[RPG • 0] Experium || 36 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •[Onbekend] • [Onbekend]

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen • Rai •Electriciteit •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • [Onbekend]

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 18 dec 2020 - 17:09 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Fayr klopte zacht op Yrla's deur en bleef een beetje onzeker buiten wachten tot de jongen zou zeggen dat ze binnen mocht komen. Hij had het gehad over een "ongelukje", maar iets in haar zei dat het wel iets erger was dan een flinke buil of snee.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

"Zo'n vermoeden had ik al," zei ze met een glimlach terug. Ze ging de wat beter op de bank zitten. "Beetje afleiding zal vast goed zijn. Je hebt vast al genoeg met iedereen erover gepraat en weet ik veel wat. Dan heb je geen zin meer in dat ik ook nog kom zeuren." Ze legde even een hand op zijn schouder. "Maar als je er wel over wil praten, dan mag dat altijd he. Je weet me te vinden als je me nodig hebt." Of dat nog steeds zo was, wist ze niet zo goed. Er was in de afgelopen weken maar weinig contact tussen ons geweest en ze voelde zich nog altijd lichtelijk verraden door wat Fox afgelopen zaterdag had gedaan.
      Hij voelde ergens nog steeds aan als een leugenaar. Die kus met Jester had haar niet in de koude kleren gezeten. En blijkbaar was het gewoon een soort van leugen geweest, het feit dat hij Kris niet kon loslaten. Want ondertussen was hij wel gewoon verder gegaan met Jester, ondanks dat dat ook niets geworden was.
      Of misschien moest ze zich daar gewoon niet zo druk om maken. Ze had niets met Fox zijn liefdesleven te maken en ze had nu toch iemand ontmoet die ze heel lief vond. Voor een moment schoot Darian zijn gezicht voor haar langs en ze kreeg een kleine glimlach op haar gezicht toen ze aan hem dacht.
      Ze keek even naar Fox opzij en haar ogen begonnen te glimmen. "Ik kan een nieuwe truc trouwens, let op." Ze sloot haar ogen en dacht aan wat ze wilde hebben. In de keuken sprong spontaan een van de keukenkastjes open en er kwamen twee glazen naar hun gevlogen. Vienna zwaaide nogmaals met haar hand, waardoor de koelkast openvloog, de cola naar hen kwam vliegen en de deur van de koelkast zit weer sloot. En als laatste sommeerde ze de twee zakken chips uit de kast en liet ze op tafel zakken. "Cool he? Ik hoef ze nu niet perse meer te zien om ze naar me toe te laten komen."

[ bericht aangepast op 25 dec 2020 - 14:47 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Hij stond op toen hij een zacht klopje hoorde. Hij stond op en opende de deur speciaal voor haar. "Hee Fayr," begroette hij haar. "Bedankt dat je wilde komen." Hij keek heel even over zijn schouder en boog toen zich richting Fayr. Yrla dempte zijn stem tot een fluistertoon. "Je kunt maar beter niets tegen hem zeggen. Er is nogal een misverstand tussen Jester, Onyx en Nish. Maar ik zou het heel fijn vinden als je hem helpt."

---

It's never gonna happen, Guys.

Oke, dat werd hem dus. Ook goed. "Ik vond het ook leuk. Slaap lekker," zei ze met een glimlach. Ze aarzelde nog voor een moment of ze op haar tenen zou gaan staan om hem een kus te geven, maar liet het uiteindelijk zitten. "Zie je morgen." Ze schonk hem even een knipoog, voor ze met een soort salut afscheid van hem nam.

---

It's never gonna happen, Guys.

Vienna’s woorden namen de teleurstelling al gauw weg – blijkbaar had hij haar woorden verkeerd geïnterpreteerd. En het was zo – hij had al een hoop gepraat vanavond. Er was nu alleen een nieuw dilemma in zijn gedachten dat hij eigenlijk met iemand wilde delen, maar hij betwijfelde of Vienna daar de juiste persoon voor was. Hij kon dat morgen beter aan Jester vragen, hij dacht dat hij zich beter in hem kon verplaatsen dan dat iemand anders dat zou kunnen.
      Hij raakte afgeleid van zijn gedachten toen ze een nieuwe toepassing van haar gave liet zien en van afstand twee glazen drinken kon inschenken.
      ‘Wauw,’ zei hij verrast. ‘Dat is wel super chill. Je hebt haast een onzichtbare bediende,’ grijnsde hij.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik ga echt zo lui worden van dit," zei ze grijnzend. Ze hief haar glas naar de jongen op. "Proost." Ze keek naar de film op het scherm. Ze had hem nog niet eerder gezien. Het was ook niet helemaal haar genre wat ze normaal keek, maar het was vast een keer leuk mee te kijken met iets anders.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Ja, dat geloof ik best,’ grinnikte Fox. ‘Ik kan ook iets nieuws trouwens.’ Hij zette zijn glas op tafel, concentreerde zich op zijn handen en liet ze in de klauwen van een veelvraat veranderen. Door de pijn klemde hij zijn kaken op elkaar. Nu pas realiseerde hij zich dat hij die pijn niet gevoeld had toen zijn instinct het overgenomen had toen Zebediah opeens voor zijn neus stond.
      ‘Het doet nog wel fucking pijn,’ zei hij. ‘Als ik het bewust doe. Maar het helpt me wel beter mijn instinct in toom te houden. Als ik me normaal bedreigd voelde dan veranderde ik helemaal in iets gevaarlijks, maar nu kan ik het meer sturen.’ Hij veranderde zijn handen weer terug en bewoog zijn vingers om de pijn sneller te laten verdwijnen. ‘Ik wil nog eens adelaarsvleugels proberen, of haviksogen, of misschien een vissenstaart.’ Hij grinnikte. ‘Fox de zeemeerman.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

De film speelde nog steeds. Onyx griste de afstandsbediening naar zich toe en zette hem uit. De stilte was beknellend en maakte hem bewust van het holle gevoel vanbinnen. Hij hield van Nish, realiseerde hij zich. Niet op de manier waarop hij van Jester hield, maar de jongen was onwijs veel voor hem gaan betekenen en nu het allemaal een grote schijnvertoning bleek, was het alsof dat gat in zijn borst, dat na zes weken éíndelijk weer een uurtje heel had gevoeld, weer opengerukt had.
      Natuurlijk had hij Jester terug en hij had ook niet geweten wat hij had gedaan als dat níét zo was geweest, maar het maakte Nish’ verraad er niet minder om. Het voelde alsof hij gestraft werd voor het feit dat hij zich openstelde voor mensen, dat hij het ondanks de keren dat het al misgelopen was tóch opnieuw wilde proberen en weer voelde hij de drang om alle banden met iedereen door te snijden en weer te worden zoals hij vroeger was. Alleen, ergens achter een dikke muur waar hij alleen aan zichzelf verantwoording hoefde af te leggen.
      Helaas kon hij niet zomaar daarnaar terug. Hij was niet meer dezelfde jongen als toen en om dat wel te worden, zou hij mensen pijn doen die dat niet verdienden. Bovendien wilde hij Jester echt niet opgeven omdat Nish zo’n klootzak was.
      Focus je op positieve dingen…
      Hij dacht aan Jesters bekentenis dat hij nog steeds verliefd was, aan hun warme omhelzing, de zoen die hem tot zijn tenen had laten gloeien. Aan de date van morgen, waar hij nog iets voor moest verzinnen. In plaats van allerlei wrokkige gedachten over Nish toe staan, kon hij beter bedenken hoe hij Jester kon verrassen. Die verwachtte vast niet veel romantiek, dus hij wilde laten zien dat hij zoiets ook heus wel kon, dat hij het vriendje kon zijn dat Jester verdiende.
      Hij viste zijn iNet van de tafel, zag een gemiste oproep van Merrin en een bericht van Jes dat hij vluchtig doorlas. Hoe kinderachtig het ook was, er gloeide toch iets in zijn borst toen hij het hartje ter afsluiting zag.
      Het is echt zo. Hij wil je echt terug.
      Hij opende het internet en typte ‘romantische dates’ in.
      Ga samen uiteten. Speel een spelletje. Kijk een film. Maak een portret van elkaar. Zet een speurtocht uit in huis.
      Dat was wat mensen romantisch noemde? Film kijken deden ze zo vaak. Een spelletje doen ook weleens. Hij zag niet in wat er zo bijzonder aan was. Hij las verder.
      Een wijnproeverij. Een lange wandeling. Samen in bad.
      Van al die dingen liep hij niet echt warm. Hij was veel te snel aangeschoten, een wandeling was alleen leuk als dat ook nog een doel had en samen in bad… Los van het feit dat hier geen badkuipen waren zou er echt niemand in passen als hij zijn lijf er al in gewurmd had en hij zag hij het praktisch nut er ook niet van in. Dat was vast alleen maar ongemakkelijk. En dat was vast ook niet iets wat je tijdens een eerste date deed.
      Want dat was het toch? Hij wilde opnieuw beginnen. Dan begon het allemaal vast met zoenen en handje vasthouden. Ofzo.
      Hij drukte het scherm uit, kleedde zich om en schoof onder de dekens. Met een hand onder zijn hoofd staarde hij naar het plafond. Hij kon vast iets bedenken zonder al die cliché voorbeelden. Iets wat bij hen paste, zodat het niet leek alsof hij een of ander stappenplan volgde in de hoop dat alles deze keer wel goed uitpakte. Disneyland had hij natuurlijk nog achter de hand, maar hij wilde iets simpeler beginnen – en bij iets wat echt was en geen droom. Zijn gedachten schoten terug naar gisteren, toen ze samen hadden toegekeken hoe de wachttoren in vlammen opging. Hoe hij zijn armen stevig om Jester heen had geslagen en zich toen zo intens tevreden had gevoeld dat hij in paniek was geraakt toen hij Jester bijna wilde zoenen. Vuur bond hen op de een of andere manier, net zoals de keren dat ze geoefend hadden met Jesters gave.
      En terwijl hij daaraan dacht, sijpelden er een paar ideeën zijn hoofd binnen, van dingen die hij bij hemzelf en Jes vond passen. Zijn ogen zakten dicht terwijl hij de avond in meer detail voor zich begon te zien, tot de beelden levendiger werden en hij in een droom werd getrokken zonder ook maar een instrument te hoeven gebruiken.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Emil keek op toen de deur openging. Het was al behoorlijk laat, behalve Fire was iedereen al teruggekeerd naar de campus. Wat er aan de hand was, begreep Emil niet zo goed. Fire had alleen per telefoon gevraagd of hij de campus in de gaten wilde houden en het hem wilde laten weten als Fox binnenkwam of er wat anders gebeurde. Emil had niet geprotesteerd. Slapen kon hij toch niet. De stem in zijn hoofd had hem met rust gelaten, maar daarmee was zijn probleem niet opgelost. Hij vond het rot voor Nenya, ze had vast op een leukere avond gehoopt. Morgen zou hij het proberen goed te maken – al wist hij nog niet hoe – en dan zou hij haar ook vertellen wat er met hem aan de hand was. Als ze hem uitlachte en hem voor gek verklaarde, zoals Tony had gedaan, dan zou dat pijn doen, maar hij geloofde inmiddels dat er ook nauwelijks een vriendschap mogelijk was als hij alles steeds op een onverklaarbare hoofdpijn moest gooien. En ergens dacht hij niet dat Nenya hem zou uitlachen. Ze was zo ongeveer het tegenovergestelde van Tony.
      Emil liet zijn blik over zijn leider dwalen. Zijn witblonde haar zag er wilder uit dan hij ooit had gezien, alsof hij de hele nacht door de storm had gelopen. Er lag nog steeds een gejaagde uitdrukking op zijn gezicht en Emil ging iets rechterop zitten.
      ‘Gaat alles goed?’ vroeg Emil twijfelend.
      Hij had altijd veel respect gehad voor Fire. Iemand anders tot leider benoemen was niet eens in hem opgekomen; het was gewoon vanzelfsprekend dat die eer – of plicht, dat hing ervan af hoe je het bekeek – hem toekwam. Toch had hij wel gezien dat Fire er steeds moeier uit ging zien en hoewel hij nooit iemand was geweest die het hoogste woord had gevoerd, waren zijn scherpe opmerkingen de laatste tijd tot een minimum beperkt gebleven. Eerst had hij het geweten aan dat bondgenotenfeestje van een paar weken geleden, toen Damon ieders ellende op had gerakeld. Fire had een hoop meegemaakt, Emil kon zich voorstellen dat zoiets je niet koud liet.
      Nu hij Emils hulp ingeschakeld had en er blijkbaar iets met Fox aan de hand was, kreeg hij het gevoel dat er nog veel meer speelde. Misschien moest hij er maar gewoon naar vragen. Het kon best dat hij inderdaad iets op zijn lever had en niet wist aan wie hij het kwijt moest. Fox was het afgelopen jaar zijn beste maatje binnen de afdeling geweest, maar die woonde tegenwoordig bij de Panthers en dat leek hem nou ook niet de persoon waar je hele persoonlijke dingen mee deelde, aangezien hij zo’n flapuit was.
      Emil kon in elk geval een luisterend oor bieden en kijken wat ervan kwam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire voelde zich vooral heel erg moe toen hij de campus binnenstapte, waaruit hij opmaakte dat hij meer gestrest was geweest dan hij aan zichzelf wilde toegeven. Had Fox zich ook zo gevoeld, vanaf het moment dat hij oog in oog met Zebediah had gestaan? Hij was zo gegrepen door de angst dat de geschiedenis zich zou herhalen dat hij nauwelijks had stilgestaan bij hoe Fox zich nu moest voelen. Hij baalde ervan dat hij niet meer rationeel had kunnen denken. Waar kwam dat door? Geloofde hij echt dat Fox zich opnieuw zo door Zebediah zou laten misbruiken? Gaf hij Fox te weinig credit? Of was het reëel om te denken dat Zebediah op Fox’ zwakte – Kris – zou inspelen? Het onbestendige gevoel in zijn maag ging niet weg. Hij wilde gewoon weten wat de twee besproken hadden, wáárom Zebediah contact met hem had gezocht. Dat kon onmogelijk om een neutrale reden zijn – laat staan om een positieve.
      Emils vragende blik trok hem weer uit zijn gedachten.
      Gaat alles goed?
      Iets bevestigends kreeg hij niet over zijn lippen. Gewoon doorlopen was ook cru – híj was de reden dat de jongen hier nu zat en niet in zijn bed lag. Met een zucht zakte Fire naast hem neer. Moest hij het hem vertellen? Ergens zat het hem niet lekker dat het halve of misschien wel hele Panther-house van Zebediah afwist terwijl Fire er alleen met Fox over gesproken had. Emil was betrouwbaarder dan Tony en Astreal en hij had meer veerkracht dan de meiden. Als hij het met iemand bespreekbaar zou moeten kunnen maken, was het met hem.
      ‘Zebediah is vandaag op het terrein gezien,’ gaf hij toen toe. ‘Daarom zocht ik naar Fox, maar ik heb inmiddels bevestigd gekregen dat hij bij Jester is en dat die hem opvangt.’
      Emils ogen verwijdden even bij het nieuws, verder bleef hij vrij rustig. ‘Waarom was hij hier?’
      Fire haalde zijn schouders op. Vertellen dat ze Romeo in de bunker hadden opgesloten vond hij dan weer iets te veel van het goede, maar hij kon niet zeggen dat hij geen vermoedens had.
      ‘Wist je het al langer?’ vroeg Emil. ‘Dat Zebediah toegang tot het terrein had? Dat hij überhaupt nog leefde? Je bent al een tijdje stiller. Komt dat daardoor?’
      ‘Misschien wel.’ Het was hem niet opgevallen dat hij stiller was geworden, maar het hield hem natuurlijk wel veel bezig. ‘Ik weet het een paar weken. Al die tijd zit ik al te dubben of ik het moest vertellen, ik was alleen bang dat ik oud zeer omhoog haalde. Iedereen heeft zich eindelijk weer herpakt na wat er vorig jaar is gebeurd.’
      Emil sloeg zijn ogen neer. ‘Dat begrijp ik wel.’
      Die woorden vulden hem met opluchting. Dat betekende dat hij er goed aan had gedaan, toch? ‘Het probleem is ook dat ik niet weet of hij iemand in onze afdeling heeft die hem op de hoogte houdt van ontwikkelingen – vrijwillig of niet. Laten doorschemeren dat ik wist dat Zebediah iets in zijn schild voerde, was misschien juist hartstikke onhandig. Ik had liever dat hij dacht dat ik van niks wist.’
      Fire geloofde niet dat Emil diegene was. Door Zebediahs toedoen was hij zijn beste vriendin verloren en hij dacht niet dat er veel was waarmee hij zich onder druk kon laten zetten. Waarschijnlijk was het eerder een van de meisjes, of Tony of Astreal. Zeker Vera en Serena hadden in het verleden wel contact met de Rhino’s gehad.
      ‘Hoe ben je erachter gekomen?’
      ‘Iemand die ik vertrouw heeft het me verteld.’ Het leek hem niet nodig om Jesters naam te noemen.
      ‘En je weet niet wat hij wil?’
      Fire aarzelde. ‘Niet precies. Hij laat mensen natuurlijk geloven wat hij wil. Ik geloof dat hij mensen belooft de school omver te zullen werpen en misschien zal hij dat dan ook doen, maar zijn plannen gaan vast verder dan dat.’
      Emil hield zijn blik even vast. ‘Ben je bang voor wraak? Je hebt hem tenslotte bijna gedood.’
      Een waarheid waar hij niet omheen kon. Misschien was hij daarom wel zo panisch. Zebediah vond het vast prachtig om wéér zijn vriend te gebruiken om leed te veroorzaken en er bij Fire in te wrijven dat hij niemand kon beschermen. ‘Het zou dom zijn als ik dat niet was.’
      Emil leunde iets naar voren. ‘En nu? Heb je een soort plan? Een soort… actiegroep?’
      ‘Zo ver zijn we nog niet,’ mompelde Fire, al was dat misschien helemaal geen slecht idee. Ze hadden Romeo kunnen gebruiken om Zebediah te lokken. Of Fox. Hij schaamde zich meteen voor die laatste gedachte. Welke vriend dacht nou zoiets?
      ‘Nou ja – als jullie wel wat willen ondernemen, ben ik niet te beroerd om te helpen,’ zei Emil met een glimlach. ‘Niet dat ik zo één twee drie zou weten wat ik zou kúnnen doen, maar meer vrienden kwijtraken aan die klootzak wil ik ook niet.’
      Fire knikte langzaam. Dat waren woorden waar hij zich in zou kunnen vinden.
      ‘Ik ga erover nadenken. Wat we het beste kunnen doen. Maar het lijkt me beter als we eerst allebei gaan slapen.’
      Emil kwam overeind en rekte zich uit. ‘Misschien wel een goed idee ja.’
      En daarmee was het gesprek klaar.
      Fire liep naar boven toe. De voetstappen achter hem kondigden aan dat Emil hetzelfde deed. Hij liep door naar de achterste kamer en gooide de deur open. Automatisch wierp hij een vuurbal op om de ruimte te verlichten, maar voordat hij iets kon zien kleefde er iets aan zijn gezicht vast. Vloekend stapte hij achteruit toen hij zag dat zijn hele kamer vol zat met spinrag. Een paar tellen haperde zijn hart – tot hij inzag dat het natuurlijk een of andere idiote grap was omdat het Halloween was. Een rilling liep niettemin langs zijn rug en hij wist zeker dat hij de hele nacht het gevoel zou hebben dat er spinnenpoten over zijn lijf liepen. Toch wilde hij zich niet laten kennen en hij stapte zijn kamer in en liet het dradenspel met zijn gave in vlammen opgaan.
      Erom lachen kon hij in elk geval niet en met een chagrijnig gezicht liet hij zich even later op zijn bed ploffen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Ze keek vragend langs haar afdelingsgenoot de kamer in en sloeg haast een hand voor haar mond toen ze de andere jongen zag zitten. Dat was wel wat meer dan een misverstandje. Ze knikte woordeloos en stapte naar binnen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Met het waarheidsserum in zijn hand liep hij Yrla's kamer weer binnen. Waar, tot zijn verrassing nu dríe mensen waren, in plaats van twee. Fayr zat voor Nish geknield en was bezig met het het helen van de laatste erge wonden. De blauwe plekken zaten er nog, maar zijn neus stond weer recht en hij bloedde niet meer.
      'Wat doet Fayr hier?' vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen aan zijn vriend. Ergens had hij de aandrang om Fayr weg te trekken, maar dat ging hem nou ook weer iets te ver. En het meisje draaide zich toch al vanzelf om.
      'Yrla vroeg me te helpen,' zei ze meteen. Ze had haar handen al laten zakken en keek even vragend heen en weer tussen hen twee. 'Moet ik nog verder helpen?' vroeg ze.
      Jester schudde al zijn hoofd. 'Nee, het is goed zo.' Hij wierp Yrla een scherpe blik, maar besloot dat wat Yrla haar ook verteld had, nu was niet de tijd om er iets aan te doen. 'Yr, kan je hem naar mijn kamer brengen? Het spinnenspul is toch grotendeels weg,' voegde hij daar nog aan toe, voor de jongen zou gaan tegensputteren dat Nish' lieve huidje daar niet tegen zou kunnen.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Yrla ving een beetje wantrouwend de scherpe blik van Jester. Was hij nu boos, omdat hij zijn vriend geholpen had? "Sure," zei hij knikkend, een scherpe opmerking verbijtend en daarmee ook de vraag waarom Nish niet zelf kon lopen. Yrla wees met zijn hand naar de deur, waar hij Fayr naar buiten liet. Even stapte hij achter haar aan de gang in en trok achter zich de deur van zijn slaapkamer dicht. Noch Nish, Noch Jester hoefde te horen wat hij tegen Fayr wilde zeggen. "Fayr," hield hij haar even tegen. "Dankjewel voor je hulp. Als ik ooit iets voor je terug kan doen, dan roep je maar." Hij knipoogde even naar het meisje en liep toen weer terug zijn kamer in.
      Voor een moment liet hij zijn blik over de roodharige jongen glijden, die gelukkig al minder gejaagd eruitzag dan hij net had gedaan. Toch schudde Yrla even zijn hoofd en liep toen op Nish af. Hij knielde naast Nish neer, die een arm om zijn schouder heen sloeg. Yrla hees hem overeind, waarbij hij merkte dat Nish verrassend genoeg nog behoorlijk op hem leunde. Alles moest nu oké zijn toch? Yrla zei echter geen woord, niet van plan om ook betrokken te raken in deze ruzie. Al was hij dat misschien ook al ergens. Met Nish aan zijn schouder liep hij naar de kamer aan de overkant. Hij liet Nish op een van de stoelen zakken en wachtte op het moment dat Jester terug kwam.
      Hij aarzelde. Moest hij hierbij aanwezig zijn? Hij kende de waarheid al en die zou Nish nu ook gewoon aan Jester vertellen. Maar Jester had nog niet alle informatie en hij twijfelde erover of de roodharige boos op hem zou worden vanwege het feit dat hij informatie achter had gehouden. Maar ja? Hoe had hij het moeten weten dat ze nu al achter de waarheid waren gekomen? Nish had nog niet eens de kans gehad zelf de waarheid kon vertellen. En dat was wel de bedoeling geweest, althans in ieder geval voor het grootste gedeelte. Hij zette zijn rug tegen de kast aan. Jester moest zelf maar weten wat hij wilde. Misschien moest hij dit hen ook niet alleen laten doen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Nish had gezegd dat hij het waarheidsserum zou nemen, dus Jester schonk een beetje in een beker en overhandigde die in stilte aan de buffalo. Straks met zijn gave kon hij controleren of hij het wel echt ingenomen had en of het werkte. Jester ademde zacht diep in en vermande zich een beetje. Hij kon dit best en Onyx rekende op hem. Dus geen gestress meer, maar beheerst en gecontroleerd. Hij schoot er toch niks mee op om Nish af te snauwen, daarmee liet hij alleen maar zien hoe erg ze erin getuind waren.
      Yrla was bij de kast blijven staan, zag hij. 'Kan je niet beter teruggaan naar je eigen kamer?' vroeg Jester hem. Zachtjes praten leek alleen maar nog verdachter dat er met Yrla iets was, dus dat probeerde hij niet eens. 'Misschien is het beter dat je er niet bij bent.'
      Ergens was het wel vreemd dat Zebediah een twééde spion bij de panthers had geplaatst, schoot hem te binnen. Yrla was er immers al. Of was die eigenlijk al door de mand gevallen en loste Ratty het nu op een andere manier op?

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Met een giechelende Summer hangend aan haar schouder gooide Adrasteia de deur van haar slaapkamer open. Het feest was nog lang niet voorbij, maar misschien had ze haar vriendin stiekem iets teveel alcohol gevoerd, zodat ze een excuus hadden eerder terug te keren naar hun slaapruimte. Het blonde meisje viel languit op haar bed neer, nog altijd giechelend. "Je weet dat je de beste bent he, Ada?" Adrasteia zakte glimlachend naast haar vriendin neer en drukte een kus op haar voorhoofd. Het duurde niet lang voor ze Summer hoorde inslapen en ze haar ademhaling regelmatiger hoorde worden. Ada streek het meisje voor een moment door haar haren, voor ze opstond en haar blik verduisterde.
      Het meisje gooide de hoge hakken uit die bij haar kostuum hadden gehoord en stripte jurk van haar lichaam af. Vanuit haar kast haalde het meisje een zwarte nepleren broek tevoorschijn en trok deze met een paars t-shirt erboven aan. Voor een moment keek Ada over haar schouder of Summer echt sliep, voor ze de dubbele bodem uit haar kledingkast omhoog trok. Vanuit de dubbele bodem trok ze de zwarte mantel tevoorschijn en een kleine houten kist. Met uiterste voorzichtigheid zette het meisje het kistje op haar bed, voor ze de deksel voorzichtig opendeed. Vanuit het kistje keken verschillende reageerbuisjes haar aan. Dit was haar meest bijzondere en waardevolle verzameling. Van bijna elke leerling die er toe deed - op de meest gevaarlijke na - had ze een reageerbuisje met bloed verzameld, soms vrijwillig, soms onvrijwillig afgetapt. Dit was haar eigen totale verzameling met gaven, eentje waar ze trots op was. Ze zat nu al bijna op de dertig, maar Adrasteia was altijd gefocust op meer te vinden. Vandaar dat ze Experium ook zo interessant vond, daar zaten de veel gevaarlijkere en meest interessante gaven die je maar kon halen.
      Het meisje trok een leeg reageerbuisje eruit en stopte die in de zak van de mantel. Daarna borg ze het kistje voorzichtig weer op en pakte de zwarte tas tevoorschijn. Uit de zwarte tas haalde ze een flesje met bloed tevoorschijn, die ze gekregen had van Zebediah. Ze popelde al weken erop om de gave in het flesje uit te proberen, om hem in actie te zien. Ze had hem alleen even aangevoeld, zodat ze wist hoe de gave te gebruiken. Maar op iemand anders uitproberen was iets totaal nieuws. Een druppel bloed zou genoeg zijn voor vijf minuten van de gave. Een goede slok zou haar een uur zoet houden. Grijnzend keek ze naar het flesje.
      Het was tijd.

---

It's never gonna happen, Guys.