Augustus 2014
Fox
Het kristal filterde het zonlicht in een zachtpaarse gloed, waardoor met name Kris’ haar een paarse glans had. Fox was al een tijdje wakker. Heel voorzichtig had hij zich omgedraaid. Kris’ hand had op zijn heup gerust, al durfde hij dat pas te geloven toen hij zich had omgerold en de jongen zag.
Zijn vriendje.
Het was zo onwerkelijk.
Inmiddels lag hij al een tijdlang naar hem te staren, naar zijn donkere haar dat deels voor zijn gezicht hing en zachtjes bewoog door zijn ademhaling, zijn mond die een stukje open was gezakt en het vroege zonlicht dat zijn weerslag op Kris’ gezicht vond.
Hij zag er vredig uit – en lief.
Hij kreeg het weer helemaal warm toen hij terugdacht aan de vorige avond. Kris had gezegd dat hij op hem verliefd was. Dat hij verkering met hem wilde. De vlinders in zijn buik waren nog nooit zo hyperactief geweest.
Toch werd hij opeens zenuwachtig toen Kris’ ogen opengingen. Wat als hij zich bedacht had? Als hij het allemaal een grote vergissing vond? Als hij zich realiseerde dat Fox helemaal niet zo goed kon zoenen? Nerveus beet hij op zijn lip. Afwachtend staarde hij de jongen aan.
‘Morgen,’ zei Kris met een schorre stem.
Een hele sexy schorre stem.
Fox wilde zich onder de deken verstoppen toen die gedachte in hem opkwam en hij bang was dat Kris die op de een of andere manier kon horen.
‘Hoi,’ piepte hij, hevig blozend.
Kris’ ogen rustten in die van hem. Ze waren dieppaars.
Langzaam kroop zijn mondhoek omhoog in een plagende grijns. ‘Waarom bloos je zo, Foxie? Had je stoute dromen?’
Fox schudde vlug zijn hoofd. ‘N-nee hoor.’
‘Hmm.’ Kris’ hand bewoog zich van zijn heup naar zijn onderrug en trok hem dichter naar zich toe, zo dicht dat hun lichamen tegen elkaar aan lagen. Fox kreeg het bloedheet en was ervan overtuigd dat er bijna stoom uit zijn oren kwam. Een prettige rilling gleed langs zijn rug toen hij Kris’ ademhaling langs zijn oor voelde gaan. ‘Als je ze wel krijgt, mag je ze me best vertellen.’
Fox kreeg het nog warmer. ‘W-wat voor stoute dromen?’
Kris grinnikte zacht. Zijn vingers vonden een weg in zijn krullen. Weer streek zijn ademhaling langs zijn oor, tot zijn lippen zijn nek vonden en hij daar kussen achterliet. ‘Dromen waar je het bloedheet van krijgt. Waar ik iedere centimeter van je heerlijke lijf kus en jij me aanraakt waar je maar wil.’
Fox kreeg het daar al gloeiendheet van. Hij schrok toen het bloed naar zijn middel trok en wist niet waar hij kijken moest toen daar iets omhoogkwam.
Kris’ grijns werd groter. Kon hij het voelen? Er trok een vlaag van paniek door hem heen. Voor hij doorhad wat er gebeurde, begon hij te krimpen en werd zijn huid roziger.
O nee!
Er kwam een knorrend geluidje uit zijn mond. Zoals iedere keer dat de schaamte de overhand nam, wilde hij wegvluchten. Voor hij zich helemaal omgedraaid had en naar de uitgang van de wigwam wilde sprinten, schepte Kris’ hem van de grond en zette hem op zijn borst.
‘Hier blijven jij,’ lachte hij. Hij kriebelde hem achter zijn oren. ‘Kom eens terug, Foxie.’
Zijn vingers streelden zijn rug en Fox knorde zacht. Hij liet zich op zijn buik zakken en de spanning trok weg, zodat hij kon terug veranderen. Gelukkig had hij deze keer in ieder geval zijn kleding meegenomen tijdens de transformatie.
Kris sloeg een arm om hem heen en streek met zijn andere hand langs zijn gezicht toen hij terug veranderd was. Fox bloosde toen hij zich realiseerde dat hij nog steeds boven op zijn vriend lag. Kris kuste hem teder en keek hem toen aan.
‘Bij mij hoef je je nergens voor te schamen, Fox. Niet voor de dingen die je voelt, noch voor de dingen die je wilt.’ Hij hield zijn blik vast. ‘Of voor de dingen die je juist niet wilt. Afgesproken?’
Fox knikte een beetje wezenloos, verloren in het paars van zijn ogen. Hij was ervan overtuigd dat hij daar uren naar kon kijken.
Uren.
‘Hoe laat is het?’ vroeg hij zich opeens af. Het was maandagochtend – vandaag hadden ze les!
‘Te vroeg om daar over na te denken.’
Toen hij wilde protesteren, ving Kris zijn lippen en algauw ebden al zijn bezwaren weg.
Het was zijn knorrende maag die het onderwerp opnieuw aansneed.
‘Oké oké, we gaan al terug.’ Kris liet nog een zinderende zoen in zijn nek achter en ging toen rechtop zitten. ‘Ik had ontbijt mee moeten nemen.’
Fox reikte naar zijn iNet. Zijn ogen werden groot toen hij zag dat het al half elf was geweest.
‘We zijn veel te laat!’
Kris haalde zijn schouders op. ‘Kunnen we romantisch samen nablijven.’
Fox sloeg nooit zomaar lessen over. Hij kwam dikwijls te laat of werd eruit gestuurd omdat hij te veel praatte, maar zulke dingen gingen altijd per ongeluk.
‘Fire wordt vast boos,’ mompelde hij.
‘Wel, fuck Fire.’ Kris snoof. ‘Schijnheilige lul.’
Fox keek de jongen verward aan. ‘Hoezo?’
‘Hij is echt niet zo’n heilig boontje als hij iedereen wil laten geloven.’ Kris begon zijn schoenen aan te trekken. ‘En je kan heus af en toe een les overslaan. Je moet gewoon een beetje creatief met je smoezen zijn. Zeg dat je per ongeluk tegen een boom aan vloog, ofzo. Geloven ze heus wel.’
Een beetje ongemakkelijk trok Fox zijn schouders op. Moest hij dan liegen? Dat kon hij vast niet.
De hardheid trok uit Kris’ gezicht weg toen de jongen hem weer aankeek. ‘Leef gewoon een beetje, Foxie. Waar denk je dat je aan terug zal denken later, aan die goddelijke zoen van net of een saaie geschiedenisles? Had je die kus echt willen missen?’
‘Nee,’ zei hij met rossige wangen.
‘Nou dan.’ Kris gaf hem een knipoog. ‘Je moet selectief zijn met het maken van je herinneringen. Ze spelen al genoeg met ons hoofd hier.’
Kris pakte zijn tas van de grond en ging de wigwam uit. Fox ging hem vlug achterna en nam zijn hand een beetje zenuwachtig in de zijne, niet wetend of Kris dat te klef vond.
Hij zei dat je je niet hoefde te schamen voor wat je wilt. Daar bedoelde hij dit vast ook mee. Met ietsje meer zelfvertrouwen verstevigde hij zijn greep.
Alsof Kris zijn gedachten kon volgen, keek hij opzij, glimlachte en gaf hem daarna een kneepje.
‘Heb je al eens goed misbruik met van je gave gemaakt?’ vroeg Kris toen ze bij het schoolgebouw aankwamen. Een ondeugende grijns sierde zijn gezicht. Het zien ervan liet iets in zijn maag kriebelen.
‘Wat bedoel je?’
‘Je kunt zo de keuken in sneaken toch? Door je in een spin of een muis te veranderen?’
‘En iets
stelen?’ vroeg hij met grote ogen.
Kris gaf hem grinnikend een kus op zijn neus. ‘So what? Ze hebben onze herinneringen gestolen, af en toe wat te bikken jatten is het laatste wat ze mogen terugverwachten.’
Daar… zat natuurlijk wat in.
‘Komen ze daar dan niet achter?’
Kris haalde zijn schouders op. ‘Nish kan onzichtbaar worden. Hij jat zo vaak wat voor ons en we zijn nooit betrapt. Jij kan ook praktisch onzichtbaar worden.’
Fox beet zenuwachtig op zijn lip. Hij vond het eng, maar hij wilde zich ook niet laten kennen.
‘Ik ben nog aan het oefenen om dingen mee te nemen. Maar als ik het in jouw tas doe, lukt het denk ik wel.’
Kris deed zijn tas af en gaf die aan hem. Fox’ vingers trilden van de zenuwen toen hij hem aanpakte.
‘Relax,’ zei Kris en hij sloeg een arm om zijn middel. ‘Er is echt geen fluit aan. Ik loop mee tot de deur van de keuken, dan hoef je er alleen maar onderdoor te glippen.’
Fox gaf een knikje. Dat stelde hem ietsje gerust.
Samen liepen ze het uitgestorven schoolgebouw door. De klok die ze passeerden liet zien dat de bel over een kwartier zou gaan. Pas dan werd het weer druk op de gang. Voor de deur van de keuken hielden ze stil.
Fox haalde diep adem en veranderde daarna in een spin, waarna hij onder de deur door liep. Zijn negen ogen vertelden hem al vlug dat er niemand was. Meteen nam hij zijn eigen gedaante weer aan en ging de kastjes en koelkast af. Uiteindelijk sprokkelde hij twee sesambollen met kaas bij elkaar en twee flesjes Fristi, die hij gauw in de tas stopte. Hij transformeerde vlak voor de deur weer in een spin en stond even later weer naast Kris.
Trots ritste hij de tas open en liet Kris de inhoud zien.
‘Dat worden de lekkerste broodjes kaas ooit.’ Kris gaf hem een plagende stoot met zijn elleboog. ‘Kom, we eten het buiten op.’
Fox nestelde zich heerlijk tegen zijn vriendje aan op de grashelling terwijl ze de bolletjes opaten. Stiekem gaf het hem wel een kick – samen spijbelen en ontbijt stelen – en hij grijnsde uitgelaten naar Kris.
Wel vroeg hij zich af hoe het nu verder ging. Wanneer zouden ze elkaar weer zien? Mocht hij het al aan anderen vertellen?
‘Morgen is de verjaardag van Tuuli,’ zei hij. ‘Heb je ehm – heb je zin om mee te gaan? Als ze – als ze dat goed vindt?’
Hij dacht van wel, want Tuuli was altijd aardig tegen iedereen.
‘Sure. Eens kijken of jullie Lions een beetje weten hoe jullie een feestje moeten bouwen.’
Fox glimlachte van oor tot oor. Dan konden ze aan iedereen laten zien dat ze samen waren!
De bel kondigde het laatste les voor de lunch aan. Fox had natuur/scheikunde – en Kris gym, vertelde hij, waardoor ze allebei een andere kant op moesten.
‘Dan zie ik je morgen?’ vroeg Fox een beetje onzeker.
Kris knikte. ‘Ja – ik had beloofd om vanmiddag wat met Nish te doen.’ Er trok een zorgelijke trek over zijn gezicht, maar er was niet echt tijd om erover door te vragen. ‘Dus ik zie je in elk geval morgen. Al kom ik misschien nog wel een nachtkusje halen.’
‘Dat zou ik fijn vinden,’ zei Fox zacht en hij strekte zijn hals om zijn vriendje een kus te geven. ‘Succes vandaag!’
‘Jij ook! En vergeet niet je boom-crash-verhaal op te hangen.’
Ze kusten elkaar nog een keer, daarna liep Fox naar zijn eigen klaslokaal. De anderen zaten er al en Fox ging op de enige lege plek zitten.
Fire draaide zich om op de stoel voor hem. ‘Waar heb jij vanochtend uitgehangen?’
Ik ben tegen een boom gevlogen.
Hij kreeg de zinnen niet over zijn lippen. Niet tegen Fire. Zijn smeulende ogen leken iedere leugen te verslinden.
‘Ik ben bij mijn vriendje blijven slapen,’ zei hij op fluistertoon. ‘En – we zijn de tijd een beetje vergeten.’
‘Je hebt een vriendje?’
‘Ja, sinds gisteravond.’ De warmte trok naar zijn wangen. ‘Kris. Hij – hij is een Buffalo.’
Fire vernauwde zijn ogen iets. Fox werd een beetje zenuwachtig van het onrustige geflakker van zijn ogen.
Voor Fire echter iets kon zeggen, kondigde Gates het begin van de les aan.
Fox was blij toe – hij had het nare voorgevoel dat Fire niets aardigs zou hebben gezegd.
Every villain is a hero in his own mind.
ProngsPotter
