Ik weet het niet. - Liefde, Vriendschap & Familie

Bereid je voor op een gigantisch lang verhaal. Als je de tijd neemt om alles te lezen: thank you so much.

Toen ik bijna 5 jaar een relatie had met een jongen, J., ging ik in een restaurant werken. Hier leerde ik heel veel mensen kennen en ik had het ontzettend naar mijn zin. Een van de mensen die ik leerde kennen, was M., de souschef. Met haar kon ik het ook erg goed vinden, al was het wel snel duidelijk dat er voor haar wat meer achter zat. We praatten veel, M. en ik, maar dat had ik ook met andere mensen van mijn werk. Tussen J. en mij ging het steeds minder goed. Als ik wat wilde doen met mijn vrienden vond hij dat niet leuk, en als hij iets ging doen met zijn vrienden had ik pech, en ik zag er steeds meer tegen op om naar hem toe te gaan. Ondertussen trok ik steeds meer naar M. toe en uiteindelijk was het voor mij ook wel duidelijk dat ik voor haar aan het vallen was. Ik heb het even geprobeerd te negeren maar uiteindelijk heb ik besloten om het uit te maken met J.
Mijn ouders heb ik aan het begin niets verteld hierover. Ze wisten dat ik het uit wilde maken met J., dat ik goed bevriend was geraakt met M., en dat was het wel zo'n beetje. M. kwam op een gegeven moment 's avonds laat langs omdat het niet goed ging met mij en ik even een vriend nodig had. Mijn ouders raakten achterdochtig. Toen ze erachter kwamen dat M. op vrouwen viel al helemaal. Ze vonden dat het niet eerlijk ging en dat ze gebruik maakte van mijn situatie. Mijn ouders zijn altijd erg streng geweest en ik mocht 's avonds nooit mijn telefoon bij me hebben, dus had ik stiekem een oude telefoon gepakt en had daarmee via instagram pm contact met zowel M. als een paar andere vrienden. Mijn ouders kwamen hier achter en vervolgens sloten ze me een week lang op. Geen telefoon, geen huissleutels. Toen ik na een tijdje toegaf dat ik iets met M. had, werd hun gevoel alleen maar bevestigd. Ik ben me volledig gaan focussen op mijn studie en mijn leven daar, en als ik niet daar was, was ik bij M. mijn ouders wisten hier vrij weinig van, alleen dat ik niet thuis was. Toen ik stopte met mijn studie vroegen mijn ouders wat ik wilde qua woonsituatie, en na lang nadenken gaf ik toe dat ik bij M. wilde gaan wonen, hoewel we nog helemaal niet zo lang een relatie hadden. Misschien niet het beste idee, maar dat voelde op dat moment goed. Mijn relatie met mijn ouders verslechterde alleen maar en ik wist niet meer wat ik moest doen. Op een gegeven moment heb ik met mijn moeder gepraat en hebben we beiden een aantal dingen gezegd die we niet hadden willen zeggen, maar het ging daarna wel beter. Ik was af en toe bij mijn ouders, en hierdoor besefte ik me dat ik het steeds meer ging missen. M. Is in de 1.5 jaar dat we samen zijn maar een paar keer bij mijn ouders geweest en ik weet niet zo goed hoe ik daar verandering in kan brengen zonder dat het voor beide partijen raar wordt. Ik heb nu het gevoel alsof ik twee levens heb, en dat ik over het een niet kan praten als ik het andere leef. Vorige maand ben ik 2 weken met mama op vakantie geweest, en toen ik terug kwam wist ik niet meer of ik terug wilde naar M. Nadat ik een paar dagen ziek was geweest ging ik, nog steeds niet helemaal lekker, naar haar toe. Zij was ontzettend blij om me te zien. Ik voelde het niet zo. Ik ben die avond weer naar huis gegaan en woensdag was ik weer bij haar. Ik kon alleen maar huilen en niet uitleggen waarom, tot ze aan me vroeg, "je gaat weg, hè?" en mijn hart in duizend stukjes brak. Ik weet niet of ik nog verliefd ben en ik weet niet wat ik wil. Ik weet dat ik het op dat moment niet kon afbreken omdat de gedachte alleen al te veel was om aan te kunnen, maar ik weet ook dat ik het niet zo mis als ik er niet ben. We hebben nu afgesproken dat we een stapje terug nemen, dat ik bij mijn ouders ga wonen en af en toe bij haar ben, maar ik ben bang dat dit gewoon het begin is van het einde, en ik weet niet wat ik daarvan moet denken.

SORRY voor dit ontzettend lange zeiktopic, ik weet gewoon even niet aan wie ik dit kwijt kan.

Spinning around, I'm weightless.

Ik denk eigenlijk dat jullie een goede beslissing hebben genomen door een stapje terug te zetten. Misschien dat door terug thuis te wonen en af en toe over M. te praten of gewoon terloops iets te laten vallen over haar ofzo, jouw ouders toch wat meer aan het idee kunnen wennen dat je met haar samen bent. En zo kan je ook zelf merken of je haar veel mist, of je veel over haar wil praten, ...

Probeer gewoon niet te veel na te denken (makkelijk is dit niet hoor) en echt te focussen op wat je voelt. Want soms hoe zeer je ook van iemand houdt, dooft die vlam volledig uit. Maar ik denk dat je daar niet meteen van moet uitgaan hoor! Het leiden van twee levens is erg vermoeiend volgens mij en ik denk dat je nu gewoon op een punt komt waarop je dat even niet meer ziet zitten. Als je thuissituatie verbetert, kan het zijn dat dit op alles een positieve invloed gaat hebben. En zo niet, dan heb je tenminste geprobeerd en kan je je zelf nadien niets verwijten!

The soul needs autumn.

Heftig,

Ik denk niet dat een stapje terug perse het begin van het einde is, misschien helpt het wel heel goed want vroeg samenwonen kan heel veel druk op je relatie leggen. Maar blijf wel eerlijk naar jezelf want als je dan nog niks voelt (en snap dat dat kut is) dan denk ik dat je daarin wel eerlijk moet zijn naar jezelf en M.

Als ik een dichter was dan was ik dichter bij je.

Oh wat klote, ook ontzettend vervelend dat je ouders niet achter je stonden ):
Het hoeft niet perse het begin van het einde te zijn, misschien is het juist wel even goed om even je tijd te nemen om te kijken hoe en wat.
En tbh, ik heb niet heel veel ervaring met relaties (lees: zero) dus ik kan je niet veel verder helpen helaas ):
Maar ik ben er voor je, en als je er over wilt praten, kun je me altijd een pb'tje doen! x

We were the forever that didn't last

Wildfowls schreef:
Oh wat klote, ook ontzettend vervelend dat je ouders niet achter je stonden ):
Het hoeft niet perse het begin van het einde te zijn, misschien is het juist wel even goed om even je tijd te nemen om te kijken hoe en wat.
En tbh, ik heb niet heel veel ervaring met relaties (lees: zero) dus ik kan je niet veel verder helpen helaas ):
Maar ik ben er voor je, en als je er over wilt praten, kun je me altijd een pb'tje doen! x

And then we'll see it.

Ik ga iets anders zeggen dan heel veel mensen hier, maar ik denk eerlijk gezegd dat je ouders je, bewust of onbewust hebben beïnvloed. Als er verder niets mis is met de relatie, geef dan alsjeblieft niet op! Er zijn altijd mindere momenten, maar de liefde van iemand die bij je heeft gestaan is meer waard dan de ouders die e keihard hebben laten stikken.

Rest in Peace, Son of Gondor

Een stap terug doen is in dit geval echt de beste optie. Ik denk dat je vanzelf zult merken wat je nu precies wilt of niet. Het is denk ik altijd lastig in dit soort gevallen om niet meteen drastische stappen te ondernemen. Als je graag met M samen wilt blijven, moet je dat doen. Samenwonen heeft inderdaad een enorme impact op je relatie, dus het kan zomaar zijn dat het daardoor kwam. Van een afstandje even bekijken, uitrusten en diep ademen helpt denk ik. (:

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

SonOfGondor schreef:
Ik ga iets anders zeggen dan heel veel mensen hier, maar ik denk eerlijk gezegd dat je ouders je, bewust of onbewust hebben beïnvloed. Als er verder niets mis is met de relatie, geef dan alsjeblieft niet op! Er zijn altijd mindere momenten, maar de liefde van iemand die bij je heeft gestaan is meer waard dan de ouders die e keihard hebben laten stikken.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Korea schreef:
(...)
Precies. Ik vind het ook raar dat hier zulke antwoorden staan, to be perfectly honest. Het enige advies dat ik kan geven is dat je moet doen waar jij je goed bij voelt; niet je ouders of iemand anders. Het is jouw relatie en, in zoals elke relatie zijn er ook neerwaartse momenten, daar hoor je voor te werken. Je schrijft dat je ouders er al vanaf het begin erg tegen waren, maar is de uiteindelijke beslissing van jezelf geweest (omdat het echt goed voor je is), of een onbewuste beslissing van je ouders die je gestuurd hebben in die richting? Ik zou er eens goed over nadenken. Het is jouw leven.

26 - 02 - '16

Je praat een heleboel over en voor anderen, maar wat wil je zelf? Dat moet je eigenlijk helder krijgen, ongeacht wat je ouders willen of wat verstandig/slim is of 'omdat het normaal is/zo hoort'.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Ik besefte me net pas dat ik het antwoorden op dit topic een beetje heb uitgesteld omdat ik telkens niet echt wist wat ik moest zeggen; voor mij was alles nog erg onduidelijk - of ik nog verliefd was of niet, of ik gewoon inderdaad te veel beinvloed werd door mijn ouders of dat het echt ergens anders vandaan kwam. Ik wil jullie allemaal in ieder geval ontzettend bedanken dat jullie het uberhaupt gelezen hebben, laat staan ook nog de tijd hebben genomen om te antwoorden <3.Ik heb het er met mijn ouders over gehad, en zij gaven toe dat het inderdaad wel stroef ging; M komt uit een heel ander wereldje en dat loopt gewoon stroef. Dat betekent echter niet dat ze niet willen dat ik bij haar ben, als dat is wat mij gelukkig maakt. Fijn gesprek, in ieder geval. M vroeg me vanochtend hoe ik me nu voelde, nadat ik een tijdje wat meer bij mijn ouders ben geweest. Ik gaf toe dat het voor mij mentaal heel fijn was, maar dat ik het nog wel lastig vind tussen ons, dat ik het oprecht even niet weet. We hebben nu dus ook besloten om even een weekje geen contact te hebben. Dit geeft mij de rust om na te denken wat ik wel en niet wil, en wat ik voel of juist niet. Dat dit een goede beslissing is, weet ik vrij zeker. Ik heb gewoon even een momentje nodig om na te denken over wat ik wil, zoals een aantal van jullie hierboven ook zeggen. Niet wat mijn ouders willen en niet wat M wilt en niet wat ik denk dat ik wil terwijl M me lieve berichtjes stuurt. Gewoon even wat ik zelf wil. Maar ik heb inmiddels, sinds 14:06, toen we besloten dat we even geen contact zouden hebben, meer gejankt dan wat ik zou doen als ik een volledige maand lang elke dag ongesteld zou zijn en ik heb al 4 a4'tjes vol geschreven met dingen die ik tegen haar had willen zeggen vandaag. Ik vind het ontzettend lastig om haar niet te appen, maar ik heb mezelf beloofd dat ik het in ieder geval de rest van de week vol houd. To be continued, dus.

also I love each and every one of you for taking the time to react on this <3

Spinning around, I'm weightless.

Liefde kan ingewikkeld zijn. Je kunt soms niks meer voelen enerzijds en nog heel veel voelen anderzijds. Het kan daarom heel moeilijk zijn om de knoop door te hakken. Ik zou mezelf niet dwingen om vandaag of morgen de knoop door te hakken. Daarom maken mensen het uit, maken mensen het weer aan, proberen ze toch nog een oplossing te vinden of maken ze het weer uit... Soms moet je het gewoon allemaal zichzelf wat laten uitwijzen en gewoon dag tot dag nemen en uiteindelijk wel zien waar het schip strand. Dit hoeft inderdaad niet perse het einde te betekenen, misschien is het gewoon een fase. Zie het als een mist waar je nu even doorheen moet en niet veel verder zien kan dan twee centimeter voor je, maar niet de eindbestemming. Loop er gewoon door want liefde werkt zo complex dat het erg moeilijk te zeggen is wat er zal gebeuren en hoe het eindigt of opgelost wordt. Het leven is moeilijk te voorspellen en relaties zijn al helemaal niet te voorspellen.

Don't tell me the sky is the limit when there are footprints on the moon.

Sterkte, ik hoop dat je gaat vinden wat je wilt. Ik hoop dat je eruit komt, of dat nu betekent dat je voor jezelf moet kiezen of kiest voor een relatie bij jullie samen. (:

It's never gonna happen, Guys.