De Ongeschreven Schrijfregels - Stamcafé

Ik heb als lezer een lijstje ontwikkeld met ongeschreven schrijfregels (misschien dat ik daar binnenkort ook een lijst van ga maken), hiermee mik ik met name op de verhaallijnen van personages.

1. Een personage niet levend schrijven
Er zijn natuurlijk uitzonderingen op deze regel, waar mij het om gaat is dat als een personage doodgaat, andere personages en de lezer zelf op een manier rouwen om dit verlies. De lezer wordt meegevoerd in de emoties van de overige personages en voelt zich waarschijnlijk op een manier ook verdrietig over dit incident. Het is voor mij dan echt not done om vervolgens te schrijven, o nee, hij was toch niet dood, grapje. Op die manier voelt het alsof de schrijver lichtzinnig omgaat met de emoties van de lezer en het personage alleen dood liet gaan om het verhaal even spannend te maken zonder de verhaallijn verder te ontwikkelen (want het verhaal is weer waar die was). Er zijn hier wel uitzonderingen op waar het voor mij niet stoort, het blijft daarom voor mij ook wel een grijze regel.


2. Gebeurtenissen ongedaan schrijven
Dit spreekt redelijk voor zich. Het is eigenlijk dezelfde regel als bij nummer 1, maar dan voor andere gebeurtenissen


3. Het was maar een droom
Het is prima om dromen in een verhaal te verwerken, dit kan een manier zijn om te laten weten wat er in het personage omgaat of misschien kan hij wel visioenen zien oid. Waar ik mij echter heel erg aan erger is als een heel verhaal een droom bleek te zijn, wat op zich niet erg is , maar wel als de droom ophoudt in het meest spannende moment. Dan heeft een lezer een heel verhaal gelezen met een opbouwende spanningsboog en op het spannendste moment blijkt het even een droom te zijn. Dan is het net alsof de schrijver niet wist hoe hij zich uit deze situatie kan schrijven en er daarom maar even een droom van maakt. Ook hier zullen er vast wel weer uitzonderingen zijn.

Al met al kunnen bovenstaande regels worden samengevat in de volgende algemene regel: Een schrijver mag niet lichtzinnig omgaan met de gevoelens van de lezer en daarom mag hij situaties of levens niet terugdraaien in het verloop van het verhaal als hij daarmee de gevoelens van de lezer kwetst.

Zijn jullie het hiermee eens en wat zijn voor jullie de ongeschreven schrijfregels?

EDIT:
"Ik had bij nader inzien het topic mijn ongeschreven schrijfregels moeten noemen. Ik kan me namelijk heel goed vinden in wat jullie hierboven hebben gezegd. Ik dacht eerst dat deze regels wel echt punten waren die een verhaal goed maakten. Maar zoals jullie hierboven zeggen is schrijven zo mooi omdat er juist geen grenzen zijn.

Het is dus bij nader inzien niet het geval dat deze regels een verhaal persé goed maken, toch blijven deze 'regels' voor mij een belangrijk punt als lezer. Maar zoals jullie terecht zeggen en ik nu ook wel inzie; een schrijver moet zich niet zoveel met de 'regels' van lezers bezighouden."

Daarnaast wil ik nog even kwijt dat ik met het openen van dit topic absoluut niet de intentie had anderen schrijfregels op te leggen, mocht dat zo begrepen zijn, sorry hiervoor.

[ bericht aangepast op 20 mei 2018 - 16:48 ]

erg

gtre

1

2

3

4

cool

noice

antw1

antw12

antw13

12

23

34

45

12

23

34

45

---

Als je altijd jong bent, heb je nooit een jeugd.

Ik denk dat kunstvormen nooit echte regels hebben, want het blijft altijd subjectief. Zelf denk ik dat het juist interessant is als je speelt met wat de algemene perceptie is binnen die kunstvorm en daar gebruik van maakt om zo bepaalde gevoelens, gedachten bij de lezer/bezichtiger op te wekken. Een schrijver mag wat mij betreft alles doen, want dat is juist het interessante aan kunst.

---

The soul is like an appendix: I literally don’t even use it.

Mja, ik ben het niet helemaal mef je eens. Kijk naar Game of Thrones. George R.R Martin heeft geen enkel ogenblik rekening gehouden met zijn lezers maar dat is ook wel de kracht van zijn boeken.
En wanneer kwets je de gevoelens van je lezer? Het is een verhaal. Je schrijft voor jezeld, niet voor een individuele lezer want dat is gewoon onmogelijk. Ik ben het heel vaak niet eens geweest met verhalen en zat soms zelfs nog even flink te janken, maar het maakt boeken ook zoveel beter. (The fault in our stars, bijv)

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ik ben het hier gedeeltelijk mee eens. Maar ik denk dat er maar één gouden regel is, wat trouwens hier ook bij aansluit, als je iets doet, doe het dan goed.

Als je drama wilt, hou het vast. (Zelfde geld voor spanning, humor ect)

De lezer heeft altijd tijd nodig om in te komen op een bepaalde sfeer. Laat de lezer daarom wennen aan deze sfeer en wacht een tijdje voor omwentelingen.

---

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

Hmmm. Ik denk ten eerste dat het heel erg van het genre en de verhaallijn afhangt of het ongedaan maken van gebeurtenissen gepast is of niet. Daarnaast hangt het er ook van af hoe het is geschreven en of het het plot op één of andere manier toch vooruit helpt of niet.
Ik ben niet zo'n grote fan van droomscenario's omdat ik het soms een luie manier van schrijven vind. Als een droomscenario in een verhaal is verwerkt, vind ik het persoonlijk wel fijn als je tijdens het lezen als het gevoel krijgt dat dit misschien niet de realiteit is. Ook hier hangt het er weer echt vanaf welke functie de droom heeft. Als het gewoon een manier is om de gedachten/angsten van een personage weer te geven, lees ik het liever niet omdat ik van mening ben dat dergelijke zaken veel beter verwerkt kunnen worden in een verhaal.

Persoonlijk vind ik het net het doel van de schrijver om met de gevoelens van zijn lezers te spelen. Hij/zij kan je een personage verschrikkelijk laten haten, maar door één enkele zin kan dat volledig omslaan. Dat is toch geweldig? Stel dat je rouwt om de dood van een personage en dan blijkt hij toch nog in leven te zijn door één of andere miraculeuze gebeurtenis, dat is toch fantastisch?

Goh voor mij is een echte no go tegenwoordig de overdreven manier waarop kleuren beschreven worden. Like rood is soms gewoon rood? Ik irriteerde me tijdens het lezen van de Inheritance Cycle boeken echt zo hard aan het woord karmozijnrood, like de auteur leek echt het woord rood gewoon te vermijden.
En nee ogen zijn niet altijd 'saffier edelstenen die flikkeren in het licht van de zon terwijl de blauwe golven van de zee het kristal extra helder maken', like ogen zijn soms gewoon blauw oke?? *haalt diep adem*

---

The soul needs autumn.

FireKeeper schreef:
Ik ben het heel vaak niet eens geweest met verhalen en zat soms zelfs nog even flink te janken, maar het maakt boeken ook zoveel beter. (The fault in our stars, bijv)

Dat is ook wat ik eigenlijk bedoel,

---

Als je altijd jong bent, heb je nooit een jeugd.

Muizlet schreef:
(...)

Dat is ook wat ik eigenlijk bedoel,

het zou juist vervelend zijn als aan het eind van het boek Hazel ineens wel bleek te leven

---

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"

Ik ben het vriendelijk en met veel respect totaal met je oneens.

Als schrijver mag je alles. Wat mij betreft mag je er een totale deus ex machina met dertien mary sues met pov wisselingen iedere twee regels en constante levend-dood-levend-dood-levend-dood springtouwfestijn van maken. Ik vind het oprecht heel erg jammer dat schrijvers (zeker jonge schrijvers) zichzelf snel belemmeren met het idee dat een verhaal goed moet zijn, want dan krijg je al vet snel te maken met perfectionisme = blokkeren = writer's block. Bullshit, je moet het leuk vinden om te schrijven; je bent het niet aan eventuele lezers verschuldigd om constant rekening te houden met hun emotionele proces.

En als je wordt uitgegeven, zijn het de uitgevers/redacteurs die je daarop kunnen wijzen. Niet omdat het anders "geen goed boek is", maar omdat er een zekere formule met regeltjes is (zoals jouw regels, die echt wel valide zijn, maar gewoon niet op schrijvers slaan vind ik maar op uitgevers/editors) die ervoor zorgt dat een boek een breder publiek aanspreekt en dus meer geld kan opleveren. Als schrijver moet je gewoon lekker doen wat jij leuk vind; pas op het moment dat je zo veel mogelijk mensen ermee wil bereiken, zou ik naar dit soort regels gaan kijken.

---

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Ik ben het totaal niet met je eens. Het mooie van kunst is juist dat er géén regels aan zitten. Totale artistieke vrijheid. Jij vindt het misschien niet leuk om te lezen, dat kan, maar als een schrijver zoiets doet zal dat niet zonder reden zijn. Het ligt waarschijnlijk ook aan wat voort soort boeken/verhalen je leest, of je het kan waarderen of niet.

---

Spinning around, I'm weightless.

Wat Wiarda zegt en daarbij:

Lijkt me dat de literaire wereld wel een beetje saai wordt als iedereen op eieren gaat lopen voor de lezer en iedereen zich aan dezelfde regels houdt. Dan wordt het volgens mij allemaal lekker hetzelfde op den duur.

Maar ik denk dan ook meer dat de lezer bijna altijd zal lezen wat een schrijver schrijft, niet dat een schrijver exclusief schrijft naar wat een lezer wilt lezen. Klopt die zin?

---

Tijd voor koffie.

Wiarda schreef:
Ik ben het vriendelijk en met veel respect totaal met je oneens.

Als schrijver mag je alles. Wat mij betreft mag je er een totale deus ex machina met dertien mary sues met pov wisselingen iedere twee regels en constante levend-dood-levend-dood-levend-dood springtouwfestijn van maken. Ik vind het oprecht heel erg jammer dat schrijvers (zeker jonge schrijvers) zichzelf snel belemmeren met het idee dat een verhaal goed moet zijn, want dan krijg je al vet snel te maken met perfectionisme = blokkeren = writer's block. Bullshit, je moet het leuk vinden om te schrijven; je bent het niet aan eventuele lezers verschuldigd om constant rekening te houden met hun emotionele proces.

En als je wordt uitgegeven, zijn het de uitgevers/redacteurs die je daarop kunnen wijzen. Niet omdat het anders "geen goed boek is", maar omdat er een zekere formule met regeltjes is (zoals jouw regels, die echt wel valide zijn, maar gewoon niet op schrijvers slaan vind ik maar op uitgevers/editors) die ervoor zorgt dat een boek een breder publiek aanspreekt en dus meer geld kan opleveren. Als schrijver moet je gewoon lekker doen wat jij leuk vind; pas op het moment dat je zo veel mogelijk mensen ermee wil bereiken, zou ik naar dit soort regels gaan kijken.

---

Hard Work. Good-hearted. Loyalty. And Fair Play: I'm a Hufflepuff In Every Single Way.

Ik had bij nader inzien het topic mijn ongeschreven schrijfregels moeten noemen. Ik kan me namelijk heel goed vinden in wat jullie hierboven hebben gezegd. Ik dacht eerst dat deze regels wel echt punten waren die een verhaal goed maakten. Maar zoals jullie hierboven zeggen is schrijven zo mooi omdat er juist geen grenzen zijn.

Het is dus bij nader inzien niet het geval dat deze regels een verhaal persé goed maken, toch blijven deze 'regels' voor mij een belangrijk punt als lezer. Maar zoals jullie terecht zeggen en ik nu ook wel inzie; een schrijver moet zich niet zoveel met de 'regels' van lezers bezighouden.

[ bericht aangepast op 20 mei 2018 - 14:44 ]

---

Als je altijd jong bent, heb je nooit een jeugd.

Sidenote:

De gevoelens kwetsen van lezers kan op veel manieren worden opgevat. Hoe ik het bedoelde was dat de lezer zich in de maling genomen voelt door de schrijver.

---

Als je altijd jong bent, heb je nooit een jeugd.

Heel cru gezegd vind ik dat wat een schrijver in z'n boek zet, beslist mag worden door de schrijver. Staat je dat niet aan? Dan lees je het boek niet. Schrijven is een uiting geven aan creativiteit en creativiteit is divers. Als daar allemaal regels op zouden zijn, of iedere schrijver moet zich houden aan wat de lezers willen, dan zal die creativiteit verdwijnen en dat zou zonde zijn. Juist schrijven wat je zelf wil, maakt je uniek. Als je altijd maar schrijft wat iedereen wil lezen, zal je er uiteindelijk zelf ook niet gelukkig van worden, lijkt mij dan.

---

26 - 02 - '16

Muizlet schreef:
Sidenote:

De gevoelens kwetsen van lezers kan op veel manieren worden opgevat. Hoe ik het bedoelde was dat de lezer zich in de maling genomen voelt door de schrijver.

Ik til me daar niet zo zwaar aan. Regelmatig heb ik dat met films, maar dan denk ik "het is maar een film" dus probeer ik me er niet teveel van aan te trekken.

---

26 - 02 - '16

Stubbs schreef:
(...)

Ik til me daar niet zo zwaar aan. Regelmatig heb ik dat met films, maar dan denk ik "het is maar een film" dus probeer ik me er niet teveel van aan te trekken.

Maar dit, echt. Tegenwoordig maken mensen zich zo druk om wat wel en niet moet "kunnen" in boeken, films, series en games. Vervolgens komen ze zelf met een hele waslijst van wat non offensive, all including, non shocking etc. is. Alles moet in het mainstream keurslijf passen.

Jouw kunst is jouw kunst, en niet dat van een ander. Dat maakt elk stukje art, of het nu een film is of een game, juist uniek. En laat dat nou net hetgeen zijn wat kunst zo mooi maakt.

---

ars moriendi