Adam
———
Adam was er niet echt bij met zijn hoofd, zijn gedachten waren bij wat hij net had gehoord en gezien. Hij vond het vreselijk dat zijn vriend zo’n nare jeugd had gehad en vond het helemaal niet prettig dat hij hem achter had moeten laten, al was Vienna gelukkig bij hem. Fox stelde er verder geen vragen over, maar had zijn arm weer door die van hem gestoken terwijl ze om de school liepen. Hij was blij dat hij verder geen uitleg hoefde te geven. Hoewel het hartstikke logisch was dat Merrin van streek was geweest, wilde hij Fox niet vertellen dat zijn vriend een nachtmerrie – en een herinnering – had gehad. Dat was aan Merrin zelf.
‘Ik hoorde dat je hebt voorgesteld om morgen met Merrin te gaan rolstoelbasketballen. Leuk.’ Hij glimlachte naar de jongen. ‘Hij sport graag.’
‘Ik hoop dat het me lukt om een rolstoel te pikken,’ zei hij met een grijns.
Adam grinnikte zachtjes. ‘Je kunt het ook gewoon vragen. Ze snappen het vast wel.’
‘Maar daar krijg je geen sterke verhalen van!’ Hij hield stil bij de ladder die ze de vorige keer ook hadden gebruikt en klom naar boven.
Een ongemakkelijk gevoel bekroop hem. Wat als hij het helemaal verkeerd had geïnterpreteerd? Wat als daar weer een hart van kaarsjes op hem lag te wachten? Hij durfde dan niet weg te gaan – dan had hij zelf duidelijker moeten zijn toch? Stapje voor stapje ging Fox omhoog, toen hij over de dakrand keek hield hij even zijn adem in.
Net als de vorige keer lag er een plaid en ook nu waren er kaarsjes, al vormden ze nu geen hart en stonden ze in kleine groepjes bij elkaar. Er was ook geen bos rozen – dus dit was inderdaad gewoon een vriendschappelijke “date”, toch? Hij ademde weer uit. Nu de nervositeit een beetje van hem afgleed, vond hij het er eigenlijk wel gezellig uitzien.
‘Ik had hier eigenlijk naar de zonsondergang willen kijken,’ zei Fox. ‘Maar de zon is al onder.’
Adam voelde zijn wangen branden van schaamte. ‘Sorry.’
‘Ach geeft niet! Ik ben al lang blij dat je er bent. En als het gezellig is kunnen we een andere keer naar de zonsondergang kijken toch?’
Adam schrok toen Fox opeens toch zijn hand in die van hem liet glijden. Helemaal prettig vond hij het niet – niet nu Merrin had gezegd hem leuk te vinden. Hij zou het ook niet leuk vinden als hij met een andere jongen hand in hand liep. Hij wilde Fox echter ook niet kwetsen, nu hij het begin van de avond al verpest had door zo laat te zijn. Bovendien was het maar een paar passen naar het plaid toe…
Fox nam hem mee naar het donkere kleed en zakte erop neer. Gelukkig liet hij zijn hand even los, waardoor Adam met opgetrokken knieën naast hem ging zitten en zijn armen er vlug omheen sloeg.
De kaarsjes flikkerden aan weerszijden van hem en het smeltende kaarsvet rook lekker.
Fox trok een tas naar zich toe, waar hij twee glazen en een fles wijn uit haalde.
‘Om te proosten,’ zei hij vrolijk. ‘Ik heb ook cakejes gebakken. En ik heb marshmallows! Voor boven de kaarsen. En een deken als het koud wordt.’ Hij keek hem met een plagende grijns aan. ‘Al kunnen we elkaar ook warm houden.’
Adam kreeg een kleur, hij wist niet waar hij moest kijken.
‘En verder heb ik Stratego meegenomen. En we kunnen straks sterren kijken, hier zijn vaak vallende sterren. Ik kan je ook een verhaal vertellen als je dat leuk vindt. En verder kunnen we gewoon kletsen. Zullen we elkaar drie vragen stellen?’
Fox schonk een glas vol met wijn en reikte hem Adam aan. Hij pakte het glas aan en nam een klein slokje om te proeven. Zo vaak had hij immers geen alcohol gedronken, maar deze was lekker zoet.
‘Oké, ik begin wel!’ zei Fox toen hij zelf ook een vol glas in zijn hand had. ‘Wat is je lievelingsdier?’
Daar had Adam eigenlijk nog nooit over nagedacht – het was ook geen vraag die hij verwacht had. ‘Ehm… Een reuzenpanda denk ik.’
‘Check!’ Er glansde iets in Fox’ ogen. ‘Oké, nu mag jij!’
Adam dacht na. Eigenlijk wist hij niets van de jongen, behalve zijn naam. ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ Agami had hij te jong gevonden om mee te zoenen, maar eigenlijk schatte Adam hem niet ouder dan achttien.
‘Tweeëntwintig.’
Tweeëntwintig? Adams ogen werden groot van ongeloof. Was hij vijf jaar ouder dan Adam? Ouder dan al zijn afdelingsgenoten, behalve Onyx?
Fox schoot in de lach bij het zien van zijn gezicht. ‘Had je dat niet verwacht? Ik snap het wel hoor. Ik blijf het lijf van een jonge god hebben.’
Adam voelde zijn wangen warm worden. Om zichzelf daarvan af te leiden, nam hij slokje wijn.
‘Oké, nu mag ik weer.’ Hij streek langs zijn kin terwijl hij Adam bedenkelijk aankeek. ‘Op wat voor type jongens val je?’
Oh help. Nerveus frunnikte Adam aan een vouw in zijn broek. ‘Ik weet het niet echt.’
‘Maar je weet toch wel wat je aantrekkelijk vindt? Blond, donker, rood? Lang, klein?’
‘Donker, denk ik,’ mompelde hij. ‘En niet – niet te lang? Maar langer als ik?’
Merrin was langer dan hij, maar niet zo lang als Onyx of Yrla. Had hij zo genoeg gezegd? De vraag zorgde er in ieder geval voor dat hij het heet kreeg en hij nam vlug een slok wijn.
Er flitste een grijns over Fox’ gezicht. ‘Hmm, aan die beschrijving voldoe ik aardig. Vind je mij aantrekkelijk?’
Jeetje, hij wond er geen doekjes om. Adam haalde diep adem.
Fox grinnikte zachtjes. ‘Je hoeft niet in paniek te raken hoor. Je mag het gewoon zeggen als je mij een leuke jongen vindt. Of niet.’ Hij haalde zijn schouders op en slaagde erin Adams blik vast te houden. ‘Maar ik weet niet of ik dat wel geloof.’
‘Hoe – hoe bedoel je?’
Fox draaide zich wat meer naar hem toe. Zijn knie leunde tegen die van Adam. ‘Volgens mij vind je me wel leuk.’
‘Ja maar niet – niet zó.’
‘Weet je het zeker? Ik kan je hart hier horen bonken.’
Adam voelde de hitte langs zijn gezicht trekken. ‘Ik ben op Michiel verliefd,’ flapte hij er toen uit.
Fox’ hoofd een stukje naar achteren alsof iemand hem een klap in zijn gezicht had gegeven. Hij was even stil – en het was zó ongemakkelijk dat Adam hoopte dat hij weer ging praten.
‘Dat vermoeden had ik al,’ zei Fox. ‘Maar…’ Hij zuchtte. ‘Vind je niet dat ik ook een eerlijke kans verdien? Iedere keer dat ik je vorige week opzocht raakte je in paniek of zei je hele kwetsende dingen. Ik zou je graag willen laten zien dat ik ook leuk kan zijn zonder dat ik meteen tegen je vriend hoef op te boksen. Kunnen we niet – gewoon even Merrin vergeten, deze avond? Zodat we op een eerlijke manier kunnen ontdekken wat we voor elkaar voelen?’
Adam verstevigde zijn greep om zijn knieën. ‘Ik dacht dat dit een vriendendate was.’
Er zat een zeurend gevoel in zijn maag.
‘Dat was het ook,’ zei Fox snel. ‘Echt. Het is alleen – ik voel wel meer dan vriendschap. En ik – ik heb het gevoel dat dat ook voor jou geldt. Even los van je gevoelens voor Merrin – kun je me recht in mijn ogen kijken en zeggen dat je voor mij hetzelfde voelt als voor Agami?’
Adam sloeg zijn ogen neer. Dat kon hij niet.
Hij had over Fox gefantaseerd toen hij zichzelf verbood om aan Merrin te denken. Het waren hun zwetende lichamen geweest waar hij aan dacht om zichzelf te dwingen om klaar te komen, om zo Merrin eenzelfde lot te besparen. Hij wist dat hij zich tot Fox aangetrokken voelde – maar het was anders dan bij Merrin.
‘Eén kans,’ zei Fox zacht. ‘Ik vraag één kans om twee uur even niet aan Merrin te denken, om toe te geven aan wat je al dan niet voelt. Je hebt geen relatie met Merrin, toch? Pas als je ontdekt hoe het met je gevoelens voor anderen zit, kun je wat zinnigs over je gevoelens voor hem zeggen. Eén kans is toch niet te veel gevraagd?’
Adam beet op zijn lip. Het voelde verkeerd. Maar hadden er niet zo veel dingen verkeerd gevoeld de afgelopen weken? Hoe kon hij nog op zijn gevoel vertrouwen als dat hem de afgelopen dagen had bedrogen? Hij wist dat hij van Merrin hield, hoe hard Fox vanavond ook zijn best zou gaan doen. Maar hij kon hem een kans geven en hem daarna vertellen dat hij niet aan Merrin kon tippen, toch?
‘Oké,’ zei hij zacht. ‘Dat – dat kan ik wel.’
Every villain is a hero in his own mind.