Het verhaal begint bij scouting. Er is een jongen die ik echt al bijna negen jaar ken, sinds mijn elfde. We zaten bij elkaar in de groep bij scouting en sindsdien zijn we goede vrienden, & they lived happily ever after. Not.
Al sinds ik hem heb leren kennen heb ik een enorm zwak voor hem. Eerst was dat in de vorm van een crush. Een hele lange tijd daarna heb ik naar hem gerefereerd als mijn grote broer, omdat hij zo vertrouwd voelde (note: dit is bijzonder, ik voel me bijna nooit echt op mijn gemak bij mensen). Inmiddels heeft hij echt een plek in mijn hart en ik hou heel veel van hem. Maar, ik vermaak me prima in de friend-zone, want ik hou van hem en zo is het altijd goed geweest. We moeten af en toe lachen om elkaar als we een discussie hebben, en dan zeggen we: “jemig, het is maar goed dat wij geen relatie hebben!”.
In al die negen jaar zijn we 6x samen een week op zomerkamp geweest en zien we elkaar iedere week. Ik heb het gevoel dat ik hem echt door en door ken en dat het wederzijds is. Een belangrijke factor is dat we in die tijd allebei onze vader zijn verloren en dat dat ons heel erg sterk heeft veranderd. We weten van elkaar hoe het is en daardoor is soms stilzwijgende communicatie genoeg.
Nog een ding wat je moet weten is dat hij Mr. Charmeur is. Hij heeft een zwak voor vrouwen en hij is altijd erg knuffelig e.d. met ze. Ik was altijd degene naar wie de chicks gingen om over hem te praten of mij uit te horen. Andersom hoor ik al jaren alle liefdesperikelen van hem aan. En tbh, dat vond ik best leuk, ik vermaakte me wel met al die verhalen hoe hij zich weer in de nesten werkte.
Het punt is, de laatste tijd voelt dit… verwarrend. Ik kan het niet meer goed hebben als hij het over die chicks heeft. Ik word nukkig en ik ga er zo min mogelijk op in. Ik vind het gewoon niet leuk.
Time jump naar vandaag. Ik betrap mezelf steeds vaker op onbewust herinneringen opnieuw af te spelen en ze bestuderen. Dan denk ik na over hoe we altijd eerst blikken kruisen als een van ons binnenkomt, alsof we eerst de ander zoeken. Voor mijn gevoel dan, dit kan ook gekleurde herinnering zijn omdat ik het zo voel.
Of die keer dat ik achter hem aanrende om hem te tackelen en een totziens-knuffel te geven, en dat we voor mijn gevoel een halve seconde op het punt stonden om te zoenen (allebei aangeschoten). Ik besloot in die halve seconde mezelf los te maken uit die chaotische warknuffel om niet in die awkwarde positie te komen, want stel dat het niet wederzijds was (OF ERGER, STEL DAT HET WEL ZO WAS).
Nu begint langzaam steeds meer dat gevoel te komen van: well fuck, volgens mij begin ik van hem te houden als méér dan een goede vriendin. Als ik dan vervolgens naar mijn herinneringen kijk kan het twee kanten op: of ik besef ineens wat er al die tijd is geweest, of mijn gevoel kleurt de herinnering.
Long (LONG) story short, ik ben bang dat mijn liefde voor hem méér aan het worden is dan vrienden-liefde. Maar omdat hij met iedere chick heel comfortabel is (lees: knuffelig, complimentjes, etc.) en hij het steeds over andere chicks heeft ben ik bang dat ik signalen verkeerd interpreteer. We spreken overigens buiten scouting alleen af met een groep vrienden, dus we zijn niet vaak echt bewust samen.
Oh, en ik heb een paar maanden terug per ongeluk met zijn beste vriend gezoend en ik weet niet of hij het weet maar het zit me zo dwars :')
Slughorn
