[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 3 - Speeltopics

Kenna
134.729 | Ex-Adviseur van de Duivel | Taken van een Helbewaker & Schaduw | Outfit | met Cyrus in Dies Irae

Ik gaf mijn bestelling door aan de demoon achter de bar en schoof het glas over de houten bartafel naar me toe. Pas toen ik een slok had genomen, richtte ik mijn helblauwe ogen op Cyrus — waar ik eerst geen acht geslagen had op zijn aanwezigheid. Toch had hij al eerder bewezen goed gezelschap te zijn en ook nu bood ik hem de kans weer om me niet teleur te stellen. Terwijl ik mijn ellenbogen op de bar liet leunen, kon Cyrus het niet laten om zijn groene ogen over mijn gezicht te laten glijden.       “Hmm,” begon hij bedenkelijk en ik nam nog een slok van mijn whisky. “Niet bepaald hoe ik het in gedachten had, maar dat is niet persé iets slechts.” Ik trok mijn wenkbrauw naar hem op om daarmee aan te geven dat ik iets meer uitleg nodig had dan hetgeen wat hij me voorschotelde. Toch wist de grijns op zijn gezicht me al iets meer prijs te geven dan zijn woorden ooit zouden kunnen doen.       “Niet iedere demoon weet ongeprovoceerd een mep te krijgen van een engel, dus ik vind het wel een geslaagde dag. Al was het plan wel om niet op te vallen,” voegde Cyrus er uiteindelijk aan toe. Met een klakkend geluidje liet ik mijn glas op de tafel neer komen en wees de barman op het feit dat hij mijn glas bij kon vullen. “Wat heb je nou weer gedaan? Stond je te dicht in zijn aura?” Mijn stem klonk even kil en emotieloos als altijd — monotoon zelfs. “Dat niet opvallen van je, moet volgens mij hoognodig bijgeschaafd worden. Jammer dat ik dat spektakel gemist heb.” Ditmaal was er toch een lichte grijns te horen in mijn woorden.       Vervolgens nam Cyrus ook een slok van de drank die hij in zijn handen hield. “Hoe bevalt jou dagje hier op Metanoia nu je op adviseurspensioen bent? Of heeft u nog wat vloeibare moed nodig om deze dag te verwerken?” Nu was het de beurt van de donkerharige man om de barman in te lichten over een grote hoeveelheid aan shotjes.       “Ik heb geen vloeibare moed nodig na rondgelopen te hebben in een school met zoveel hormonen die overal rondvliegen. Hoewel sommige volitares me wisten te verrassen, sta ik versteld van hoe onvoorbereid ze hun Tweede Leven in worden gestuurd.” Ik draaide mijn barkruk subtiel in de richting van de jonge demoon. “De reden waarom ik sterkedrank nodig heb, is omdat ik net terugkom van een gesprek met een oud-collega.” Lysias. “Geloof me, iedereen zou daarna toe zijn aan een glas of tien.” Om daad bij woord te voegen, stak ik mijn glas in de lucht om te kunnen proosten met Cyrus.

[ bericht aangepast op 28 nov 2021 - 0:32 ]

---

I have seen my own sun darkened

24 | The Fallen King | Outfit | With Kali & Ramsey at the glowstick stand | Green cup ▪ ♚      Zijn opmerking over Kali's bodyshot vaardigheden schoot in het verkeerde keelgat van de donker gevleugelde. Ramsey's ogen spuwden nog net geen vuur toen hun blikken kruisten, maar verassend genoeg hield de demon zijn mond. Een voldaan gevoel trok zich door Jonah's lichaam heen. Hij was zo klaar met het zijn van die halfgevleugelde, gevallene of brave engel. Erg lang kon Jonah niet genieten van de overwinning, toen hij er nog een schepje bovenop deed activeerde hij Ramsey's grote mond.       “Zeg nou niet dat je niet met mij wilt oefenen Halfie, we hebben het net zo gezellig.” Hardhandig kwam Ramsey's hand neer op Jonah's schouder. Deze keer was het Jonah die wijselijk zijn kaken op elkaar klemde.       Net op dat moment nam Kali de spotlights over toen ze subtiel meedeelde dat ze er geen moeite mee zou hebben als de twee heren samen bodyshots zouden doen. De opmerking bracht niet alleen Jonah van zijn stuk; ook Ramsey zweeg. “Aawh, jullie zijn beide zo zoetjes zo, wat schattig. Als ik eerder had geweten dat dit de magic trick is dan had me dat de afgelopen jaren een hoop hoofdpijn gescheeld,” merkte Kali op. Ouch, had hij haar ook zo'n hoofdpijn gegeven?       Vervolgens omsloot Kali's hand zijn pols en trok ze hem en Ramsey mee naar een verscholen hoekje. De afgelegen locatie en de activiteiten die daar plaatsvonden zorgde voor een ommekeer in de sfeer. Op dit moment wist Jonah niet goed wat hij van het tweetal kon verwachten; zelfs de meest ondenkbare dingen leken plotseling niet zo ondenkbaar meer. Hij wist niet zo goed of hij dat interessant vond of juist beangstigend. Het betekende in ieder geval dat hij op de tast verder moest, zich onbewust van wat er nog meer verscholen lag in de duisternis. Voor nu was het in ieder geval nog niet beangstigend genoeg om te vluchten.       Ook toen Kali het voortouw nam met de bodyshots ontbrak de neiging om te vluchten. Toen het echter zijn beurt was begon het wezen te ontwaken, maar niet voldoende om door te zetten. De vastberadenheid om zichzelf te bewijzen won. Hij kon het zelf eigenlijk nog niet geloven, ging hij dit nu echt doen? Of was dit een van die dromen waaebij je ontwaakte met een hoofd vol verwarring? De realiteit bleek toch echt te zijn dat hij zout aan het likken was van het lichaam van Ramsey.       Toen hun blikken elkaar kruisten, beeldde Ramsey's gezichtsuitdrukking precies uit hoe Jonah zich op dat moment voelde. Dit ging in ieder geval een avond worden die hij hierna nooit meer naar boven zou halen. Met het shotje spoelde hij alles weg.       De drang om het tweetal te verlaten kwam pas écht opzetten toen het Ramsey zijn beurt was. Hoewel hij helemaal niet close met de jongen was, was hij wel uiterst bekend met zijn reputatie. Ramsey ging het sowieso anders aanpakken dan Kali of hijzelf. De vraag was alleen hoe?       Maar toen nam Ramsey zelfstandig het shotje. Jonah liet zijn adem los die hij onbewust vasthield. Was dit alles waar de jongen mee kwam? Natuurlijk was dat niet het geval. Met Kali aan zijn zij beende hij op Jonah af. Instinctief sloot Jonah zijn ogen, zichzelf schrap zettende voor een klap, maar in plaats van een vuistslag trok Ramsey Jonah zijn lichaam tegen de zijne aan. Met grote ogen keek hij neer op Ramsey, wiens lichaam hij nu tegen de zijne voelde. Wat was hij van plan? Erg veel duidelijker werd het niet toen de demon zijn lippen op die van Jonah drukte. Als verstard bleef hij staan voordat hij meeging in de bewegingen van de jongen. Ramsey's hand die via Jonah's rug omhoog gleed naar zijn haar zorgde voor kortsluiting in zijn bovenkamer. Het was zijn lichaam die de controle overnam. Hij zoende Ramsey terug, zelfs toen tongen aan de mix toe werden gevoegd. Hij moest toegeven dat Ramsey zeker geen slechte zoener was. Het was anders dan zoenen met een vrouw: ruwer en bovendien stekeliger; het was een gevoel dat hij bijna was vergeten – zijn laatste zoen met een jongen was immers al een tijd geleden.       Jonah wist niet waar hij meer van walgde: dat zijn vijand hem zoende of dat hij terug zoende en er nog van genoot ook. Toen de jongen het contact verbrak hunkerde zijn lippen alleen maar naar meer. Wat gebeurde hier in godsnaam?       “Heb je genoeg gezien om een paar maandjes te fantaseren?” Vroeg Ramsey aan Kali. Ook Jonah verplaatste zijn blik naar Kali, nog ademloos van wat er zojuist was gebeurd. “Het lijkt erop dat ik de drink wedstrijd niet meer hoef te winnen, ik heb al gekregen wat ik wil,” haar ogen zakten enkele keren naar hun lippen voordat ze hun weg weer omhoog vonden. Het liet hem alleen maar hunkeren naar meer. Hij wilde haar ook, zij was immers de enige reden waarom hij hier überhaupt nog was. ''Win-win voor mij.'' Concludeerde ze met een speelse glimlach. Hij kon zijn blik bijna niet weg krijgen.       Bijna als geroepen kwam de fles tequila tevoorschijn. Kali nam een slok ervan waarna haar gezicht betrok. Hij wist dat hem hetzelfde stond te wachten, maar pakte de fles alsnog aan toen ze hem uitstak. De drank brandde in zijn keel, maar op dat moment stond alles voor zijn gevoel in de fik. Nadat hij een slok had genomen stak hij de fles weer uit voor de volgende.       “Ik moet zeggen, dit…” sprak ze verder waarbij ze gebaarde naar hen. De afstand tussen de drie was nog niet verminderd. Hij kon letterlijk de warmte van hun lichamen voelen. “Heeft absoluut niet teleurgesteld. Maar, de weddenschap is nog niet klaar, als jullie het nog altijd aandurven. Jullie mogen het volgende kiezen. I'm up for anything.”       Het volgende? Hij was nog niet eens bijgekomen van de shots, maar tegelijkertijd stond het idee hem niet eens zo heel erg tegen. Met haar vinger bracht ze zijn gezicht dichter naar die van haar toe, zo dichtbij dat hij haar ademhaling op zijn huid voelde. Op dat moment waren er eigenlijk maar een paar dingen die in hem opkwamen voor de weddenschap. De rest was plotseling niet interessant genoeg meer. Hij wilde nog geen lichamelijke afstand, het liefste wilde hij zelfs nog méér, zelfs als dat zou betekenen dat Ramsey erbij was. Het verwarde hem nog steeds, al was het gebrek aan interesse in de jongen nog even duidelijk, maar de tequila begon zijn werk te doen. Met Kali zo dichtbij kon hij niet meer helder denken. Al zijn ideeën voor de weddenschap bevatte een strip element, want waarom zouden ze nu nog kiezen voor een standaard drankspel zoals Truth or Dare als er ook stripversies van zijn? De gedachte durfde hij alleen niet hard op uit te spreken in Ramsey's bijzijn.       ''Echt alles?'' Vroeg hij hees. Zijn arm sloeg hij om haar middel heen, om haar zo ook wat dichter naar hem toe te trekken. Na zijn vraag sprak hij echter niet verder. Hij wist dat als hij nu niets zou zeggen dat Ramsey zou komen met een idee dat 10x erger was, maar het lukte hem echt niet om iets te noemen. Hij richtte zijn kijkers op Ramsey, deze mocht hij hebben, maar stiekem hoopte hij vurig dat hij daar geen spijt van zou krijgen.

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

Met glow in de dark armbanden om zijn polsen en een beker met een te sterke cocktail in zijn handen stond Salem voor zijn beste vriendin. Alyssa zag er prachtig uit en droeg dezelfde soort armbanden en beker. Zijn hart racete in zijn borst en hij kon amper geloven dat hij op het punt stond om aan Alyssa toe te geven dat hij dacht dat er meer was tussen hen dan alleen vriendschap. Ook nadat hij de beslissing had gemaakt open kaart te spelen trilden zijn handen zenuwachtig. Alyssa had zijn handen vastgepakt om het trillen te doen stoppen. Haar warme aanraking maakten zij benen week en zijn hoofd mistig. “Ik dacht dat er misschien..”Heel even beet Salem op zijn onderlip om moed te verzamelen om de laatste woorden uit te spreken. “meer was.”       Het hoge woord was eruit. Nerveus wendde Salem zijn blik af en hij schaamde zich dat hij de naam Prince Charming droeg op dit moment. Hij voelde zich eerder Prins Schijterd met de manier waarop hij voor zijn beste vriendin stond. Alyssa bleef stil en juist die stilte deed Salem doen opkijken. Haar ogen waren groot en toen wist hij dat hij een grote fout had gemaakt. Dit zou alles veranderen. Hoe kon hij zo stom zijn geweest om dit eruit te gooien, zo maar, op een feestje! Hij had aan Aly moeten denken in plaats van aan zichzelf. Misschien ging het nu wel door haar hoofd heen dat hun vriendschap één grote leugen was geweest; dat hij alleen maar met haar omging omdat hij haar lippen wilde kussen, in plaats van dat hij haar als persoon leuk vond. Salem kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.       Hij moest iets zeggen om zijn fout te herstellen en ging onzeker verder. “Maar toen zag ik hoe je naar Kali keek en,” biechtte hij op. "Sorry, ik wilde dingen juist niet ongemakkelijk tussen ons maken.” bood Salem zijn excuses aan, maar het was waarschijnlijk al te laat. Alyssa schudde haar hoofd en haar bruine haren dansten om haar heen. Opnieuw dat weke gevoel in zijn benen; sinds wanneer had zij dit effect op hem? Het voelde als een eeuwigheid. “Het spijt me, Al.” Hun ogen vonden elkaar. “Sorry, ik doe stom. Ik wil heel graag nog met je dansen.” Het was alsof hij zijn mond gewoon niet kon houden. Zolang hij bleef praten, zou het moment dat Alyssa hem en hun vriendschap aan de kant zou schuiven nog heel even kunnen worden uitgesteld. Al was het maar voor een paar seconden. Voor die korte momenten waarin hij de stilte vulde met zijn woorden zou Aly nog in zijn leven zijn.       In plaats van hem uit te voeteren glimlachte Alyssa breed. Haar handen schoten naar zijn gezicht en Salem voelde hoe het meisje hem liefdevol vastpakte. "Stop met je verontschuldigen. Het is nergens voor nodig," zei ze met stralende ogen. "Ik voel ook meer voor jou dan alleen vriendschap. Al heel lang," Wat? ... Salem was volledig met stomheid geslagen. Met grote ogen en een waterige glimlach op zijn gezicht staarde hij naar Alyssa haar knappe gezichtje. Het meisje hield zijn gezicht nog altijd vast en Salem had het gevoel dat alle spanning in zijn lichaam wegsmolt door haar zachte aanraking. Voelde zij ook meer voor hem? Maar, Kali dan... "Ik durfde nooit iets te zeggen omdat ik dacht dat jij mij juist niet op die manier zag.." gaf de Engel zachtjes toe.       Dit was hét moment. Salem had het gevoel alsof hij zweefde, maar zijn vleugels hingen ontspannen achter zijn rug. Aly voelde ook iets voor hem! Dit alles was geen vreemde fantasie van hem geweest, het was wederzijds! De ogen van het meisje gleden naar Salem zijn lippen en hij bracht zijn hand op haar middel. Voorzichtig trok hij het meisje langzaam naar zich toe. Haar kleine gestalte tegen dat van hem voelde zo goed aan. Salem sloeg één arm om Aly heen en in de ander droeg hij de gele beker. Haar handen bevonden zich op zijn gezicht en langzaam verkleinde Salem de afstand tussen hun gezichten. Alles leek in slowmotion te gebeuren. Hij wilde genieten van dit moment, waar hij al zolang naar uitgekeken had.       Hij ging haar zoenen.. hij ging haar echt zoenen! Zijn hoofd spatte bijna uit elkaar van excitement. Alles voelde warm en hij had het idee alsof de wereld alleen maar uit mooie en goede dingen bestond. Alles in het leven was goed, want Aly voelde ook iets voor hem. Salem zijn lippen waren nog maar een paar millimeters van die van Alyssa verwijderd en hij kon haar warme adem al voelen op zijn gezicht. Net op het moment dat hij er voor wilde gaan, verschenen er donkere vleugels in zijn blikveld.       De vleugels kwamen tussen Aly en hem in. Zijn bekertje werd uit zijn handen getikt en de drank kwam volledig over hem heen. De magie was in één klap verbroken. Salem was doorweekt en liet Alyssa geschrokken los. Verward door wat er zojuist was gebeurd keek hij naar zijn shirt welke nat en plakkerig was geworden door de cocktail uit zijn bekertje. Hij was zo stom geweest, waarom had hij niet doorgepakt en waarom leek het nu onmogelijk om Alyssa opnieuw vast te pakken. Paniekerig schoten Salem zijn ogen van zijn shirt naar zijn beste vriendin en hij slikte. “Ik denk dat ik me moet omkleden,” zei hij met een stotter in zijn stem. Verward door het hele voorval zette hij een stap naar achteren, botste onhandig tegen een rug van een andere volitare aan en maakte toen gehaast zijn weg door de menigte richting de deur.       Stom, stom, stom, stom. Eenmaal buiten de feestzaal sloeg Salem zijn handen gefrustreerd en beschaamd voor zijn ogen. Hij had alles verpest! Al zijn gewoonlijke soepele voorkomen was verdwenen in het bijzijn van Alyssa en nu waren al zijn kansen om iets met haar te krijgen verdwenen. Prince Charming my ass.

[ bericht aangepast op 29 nov 2021 - 10:11 ]

Het eten was opgeschept, de wijn ingeschonken en de geuren van de Italiaanse gerechten die Evicka had bereid vulden Jacob zijn kantoor. In het gezelschap van zijn oude vriendin voelde Jacob zich langzaam ontspannen. Hun opstootje van die ochtend leek lang geleden en vooral nadat Jacob de eerste slok van zijn wijn had genomen wilde hij zich niet meer bezig houden met dat ongemakkelijke voorval van die ochtend. Ze zaten samen van een maaltijd te genieten en dat was alles wat telde. In het vertrouwde gezelschap van Evicka informeerde Jacob naar haar functie als schoolpsycholoog en dan vooral of alleen volitares bij haar terecht konden.       De vrouw glimlachte. “Jij hebt een voorsprong die vele andere volitares niet hebben, Jake. Jij hebt mijn vriendschap en loyaliteit. Je hoeft echt niet op afspraak langs te komen als je mijn advies wil of als je me gewoon wilt spreken.” was haar hartelijke reactie. Jacob kon het niet laten om zich af te vragen hoelang Evicka die afstand op de volitares zou kunnen houden. Wanneer je zoveel tijd doorbracht en praktisch gezien woonde met de studenten leken grenzen hier en daar te vervagen. Hij zou het kunnen weten... Evicka haar ogen stonden liefdevol en bleven op Jacob hangen. Door zijn eigen gedachten over de volitares werd hij nerveus door de blik van zijn vriendin. Het voelde alsof de vrouw recht door hem heen kon kijken en dat was beangstigend. Jaocb rechtte zijn rug, glimlachte naar Evicka en nam nog een slok van zijn wijn. “Dat is fijn om te weten.” zei hij met een warme stem. “Waarschijnlijk ga ik van dat aanbod gebruik moeten maken aankomend jaar.” lachte hij.       Ze toasten op het overeind blijven staan van Metanoia, al waarschuwde Jacob de aartsengel dat dat waarschijnlijk ijdele hoop was. “Het erge is dat ik vermoed dat je gelijk hebt,” gaf Evicka toe nadat hun glazen elkaar hadden gevonden. Hun ogen troffen elkaar en Jacob dacht een serieuzere uitdrukking in Evicka haar ogen te ontdekken. Haar lippen lachten, maar haar ogen lachten niet mee. Vervolgens verontschuldigde Evicka zichzelf voor die ochtend. “Dat stel ik op prijs,” liet Jacob weten. “Ik wil ook mijn excuses aanbieden,” voegde hij er na een korte stilte aan toe. “Voor wat?” was Evicka haar vraag en ze liet de wijn in haar glas rond draaien.       “Ik voelde me bedreigd in mijn positie als docent en dat was niet nodig. Het spijt me dat ik heftiger reageerde dan nodig was. Dat was niet bepaald het warme welkom dat je als goede vriendin verdiende.” vertelde Jacob in alle eerlijkheid, of bijna alle eerlijkheid dan. “Dus ook ik hoop dat ik het vanavond goed kan maken,” sloot hij af. Evicka bracht het stokbrood in Jacob zijn richting en hij sneed één stuk af. Hij was nooit gek geweest op brood of de meeste andere koolhydraatrijke voedingsmiddelen.       “Je bent heel waardevol voor mij, weet je dat. Ik zou je nooit willen verliezen als vriend, dus zeker is het van mijn kant vergeven.” Glimlachte Evicka breed. . “Dus,” begon ik. “Hoe bevalt het zijn van een leraar? Zijn er nog interessante verhalen om mee te delen? En. . . ik vraag dit als een vriendin, niet als een Aartsengel of psycholoog.” Jacob grinnikte, nam een hap van zijn salade en wendde zich tot zijn goede vriendin. Ondanks dat de sfeer gemoedelijk was en hij zich vertrouwd voelde in het gezelschap van de aartsengel bleef Florence en de manier waarop hij die ochtend naar het meisje had gekeken boven hun hoofden hangen. Jacob wist niet goed of hij de woorden van zijn vriendin kon geloven; hij wilde dolgraag hulp bij zijn gevoelens voor de jonge, blonde engel die zijn hoofd op hol zette, maar vertrouwde niemand dit geheim toe.       ”Er zijn een aantal dingen die je moet weten,” zei Jacob, prikkend in zijn pasta, om vervolgens te vertellen over de volitares en al hun streken. “laten we beginnen bij de laatstejaars, want daar gaan we onze handen waarschijnlijk vol mee hebben de komende tijd.” vertelde Jacob. “Als eerste de engelen, waar je waarschijnlijk de meeste tijd mee gaat doorbrengen. Alyssa, Salem, Zuzana, Valentina, Sorin, Jouka en Lara .. het zijn allemaal redelijk makkelijke leerlingen. Natuurlijk met allen hun eigen strubbelingen en uitdagingen, maar niets buitensporig. Er is één engel ,Luca, die ze hebben omgedoopt tot een soort “King” van de Engelen volitares.” vertelde Jacob met een nogal twijfelachtige nadruk op het woord ‘king’. “Hij is dan ook degene die vaak wordt uitgedaagd door de volitares met donkerdere vleugels. Jonah is een jongen die eerst die titel droeg, maar na een vervelend incident met een ander student, waarbij één van zijn vleugels is afgescheurd, is hij veranderd.” vertelde Jacob serieus over de tragische levensloop van een van zijn favoriete leerlingen. “Het zou verstandig zijn om met hem te praten over het verlies van zijn vleugel, ik kan me voorstellen dat dat een traumatische ervaring voor hem is geweest.”       “Dan hebben we een hele rits aan twijfelaars. Laslo en Florence, wie je vanochtend al hebt ontmoet. Elias, Dinah, Asherah, Zibiah en Aristotle. Het gaat afwachten worden wie voor welke kant gaat kiezen.” vertelde hij. “En dan is er Elijah, een twijfelaar wiens zusje is versnipperd een tijd geleden,” Dat hele incident deed Jacob zijn nekharen nog altijd overeind staan. “Dat is misschien ook goed om te weten en eventueel om bij de jongen te peilen hoe hij daarmee om gaat.” de stem van de docent Engelenleer was nog altijd ernstig. Jacob bracht zijn glas naar zijn lippen en liet de wijn naar binnen glijden. De alcohol prikte aangenaam in zijn keel. Hij zette zijn glas neer, waarna hij verder ging met zijn minst favoriete categorie van alle leerlingen; de demonen. “En dan de demonen. Evelynn, Charlize, Leya en Kali zijn onze donker gevleugelde dames en Donovan, Ramsey en Gabriél de heren. Vooral laatstgenoemde heren kunnen voor redelijk wat onrust zorgen onder de leerlingen.” Sloot Jacob zijn verhaal af. “Dat is in vogelvlucht de laatstejaars.”       Jacob nam een hap van zijn eten en liet zich gemakkelijk achterover zakken in zijn stoel. De warme maaltijd en de heerlijke wijn zorgden nu al voor een aangename roes. “Het zal vast niet lang duren voordat je alle leerlingen ontmoet hebt.” Als ik iemand ben vergeten of er iets niet klopt, let me know!!

[ bericht aangepast op 29 nov 2021 - 11:11 ]

CYRUS

---

Mijn woorden bleken toch de aandacht te trekken van de ex-Adviseuse ik kon zien aan haar mimiek dat ze meer context bij het verhaal wilde. Na een goede slok zette ze haar lege glas op de bar waarna ze al snel een nieuwe bestelde, een voorbeeld die ik ook volgde door een heuse slok van mijn Rum te nemen. “Wat heb je nou weer gedaan? Stond je te dicht in zijn aura?” De kille monotone toon van Kennah deed me zacht grinniken. “Zoiets ja.” Begon ik met een charmante duivelse grijns terwijl ik met mijn rechterhand een afwegend gebaar maakte. “ Ik moest een aardig goede schaduw geweest zijn.” Vervolgde ik schouder ophalend, het was niet mijn probleem dat de beschermengel niet goed was in zijn job. “Al streef ik wel naar het worden van een nog beter adviseur.” Vervolgde ik een stuk serieuzer terwijl ik mijn blik op Kennah hield, haar gelaat in de gaten houdend naar één of andere reactie. Ondertussen nam ik het nieuw hervulde glas terug in de hand. Waar de Engelen docent zijn acties makkelijk te lezen was geweest -En voelbaar- Was Kennah een verschijning die ik niet meteen kon ontcijferen. Wel was het maar al te duidelijk wat een beeldschone verschijning de blonde demone was. “Dat niet opvallen van je, moet volgens mij hoognodig bijgeschaafd worden. Jammer dat ik dat spektakel gemist heb.” Grijnsde de duivelin licht waardoor ik mijn groene kijkers geamuseerd op haar richtte alvorens ik mijn blik afwende naar het glas in mijn handen. “Opvallen heeft natuurlijk ook zijn voordelen.” Zei ik met een uitdagende fonkeling in mijn gifgroene kijkers. “ Maar het is natuurlijk het juiste moment afwachten dat telt.” Verklaarde ik simpel alvorens ik het gespreksonderwerp tactvol haar richting opstuurde. Dit door shotjes te gaan bestellen na mijn vraag over haar adviseurs-pensioen. Lesgeven op Metanoia was niet voor iedere demoon een vrijwillige keuze.
“Ik heb geen vloeibare moed nodig na rondgelopen te hebben in een school met zoveel hormonen die overal rondvliegen. Hoewel sommige volitares me wisten te verrassen, sta ik versteld van hoe onvoorbereid ze hun Tweede Leven in worden gestuurd.” Sprak Kenna waardoor ik even bedenkelijk over mijn kin wreef, haar woorden in mijn hoofd laten malen. “Was jij dan voorbereid toen je je menselijke leven verliet en voor de schaal van de waarheid kwam te staan?” mijn hoofd had ik een tikkeltje schuin laten hangen terwijl ik haar helblauwe kijkers opzocht- ergens een waarschuwende blik of dreigende aura verwachtende van de Demone. Erg veel was er niet bekende over de blonde demone laat staan over haar vorig leven. Toch was het erg intrigerend om zo’n legende hier voor me te hebben, dus de kans niet wagen om haar eigen opmerking in vraag te stellen zou zonde zijn.
Kort knauwde ik op mijn onderlip, waarna ik verdersprak. “Althans tien ik mijn vorig leven inruilde voor deze had ik geen idee waar ik zou belanden. Deze volitaires worden weldegelijk een weg gelegd naar wat hen te wachten staat. Natuurlijk, de manier waarop kan altijd bijgeschroefd worden.” Vervolgde ik mijn mening uitend, waarna ik mijn glas beet nam en even een goeie draai haf aan het glas om zo de onzuiverheden van de rum op te zien dwarrelen.
“De reden waarom ik sterkedrank nodig heb, is omdat ik net terugkom van een gesprek met een oud-collega.” Sprak Kennah vervolgens terwijl ook zij haar glas Whisky weer in de hand nam. “Geloof me, iedereen zou daarna toe zijn aan een glas of tien.” Vervolgde de blondine waarna ze haar glas ophief, welke ik gretig met mijn glas liet klinken. Net op dat moment werden er zeven shotglaasjes bij ons neergeplaats, waardoor mijn ogen gevaarlijk fonkelden. “Hmm, dan moet ik er nog wat bij bestellen om aan 10 volwaardige glazen te komen?” grijnsde ik terwijl ik mijn rum naar binnen kapte en alvast het eerste shotglaasje in de hand nam, de blondine voor me zonder woorden uitnodigend tot een shotjes contest.

BELIAL

Een dim licht verlichtte de hallen op deze late avond op Metanoia. Enkel het weerklinken van mijn langzame passen vulde de stilte op samen met het geklots van de fles rum die ik losjes bij zijn hals vast had. Mijn welbefaamde norse frons op mijn voorhoofd geplakt beende ik me richting het Kantoor van de Rooie Heks die het niet kon laten om commentaar te geven voor de simpelste beweging die ik nogmaar maakte hier op deze school. Een bepaalde geur drong mijn neus binnen ééns ik het kantoor van Asteria bereikte ‘L’eau de bitch.’ De fragrance for virgins… Bleh. Zonder pardon opende ik de deur waarna er als een soort mix tussen gegrom en gebrom een “Je wilde me spreken?” over mijn keel rolde. Ondertussen kende ik het riedeltje wel al, de formaliteiten waarbij ze me een stoel zou aanbieden waar ik braafjes op moest zitten en naar haar hele gepredic moest staan luisteren terwijl ik als een kind met parkinsons zou staan knikken. Voordat ze dan ook haar mond kon openen, gooide ik de deur al achter me dicht en plaatste me in de stoel voor haar bureau, waar ik de halflege fles rum op tafel plaatste. Al man-spreadend gooide ik mijn been over de andere terwijl ik wat onderuit zakte en met mijn hand een gebaar maakte naar de fles. “Een cadeautje, nu ik hier toch ben- “ begon ik, waarna ik de fles al openschroefde. “Laat ons dan op z’n minst klinken op een dag zonder versnipperde volitaires.” Ik knikte haar toe, wetende dat de ‘goede’ Asteria hier een paar glazen had staan die we konden vullen. “Nu zeg et es, waarom werd mijn gezelschap verzocht?” vroeg ik haar, een kleine duivelse grijns op mijn lippen vindend. Je weet maar nooit dat ze genoeg had van de saaie boel en ook ééns een feestje met mij wilde gaan beleven.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

LUCA

---

‘Je weet toch dat ik van zoet hou?’ Dat wist ik wel zeker, en Florence wist ook maar al te goed hoe veel ik van zoetigheid kon genieten, en dan had ik het niet enkel om suikerige drankjes of kilo’s chocolade. Maar haar mierzoete stem en tedere handelingen waar ik meteen week van werd.
‘Oh ja, dat kwam zeker door de suiker,’ grinnikte ze, waardoor mijn wangen lichtelijk rood begonnen te kleuren al werd ik gered door de donkere verlichting van de feestzaal. “Nouja.” Grinnikte ik ietwat betrapt door haar speelse knipoog “Onder andere.” Vervolgde ik quasi onschuldig, waarna ik het gesprek kon veranderen naar de dansvloer waar ik Florence met een brede glimlach mee naartoe sleurde .
Ze bemoedigde me aan met een lacherige ‘Laat maar zien wat je kan, dan.’ En dus gooide ik mijn beste dansmoves uit, het goedkeurend gefluit en het feit dat de blondine ook lekker ging meedansen om de muziek haf me enkel maar meer zelfvertrouwen dat mijn dansen toch wel vooruit gegaan is de afgelopen weken. De muziek dramde lekker luid door en de alcohol begon al licht toe te slaan, waardoor ik meer durfde losser zijn rondom mijn ex dan de vorige dagen. De behoefte voor chocolade was helemaal verdwenen en ik kon eerlijk toegeven dat ik wel erg genoot van mijn momentje terug met Florence, even schaamteloos samen dansen -zij een stuk beter dan ik-,
‘Zie, zo slecht is het niet hé?’ had ik haar toegesproken, me voorover buigend om toch boven de muziek uit te kunnen komen. Florence haar hand op mijn borst zorgde voor een warme gloed, alsof haar aanrakingen zo door je heen konden branden, maar het was niet onaangenaam. Ze moest iets naar me toebuigen om haar antwoord verstaanbaar te maken ‘Ik ben onder de indruk,’ sprak de blondine me toe waardoor ik grinnikte, haar ook complimenteren met haar danskunsten die een stuk beter waren dan de mijne, waarop ze me meteen terug wist te plagen.
‘Werkelijk? Hoe kun je dat nou vergeten?’ Sprak ze op dezelfde speelse toon die ik eerder had uitgeslaan wat me hartelijk deed lachen, waarna ik haar met een. ‘You’ve got me’ blik aankeek. “Touché, touché.” Lachte ik terwijl ik mijn hand op haar heup liet rusten terwijl onze lichamen wat tegen elkaar aan wreven tijdens het dansen. Hoe Florence het elke keer precies voor elkaar wist te krijgen wist ik niet, maar in haar bijzijn leek je haast in een soort van roes te geraken, waardoor je enkel maar dichter bij de dame wilde zijn. Mijn blik gleed zelf voor een kleine tel naar haar lippen, al werd ik wat bruusk ontwaakt door een witgevleugede jongeman die tegen me aan botste, waardoor ik haast net nog niet op Florence viel. Door de plotste duw, sleog ik verschrikt mijn vleugels uit om mezekf in evenwicht te houden en had ik Florence stevig in mijnarmen beetgenomen, zodat ze ook niet op de grond zou gaan belanden. “Woah- dat was even close.” Sprak ik verschrikt eens ik mijn vleugels weer ingestrokken had en wat verbaast om me heen keek,. Mijn blauwe kijkers merkten Alyssa op die er even verdwaast uitzag. Ik liet Florence wat beschaamd weer los al kon ik er wel om lachen. “Leven je tenen nog? Ik heb ze hopelijk niet verstappeld?” vroeg ik met eens chaapachtig lachje al was er wel een vlaag van bezorgdheid te horen in mijn stem.
Weg sfeer. Misschien was dat maar voor het beste.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Ramsey zijn ogen schoten giftig naar Jonah. De opmerking die hij had gemaakt over de ervaring die hij met Kali had deed zijn bloed koken. De knipoog die de Engel zijn Kali gaf was eigenlijk al voldoende om hem een klap te verkopen, maar Ramsey hield zich in voor de donkerharige Demon naast hem. Als Kali niet zojuist zo overstuur was geweest had hij het geen probleem gevonden om het verjaardagsfeestje van lame en lamer nu al te verpesten. Maar om de een of andere reden gaf Kali om dit feest en dus hield Ramsey zich in. Braaf liet hij zich meetrekken door het meisje en hij zei zelfs niets van het feit dat Kali ook Jonah’s hand vasthield. Na hun dramatische ‘gesprek’ in Humanits was Ramsey ervan uitgegaan dat zijn kansen bij Kali waren verkeken, maar de blik in haar ogen vertelde hem heel iets anders. Misschien waren zijn kansen om alleen met Kali te zijn nihil, maar zat een trio er nog wel in. En die mogelijkheid was in ieder geval het proberen waard, zelfs als dat betekende dat hij die blonde Engel moest aanraken.       Ramsey zijn vermoedens werden sterker toen Kali van hemzelf naar Jonah ging en werden bevestigd toen Jonah Kali haar voorbeeld volgde. Het was alsof de twee het gepland hadden, alsof ze het hier eerder over hadden gehad en eerlijk gezegd zou dat Ramsey niet verbazen. Wie wilde nu geen trio met hem? Tot vanavond had hij gedacht dat Kali de enige uitzondering op die regel zou zijn, maar misschien had hun gesprek daar verandering in gebracht. Misschien had Jonah Kali al wel veel eerder gevraagd om Ramsey een keer uit te nodigen voor een slaapfeestje. De jongens konden nooit met elkaar over weg, maar Jonah viel op jongens en Ramsey zou wel begrijpen dat hij goed in de smaak zou vallen bij hem. Hij viel namelijk goed in de smaak bij iedereen.       Van het een kwam het ander en na Kali haar hand te hebben vastgepakt en haar uitdagend te hebben aangekeken vonden Ramsey zijn lippen voor het eerst die van een jongen. Zijn vrije hand gleed over de gespierde rug van Jonah om daarna door zijn blonde krullen te gaan. Het korte haar van de jongen voelde vreemd aan, maar Jonah’s lippen op de zijne waren zo vervelend nog niet. Het grote lichaam van de Engel leek eerst te verstarren, maar uiteindelijk zoende Jonah hem terug, zelfs toen Ramsey zijn tong over de Engel zijn lippen bracht. Stevig kneep hij in Kali haar hand; ze mocht geen enkele seconde van deze show missen. Dit was een once in a lifetime-thing.       De tequila brandde nog na in zijn keel, zijn lippen proefden naar citroen en naar Jonah, Kali zijn hand was nog altijd in de zijne en Ramsey werd licht in zijn hoofd. Langzaam verbrak Ramsey de kus en opende zijn ogen. Hij keek recht in de blauwe ogen van de half-gevleugelde volitare. Nooit in 100 jaar had Ramsey gedacht in deze situatie te zijn met Jonah, maar voor Kali maakte hij een uitzondering. Ramsey zijn ogen gleden van Jonah naar de kleine Demon wiens hand hij vasthield. “Heb je genoeg gezien om een paar maandjes te fantaseren?” vroeg hij het meisje.       Het duurde even voordat Kali haar stem weer had gevonden en dat moedigde Ramsey alleen maar meer aan. Hij kon haar nog altijd versteld doen staan, zelfs na al die jaren aanklooien met elkaar. Ramsey zag hoe Kali haar blik verbaasd tussen hem en Jonah heen en weer gleed. Ze knikte en Ramsey voelde haar ogen op zijn lippen rusten, voordat ze snel haar blik weer afwendde. Ze wilde hem. Ze wilde hem nog steeds. “Het lijkt erop dat ik de drink wedstrijd niet meer hoef te winnen, ik heb al gekregen wat ik wil,” zei ze. Haar stem was hees. “Win-win voor mij.” Kali glimlachte speels. Dus dit is wat ze wilde, Ramsey was niets meer voor haar dan een seksspeeltje om mee te experimenteren. Door de alcohol en de opgewonden sfeer nam Ramsey genoegen met die positie voor nu. Hij was te nieuwsgierig om te zien waar de avond tot zou leiden om het nu al af te kappen. Zonder zijn hand los te laten pakte Kali de tequila fles er weer bij en met moeite wist ze hem te openen. Alle drie de volitares zwegen, terwijl eerst Kali en toen Jonah een slok uit de fles namen. Er hoefde voor nu ook iets gezegd te worden, het was alsof de spanning die er tussen hen hing de stilte opvulde. Alles werd gezegd door de elektriciteit tussen Kali, Jonah en hem.       Jonah stak de fles uit en Ramsey nam hem van de Engel over. Gulzig liet hij de alcohol naar binnen glijden. Als deze situatie zich verder zou ontwikkelen dan zou hij het nodig hebben. “Ik moet zeggen, dit…” verbrak Kali de stilte en gebaarde naar de Jonah en hemzelf. “heeft absoluut niet teleurgesteld. Maar, de weddenschap is nog niet klaar, als jullie het nog altijd aandurven. Jullie mogen het volgende kiezen. I'm up for anything.” Bleven haar ogen nu expres iets langer op hem rusten dan op Jonah? Of verbeeldde Ramsey zich dat. Door de drank en de rush die de zoen met Jonah te weeg had gebracht wist hij het niet zeker.       Het meisje liet hem los en bracht haar vingers onder de kinnen van beide jongens. Langzaam bracht ze hen dichter naar hen toe. Ramsey zag hoe ze op haar tegen ging staan, iets wat ze altijd deed wanneer ze met elkaar zoenden en het was een van de kleine dingen van Kali waar hij van was gaan houden. "Zeg het maar." daagde ze de jongens verder uit. ”Echt alles?” vroeg Jonah en Ramsey was benieuwd of de Engel met iets interessants kon komen. Al vermoedde hij dat dat niet bepaald de specialiteit van de lichtgevleugelde jongen zou zijn. Vanuit zijn ooghoeken kon Ramsey nog net zien hoe Jonah zijn arm om Kali heen sloeg en de jaloezie die hij eerder had gevoeld werd weer aangewakkerd. Onbewust knarste hij zijn tanden over elkaar heen uit frustratie. Verwachtingsvol wachtte Jonah zijn antwoord af, maar er kwam niets. Wat een verrassing. In plaats van iets te zeggen keek de jongen naar Ramsey en hij grijnsde.       De Engel en de Demon legden hun lot in zijn handen, alsof ze wilden dat ze werden meegelokt verder de duisternis in. Ramsey zijn hart klopte nog altijd snel en de afstand tussen hem en de andere twee bleef minimaal. Toch was er no way in hell dat hij Kali zou zoenen in het bijzijn van Evelynn. Hij stond nog altijd achter zijn beslissing en twijfelde of eraan of hij naar de roodharige Demon moest schreeuwen dat hij ook voor haar koos. Alleen had hij geen idee waar Eve momenteel was en was het misschien verstandiger om het één op één tegen haar te zeggen. Bovendien had hij die dag haar ook al schreeuwend gevraagd om zijn kamergenoot te worden. Een stijlwisseling was dus niet ongewenst; hij mocht alles behalve voorspelbaar worden.       Vastberaden om deze kans op een trio niet te laten schieten, ondanks dat hij zijn hart al aan Eve had toevertrouwd, besloot Ramsey ervoor te gaan. Zijn rechterhand gleed naar Kali haar bil en zijn linkerhand belandde opnieuw in Jonah zijn blonde krullen. Iets aan de jongen zijn zachte haren voelde fijn aan. “Jullie laten de keuze serieus aan mij over?” Vroeg Ramsey opperst geamuseerd. Hij genoot van het feit dat Kali en Jonah zowel letterlijk als figuurlijk aan zijn lippen hingen. “Ga je hier geen spijt van krijgen, Kal?” Ramsey boog naar voren, bracht zijn lippen richting die van de Engel en de Demon. Zijn ogen hield hij open, op Kali gericht. Net voordat zijn lippen voor de zoveelste keer in zijn leven die van Kali vonden draaide Ramsey zijn hoofd bij en kuste Jonah zijn nek. Zonder het oogcontact met Kali te verbreken zoog Ramsey zachtjes aan de zachte huid van de jongen. Om het af te maken liet hij zijn tong over de plek gaan waar hij zojuist een zuigzoen gecreëerd had.       Ramsey liet Kali haar billen los, maar hield Jonah zijn hoofd vast. Hij wilde verder gaan, maar tegelijkertijd dacht hij aan Evelynn. Al vroeg hij zich wel af of hij wel aan haar moest denken? Hij was een demon after all, ze hadden geen relatie en hij moest zich niet laten meesleuren door emotioneel gedoe. “Niet zo verlegen jullie twee,” Ramsey keek naar Kali en toen naar Jonah. Zijn vrije hand vond Kali haar middel, zijn linkerhand gleed opnieuw naar Jonah zijn rug en hij duwde de twee naar elkaar toe. “of houden jullie je nu ineens in nu ik erbij ben?” De opmerking was half als steek bedoelt tegen zijn beste vriendin, maar hij kon het niet laten om hem te maken. Ramsey snapte niks van Kali en waar ze mee bezig was. Was hij goed genoeg voor een trio, maar niet voor een relatie? Wat voor spelletje speelde ze met hem en zou ze daadwerkelijk zo ver gaan om Jonah voor zijn neus te zoenen? “Kal en ik hebben al gezoend vanavond, Halfie en ik ook al.. dus de eer is aan jullie.” zei Ramsey, zijn stem uitdagend en ietwat fel. “En misschien kunnen we daarna op zoek naar een plek die iets meer.. privé is, als jullie het écht interessant willen maken.”

---

⊱ ZIBIAH — age 19 — outfit — with Elijah — place Industria > Kitchen

T H E W I T C H L I N G

ZACHTJES      GNIFFELEND      sprak Elijah zijn waardering uit voor de bijnaam die ik hem zojuist gegeven had. Om er zeker van te zijn dat hij niet voorbij ging aan de serieuze aard van mijn woorden gaf ik aan dat hij ze niet mocht vergeten. Hij knikte met een tevreden glimlachje waarop we in de richting van de keuken verdwenen.       De spullen die ik mee had genomen vanuit onze gedeelde slaapkamer gooide ik neer op het aanrecht en startte een zoektocht op naar de thermoskan. Ondertussen vertelde ik aan mijn vriend dat de sterren oprechte kletskousen waren voor degene die maar luisteren wilde. “Echt waar?” reageerde mijn vriend op een curieuze toon. “Uhuh!” humde ik en ik wipte mijn hoofd in een rap tempo op en neer. Nadenkend over de informatie die ik hem zojuist verschaft had, schoof Elijah de kruiden onder mijn neus en ik pakte de blend van hem over. Een tevreden zucht rolde over mijn lippen — bijna stond ik te watertanden.       “Ik vind het wel lekker, heb deze blend ooit al eens voor Alyssa gemaakt.” Het beeld van de vrolijke brunette verscheen voor mijn hoornvlies. Haar energie was zeer radiant en van veraf al te voelen. Ze liet mijn zesde oog op tilt slaan door de grote hoeveelheden energie die ze leek te verspreiden. Ik voelde me dan ook ongewoon onrustig in haar bijzijn. “Het is een zoete droge blend en eentje die je tot rust brengt,” ging Elijah vervolgens verder. “Al zijn we beide rustig van nature. Maar die framboos zorgt ervoor dat we niet in slaap gaan sukkelen.”       Ik knikte. “Frambozenblad helpt ook om de baarmoeder sterker te maken zodat een bevalling natuurlijker verloopt,” deelde ik mijn kennis met mijn vriend. Echter veranderden mijn wangen al snel van kleur. “Niet dat wij zwanger kunnen worden. . . maar. . . het is wel nuttige informatie.” Ik kuchte ongemakkelijk en liet de thermosbeker nerveus in mijn handen rondspelen. Door te vragen naar hoe we de thee goed en wel naar buiten kregen poogde ik hem opgelaten af te leiden van het onderwerp omtrent zwangerschap.       “Wat nu als we eerst even het water aan de kook brengen? Dan kunnen we de kruidenmix ik een buideltje doen en zo in de thermos?” sprak Elijah zijn gedachten hardop uit terwijl hij in de kastjes aan het rommelen was naar de benodigdheden. Hij plaatste de tinnen theepot op het fornuis waarna ik het gas aandeed en met de aansteker die in de bovenste keukenla lag het vuur aanstak. “Tadaa!” riep ik vrolijk uit toen de kleine blauwe vlammetjes verschenen uit het pitje. Hierna pakte ik weer de thermoskan vast — het gewicht voelde immers prettig in mijn hand.       “Oh, kijk Zib.” De stem van Elijah bevond zich plots een stuk dichterbij en ik hield de hand van mijn vriend in de gaten die hij voorzichtig over de mijne plaatste. Ik beet op mijn lip maar besloot om er niets van te zeggen. Ooit zou ik toch moeten leren om me normaal te kunnen gedragen. Als ik een engel was zou ik ook dagelijks met het andere geslacht geconfronteerd worden. Ik kon geen opdrachten afwijzen omdat de mens die ik moest beschermen toevallig een man was.       Het stemgeluid van mijn vriend deed me doen opschrikken uit mijn mijmeringen. “Deze kun je eruit klikken, zo heb je twee kopjes. Is gemakkelijker mee te zeulen,” grinnikte Elijah. Ietwat verlegen keek ik naar hem op. Dit maakte dat mijn vriend zich bewust werd van de weinige afstand die er tussen ons in bevond. Hij mompelde nog iets over personal space en ik fronste mijn wenkbrauwen. Voordat ik er iets over kon zeggen had hij zich alweer omgedraaid naar de theepot die langzaam pruttelende geluiden begon te maken. Hij probeerde zichzelf te herpakken door aan mij te vragen of ik wist waar de buideltjes lagen.       “Er is eerst iets anders dat ik moet doen,” begon ik zachtjes. “Zou je voor me willen staan en je armen alsjeblieft willen spreiden. Beloof me, dat je zo blijft staan en niets anders doet, oké?” Zenuwachtig gleden mijn ogen over zijn gelaat in afwachting tot zijn antwoord.

---

I have seen my own sun darkened

---

Het was het slanke gestalte en de donkere vleugels van Neirin waar Lara tegenop was gebotst in haar vlucht van Donovan en Eve. Haastig en ongemakkelijk had ze zichzelf verontschuldigd voor haar onoplettende gedrag. Lara had het meisje al weken niet gesproken, niet sinds haar vleugels lichter begonnen te kleuren. Vroeger konden ze het goed met elkaar vinden, maar die warmte en gemoedelijkheid leek verleden tijd.       Lara keek timide op naar haar vroegere vriendin en zag hoe deze haar zelfbeheersing moest aanspreken om niet kwaad te worden door het incident. Toen de Demon eenmaal haar groene ogen openden troffen hun blikken elkaar. Neirin schudde de drank van haar handen af en opende haar mond. “Misschien voor hem, ja — maar voor mij alsjeblieft niet,” reageerde ze scherp op Lara haar voorstel om een nieuw drankje voor haar te halen. Maar Lara durfde niet opzij te kijken, ze moest helder blijven in het bijzijn van Demons, voor ze weer in een of ander complot verzeild was geraakt.       De wijd gespreide vleugels van Neirin bewogen zich terug achter haar rug en Lara voelde zich kwetsbaar bij het zien van de donkere veren van de dame. Haar eigen verendek was zo’n gemêleerd kleurendek dat het voor iedereen duidelijk te zien was hoe Lara haar alliantie wankelend was. De meeste donkere veren waren inmiddels verdwenen, maar de grijze, witte en rode veren zorgden voor een onrustig en instabiel geheel. De keurende blik van Neirin hielp ook niet voor Lara om zich beter te voelen. Haar onzekerheid na het zien van een vrolijke Eve en Donovan werd alleen maar versterkt.       Tot overmaat van ramp was Lara zojuist nog bij de ex-vriend geweest van het meisje voor haar en daardoor had Lara het gevoel dat er in koeienletters op haar voorhoofd I JUST FUCKED YOUR EX-BOYFRIEND stond geschreven. ”On second thoughts,” begon Neirin en ze gooide haar resterende drank achterover. De lege beker drukte ze vervolgens in Lara haar handen. Angstvallig deed Lara een kleine stap achteruit, maar nam de beker wel aan. “Doe maar wel een nieuwe drankje. Of beter nog, misschien kunnen we er samen eentje drinken — net als vroeger, weet je nog?” Er verscheen een glimlach op de lippen van de Demon en Lara volgde haar voorbeeld, al was haar glimlach meer timide dan die van Neirin. "Dan kun je me misschien daarna vertellen wat er is gebeurd en waarom je eruit ziet alsof je op het punt staat in tranen uit te barsten."voegde de Demon eraan toe.       Lara haar glimlach verdween als sneeuw voor de zon. Ze bracht haar blik naar de grond en knikte met een trillend kinnetje. Zonder weer naar Neirin op te kijken maakte ze haar weg naar de dranktafel om twee nieuwe drankjes in te schenken. Niet gaan huilen, Laar. sprak ze zichzelf moed in, terwijl ze met trillende handen de rumfles pakte. Niet gaan huilen omdat Donovan verder gaat met z’n leven... De alcohol werd deels in en deels naast de bekers gegoten. Misschien passen hij en Eve ook wel bij elkaar... Eén traan wist te ontsnappen uit haar ogen en verwoed veegde Lara hem weg. Na de alcohol te hebben aangevuld met prikwater, ijs, rietsuiker en munt keerde Lara terug richting haar oude vriendin.       Een van de dingen die haar was bijgebleven uit haar tijd als voetveeg van de Demonen dan waren het haar cocktail-skills. Hoe vaak ze wel niet de drankjes moest halen of mixen voor de anderen was bijna absurd, maar als resultaat had Lara inmiddels wel geleerd wat de perfecte verhoudingen waren om een leuke avond te beleven.       Met de twee Mojito’s in de aanslag voegde Lara zich weer bij Neirin en overhandigde haar één van de twee bekers. “Echt sorry, van net” begon ze zichzelf opnieuw te verontschuldigen. “Hoe is het?” vroeg ze aarzelend om het gesprek op gang te brengen. “En met jou en Laslo?” Floepte ze er zenuwachtig uit. Het was geen geheim dat Neirin bezig was met haar eigen ex-vriendje Laslo en hoe ongemakkelijk haar vraag ook was, alles was beter dan praten over de reden waarom het huilen haar nader stonden dan het lachen.

---

[ bericht aangepast op 1 dec 2021 - 17:07 ]

---

"In trying to avoid one sin, I've committed another"

Luca zijn wangen kleurde lichtelijk rood nadat ze hem subtiel erop had gewezen dat het niet de suiker was geweest waardoor ze die ene nacht geen oog hadden dichtgedaan. ‘Nouja,’ grinnikte hij ietwat betrapt. ‘Onder andere.’ Ze moest lachen om zijn onschuldige antwoord, want ze wist zelf wel beter. Luca was alles behalve onschuldig tussen de lakens.       Nog voor ze verder kon antwoorden sleurde Luca haar mee de dansvloer op. Grinnikend had ze hem aangemoedigd en hem speels uitgedaagd om te laten zien wat hij kon, waarop Luca zijn beste dansmoves volgden. Ze floot bewonderend, waarna ze ook soepel haar lichaam op het ritme van de muziek liet bewegen.       Luca had zich vervolgens naar haar toegebogen. ‘Zie, zo slecht is het niet hé?’ Klonk zijn stem net boven de muziek uit. Haar hand bracht ze naar zijn borst en liet deze hier rustte. ‘Ik ben onder de indruk,’ ook Florence moest zich iets naar voren buigen om zichzelf verstaanbaar te maken. Hij grinnikte, waarna ook hij haar complimenteerde met haar danskunsten. Plagend had ze vervolgens zijn eigen woorden van eerder op de avond tegen hem gebruikt, wat Luca hartelijk deed doen laten lachen. ‘Touché, touché.’ Zijn hand bleef op haar heup rusten, wat zorgde voor een lichte tinteling door haar lichaam. Even leken Luca zijn ogen naar haar lippen te glijden. Was het zo makkelijk? Zou hij zo snel toegeven? Dan was de lol er voor Florence snel van af. Ze was nog niet klaar met spelen.       Maar het magische moment was maar van korte duur. Florence had juist op het punt gestaan om een move te maken. Ze wou net haar lippen op de zijne te drukken, tot deze ruw verstoord werd. Wat er precies voorviel wist Florence niet, het gebeurde allemaal ook zo snel, maar voor ze het goed en wel door had, voelde ze Luca zijn sterke armen beschermend om haar middel. ‘       Woah- dat was even close.’ Sprak hij verschrikt, waarna hij zijn spierwitte vleugeldek weer achter zijn rug introk. Zijn blik gleed even weg, alvorens hij Florence weer los liet en zenuwachtig grinnikte. ‘Leven je tenen nog? Ik heb ze hopelijk niet verstappeld?’ Lachte Luca schaapachtig. ‘Geen zorgen, ik ben oké!’ Stelde Florence hem gerust, waarna ze op haar tenen ging staan en een zacht kusje op zijn kaak drukte. ‘Bedankt dat je zorgde dat ik niet op de grond eindigde,’ kort beet ze op haar lip, waarna ze haar hand op zijn wang legde en hem diep in zijn blauwe ogen keek.

---

someone out there feels better because you exist

---

22 years ⋆ The Devilish Angel ⋆ at the party ⋆ Alone ⋆ Outfit

"Het bedankje van Jouka nadat ik de glow-in-the-dark sticks om zijn polsen had geklikt, zorgde voor een plagende opmerkingen van mijn kant. “Natuurlijk heb ik manieren,” reageerde hij direct. Dit ontlokte een zachte grinnik. “Weet ik wel, ik plaag je gewoon graag. Je bent zo makkelijk op de kast te krijgen.” Ik stak plagend mijn tong naar hem uit alvorens ons gespreksonderwerp de richting op ging van de verrassing die Kali en ik voor Laslo en Jouka bedacht hadden. Mijn neefje liet echter duidelijk merken dat hij zich niet liet afleiden door de taart die ik hem wilde laten zien.       “Nee, nee, ik wil eerst meer informatie! Als ik jou dus wel kan vertrouwen, in hoeverre moet ik Kali dan wantrouwen?” Ik liet een diepe zucht horen en hoofdschuddend greep ik zijn hand vast. “Kom gewoon mee,” grijnsde ik. Zonder verder te luisteren naar de protesten die ongetwijfeld uit Jouka’s mond rolde liep ik onverstoord naar de tafel waar verschillende lekkernijen op uitgestald waren — evenals de alcohol.       Voordat ik de taart goed en wel aan Jouka kon laten zien, werden we onderschept door de beste vriendin die ik me maar kon wensen: Neirin. Ik begroette haar liefdevol en nam de fles van haar over die ze me toestak. Zelf haalde ik de stift tevoorschijn uit mijn kontzak. Met mijn tanden nam ik de dop ervanaf — wetende waarvoor Neirin gekomen was. Ze was de laatste volitare die ik nog moest voorzien van een symbool op de binnenkant van haar pols. Het viel me op dat ze een roze beker voor haarzelf had gepakt en wiebelend met mijn wenkbrauwen vroeg ik haar of ze me misschien iets te vertellen had.       “Geen idee, moet ik je nog iets vertellen dan?” vroeg ze — even mysterieus als altijd. Ik trok veel betekend mijn wenkbrauw naar haar op, maar besloot er verder geen aandacht meer aan te geven. Later op de avond zou ik haar nog wel aan haar mouw trekken met de vraag of dit betekende dat ze al progressie gemaakt had met Laslo.       “Ow, en zet je cadeau maar op de tafel. Hierna zet ik deze wel bij de rest, dan hoef je je daar geen zorgen meer om te maken,” zei ik in de richting van Jouka toen het ernaar uitzag dat de jongen geen flauw idee had waar hij het tasje kwijt kon. Hierna stak Neirin haar pols in mijn richting zodat ik met één hand het symbool op haar pols kon tekenen. Gelukkig had ze een makkelijke — wat mij weer werk scheelde. Ik fluisterde haar nog een bemoediging toe en na een zacht kneepje in mijn hand gevolgd door de woorden “Ik zie jullie later vast nog wel” liep ze doelgericht door de zaal heen.       Jouka greep zijn kans om zich naar mij toe te buigen en nogmaals te vragen wat voor een betekenis de symbolen hadden. “Het begint nu toch wel tijd te worden dat we wat meer informatie krijgen,” zei hij en er gleed een vluchtige grijns over zijn gezicht. Tergend lang bleef ik mijn neefje nog aanstaren — ervan genietend dat de onwetendheid hem langzaam ‘gek’ leek te maken. Een duivelse glimlach deed mijn mondhoeken doen optrokken waarna ik eerst zorgvuldig de dop op de stift duwde en de fles wijn weer terug zette.       “Je hebt gelijk,” begon ik geheimzinnig. “Hoog tijd dat ik eens de verrassing bekend ga maken.”       Ik tikte tweemaal op de microfoon om te testen of deze wel aanstond en draaide de volumeknop van de muziek naar beneden zodat ik mezelf ervan verzekerde dat iedereen me goed kon verstaan. “Een hele goede avond allemaal,” begon ik terwijl ik tevreden de zaal rondkeek. “Allereerst heel erg bedankt voor het komen op de verjaardag van Jouka en Laslo! Voordat ik de lichten zo uitdoe en de blacklights aan zal ik jullie eerst uitleggen wat de bedoeling is van de gare symbolen op de binnenkant van jullie pols.”       “Daar in de hoek,” zei ik en ik wees naar een tafel die bezaaid lag met glow-in-the-dark paint, veren, body glitter en allerlei andere benodigdheden, “- zien jullie een tafel staan met versiersels. Het is zo bedoeling dat jullie de persoon op gaan zoeken met een vergelijkbaar symbool als de jouwe en samen met die persoon is het de bedoeling dat jullie elkaar gaan beschilderen. Degene met de mooiste tekeningen op het lichaam — maakt niet uit waar. . .” Ik pauzeerde even voor het dramatische effect. “- Zal een prijs naar keuze mogen uitkiezen van wie dan ook in de zaal die deze moet vervullen. Als duo mogen jullie zelf onderhandelen wie er beschildert gaat worden en wie het schilderen gaat doen. De winnaar zal door Jouka bekend worden gemaakt om 23:00.”       Mijn ogen gleden rond de zaal en ik gaf de aanwezigen de tijd om de informatie te laten bezinken. “Als alles zo duidelijk is en er geen vragen meer zijn, dan wens ik jullie nog een fijne avond toe. Succes en bedankt voor de aandacht.” Ik legde de microfoon weer neer en wilde de volume weer omhoog schroeven totdat ik me realiseerde dat ik eerst nog de lichten uit moest doen. “Misschien handig om ook de blacklights nu aan te doen,” grinnikte ik dan ook en ik liep over de bedrading heen in de richting van de schakelaar. Zonder te aarzelen drukte ik op de knop om de lampen uit te doen en de zaal in zijn volste glorie te kunnen bewonderen. Hierna stak ik mijn eigen pols in de lucht waardoor er een zonnetje zichtbaar werd in een blauwe neonkleur.       "Dus, mijn gelukkige slachtoffer mag naar voren treden!" riep ik uit met een duivelse grijns op mijn gezicht, al wetende wie mijn partner was.

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 11:50 ]

---

I have seen my own sun darkened

Na zijn dramatische voorval met Alyssa en zichzelf voor het hoofd te hebben geslagen over zijn aanpak met zijn beste vriendin was Salem teruggekeerd naar Humanitas. Zijn shirt was volledig doorweekt en zijn handen en buik plakten van de cocktail die Neirin over heen had gestoten. Door de ongemakkelijke situatie met Alyssa kon Salem de confrontatie met zijn ex-vriend en kamergenoot Gabe niet aan. Net voordat hij zijn kamerdeur wilde openen bedacht hij zich dat de jongen waar hij een relatie mee had gehad huisarrest had en dus niet op het feest aanwezig was.       Salem draaide zich om en maakte zijn weg naar de badkamer. Hij draaide de kranen open en liet het lauwe water even stromen. Het geluid van het water dat kletterde tegen de wasbak aan was rustgevend en deed zijn schouders doen ontspannen. Langzaam trok hij zijn natte shirt over zijn hoofd en gooide deze in de wasmand naast de douche. Met wat douchegel en het lauwe water waste Salem de plakkerige cocktail van zijn handen en bovenlichaam af. Eigenlijk keek hij er tegen op om te moeten terugkeren naar het feest, maar hij kon het zijn vrienden niet aan doen om weg te blijven.       Schouders eronder en even doorbijten. Na zichzelf te hebben afgedroogd verliet Salem de badkamer en Humanitas. Het was stil op de gangen van Metanoia. Waarschijnlijk bevond of iedereen zich op het feest of in bed. Twijfelend legde Salem zijn hand op de deurklink van het beruchte washok. Op dit tijdstip naar deze plek komen was eigenlijk vragen om problemen, maar Salem wilde de gok wagen. Voorzichtig klopte hij op de deur, maar er kwam geen teken van leven uit de befaamde make out spot en dus glipte hij naar binnen. Voor hij naar het feest was gegaan had hij zijn witte was in de droger gestopt en dat kwam nu erg goed uit. Hij viste een schoon wit t-shirt uit de droger en trok deze aan. De geur van wasmiddel was een absolute verbetering op de gemorste drank.       Met zijn frisse shirt en weifelende moed keerde Salem terug naar het feest. Hij opende de deur naar de feestzaal en zijn ogen moesten wennen aan de nieuwe situatie. Zo te zien waren de lichten uit en kon het feest nu écht beginnen. Zijn aandacht werd getrokken door de glow in the dark armbanden die Alyssa bij hem had omgedaan. In deze lampen waren ze nog beter zichtbaar en de felle neon kleuren trokken meer aandacht dan hij zou willen. Toen Salem naar de armbanden keek viel iets anders hem ook op; het symbool dat Dinah op zijn pols had geschilderd stak sterk af tegen zijn gebruinde huid. Een felgekleurde horizontale streep sierde zijn pols en vragend keek Salem op. Zou er iemand anders hetzelfde symbool hebben?       Wat dit plan van Dinah en Kali ook was, Salem kon wel een nieuw drankje gebruiken. Aan de transformatie van de feestzaal te oordelen was dit nog maar het begin en kon de avond nog wel eens lang duren. Door de donkere ruimte voelde Salem zich comfortabeler dan hij had gedaan met de lichten aan. Het zou makkelijk zijn om Alyssa te ontwijken in het donker, hij schaamde zich ervoor dat hij dit wilde doen momenteel, maar hij kon zijn eigen gestuntel nog niet onder ogen komen. Bij een van de dranktafels aangekomen pakte Salem een 'single' beker en ging op zoek naar de wodka, maar tot zijn teleurstelling was de fles al door iemand weggekaapt. Nieuwsgierig keek hij de ruimte door om de Wodka-dief te lokaliseren.       Alsof het lot met hem aan te spelen was vond Salem de fles die hij zocht aan de lippen van niemand minder dan Charlize. Deze ochtend in de tuinen van de school, voor zijn eigen en Alyssa bekentenis, had hij er nog over nagedacht om Charlize mee uit te vragen. Was dit een teken van het universum? Met een lege beker in zijn handen stapte Salem op de Demon af. "Heb je bezwaar tegen je drank delen?" Vroeg hij voorzichtig, aangezien de dame nu niet bepaald in een feeststemming leek.

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 14:14 ]

---

Na een aantal rondjes beerpong met Eve te hebben gespeeld voelde Donovan hoe de alcohol eindelijk zijn werk begon te doen. De roes waar hij zich in verkeerde voelde aangenaam en fijn. Bij Eve, die aan de andere kant van de tafel stond, daarentegen leek de drank niet helemaal goed te vallen. Hij snelde naar haar toe en bezorgd keek hij haar aan. ‘Gaat het wel?’ Vroeg hij haar. ‘Ik voel me niet zo goed,’ had de redhead zacht gemompeld. Ze zag lijkbleek. ‘Kom,’ zei Donovan. ‘Jij moet lekker naar bed.’ Met gemak tilde Donovan Evelynn vervolgens op en droeg haar de ruimte uit.       Donovan had Evelynn met kleren en al in haar eigen bed gelegd en de dekens over haar heen geslagen. Haar ontdoen van haar kleding om haar vervolgens in een pyjama te kunnen hijsen, daar was hij echter niet aan begonnen. Daarvoor had hij teveel respect voor het meisje in kwestie en hij wilde niet dat ze de volgende ochtend zou denken dat hij een perv was. Nadat hij een groot glas water en een aantal paracetamols voor morgen, op haar nachtkastje had achtergelaten had hij het licht uitgedaan en stilletjes haar kamer weer verlaten.       Donovan was vervolgens teruggekeerd naar het feest. Waarom wist hij eigenlijk niet. Zijn ogen gleden over de mensenmenigte heen, maar kon zo snel niemand vinden met wie hij echt een klik had. Zijn aandacht werd vervolgens getrokken door het geluid van de microfoon, waarna al snel de muziek zachter werd gezet. Alle ogen richtte zich nu tot Dinah, die achter de microfoon was gaan staan.       ’Een hele goede avond allemaal,’ begon ze, waarna haar blik door de zaal gleed. ‘Allereerst heel erg bedankt voor het komen op de verjaardag van Jouka en Laslo! Voordat ik de lichten zo uitdoe en de blacklights aan zal ik jullie eerst uitleggen wat de bedoeling is van de gare symbolen op de binnenkant van jullie pols.’ Donovan zijn blik gleed naar de binnenkant van zijn eigen pols. Het gesprek dat hij aan het begin van de avond met de brunette spookte nog door zijn hoofd.       ’Serieus Dinah?’ Had Donovan gegromd nadat het meisje klaar was met het aanbrengen van het symbool aan de binnenkant van zijn pols. ‘Het past bij je karakter,’ had ze simpelweg gegrijnsd, waarna een schouderklopje volgde.       Met de duim van zijn andere hand had hij geprobeerd het symbool weg te wrijven. Zonder succes. Het past bij je karakter. Hij gromde. Ze kon hem wat. Dinah legde vervolgens aan de aanwezigen uit wat de bedoeling was, waarna haar ogen weer de zaal door gleden. ‘Als alles zo duidelijk is en er geen vragen meer zijn, dan wens ik jullie nog een fijne avond toe. Succes en bedankt voor de aandacht.’ Ze legde de microfoon weg, maar pakte deze vrij snel weer op. ‘Misschien handig om ook de blacklights nu aan te doen,’ de zaal lachte met haar mee, waarna ze zonder te aarzelen de lichten uitdeed. Nu was het pas echt een glow in the dark feestje.       ’Dus, mijn gelukkige slachtoffer mag naar voren treden!’ Ging Dinah verder. Donovan rukte zijn ogen los van het zonnetje, die door de lampen nu goed te zien was, op zijn eigen pols, om vervolgens tot de vreselijke ontdekking te komen dat hij dat “gelukkige slachtoffer” was die Dinah bedoelde. Ze wou toch niet echt dat hij naar voren zou komen? Als er iemand niet van de spotlight hield, dan was het Donovan wel. Maar de duivelse grijns op haar gezicht vertelde hem iets anders. Kort sloegen de twijfels toe. Hij kon gewoon niet komen opdagen, toch? Het idee alleen al dat hij naar voren moest komen maakte hem ongemakkelijk.       Een onbekende volitaire die naast hem had gestaan, greep echter zijn pols. ‘Hé, dat ben jij!’ Lachte hij. ‘Kom op, ga naar voren!’ Ruw rukte Donovan zich los, spreidde zijn donkere vleugels vervaarlijk en keek de jongen giftig aan, waarna hij zonder nog een woord vuil te maken zich van hem wegdraaide en trots en zelfverzekerd op Dinah afstapte.

"Throw me to the wolves and I'll return leading the pack"

---

someone out there feels better because you exist

---

Hoewel er voor luttele seconden een minieme glimlach rond Lara’s lippen verscheen, verdween deze op het moment dat Neirin haar laatste woorden uitsprak. Bingo. Er was iets gebeurd — of dat nou met haar ‘lieftallige’ ex was geweest, of met iemand anders, maar de groeiende engel voor haar had duidelijk iets te verduren gekregen wat haar geraakt had. Pijn gedaan zelfs, gezien Neirin de beginnende tranen in de verte van haar poelen al wist te ontwaren. De botsing met een oude vriendin kon dit niet veroorzaakt hebben. Één verkeerd woord en de schoonheid voor haar zal in tranen uitbarsten.       Met een trillend knikje stemt Lara in met Neirin’s voorstel om wat te gaan drinken samen. Zo onderdanig, met haar hoofd gebogen en haar blik naar de grond gericht. Waar in de duivelsnaam is de krachtige demon gebleven die ze had kunnen zijn? Donkere veren sierde haar bleke huid zoveel mooier dan de witgekleurde waar ze nu naar op weg was. Terwijl Lara richting de dranktafels gaat, blijft de lange blondine op haar plek staan. Voor een paar seconden kijkt ze een keer om zich heen, tot ze weer richting haar oude vriendin kijkt — wie druk in de weer is met het maken van datgene waar ze het allerbeste in is; cocktails. Miniem kantelt Neirin haar hoofd, waarop blonde lokken zachtjes meebewegen en van haar schouders afglijden. Met de lange zwartgelakte nagels van haar linkerhand tekent ze onzichtbare figuurtjes op de binnenkant van haar andere hand. Een subtiele frons verschijnt tussen haar wenkbrauwen in als ze Lara’s bewegingen volgt. Van het mixen van de verschillende dranken, tot de verwoede handbeweging naar haar gezicht. Onrustig ritselen Neirin’s vleugels, schokken een keer op hun plek als de verborgen traan toch tot haar doordringt.       Ze vond het vreselijk, huilen. Zelf huilde ze nooit, slechts op één keer na. De allesverterende pijn was haar teveel geworden, een val in een ongekende diepte waar Neirin niet voor ogen had gehouden dat ze deze ooit ging maken. Een gebroken hart tot duizenden stukjes geslagen, waardoor haar borstkas opengereten had gevoeld. Neirin kende de tekenen van dit soort verdriet, maar had zich voorgenomen er nooit — maar dan ook nooit — meer iets mee te maken te hebben. Nu bewandelde ze opnieuw een pad waarvan de uitkomst nog onzeker was en dus beschermde de demon haar geblakerde hart sterker dan anders, gaf ze deze niet zomaar meer weg.       Groene ogen volgen Lara dan ook nauwlettend als ze klaar is met de drankjes en terug naar Neirin komt gelopen. Wie had haar zo gepijnigd dat ze zichzelf kwelde met het verdriet, wat leesbaar is in haar eens zo heldere kijkers? “Echt sorry, van net,” verontschuldigd Lara zich ondertussen opnieuw, terwijl ze een van de drankjes aan de blondine overhandigt. Neirin kon de veren op haar dek al haast zichtbaar zien verkleuren in gedachten — demonen tonen geen spijt, precies de reden waarom ze er geen acht op slaat. “Hoe is het? En met jou en Laslo?” De zenuwachtige klanken in de stem van haar voormalige goede vriendin ontgaan Neirin niet. Werd Lara zenuwachtig van haar om wie ze was, of eerder wat ze was — een oude vriendin, de ex van Gabe, of de date van haar eigen ex Laslo?       ”Met mij gaat het goed, beter zelfs,” bekend Neirin oprecht.       De staat waarin ze te vinden was toen Gabe haar hart brak was reddeloos verloren geweest als Laslo haar niet op tijd getroffen had. En de verhalen omtrent de mannelijke demon logen er eveneens niet om, maar toch was hij daar bij haar. Zoals hij dat nu nog steeds was. Zonder haar blik van Lara af te halen neemt Neirin een slokje van haar drankje. De gemixte vloeistoffen zijn dusdanig perfect gecombineerd dat het als een explosie plaatsvindt op haar smaakpapillen. Neirin humt goedkeurend, alvorens ze spreekt.       ”Goed om te weten dat je je cocktail-skills nog altijd niet verloren hebt.” Een zweem van een glimlach glijdt over haar lippen heen en hoewel de woorden als een steek of verwijt opgepakt kunnen worden, zijn ze slechts als eens een verborgen compliment bedoeld. “Maar hoe gaat het met jou?” kaatst ze de vraag vervolgens terug. “Hoe gaat het werkelijk met jou,” herhaalt Neirin zichzelf grotendeels, de subtiele hint prijsgegeven met dat ze de traan eerder heeft opgemerkt, net als de verborgen wateren in haar poelen. Echter, nog voor Lara ook maar iets kan zeggen — een oprecht antwoord, of niet — klinken er twee doffe tonen in de verte. Dan galmt Dinah’s stem door de ruimte heen en wordt iedereen haast gedwongen haar kant op te kijken.       ”Een hele goede avond allemaal. Allereerst heel erg bedankt voor het komen op de verjaardag van Jouka en Laslo! Voordat ik de lichten zo uitdoe en de blacklights aan zal ik jullie eerst uitleggen wat de bedoeling is van de gare symbolen op de binnenkant van jullie pols,” spreekt de Engel uit. Neirin volgt de gegeven uitleg zonder haar blik af te laten dwalen, veel te nieuwsgierig naar wat de hele bedoeling achter al het geheimzinnige is geweest. De symbooltjes met name. Zacht hoofdschuddend kijkt de blondine toe hoe Dinah haar woorden afrondt, om vervolgens de blacklights aan te steken en het symbooltje aan de binnenkant van haar pols aan iedereen te tonen. Ze moesten koppels vormen. . . om elkaar te beschilderen. . . Vrijwel direct blikt Neirin naar haar eigen pols, waar een horizontale streep tevoorschijn is gekomen door de blauw paarse lampen. Wilde ze weten wie de gelukkige was die met haar opgezadeld zat? Iets binnenin haar vertelde de blondine dat dat niet Laslo ging zijn.       ”Ik denk dat we vanavond heel veel drank nodig gaan hebben,” mompelt Neirin zacht, waarbij ze haar ogen lichtjes samenknijpt als ze een keer rondkijkt, alvorens ze terug naar Lara blikt en met haar kin een subtiel knikje maakt richting diens pols. “What's the symbol on your wrist, love?”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Met een mojito als goedmakertje voor Neirin keerde Lara bij haar oude vriendin terug. In het bijzijn van de Demon voelde Lara zich nietig en vrijwel automatisch begon ze zich opnieuw te verontschuldigen voor haar eerdere stommiteiten. Een van de twee bekers in haar handen overhandigde ze aan Neirin. Het duurde even voordat Lara de blondine aan durfde te kijken, maar uiteindelijk vond ze de moed om Neirin haar heldergroene ogen te ontmoeten. “Hoe is het? En met jou en Laslo?” floepte Lara er zenuwachtig uit, in de hoop dat met die vraag de aandacht van haarzelf af zou zijn. ”Met mij gaat het goed, beter zelfs,” vertelde Neirin en haar stem klonk oprecht. Lara knikte en beet op de binnenkant van haar wang. Nerveus nam ze een slokje van haar cocktail en onrustig schoten haar ogen door de ruimte heen.       ”Goed om te weten dat je je cocktail-skills nog altijd niet verloren hebt.” merkte Neirin op. Een gespannen lachje ontsnapte aan Lara haar lippen. “Ja,” zei ze snel. “dat is wel fijn.” Gulzig nam ze nog een slok van de mojito en voelde haar lichaam iets ontspannen. “Maar hoe gaat het met jou?” vroeg Neirin plotseling. “Hoe gaat het werkelijk met jou,” Lara haar adem stokte. Dit was juist de vraag die ze wilde ontwijken vanavond. Vooral het woord werkelijk maakte dat Lara zich betrapt voelde. Zou Rin haar hebben zien huilen? Wat enorm beschamend... De Demon had hoogstwaarschijnlijk geen boodschap aan haar dramatische gehuil en gelijk had ze. Neirin had sowieso wel wat beters te doen of iemand beters om mee te praten dan met haar. Opgelaten keek Lara naar Neirin op en opende langzaam haar mond.       Tot een antwoord kwam ze niet. Haar mond bleef open hangen, deels doordat ze begonnen was aan een zin, deels doordat haar ogen waren gevallen op Donovan die door de zaal liep met Evelynn in zijn sterke armen. Alles werd koud, haar maag trok samen en haar onderlip trilde. De sterke armen waar Lara avond na avond troost in had weten te vinden hielden een ander meisje vast. De veilige armen van Donovan die haar thuis waren geweest ondersteunden nu niemand minder dan haar beste vriendin. Dit was precies waar Lara bang voor was geweest.       Heel even was Lara de rest van de feestgangers vergeten, zelfs Neirin die maar een paar centimeters van haar verwijderd was leek niet meer te bestaan. Plotseling klonk de stem van Dinah, maar Lara had er eigenlijk geen aandacht voor. Paniekerig schoten haar ogen terug naar Rin en toen terug naar Don en Eve. “Zo gaat het werkelijk met me.” zei Lara zacht. Die woorden zouden genoeg moeten zijn voor Neirin om te begrijpen wat er aan de hand was. Jarenlang waren Donovan en zij onafscheidelijk geweest. Zij waren het donkergevleugelde koppel die alle andere stellen van Metanoia uitspeelde. Ze waren langer bij elkaar dan iedereen, verraden elkaar nooit en in Lara haar ogen was het de beste relatie die ze maar kon hebben. Toch was het van de een op de andere dag klaar geweest door het toedoen van Jacob, of Ramsey, of misschien wel door haarzelf omdat ze zo stom was geweest om blindelings bevelen op te volgen.       De lichten gingen uit en Lara zag hoe Donovan de feestzaal verliet met Eve. Langzaam sloot Lara haar ogen om de tranen die opwelden weg te knijpen. Met haar ogen nog steeds dicht sloeg ze haar cocktail in één keer achterover. De alcohol brandde op haar lippen en in haar keel, maar het was niets vergeleken met de intense pijn die ze ervoer na het zien van haar grootste nachtmerrie die werkelijkheid werd. ”Ik denk dat we vanavond heel veel drank nodig gaan hebben,” mompelde Neirin. “Laat me het feest niet verlaten zonder compleet van de kaart te zijn,” Lara opende haar ogen om die van Rin op te zoeken. “zoals vroeger, weet je nog?” vroeg ze mistroostig. “What's the symbol on your wrist, love?”       Verward keek Lara haar oude vriendin aan; ze was het symbool allang vergeten. Lara hield haar pols op en liet de cirkel aan de blondine naast haar zien. “Wat betekent dit?” vroeg Lara nieuwsgierig. “Wat heb jij?” en ze probeerde te zien wat op Neirin haar pols was getekend.

---

[ bericht aangepast op 3 dec 2021 - 22:25 ]