hij was zelf echter nog niet bijster enthousiast. Ze kon ermee door... Ze was niet lelijk, dat absoluut niet. De Fitzgeralds waren echter... Ze hadden niet de allerbeste reputatie in de toverwereld. Welke idiote pureblood familie ging er nu in een winkel werken? Toegegeven, je kon hier wel het beste je ingrediënten of eventuele potions halen, maar het was een laag beroep. Meneer Fitzgerald zou waarschijnlijk veel meer kunnen bereiken, mocht hij op het ministerie werken.
      Met een kleine glimlach nam hij de tas over van het meisje en rekende zijn spullen af. In stilte liep hij terug naar de deur. Hij zag dat Miss Burns al op hem stond te wachten, klaar om hem mee terug te nemen naar hun ouderlijk huis, waar het dood en doodstil zou zijn. Zijn kerstvakantie was tot noch toe erg saai geweest. Roy zijn ouders waren er maar weinig en eigenlijk had hij er een beetje spijt van dat hij niet gewoon op Hogwarts was gebleven. Sorry jongen, maar dit is dringend. Om een of andere reden was het altijd dringend.
      Even keek hij terug over zijn schouder naar het meisje met het rode haar. Zou het zijn reputatie aantasten als hij iets met haar ging doen? Een beetje vermaak was altijd welkom, zeker nu hij eigenlijk vrijwel niets te doen had. Roy had de naam 'Jackson' echter hoog te houden. Zou het? Roy schudde zijn hoofd. Het zou vast wel meevallen. Ze was in ieder geval een pureblood toch? Hij zou gewoon een beetje plezier met haar beleven en haar dan laten gaan. Dat was beter dan zich komende anderhalve week zichzelf in zijn eentje te moeten vermaken. In de deuropening bleef hij staan en schonk het meisje een glimlach. "Heb je anders tijd voor een ijsje? Of moet je lang werken?"

[ bericht aangepast op 30 dec 2021 - 13:33 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Lee grijnsde. Als je er na zes jaar nóóit bij Snape was uitgestuurd, was dat een waar wonder. Hij liep naar het achterste deel van de kas toe waar de Purgatoplanten stonden en sneed een paar bladen los, waarna hij het vocht uit de nerven vandaan in een glazen potje liet druppen.
      ‘Ben jij goed met spreuken?’ vroeg hij aan Nomad. ‘Dan kunnen we het laten vermenigvuldigen. Ik ben bang dat ik het in inkt verander ofzo, als ik het zelf doe. Zijn we helemaal het hele weekend bezig.’

---

Every villain is a hero in his own mind.