Alternatieve tijdlijn – Dinsdag 1 november 2020
Fox
Fox zag dat de frustratie hand over hand toenam bij zijn vriendje. De emoties vlogen over zijn gezicht Fox kon ze maar moeilijk labelen. Het klonk bijna alsof Adam zich schaamde omdat hij bepaalde dingen tegen Merrin had gezegd, omdat hij zo weinig grip op zijn emoties had.
‘Merrin is een enorme hulp voor je geweest,’ zei hij sussend. ‘Dat mag je niet vergeten. Ik weet zeker dat Merrin het ook vervelend vindt dat je je er zo over voelt.’
‘Nou daar was weinig van te merken,’ antwoordde Adam bitter. ‘Hij stuurde me gewoon weg. En zelfs toen ik probeerde te blijven en hem probeerde te helpen, negeerde hij me gewoon. En toen ik daar in de kamer half brak, zei hij ook geen woord.’ Weer liepen Adams ogen vol tranen en begon zijn lip te trillen. Hij zag dat het zijn vriend ontzettend frustreerde.
Fox trok zijn vriendje in een omhelzing. Ze mochten niet vergeten dat ze heftige dagen achter de rug hadden, met Onyx’ doodsbedreiging boven hun hoofd en de moord op Fire. Er ging geen nacht voorbij dat Adam niet wakker schrok uit nachtmerries en met die weinige slaap erbovenop was het geen wonder dat hij zo heftig reageerde, al was het soms een beetje zoeken naar wat er nou echt aan de hand was.
‘Misschien werd hij te erg door zijn gedachten opgeslokt om dat te merken,’ probeerde Fox voorzichtig. Hij had Merrin en Adam vaak genoeg samen gezien, hij geloofde echt wel dat Adam ook veel voor Merrin betekende.
Zijn vriendje werd iets stiller en staarde naar beneden. Fox wreef zachtjes over zijn rug. ‘Wat denk je nu?’
Adam haalde zijn schouders op. ‘Ik had het gewoon nooit verwacht,’ zei hij zacht. ‘Het – het kwam nogal onverwacht dat hij tegen me loog en me niet wilde vertellen wat er aan de hand was, en dat hij ook niet een heel klein beetje een hint gaf over waar hij zo mee bezig was. Ik weet niet of Toph wat heeft uitgehaald, of dat Onyx hem ook bedreigd heeft, of dat het iets met de school te maken heeft, ik weet gewoon helemaal niks. Ik ging gewoon zo van een wederzijdse openheid uit… misschien had ik dat niet moeten doen en waren mijn verwachtingen gewoon verkeerd.’ Hij slikte hoorbaar. ‘Ik heb nu spijt van de dingen die ik hem verteld heb. Over Fire en over Onyx. Over – over dat jij Onyx iets aan wil doen.’
Fox snoof. ‘Nou dat is geen geheim voor Onyx, hoor.’
‘Ik weet nu gewoon niet meer waar we staan als vrienden. Of mijn geheimen wel veilig bij hem zijn. Ik heb hem zo ongeveer de ergst denkbare dingen verteld, dingen die hem in gevaar brengen, omdat ik dacht dat onze vriendschap zo ontzettend sterk was dat we samen die moeilijk dingen konden doormaken. Maar hij me weggestuurd heeft… weet ik het gewoon allemaal niet meer.’
‘Geef het wat tijd.’ Fox kuste zijn kaak. ‘Hij gaat je heus wel missen en inzien dat hij jou vertrouwen kan zoals je hem vertrouwt.’
‘Maar wat als hij me niet meer zo leuk vindt als eerst? Misschien heeft hij wel ingezien dat het gevaarlijk is om met me bevriend te zijn, of vergeeft hij me stiekem niet wat er met Fire is gebeurd. Vrijdag liep hij ook al boos weg. Toen ik hem probeerde te vertellen wat je met Onyx van plan was en dat het me dwars zat.’
‘Jullie staan gewoon anders in sommige dingen. Dat geeft toch niet? Dat is bij ons toch ook zo?’
Fox wist ook wel dat Adam het geen fijn idee vond dat hij Onyx uit de weg wilde ruimen en het verbaasde hem niet in zijn minst dat Merrin dat net zo’n naar idee vond als Adam. De twee hadden allebei een hart van goud. Yrla was anders. Hij wist dat die jongen ook tot het uiterste zou gaan om degene van wie hij hield te beschermen. Een ontsnappingsplan was mooi, maar dat was de afgelopen zeven jaar nog niemand gelukt en sommigen die het geprobeerd hadden waren geëxecuteerd. Een echte reële optie was dat niet, niet met het gevaar dat Onyx en Jester vormden. Adams gave had verder inderdaad potentie, maar het verleden veranderen was zo grillig… Je kon er net zo goed nóg meer schade mee aanrichten. De enige echte optie die hij zag om hieraan te ontsnappen, was aan Zebediah vragen of hij hen hier vandaan haalde.
Maar of dat hen dat iets góéds opleverde, was maar zeer de vraag. Hij had het in elk geval geen probleem gevonden om hem in een moordenaar te veranderen om iets gedaan te krijgen. Wat dat betreft was hij precies hetzelfde als Onyx. Ze ruilde de ene psychopaat in voor de volgende.
‘Maar jij dreigt niet weg te lopen. Jij stuurt me niet weg,’ zei Adam zacht.
‘Nee, onze aantrekkingskracht is daar gewoon te groot voor,’ zei Fox met een plagerig schouderduwtje. ‘Het zou me niet eens lukken als ik het zou proberen. Daarom ben ik jouw vriendje, en niet Merrin.’ Fox pakte zijn hand en trok hem van het bed af. ‘Het komt wel goed met Merrin en jou. Probeer het voor nu even los te laten. Je hebt aangeboden een luisterend oor te zijn. Als Merrin die nodig heeft, komt hij wel naar je toe. En als ie daar geen gebruik van maakt, is het zijn eigen keuze. Maar in mijn ogen is hij dan een idioot.’ Hij sloeg zijn armen om Adams middel en streek zijn neus langs de zijne. ‘Want mij heb je enorm geholpen en ik vind het heel fijn dat ik sinds jaren weer over Kris en Zebediah kon praten.’
Eindelijk gleed er weer een glimlach over Adams gezicht en hij gaf Fox een stevige knuffel. ‘Daar ben ik heel blij om.’
[ bericht aangepast op 8 mei 2021 - 10:10 ]
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
