[RPG • 0] Experium || 25 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 18 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:51 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      "Fucking hell, Phone, die monsters veranderen in tamme schoothondjes als ik ze dat beveel," snauwde Jester. "Ik heb geen babysitter nodig. Hoe meer mensen dat bos doorzoeken hoe beter, want het is groter dan het hele terrein." Hij liep langs haar heen Yrla's kamer in en trok de onderste bureaula met een klap open, om weer met een airhorn in zijn hand naar buiten te komen. Zodat die Rhino's niet het idee kregen dat hij probeerde in te breken ofzo. Ze zouden weten dat hij er was en ze zouden nog meehelpen ook.
      "Als je dat bos niet in wil, check dan de oude wachttoren aan de rand van het terrein met iemand samen." Jester wist eigenlijk wel zeker dat Onyx daar niet zou zijn, maar hij kon het zich ook niet veroorloven dat de jongen daar wél zat en daardoor over het hoofd werd gezien. Gewapend met de airhorn en een vest stormde hij vervolgens langs Fersephone heen richting de Rhino's. Mocht ze nou straks nog bedenken dat ze toch achter hem aan kwam, was hij met een beetje geluk al klaar. Maaya had een hekel aan hem en dat gevoel was compleet wederzijds, maar deze keer lag haar eigen leven in de schaal. Als zij liever gewoon niks deed en maar met wat hallucinaties ging lopen klooien, ondertekende ze alleen maar haar eigen dood. Ze was slim genoeg om in te zien dat dat uiteindelijk voor haar het slechtste uitpakte.

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 18:01 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Zo richting het meer raakte Fox vertwijfeld. Het bos was recht voor hem, de perfecte plek als je niet gevonden wilde worden. Dat wist hij maar al te goed. Toch neigde hij naar rechts te gaan. Daar was ook iets. Hij holde verder door het gras totdat hij bij de rand van het terrein kwam. Er was een uitkijktoren van waaruit jaren geleden toezicht werd gehouden. De geur werd daar sterker en hij veranderde in zijn eigen gedaante en klom naar boven toe. Even hield hij zijn adem in toen het hout onder hem kraakte, maar hij kwam zonder vallen boven.
      Onyx was daar niet. Toch pakte hij zijn iNet en scheen in het rond. Wel stond er een tas, een lege fles drank en er lag een trui in de hoek. Zijn oog viel op een briefje dat opgevouwen op de tas lag. Hij hurkte er bij neer. Jes, stond erop. Zijn hart trok samen. Was dat een afscheidsbrief? Het was veel te privé om het te lezen, maar wat als er iets instond over de plaats waar hij naartoe was gegaan? Als hij zijn keuze om er een einde aan te maken uitlegde, benoemde hij misschien ook wel de plek die hij had gekozen en waarom. Hij vouwde het velletje open. Eerst wilde hij het scannen, toch besloot hij het wel gewoon goed door te lezen om geen cruciale informatie te missen.
      Hij kreeg een brok in zijn keel bij het lezen van sommige zinnen. Onyx was echt heel eerlijk en open en hij begreep nu veel meer van de jongen dan hij ooit gedaan had.
      . Nu ik jou niet meer heb, Jes, ben ik doodsbang voor dat zwarte gat. Ik voel de duisternis aan me trekken.
      Fox’ blik bleef op die zin gepind. Het leek hem verschrikkelijk om zo erg van één persoon afhankelijk te zijn, om te geloven dat diegene je duisternis onderdrukte en dat je aan je ellendige zelf was overgeleverd als je er alleen voor stond.
      Hij dwong zichzelf verder te lezen – sneller – en uiteindelijk schoof hij met een teleurgestelde zucht de brief in zijn broekzak. Of Onyx het nu overleefde of niet, hij zou de brief aan Jester geven. Nu moest hij echter verder zoeken, hij had kostbare tijd verloren. Misschien ging de jongen uiteindelijk wel dood omdat hij rechtsaf was geslagen in plaats van rechtdoor was gegaan. Hij had zijn instinct moeten volgen, de jongen was vast in het bos. Hij transformeerde zich tot een uil, vloog naar het bos en veranderde daar meerdere keren in een hond, op zoek naar een nieuw spoor.

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 19:39 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Dat hij zelfmoord pleegt," zei ze heel zachtjes. Het voelde verschrikkelijk om te zeggen. "Yrla heeft iedereen eropuit gestuurd om te gaan zoeken. Hij wil dat jullie bij de andere houses gaan zoeken, zolang het maar niet de Rhinos zijn."

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam was een paar tellen stil. Er trok een schok door zijn lijf. Onyx wilde zelfmoord plegen? Natuurlijk was het gisteren flink uit de hand gelopen – maar wilde hij er nu echt een einde aan maken? Er kwam een knoop in zijn maag. ‘Jeetje,’ zei hij verslagen. ‘Maar hij gaat dat toch niet bij een ander House doen? We kunnen beter zoeken op plaatsen waar geen mensen komen. Aan de randen van het terrein, achter het meer of bij het bos…’ peinsde hij. Hij wierp een blik over zijn schouder op Merrin, die zich ook vlug aankleedde. Hoe zou Onyx het doen? Zou hij zich ophangen? Dan was het bos zeker een optie. Hij keek de kamer rond. ‘Zijn er ergens zaklampen? In het winkeltje misschien?’
      Er borrelde een hevige angst in hem omhoog dat hij probeerde weg te duwen door aan praktische dingen te denken. Hij mocht zich niet laten meesleuren door de angst, daar had niemand wat aan.
      Hij keek heen en weer tussen broer en zus, hopend dat zij het antwoord wisten en er geen tijd verloren ging als ze daar naartoe gingen.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Beneden in de kast liggen nog wel zaklampen. Succes jongens," zei Vienna zachtjes. Ze liep even naar beneden waar ze Fayr tegenkwam. Moest ze nu echt hier blijven samen met Fayr? Ze keek even naar haar telefoon. Nee! Dat ging ze echt niet doen, ze wilde meezoeken. Niet niets doen. Ze haalde haar iNet tevoorschijn en opende het laatste gesprek dat ze open had staan.

Hi Emil. Hier mijn nummer voor als je me moet bereiken. Verspreid hem maar onder de Lions, zodat iedereen ons kan bereiken. Als je belt, krijg je Fayr aan de lijn. Die komt naar je toe als je hulp nodig hebt voor heling. Ik ga zelf ook zoeken.

X Vienna

Ze liep op haar blonde vriendin af. "Als Yrla denkt dat ik stil blijf zitten, dat ga ik echt niet doen. Dus wil jij mijn taak overnemen? Dan krijg je mijn iNet en neem ik die van jou mee als je me moet bereiken. Maar ik ga ook gewoon zoeken. Wat denk jij?" Als Fayr er nu net zo over na dacht als Yrla, misschien dat ze dan zou blijven. Maar ergens voelde het niet goed achter te blijven. Ze moest iets kunnen doen toch? En misschien voelde Fayr zich nu ook belangrijker.

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:29 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Fayr knikte en nam het apparaatje aan. "Wat is je code?" vroeg ze voor de zekerheid nog. Straks stuurde iemand een bericht en kon ze geen antwoord geven! "En hoe ga jij dan iemand kunnen bellen? De anderen zijn al weg, dus je kan ook niet echt samendoen..." Net toen ze dat zei kwam Jester de trap af donderen en sprintte alleen de deur uit. Zonder een Fersephone achter zich aan. "Wacht, misschien is Phone er nog!"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Adam en Merrin waren naar beneden gegaan om de zaklampen te pakken. Er was er nog maar eentje over. Zonder veel tegen elkaar te zeggen liepen ze naar buiten toe. Pas toen hij de koude buitenlucht voelde, besefte hij dat het menens was. Onyx was er morgen misschien wel niet meer. De jongen die een paar dagen geleden tot twee keer toe met hem aan het meer had gezeten, die hem probeerde te helpen met zijn trauma en voorzichtig iets verteld had over zijn eigen trauma’s. Heet schuldgevoel flitste door hem heen. Vanmiddag had hij naar Onyx willen zoeken. Waarom hadden ze dat niet gedaan? Als hij dat wel had gedaan, had hij dan met Onyx kunnen praten? Had hij hem kunnen helpen, hem laten zien dat hij er niet helemaal alleen voor stond? Dat Adam er voor hem wilde zijn? Hij haalde trillerig adem.
      ‘Wil je nu wel mee naar het bos?’ vroeg hij aan Merrin. ‘Anders ga ik alleen. Maar ik… ik zou het fijn vinden als je meeging.’
      Merrin keek hem aan. ‘Ja, ik ga mee,’ zei hij zachtjes.
      Ze begonnen in de richting van het meer te joggen. Stiekem was Adam ongelofelijk blij dat Merrin meeging. Hij zei dan wel dat hij alleen zou gaan en dat zou hij ook doen, maar hij voelde de paniek in vlagen opkomen en hij was bang dat hij een paniekaanval zou krijgen als niemand Onyx kon vinden en wie weet wat hij dan deed. Wie wist wat er allemaal in dat bos rondsloop…
      Na een kwartiertje joggen bereikten ze de kuil onder het hek. Adam kroop er als eerste onderdoor, daarna wachtte hij tot Merrin zijn voorbeeld volgde.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik kan toch jouw iNet nemen, dat we wisselen?" opperde ze als idee. Maar ze zag al aan Fayr dat ze dat geen goed idee vond. Ze noemde haar code op voor Fayr. "Schrijf hem des noods op," zei ze met een glimlach. Eigenlijk wilde ze haar vriendin nu niet achterlaten, maar ze konden op het moment niet anders. Ze hadden belangrijke zaken nu aan hun hoofd. Toen ze met het idee van Fersephone kwam, luchtte dat stiekem meer op dan ze dacht. Dan hoefde ze niet alleen te zoeken. "Ja, goed. Ga ik vragen," knikte ze haar beste vriendin toe. Even gaf ze Fayr snel een knuffel. "Wees voorzichtig."
      Ze rende de gang in, en kwam precies daar Fersephone tegen. "Zullen we samen zoeken?" vroeg ze direct aan het meisje. Het blonde meisje knikte met haar hoofd en na een paar zaklampen uit de kast gehaald te hebben en een dikke trui vertrokken ook zij de nacht in. "Jester zei dat we in het bos moeten zoeken, hij verwacht dat Onyx daar is."
      Het donkerharige meisje knikte. Ze had niet zoveel zin om het bos in te gaan om eerlijk te zijn. Ze kende de weg er helemaal niet. Maar als dat de grootste kans was op Onyx? Maar stel dat ze Onyx vonden, en ze waren verdwaald. Dan hadden ze er nog niet veel aan toch? Hoe moesten ze dan Fayr bij hem krijgen? "Phone, maar wat als wij verdwalen daar? We kennen de weg niet!" sprak ze haar twijfels uit naar haar vriendin. Het blonde meisje stond even op stil, keek even naar haar om en haalde toen haar schouders op. "Dan hopen we maar dat we snel de weg terug vinden of dat iemand ons weer vindt. Het is nu het belangrijkste dat dit niet gebeurd toch?" Fersephone haar glimlach was verwarmend en liet bij Vienna haar moed iets groeien. "Oke, we doen dit," knikte ze het meisje toe.
      Ze waren bij het hek aangekomen en Fersephone keek even om zich heen. "Ik heb echt geen tijd om een gat te zoeken." Vienna stapte naar haar toe, legde een hand op haar schouder. "Het gat is..." Fersephone had al haar hand uitgestoken, voor Vienna uitgesproken was en brandde zo een gat in het hek, alsof het verzuurde en oploste in het niets. "...links van ons.. " Vienna haalde haar schouders op. Ach, zo kon ook.

[ bericht aangepast op 17 juli 2020 - 20:38 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

"W- weet je zeker dat we hiervoor niet in de problemen komen?" vroeg hij met tranen in zijn ogen. Hij had dan wel heel dapper gezegd dat hij met Adam het bos in ging, omdat hij begreep hoe belangrijk het was om Onyx te vinden. Maar het was nog altijd verboden. En wat als... Wat als ze erachter kwamen?! Wat als hij deze regel doorbrak? En hij weer.. Zouden ze hem opsluiten voor dagen? Zonder eten drinken? Zouden ze hem slaan? Adam van hem afpakken?! Een beeld flitste voor zijn gezicht langs.

"Hannah! Waar is die verdraaide zoon van je?! Hij heeft weer eens zijn rommel laten liggen!" Michiel dook ineen als een klein bolletje in de kast, in de hoop dat zijn stiefvader hem daar niet zou vinden. Zodra hij de stem van hem hoorde, rilde hij als een rietje en dook zo ver mogelijk weg in zijn geheime plekje. Het plekje waar de man hem nog niet gevonden had. "Ik zal hem eens leren, dat hij zijn rommel niet moet laten slingeren."

Adam zijn stem doorbrak de herinnering, waar Merrin maar heel lastig uit terug kwam. Hij kon niet de regels overtreden. Ze zouden hem straffen en erg ook. Hij kon niet ongehoorzaam zijn, hij kon niet het verboden bos in gaan.

---

It's never gonna happen, Guys.

‘In de problemen komen?’ herhaalde Adam. Maakte Merrin zich daar echt druk om? Hun klasgenoot die op het punt stond te sterven was toch honderd keer belangrijker dan een beetje strafwerk? ‘Dan moeten we met de hele klas kauwgom krabben. Dat overleven we heus wel hoor.’ Hij draaide zich van Merrin af en tuurde in het duistere bos. ‘Er paraderen heus geen docenten midden in de nacht door het bos.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam zei het zo achteloos dat het pijn deed. Stelde hij zich dan zo erg aan? Het was makkelijker geweest als Adam hem iets op zijn gemak stelde, maar dat gebeurde niet echt. Kauwgom krabben leek zo erg nog niet. Maar wat als Adam mis zat? Wat als dit veel erger was dan gewoon een skelet laten dansen in de klas? Wat niet eens zijn fout was.
      Aan de ene kant schreeuwde zijn binnenste dat hij Onyx moest helpen. Aan de andere kant trok de jeugdherinnering dat hij absoluut geen rommel mocht maken, dat hij absoluut niet de regels mocht overtreden. Want dan kreeg hij straf, erge straf. Hij was verscheurd, terwijl hij naar het gat stond te kijken dat hem leidde naar het verkeerde pad. Hij moest Onyx redden. En ondanks dat ze niet eens vrienden waren, wilde Merrin niet dat er iets met hem gebeurde. En iemands leven was belangrijker dan zijn straf. Hij kon zijn straf wel aan, als dat betekende dat Onyx leefde toch?
      Hij sloot zijn ogen en zakte trillend op zijn knieën. De tranen vloeiden rijkelijk over zijn wangen en de angst vrat hem van binnen op. Hij voelde de paniek als een malle door hem heen gieren. Hij ging een regel breken! Bewust... Iets wat hij al zes jaar niet meer gedaan had. . En met elk stukje dat hij langzaam vooruit kroop, probeerde hij zichzelf ervan te overtuigen dat hij er goed aan deed. Dat hij een goede vriend zou zijn en zou helpen zoeken naar iemand die in levensgevaar was. Misschien kon hij het verschil wel maken als hij Onyx vond. Hij ging staan aan de andere kant van het hek staan en rilde van top tot teen. Hij durfde niet te praten tegen Adam, maar knikte alleen dat hij er was.
      Richard was hier niet. Hij was hier niet. Hij kon hem niet vinden. Binnen school was hij veilig toch? toch?

---

It's never gonna happen, Guys.

Niet de eerste keer in zijn leven dat hij zielsgelukkig was met zijn keuze om freerunnen als hobby te adopteren, wel de eerste keer dat er een leven vanaf kon hangen als hij niet snel genoeg was. De drang om het keihard op een sprinten te zetten was moeilijk te negeren, maar Jester deed het toch. Als hij straks compleet buiten adem bij de Rhino's aankwam, schoot hij er nog niks mee op. Hun eigen campus had hij alweer een eindje achter zich gelaten en nu doemde die van de psycho's voor hem op. In een tweetal kamers brandde nog licht, verder was alles donker.
      Of ze lagen in hinderlaag.
      Jester schudde die gedachte uit zijn hoofd. Fersephone's opmerking had gewoon zijn paranoia weer aangewakkerd. Ze wisten niet eens dat hij kwam. Sterker nog, ze zouden hem verdorie dankbaar moeten zijn want anders ging hun leider er ook mooi aan onderdoor. Hij vertraagde zijn pas voor de voordeur en nam even twee seconden de tijd om weer normaal adem te halen, voordat hij zonder pardon de klink omlaag duwde en officieel ergens inbrak.
      De deur ging zonder problemen open. Hé, als de Panthers geen slot hadden, hadden de Rhino's dat ook niet. Jester zag er nu voor een keertje het voordeel van in. In theorie was elke campus hetzelfde ingedeeld. De veranda, woonkamer, slaapzalen; Experium had gewoon één concept en daarna hadden de afdelingen zelf het interieur opgeleukt. Dit was niet de eerste keer dat Jester hier was, maar wel de eerste keer in het holst van de nacht. De creepy sfeer was er nog altijd.
      Maar, geen hinderlaag. Jester blikte kort op zijn horloge. Dertien minuten over twaalf. Hoeveel tijd zou hij nog hebben? Voor-
      Niet aan denken. Doen. Actie ondernemen. Hij stapte de hal in (liet de deur maar gewoon open staan voor het geval iedereen besloot te proberen z'n kop eraf te hakken) en drukte de klink naar de meisjesvleugel naar beneden. De rode airhorn die hij van Yrla's kamer meegenomen had specifiek voor dit doel bestemd.
      Het was heel simpel. Jester had Maaya nodig. Hij had geen idee waar ze sliep en op deuren gaan kloppen was al helemaal een slecht idee, want hij had zo het vermoeden dat hij na ééntje niet heel veel verder meer zou komen zonder zijn gave op volle kracht in te moeten zetten. Dus in plaats van misschien wat diplomatiekere en veel tragere methodes, hield hij de airhorn voor zich uit en drukte het rode knopje in. Dat trok vast wel van íemand de aandacht.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Maaya schoot overeind in bed toen er opeens een vreselijk lawaai klonk. Vloekend tastte ze naar haar nachtlampje. Welke mongool flikte dit hen nu weer? Of was dit dan de befaamde wraak van de Panthers? Ze lachte om het idee. Nou – dat wilde ze dan wel eersterangs mee maken. Ze gleed onder de dekens vandaan. Ze droeg alleen een wijd shirt en liep daarmee de gang op. Toen ze daar inderdaad de leider van de Panthers zag staan, trok ze haar wenkbrauwen op.
      ‘Kun je niemand vinden om je bed warm te houden nu Onyx je uitgekotst heeft? Dit is wel een héle letterlijke roep om aandacht, vriend.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Terwijl Merrin zich gelukkig toch door het gat heen wurmde, had Adam alvast een paar stappen verder gedaan terwijl hij met zijn zaklamp om hem heen scheen. ‘Als we nou zo’n tien meter bij elkaar vandaan lopen dan kunnen we elkaar nog wel zien maar zo veel mogelijk gebied doorzoeken,’ stelde Adam voor toen Merrin weer overeind kwam.

---

Every villain is a hero in his own mind.

      Jester liet zijn uitgestrekte arm weer zakken. "Niet echt. Newsflash: volgens onze helderziende ben je binnen nu en een uur dood." Hij bleef ijskoud op zijn plek staan terwijl hij haar aanstaarde. "Oh, en nog een leuk weetje. Wij zijn Onyx kwijt. Help je mee zoeken?"

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.