• Hotel Entropy
    Entropy —
    A gradual decline into disorder.

    Iedere dag sterven er gemiddeld 150,000 mensen. Ze worden gegrepen door ouderdom, gaan ten onder aan een lange, slepende ziekte of worden – compleet onverwacht – aan hun geliefden ontnomen ze in pijn en verdriet achterlatend. En dan zijn er die enkelingen; zij die verdwijnen zonder ook maar iemand het opmerkt, alsof ze nooit echt hebben bestaan.

    29 Januari — Op schijnbaar onverklaarbare wijze verschijnt een groep tieners binnen Hotel Entropy. Ieder van een andere leeftijd, klasse of zelfs cultuur. Één ding hebben ze echter gemeen; ze zijn stuk voor stuk overleden op 22 januari in datzelfde jaar. Nu verschijnen ze weer, levend en wel, met bij sommige enkel littekens als overblijfsel van hun eigen dood. Hun uiterlijk onveranderd, hun innerlijk. . . bij sommigen slechts een schijn van de persoon wie ze ooit waren. Onwetend over hoe zij daar gekomen zijn, of wat deze plaats precies is, weten ze wel één ding: Ze kunnen het hotel niet verlaten. In hun gevangenschap staat ze maar één keuze, los genieten van hun tweede leven met drank, drugs en zoveel meer, of ten onder gaan in hun blijvende verlangen het hotel te verlaten en naar hun geliefden en de vrijheid terug te keren. De tieners hebben geen enkele vorm van autoriteit in hun leven momenteel. Hoe zullen ze daar mee omgaan?


    Extra Informatie


    • Er lijkt geen personeel rond te lopen in Hotel Entropy, doch er op ieder moment een heel buffet aan eten beschikbaar is in het restaurant, de bar dagelijks bijgevuld lijkt te worden en enige schade overheen de nacht lijkt te verdwijnen.
    • Verzoeken kunnen eveneens ingewilligd worden. Dit door middel van een briefje achter te laten op het bed. De meest populaire hierin is de vraag naar drugs, maar ook hobbymateriaal kan gevraagd worden.
    • Ieder gast heeft zijn eigen kamer en sleutel. Dat betekent niet dat er geen nachten elders kunnen doorgebracht worden in verloop van hun verhaal.
    • Bij aankomst hebben zij hun kamer ontdekt omdat ze ieder bij naam en geboortedatum in het gastenboek stonden, met daarnaast hun kamernummer. Tevens vonden zij in hun kamer op maat gemaakte kledij.
    • De gasten zijn niet langer wie ze waren voor hun dood. Op het eerste zicht is er weinig veranderd, maar sommige hebben een hele persoonlijkheidstransformatie ondergaan.
    • Alsof het een zieke grap is werken de telefoons wel binnen Hotel Entropy. Wanneer ze iemand bellen – zoals een geliefde – zullen zij hun stem horen, maar wordt heel snel duidelijk dat hun stem niet door die andere te horen is.




    Rollen
    • Naam
    • Leeftijd (Maximum van 21 jaar oud, minimum 16.)
    • Sterfwijze (Probeer voor variatie tussen de rollen te zorgen, om het interessant te houden)
    • Persoonlijkheid
    • Uiterlijk
    • Familie
    • Geschiedenis (Optioneel.)
    • Extra (likes / dislikes / angsten / hobby's)


    Christiano Rodriguez — Gevecht/Schotwonde — Maluma — 1.3
    Rory Mitchells — Cystic Fibrosis — Necessity — 1.4
    Dante Howers — Alcoholoverdosis — Warfare — 1.2
    Logan Montero — CO2-vergiftiging — Remiinds — 1.5
    Eliot Price — Orgaandonatie — Zhang — 1.7
    Jason Rockwell — Verdrinking — Sombre — 1.3
    Grayson Rogers — Verstikking/Brand — Wheeler — 1.4
    Lauren Muñoz — Vliegtuigongeluk — Falling — 1.6
    Mason Blanchard — Blikseminslag — Sombre — 1.7

    — Leukemie — Plunkett — 1.5
    Mia Hathaway — Infectie — JudithSuzann — 1.5
    Audrey Charlston — Schotwonde/Overval — Solmeron — 1.4
    Camille Belmonte — Moord — Sprouse — 1.5
    Carmèn Mendelez — Schotwonde/Politie — Slave — 1.5
    Olivia Guistina — Bevalling — Rasalghul — 1.2
    Elaine Davies — Race-ongeluk — _Iridescent — 1.5
    Charon Tullamore — Vergiftiging — Sacrilege — 1.5
    Elin de la Fontaine — Auto-ongeluk — Aerial — 1.5
    Vesper Cowhen — Loodvergiftiging — Warfare — Loodvergiftiging — 1.5
    Gloria George — Zelfmoord — Falling — 1.7
    Noyana Laroussi — Liquidatie — Hel — 1.7


    “Partying and dancing have never been my thing,
    but drinking I could do with reasonable familiarity and skills. I decided to begin there.”


    Regels
    • Algemene huisregels van Quizlet
    • Afwezigheid (langer dan 3 dagen) melden; anders verlies je je rol.
    • Maximaal twee personages per persoon.
          (Wil je toch een derde personage, moet je daarvoor eerst toestemming vragen aan Entropy.)
    • Wees realistisch in het creëren van je personage(s)
    • Minimaal 200 woorden per post
    • 18+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven
    • Wat IC gebeurt, staat los van real life
    • Alleen ik [Orwell] maak nieuwe topics aan
    • Dit is een remake van mijn oude RPG van dezelfde naam




    Dit is een remake van mijn RPG van dezelfde naam. ©Orwell

    [ bericht aangepast op 10 april 2018 - 18:02 ]


    A girl who wonders.

    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    Vesper - Camille - Elaine - Carmén

          Net voor beide dames een sigaret uit het pakje wilde nemen klonk er een apart geluid door het hotel, waardoor ik naar boven keek. Nergens waren speakers te bekennen. Mijn wenkbrauwen fronste en ik luisterde, net als de dames, aandachtig naar het bericht.
    ‘Beste gasten van Hotel Entropy; daar we continu de best mogelijke service willen bieden, hebben we ons aanbod aan verdiensten uitgebreid — speciaal voor u! Vanaf heden kan u in kamer 104 het antwoord op één alom gestelde vraag vinden: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Opgelet; het Hotel staat niet in de voor enige emotionele schade welke dit mogelijks kan brengen. Bedankt voor uw aandacht, en geniet van de rest van uw verblijf!’

    Met een verbaasde blik keek ik naar de dames, die beide verbaasd terug keken. Camille stond op en maakte aanstalten om weg te gaan.
          'Sorry, ik denk dat ik even ga kijken.' klonk er afwezig, waarna Camille het restaurent uit liep. Vesper keek verward mijn kant op en ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik hoorde zojuist mijn beste vriendin tegen me praten via de intercom van het hotel. Mijn hart bonste in mijn borst en ik kreeg het opeens erg koud.
          'Hoorde... hoorde jij zojuist ook de stem van een jong meisje? Mijn zusje?’ vroeg Vesper uiteindelijk waarna ze haal keel schraapte. ‘Of word ik gek... of ben ik het al? vervolgde ze. Verward schudde ik mijn hoofd. 'Ik hoorde mijn beste vriendin...' sprak ik gebroken. Nu kreeg ik het weer heel erg warm, waardoor ik op stond. Even keek ik Vesper aan.
          'Wil je ehm...' - mompelde ik - 'wil je kijken?' vroeg ik terwijl ik mijn hand uit stak naar Vesper.



    - thank you for existing -

    Jason Felix Romeo Rockwell
    jason - 20 - drowned - smoke-space - carmén - outfit



          Slechte verslaving hé... niet dat het uit maakt, aangezien we praktisch toch al dood zijn.' verbrak ik de stilte. ‘Ik had liever dat deze sigaretten mijn dood waren geweest — op oude leeftijd natuurlijk,' Carmén moest lachen, waardoor ik zelf ook een glimlach kreeg. Ze zag er een stuk levendiger uit als ze moest lachen.
          'Mooi, je haar,' meende ik al wijzend met mijn joint richting Carmén haar haren. Ze keek me even kort aan en bedankte me voor het complimentje. Net voor ik haar iets kon vragen klonk er een deun door het hotel, vervolgd door een bericht.
          ‘Beste gasten van Hotel Entropy; daar we continu de best mogelijke service willen bieden, hebben we ons aanbod aan verdiensten uitgebreid — speciaal voor u! Vanaf heden kan u in kamer 104 het antwoord op één alom gestelde vraag vinden: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Opgelet; het Hotel staat niet in de voor enige emotionele schade welke dit mogelijks kan brengen. Bedankt voor uw aandacht, en geniet van de rest van uw verblijf!’
    Mijn mond viel open door het horen van mijn moeder's stem en ik keek met grote ogen naar Carmén, die duidelijk ook in shock was. 'Ik moet...' mompelde Carmén waarna ze de kamer uit vluchtte.
    Verward liep ik richting de muur en liet ik me er tegen aan vallen, waarna ik naar beneden zakte. Mijn billen raakte de grond en ik bleef zo stil zitten. what the fuck... mompelde ik in mezelf. Waarom was dat in godsnaam de stem van mijn moeder, wat gebeurde er in hemelsnaam? Was het de wiet...? Gefrustreerd nam ik toch nog een hijs. De rook bleef een tijdje in mijn longen hangen en ging er daarna met volle kracht uit. Mijn ogen vulde zich met vocht en ik liet mijn hoofd achterover tegen de muur vallen. Met een lege blik keek ik omhoog, naar de rook die boven in de kamer hing.





    - thank you for existing -

    ELIOT PRICE


    21 // British // Complications — Operation // @ Hall, Room 104 // & Elaine


          'Elaine.'
          Eliot geeft een enkele knik met zijn hoofd ten teken van een begroeting, zichzelf plotseling beseffend dat dit de eerste naam is die hij te horen krijgt (voornamelijk vanwege zijn eigen toedoen).
          'Ben jij niet de zoon van de Queens sidekick?'
          Eliot weet de neiging om hard weg te rennen, moeizaam te onderdrukken. Waarom kan hij niet gewoonweg onzichtbaar zijn in deze Hiernamaals versie? Hemel — zelfs na zijn dood wordt hij nog herkend. Eliot zucht even diep en besluit vervolgens om de gestelde vraag voor nu simpelweg te gaan negeren — wat doet het er immers toe wie zijn moeder is?
          'Dat is misschien het liefste wat iemand ooit tegen mij zei.'
          Eliot voelt een grote glimlach rondom zijn mondhoeken omhoog glijden, vreemd genoeg blij om iets goeds te hebben gedaan voor de jongedame. Alhoewel het gebruikelijke beleefdheid is, met de paplepel ingegoten.
          Eliot weet zichzelf er op te betrappen dat hij zijn adem inhoudt wanneer Elaine de deur richting Kamer 104 weet te openen.
          'Aan jou de eer.'
          Als een boer met kiespijn weet Eliot een kleine glimlach te produceren — wensend dat hij zojuist helemaal niet naar deze kamer toe was gekomen. Uiteindelijk moet hij nu wel naar binnen gaan, anders zou hij een flater slaan bij de jongedame, Elaine. Zuchtend haalt Eliot een hand door zijn lokken en stapt dan de kamer binnen, de aanwezige personen expres compleet negerend door een hoek op te zoeken waar niemand staat.
          Direct glijden zijn kijkers over de verschillende mappen in de kasten — voornamelijk de namen die op deze mappen staan. Vlakbij zijn rechtse hand ziet hij een bekende naam staan.
          'Deze is van jou.'
          Eliot kijkt over zijn schouder naar Elaine en pakt dan de map stevig vast, maar wanneer hij hem uit de kast wil trekken merkt hij dat het niet lukt. Fronsend zet hij meer kracht, maar moet uiteindelijk gefrustreerd loslaten waarna hij opnieuw naar Elaine kijkt.
          'Hij zit vast?'


    Noyana 'Noa' Laroussi

    "I told you that I was trouble, you knew that I'm no good."

    19 • Shot dead (liquidation) • English accent • Outfit • Gloria (&co) @ Kamer 104

    Noa liet een zucht ontsnappen toen ze de hoeveelheid mensen zag die zich voor de deur hadden verzameld. Aan hun gezichten te zien waren ze of moed aan het verzamelen om naar binnen te gaan, of hadden ze het moeilijk met wat ze zonet hadden gelezen. De gedachte aan wat zich in de kamer bevond en de geur van de sigaret van het donkerharige meisje op de gang, zorgde ervoor dat ze zelf ook bijna halt hield om nog een laatste exemplaar te roken voor het grote moment. Maar in plaats daarvan, keek ze even om naar Gloria.
          "Het is goed bedoeld van je, maar mentale steun is niet aan mij besteed," zei ze, waarna ze langs de mensen glipte die zich voor de deur ophielden. "Ik weet dat niemand om me heeft lopen janken, maar dat is ook niet waarvoor ik het wil zien." Ze scheurde haar grijsblauwe blik los van het andere meisje toen ze eenmaal in de befaamde ruimte stond. Het was op zijn zachts gezegd befaamd te noemen - een hele prestatie voor een kamer waar ze drie minuten eerder nog nooit van had gehoord.
          Het enige wat in de houten kamer stond, was een kast met mappen. Op de andere mensen na. Zonder meteen naar haar eigen exemplaar te zoeken, liet ze haar blik er gewoonweg overheen gaan. Het waren er een stuk of vijfentwintig, wat haar vermoedens over het aantal mensen in het hotel bevestigde. De meesten ervan waren relatief goed gevuld, maar bij sommigen leek het eerder een boekwerk dan een simpel dossier. Een klein fluitje kwam tussen Noa's lippen vandaan toen haar ogen bleven hangen bij één van de overlopende exemplaren. "Iemand was populair," zei ze tegen niemand in het bijzonder.
          Noa sprak met regelmaat hardop terwijl het eigenlijk aan niemand gericht was. Het zorgde er met regelmaat voor dat ze vreemd werd aangekeken, voornamelijk wanneer het in winkels gebeurde. Maar het was nou eenmaal zo dat Noa bijna alles wat ze dacht hardop zei. Het gemiste filter was er niet plotseling wanneer er geen luisterende oren waren.
          Ze liep verder richting de kast, om al snel een map met haar naam te kunnen vinden. Het 'dossier' - hoewel het die naam onwaardig was - voelde licht aan toen ze het uit de kast trok, en hierbij glipte het vel papier dat erin had gezeten ertussen vandaan en zweefde richting de grond. Noa griste het uit de lucht.

    - Aantal personen op begrafenis: 3 (inclusief begrafenisondernemer, gemeentebegrafenis)
    - Andere aanwezigen waren: Lucy Prince en Mohammed Al-Moundi.
    - Lichaam geïdentificeerd door Herny Johnson.
    - Daniël Grace en Paul Baker zijn gevlucht in een Mercedes, welke een paar straten verderop brandend en verlaten werd gevonden.
    - Twee van de getuigen op straat zijn momenteel in therapie.


    Noa uitte een korte lach toen ze de woorden had gelezen. Schijnbaar was er toch nog iets dat haar had kunnen verbazen - en dat was dat er zowaar mensen op haar begrafenis waren gekomen. Ze kon zich voorstellen dat het een trieste bedoening was geweest, wanneer het door de gemeente werd georganiseerd zouden haar buurmeisje en ex-collega geen koffie en cake hebben gekregen. Het was een vreemd idee om Mohammed voor te stellen in een pak, hoewel het haar niet zou verbazen als hij gewoonweg in zijn alledaagse joggingpak heen was gegaan. Ze grinnikte nog na terwijl ze het papier terugdeed in de voor de rest lege map.

    [ bericht aangepast op 18 maart 2018 - 20:42 ]


    "Do you believe monsters are born or made?"

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Mason schudde verward zijn hoofd.
          ‘Ik hoorde mijn beste vriendin...’ sprak hij, zijn stem klonk schor en gebroken. Zijn beste vriendin? Maar ik had toch echt de stem van Jules gehoord. Ondertussen ging mijn hart als een wilde te keer, hij bonsde zo luid dat mijn oren begonnen te suizen en ik had het idee dat het geklop net zo hard door het hotel schalde als de medeling van zonet. Ik kreeg het plots benauwd en mijn handen werden klam. Mason stond op en ik volgde zijn beweging afwezig met mijn ogen. Zijn blik kruiste de mine.
          ‘Wil je ehm... wil je kijken?’ vroeg hij terwijl hij zijn hand uitstak naar mij. Ik slikte de brok in mijn keel moeizaam weg en staarde kort naar zijn hand. Wilde ik kijken? Wilde ik weten of iemand om mijn dood gegeven zal hebben? Wist ik het antwoord niet eigenlijk al? Ik verplaatste mijn blik van Masons hand naar zijn ogen en knikte toen langzaam. Totaal niet vastberaden. Ik pakte zijn hand vast en kwam toen overeind. Nu ik op mijn benen stond, hadi k het gevoel alsof mijn knieën het elk moment gingen begeven.
          ‘Vind je... is het oké als we er eerst eentje van die gebruiken?’ Ik knikte naar het pakje sigaretten dat zich nog steeds in Masons andee hand begaf en keek vragend naar hem op.


    I just caught the wave in your eyes

    GLORIA KERENSA GEORGE
    Oh, I'm sorry. I forgot. I only exist when you N E E D something.
    song • suicide • 20


    With Noa • Corridor | outfit

    Ze negeerde de opmerking van Noa en ging buiten wachten. Haar ogen gleden over de hoeveelheid mensen rond de deur. Niet zoveel als ze had verwacht, in haar gedachten waren het er nog steeds iets in de honderd. Rook van een sigaret vloog haar neus binnen en automatisch keek ze op naar de sigaret. Het kon toch niet kwaad als ze één keer één in haar mond zou steken? NEE, Gloria. Niet aan denken, sigaretten zijn enorm slecht voor je. Ook nu je officieel tot dood verklaard bent. Opnieuw schudde ze heftig die gedachten van zich af. Gloria begon tegen de deurpost te leunen, wachtend tot Noa naar buiten kwam.
    Vreemd genoeg waren er inderdaad geen tranen, zoals de jongedame al voorspeld had. Alleen een glimlach. ''Is het... erg?'' riep ze naar het meisje toe, terwijl ze met haar jurk begon te spelen. Ze twijfelde nog steeds. Haar hoofd wilde gewoon de map openen en de kennis er in opslaan, haar hart was nog bezig een strijd te leveren. Ze wilde niet gekwetst worden, niet nog eens. ''Kan ik het ook aan?'' Gloria liep onhandig de kamer in en gleed gelijk met haar handen naar haar map, ''Noa. Zou ik het doen?'' Haar hoofd draaide zich naar het meisje die ze nog achter zich verwachtte. Kijkend of die er nog steeds was en ook op haar wachtte.


    ''Behind my smile is everything you will never understand.''


    ✗✘✗


    ''With all due respect, which is none...''

    Mia Annabelle Hathaway
    "What hurts more than losing you is knowing that you're not fighting to keep me"

    19 – Onbekende infectie– Gang - Chris - Outfit


          Ergens was ik wel opgelucht dat ik niet de enige was die geschrokken leek door de onverwachte boodschap van mijn zus. Ik haalde nog eens diep adem voor ik het antwoord had gegeven dat ik eigenlijk niet wist of ik er heen wou. Aan de ene kant wou ik wel weten wat er voor informatie was, als er foto’s bij zaten gaf het me namelijk ook de gelegenheid mijn familie en vrienden nog één keer te zien. Aan de andere kant, als het slecht nieuws was kon ik niets anders doen dan hopen dat het beter zou gaan met ze in de toekomst, iets wat enorm frustrerend moest zijn.
          ”Ik denk het niet. We zijn toch al dood en we kunnen er niks aan veranderen. Wat gaan we hebben aan deze info dat ook maar iets kan betekenen in deze situatie? Besides, waarschijnlijk rent nu het hele hotel als kip zonder kop naar die kamer. Complete chaos dus,” ik knikte instemmend. Daar had Chris zeker gelijk in, er waren ongetwijfeld vele mensen die meteen wouden weten wat daar te vinden was.
          ”Ik denk dat ik nog maar even goed over na moet gaan denken. En, ze zeiden dat het er voor de rest van ons verblijf zou zijn.. Hoe lang dat ook mag zijn…” zuchtte ik en glimlachte maar even zwakjes naar de jongen. “Ik begin inderdaad te denken dat ik een sigaret nodig heb,” probeerde ik de sfeer maar wat minder depressief en gespannen te maken. Nog nooit in mijn leven had ik daadwerkelijk gerookt, en eigenlijk was ik niet van plan het echt te doen. Maar ik had wel dringend iets nodig om mijn gedachte van kamer 104 af te krijgen, en wat daarin te vinden zou zijn. “Dus… Wat ga jij de rest van de dag doen?” vroeg ik uiteindelijk maar.

    [ bericht aangepast op 18 maart 2018 - 21:08 ]


    Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

    E L A I N E J A R A H D A V I E S


    21 y/o ♔ Room 104 ♔ w/ Eliot ♔ Race accident ♔ Outfit

    Eliot's diepe zucht liet Elaine twijfelen of ze iets verkeerd had gezegd. Maar zo erg was het toch niet? Elaine begreep even niet waarom Eliot haar vraag negeerde. Door zijn gezwijg wist ze al het antwoord, maar besloot het hierbij te laten.
          Ondertussen kwamen meer mensen de kamer 104 bezoeken. Een zucht rolde over Elaines lippen. Had ze maar een fles whisky meegenomen voordat ze hier kwam. Ze had het hard nodig. Ze stopte haar handen in haar broekzakken en volgde Eliot die zuchtend binnentrad. Binnen controleerde Elaine de hoeken van de kamer. In horrorfilms kwamen ze altijd onverwacht. Het was een soort tic geworden bij haar om eerst de kamer te controleren. Al was deze kamer wel erg leeg, een kast vol mappen na.
          “Iemand was populair,” hoorde Elaine. Ze keek naar de eigenaar van de stem en volgde haar blik. Een dikke map. Ze was wel benieuwd wie de eigenaar was van de volle map. Misschien wel van die flirt. Hij had zeker in zijn leven met zoveel meisjes geflirt dat zijn begrafenis vol was met fans. Al snel vond Eliot haar map, wat haar aandacht meteen te pakken kreeg. Onbewust was ze te dichtbij Eliot gestaan waardoor ze een stap terugzette. Een namaak glimlach sierde rond haar lippen. Ze had natuurlijk niet verwacht dat ze bomvol informatie zou krijgen aangezien ze niet zoveel mensen in haar leven had, maar toch deed het zeer dat de map te dun was. Kon ze dit gewoon niet een beetje uitstellen?
          Net wanneer ze Eliot wilde bedanken – al zou dat niet echt menend zijn geweest – kon hij de map niet oppakken. Vreemd. “Laat mij is,” zei ze fronsend en duwde hem een beetje opzij zodat ze beter zicht had op haar map. Ze had verwacht dat ze net als Eliot met moeite de map zou pakken. Integendeel. Ze hief de lichte map zonder enig moeite op en keek Eliot niet begrijpend aan. Was hij te slap om een simpele map te pakken? Kort controleerde ze zijn armen en keek hem weer aan. Hij had vast mensen die hem hielpen om dingen op te pakken, ook lichte voorwerpen. Elaine schudde haar hoofd en keek terug naar haar map. Misschien was het toch beter dat haar map vastzat.
          “Hier,” zei ze tegen Eliot terwijl ze haar map aan hem overhandigde. “Let op, het weegt een kilo of tien en niet openen,” plaagde ze hem met een grijns. “Zal ik jouw map is maar pakken, aangezien het te zwaar voor je is.” Haar ogen scande de namen die op de mappen stonden. Niet veel later had ze de naam Eliot Price gevonden. Há, zie je. Ze had toch gelijk. Ze keek hem even met een grijns aan en wees naar zijn map. “Daar staat je map, Price.” Ze wilde de map aan hem geven, maar het zat muurvast. “Godver,” mompelde Elaine na vele pogingen later. Ze keek met rode wangen terug naar Eliot en schraapte kort haar keel. “Hij.. hij zit vast.”
          Elaine haalde haar hand door haar haren en richtte weer op de mappen, Eliot vermijdend. Hoe kon ze nou haar eigen map moeiteloos pakken en niet die van hem? Ze probeerde een willekeurige map te pakken, maar zelfs die zat vast. Ze trok haar hand vlug terug en keek Eliot weer niet-begrijpend aan. Kon alleen de eigenaar de map pakken? Wat voor spreuk was dit nou? Weer vroeg Elaine zich af waar ze in hemelsnaam was beland.


    I might drive fast
    but atleast I use my blinker

    Charon       Tullamore
    (drug)poisoning/heart attacks • 18 • dante


    What's gonna be left of the world —
    if you're not in it?
          Charon steekt haar vingers door de lussen van haar broek om zichzelf een houding te geven wanneer Dante het gesprek oppakt.
          ‘‘In dat geval... Howers, Dante Howers – en dat is van niks een coole afkorting.’’
    Cool. Zo heeft ze nog niet eerder tegen de verkorting van haar voornaam aangekeken. Charon is gewend aan mensen die haar niet anders kennen dan Char. De vrij milde, normale dochter van twee buurtgekken. Haar ouders hebben altijd een hekel gehad aan het conform ‘normaal’. Het is dan ook geen Godswonder dat ze na enorm veel shit op de basisschool voor een low profile levensstijl is gegaan op de Middelbare.
          Charon gaat zo op in haar weifelende stroom van gedachtes — dat ze zich niet bewust is van de kleine verandering in Dante's eerder zo open gezicht.
    Het belletje kapt abrupt de zin af die Char had willen beginnen en wijselijk houd ze dan ook haar lippen op elkaar wanneer de mededeling hen tegemoet komt.

    ‘‘Beste gasten van Hotel Entropy; daar we continu de best mogelijke service willen bieden, hebben we ons aanbod aan verdiensten uitgebreid — speciaal voor u! Vanaf heden kan u in kamer 104 het antwoord op één alom gestelde vraag vinden: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Opgelet; het Hotel staat niet in de voor enige emotionele schade welke dit mogelijks kan brengen. Bedankt voor uw aandacht, en geniet van de rest van uw verblijf!’’

          Zo onverwachts als het gekomen is, zo plotseling is het ook opnieuw stil. Langzaam knipperend staart de jongedame voor zich uit, haar vingers pijnlijk strak tegen haar broek drukkend. Het bloed suist in haar oren en ze heeft het gevoel alsof ze in één klap onderwater getrokken is. Mama. De emotieloze omroep had voor een seconde geklonken als haar moeder. De vrouw die haar achttien jaren lang elke morgen heeft gewekt met haar opgewekte gezang. Een wekker die ze nu moet missen. Wanneer er enkele momenten passeren en Dante ook opnieuw zijn balans lijkt te hebben teruggevonden, slaat Charon haar armen defensief over elkaar.
          ‘‘Wil. . . Wil je gaan?’’
    Charon is overduidelijk niet de enige die zich volledig lamgeslagen voelt door deze verrassing. Wil ze gaan? Ze heeft een week lang gedaan alsof dit een droom is: een grijs gebied. De realiteit van een begrafenis: een afscheid. . . Dat maakt het allemaal maar al te echt.
          ‘‘Ik ben bang dat die map het allemaal echt maakt.’’
    Haar antwoord is een eerlijke fluistering. Er zullen ongetwijfeld dingen instaan die de huidige situatie zullen verergeren. Het liefst schreeuwt ze dat ze er nog is: dat ze nog leeft en dat haar ouders hun oudste dochter niet hebben begraven. Dat Euphemia en Barnaby niet zullen opgroeien zonder hun bemoeizuchtige, oudere zus. Dat ze na de zomer nog steeds vol ambities en dromen zal beginnen aan Columbia om hen trots te maken. De verslagenheid die ze dagenlang heeft ontweken en onderdrukt vechten zich in een tsunami naar boven en ditmaal voelt het alsof het water al naar binnen is gelopen en zich een weg naar buiten slaat.
          ‘‘Wat is dit voor zieke grap?’’
    Ze kijkt hem niet aan wanneer ze een verwoede hand door haar haren haalt. Pas na een stilte die voor haar gevoel pijnlijk lang duurt — probeert ze zichzelf bij elkaar te rapen en hervind ze zijn blik.
          ‘‘Zullen we samen gaan?’’
    Vanbinnen kruipen haar tegenstrijdige gevoelens over elkaar. Wel gaan. Niet gaan. Charon krijgt geen hap door haar keel zolang het idee van de map in haar gedachten blijft spoken. Ze is dood en dit is verre van de Hemel. Misschien is dit haar persoonlijke Hel: misschien is dit hoe het voor de rest van haar niet—leven zal gaan. Misschien zijn deze antwoorden de enige vorm van activiteit die haar zullen worden aangeboden. Dan moet ze wel.


    Feel the fire, but do not succumb to it.

    RORY MITCHELLS
    20 – Cystic fibrosis

    I’m so tired of being stuck between hope and hell.



    Audrey liet zich op Rory’s bed neerzakken. Rory zelf liep na het sluiten van de deur weer naar de vensterbank waar hij al gezeten had, maar in plaats van zich er volledig op te nestelen, leunde hij er nu gewoon tegenaan.
    “Niet veel,” was Audreys antwoord. “Ik werd gek van de stilte in mijn kamer en dacht ik zoek wat gezelschap op. Ik denk dat ik maar een radio of iets ga aanvragen. Hoewel het idee me niet aanstaat dat je die dingen zomaar kan krijgen, maar ja als het zo voor de hand ligt kan je er maar beter gebruik van maken, niet?”
    Rory snapte haar helemaal. Het was soms akelig stil in het hotel, maar tegelijk was het er vol met mensen die geen idee hadden wat ze hier deden. Het was nog te vroeg om ze echt goed te kennen. Iedereen was nog te verbaasd, te erg in shock, over de situatie. Maar met wat pech zouden ze hier voor een eeuwigheid zijn, dus moest er wel gesocialised worden. Al had Rory zich tot dit moment nog veel afgesloten daarvoor. Hij was niet gewend aan veel mensen om hem heen.
    “Dan moeten ze het maar niet gratis uitdelen,”was zijn antwoord. Een glimlach speelde om zijn mond. “Hé, denk je dat je met de radio ook gewone zenders te pakken zou kunnen krijgen? Ik smacht naar wat nieuws uit de echte wereld.” De echte wereld, zo was hij de plek waar hij tot een week geleden had geleefd gaan noemen. Misschien was dit ook wel echt, maar tegelijk kon dit ook een bedenksel zijn. De echte wereld was de plek waar zijn geliefden rondliepen, waar zijn thuis was.
    Het was net alsof het hotel zijn woorden gehoord had, want ineens klonk er een mededeling. Rory luisterde in stilte. De stem klonk erg bekend. Het was... “Mam?” Het woord was Rory ontglipt voor hij er erg in had. Maar het was echt zo. Dat was de stem van zijn moeder!
    Hij beet hard op zijn lip en haalde gestresst een hand door zijn haren. Dit was niet echt. Dat kon zijn moeder niet zijn. Heck, dit was gewoon de zoveelste zieke grap om met zijn hoofd te fucken. Hoe kon het iets anders zijn? Dit. Was. Niet. Echt.
    Maar het klonk zo ontzettend als zijn moeder. Hij miste haar. Opnieuw haalde hij een hand door zijn haren. Hij wilde niet naar die kamer toe en zien wat er stond. Hij wilde niet meespelen en zich zo laten beïnvloeden door alles. Maar hij wilde wel.
    “Ik, ehm...” stamelde hij. Zijn hoofd leek een grote chaos te zijn en woorden zoeken was momenteel niet zijn meest sterke punt. “Ik denk dat ik daar ga kijken?” Het was eerder een vraag dan een mededeling. Misschien hoopte hij dat Audrey hem zou vertellen dat dat onzin was en dat hij beter niet kon gaan, of juist dat dat een heel slim plan was. Hij wist het niet zo goed. Hij was vooral heel erg overvallen door dit.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    ——————————————————————————

    ——————————————————————————

    Olivia Jenoah Guistini

    ”I’m an odd combination of really sweet and don’t mess with me."

    • Twenty-one • Childbirth • Hallway, with Grayson & Declan •

    ”Voor zover je het slaap kan noemen, maar de alcohol weet me toch wat rust te geven, dus een beetje ja."
    De flauwe glimlach die zijn lippen siert weerspiegeld zich kort op de mijne terwijl ik schuins omhoog naar de jongen opkijk. Het was me nog niet gelukt zijn naam uit te spreken, waarop ik mezelf had voorgenomen dit ook pas te doen mocht het echt nodig zijn. Het lag niet aan hem persoonlijk, maar zijn naam droeg een reeks aan verschillende herinneringen bij zich die me op dit moment niet altijd even goed deden — ze maakte het gemis alleen maar erger en het verdriet alleen maar groter. Voor nu was het goed zo en dat wilde graag behouden zo lang het mocht duren. “Het is de enige manier om me in een droomloze slaap te krijgen,” hoor ik hem nog zacht mompelen. Bedenkelijk kijk ik hem aan en voel hoe een spoor aan medelijden door me heen trekt; uiteindelijk was ik niet de enige die verlies geleden had. Ik vond het dan ook jammer om te zien hoe hij worstelde met zijn eigen demonen en alcohol in dit geval zijn enige blusser leek te zijn.
          "Heb jij nog wat slaap gehad afgelopen dagen?"
    Lichtjes schudde ik mijn hoofd en beet kort op mijn onderlip. “Met veel moeite hooguit een paar uurtjes op een avond,” beantwoordde ik zijn vraag. “Soms lukt het me niet eens meer om terug in slaap te vallen. Ik sta er dan ook van te kijken dat ik nog geen wallen heb die tot mijn onderkin reiken.” Een flauwe lach weet mijn mond te verlaten, maar lachwekkend was het allesbehalve. “Zouden we om slaappillen kunnen vragen?” bedenk ik me dan hardop en kijk ik opzij naar Grayson. “Misschien dat we daarop iets beter slapen?” Bedenkelijk kijk ik vervolgens voor me uit en besluit dan om het later vandaag maar eens te proberen. Op dit moment zou een goede nacht me misschien vele male beter doen dan de gebroken nachten waar ik nu in zat. Het ergste van alles was misschien nog wel dat er een punt was geweest waarop ik uitgekeken had naar mijn gebroken nachten, waarin ik dan een klein hummeltje had om naar te kijken terwijl ze dronk van haar moeders melk. Mijn gezicht betrok en nog net voor de brok in mijn keel zich kan vormen doorbreekt Grayson langs me de stilte.
          ”Zeg Olivia,” zegt hij rustig. “Hoe oud ben je? Of was je eh... hoor je te zijn? Ik ben echt nog iets wakker.” Met een verontschuldigende blik kijkt Grayson me aan, waarop ik hem een geruststellende blik gun. Je kon elkaar op dit punt niks kwalijk nemen, vond ik. De hele situatie was daarvoor veel te… uitzonderlijk? “Ik ben eenentwintig en ik heb zo het vermoeden dat de teller daarop is blijven staan,” glimlach ik zacht, waarna ik losjes mijn vingers een keer door mijn haren heen haal. “En jij?” kaatst ik de vraag terug. Echter, veel tijd krijgt de jongeman niet om mijn vraag beantwoorden daar een voor mij heel bekende stem plots door de hal van het Hotel heen klonk.

          ‘Beste gasten van Hotel Entropy; daar we continu de best mogelijke service willen bieden, hebben we ons aanbod aan verdiensten uitgebreid — speciaal voor u! Vanaf heden kan u in kamer 104 het antwoord op één alom gestelde vraag vinden: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Opgelet; het Hotel staat niet in de voor enige emotionele schade welke dit mogelijks kan brengen. Bedankt voor uw aandacht, en geniet van de rest van uw verblijf!’

    Een koud gevoel sluipt door mijn aderen heen en ik blijf abrupt stilstaan als ik de stem uit duizenden lijk te herkennen; de toon waarop hij sprak, zijn woorden in de hese gloed overbracht waar ik eens zoveel van was gaan houden. Dit keer vormt de brok in mijn keel zich resoluut en hoewel het moment dusdanig kort was glijdt de eerste traan al over mijn wang heen. De laatste keer dat ik zijn stem gehoord had was toen hij me gesmeekt had om bij hem te blijven, nog voor ik mijn gevecht tegen het donker verloor en mijn leven verliet.
          ”Olivia en Grayson... toch?” hoor ik iemand zeggen. Het is dat moment wanneer ik besef dat mijn zicht vertroebelt is geraakt door de zoute tranen en wanneer ik een keer knipper rollen ze in alle snelheid van mijn wangen af. Ik kan amper een knik uitbrengen jegens de jongen die ik geeneens aan had zien komen doordat ik zo geraakt was door de stem die geklonken had. “Hi... hoorden jullie dat net ook?” Heel even schieten mijn ogen naar Grayson toe en bijt ik op de binnenkant van mijn wang als een dubbel gevoel bij me naar binnen slaat. “Ik weet niet wat ik hoorde,” hoor ik mezelf dan zeggen, schor en met een ietwat verdrietige stem, waarna ik met de mouw van mijn trui mijn wangen probeer te drogen.

    [ bericht aangepast op 19 maart 2018 - 16:22 ]


    'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

    ELIOT PRICE


    21 // British // Complications — Operation // @ Room 104 // & Elaine


          'Laat mij eens.'
          Eliot kijkt ietwat gefrustreerd van de map naar de jongedame naast hem — enigszins beschaamd omdat hij de map niet simpelweg aan kan reiken aan haar. Wanneer Elaine de map zonder enig zichtbare moeite uit de kast weet te nemen, valt Eliots mond geheel automatisch open.
          'Hier. Let op, het weegt een kilo of tien — en niet openen. Zal ik jouw map maar eens pakken, aangezien het te zwaar voor je is?'
          Eliot is dusdanig verbaasd door de gebeurtenis van het pakken van de map — dat hij geen enkele reactie geeft. Zijn kijkers vast gelijmd aan de map in zijn hand. Waarom had hij hem niet uit de kast kunnen pakken?
          'Daar staat je map, Price. Godver. . .'
          Eliot kijkt vragend omhoog door de plotselinge vloek van de jongedame, waarna zijn mondhoeken in een lichte grijns omhoog glijden door het tafereel. Elaine kan zijn map eveneens niet uit de kast nemen, net zoals hij met haar map. Maar. . . hoe kan dat?
          'Hij. . . Hij zit vast.'
          Eliot kijkt woordeloos toe hoe Elaine een andere map uit de kast wil pakken, maar ook dat niet lukt. Hoofdschuddend stapt hij naar voren en pakt de map, welke met het grootste gemak uit de kast glijdt. Sprakeloos kijkt Eliot naar de map. Dit kan simpelweg niet. Alhoewel. . . hij is dood, wat weet hij nou?
          'Oké ik houd van horrorfilms, maar dit slaat alles.'
          Eliots stem is een zachte mompeling terwijl hij Elaine's map terug geeft — terwijl hij argwanend naar zijn naam op de zijne kijkt.
          'En noem me geen Price.'
          Eliot kijkt even met een broeiende, donkere blik in zijn kijkers omhoog — Elaine waarschuwend zijn achternaam niet nogmaals te gebruiken in de toekomst. Zuchtend opent hij zijn map, waar slechts drie vellen in schijnen te zitten. Vliegensvlug schieten zijn kijkers over de eerste pagina.

          Begrafenis, personenaantal: 50
          Begrafenis, afwezig: Moira Price (vanwege werkzaamheden koninklijk huis)


          Dus zijn moeder had geen tijd genomen om naar zijn begrafenis te komen — geen verrassing. Eliot leest snel verder, maar zakt dan halverwege daarvan schuddend langs de muur op de grond.

          Moira en Oliver Price hebben elkaar niet meer gesproken sinds Eliots overlijden.
          Florence is opgenomen in het ziekenhuis vanwege alcoholvergiftiging.
          Harriet heeft nog geen nieuwe donor gevonden voor een nieuwe donornier — waardoor zij binnen een drietal weken zal komen te overlijden.


          Eliot was dood en daarmee heeft hij geeneens Harriet kunnen redden? Gedurende al die tijd heeft Eliot gehoopt dat ze er goed af was gekomen en daarmee alles goed was. Radeloos laat hij zijn hoofd in zijn handen zakken en dwingt de tranen om binnen te blijven.








    Sometimes, the world does not need another hero.
    Sometimes, it needs a monster.


    Mason Julien Blanchard
    ϟ

    mason - 21 - struck by lightning - breakfast - outfit- french accent
    with Vesper

          Vesper keek twijfelend naar mijn hand, maar besloot hem uit eindelijk toch aan te nemen. Voorzichtig hielp ik haar staan en ik zag dat ze zenuwachtig en trillend op haar benen stond.
          'Vind je... is het oké als we er eerst eentje van die gebruiken?' vroeg Vesper wijzend naar mijn pakje sigaretten. Heftig instemmend knikte ik mijn mijn hoofd en er leek een kleine glimlach te verschijnen. Ik liet Vesper's hand los en sloeg mijn arm om haar heen, waarna we samen de gang op liepen.
          'Vind je het goed als we op mijn kamer roken? Ik wil even een shirt aan trekken,' stelde ik voor terwijl ik al richting de trap liep. What the fuck gebeurde hier nou in hemelsnaam... Verward liep ik de trap op, richting mijn kamer. De kamer deur ging open met een aparte piep en ik liep rechtstreeks naar de kleding kast, waar ik een wit t-shirt uit toverde.
          'Heb je het koud?' vroeg ik wijzend naar haar bovenlichaam. Ze was lichtelijk aan het trillen, dus misschien bracht een trui wat rust. Zelf nam ik ook nog een trui uit de kast, die ik over mijn t-shirt trok. Eenmaal warm aangekleed nam ik een sigaret uit mijn pakje en stak hem aan, waarna ik hem over gaf aan Vesper en weer een nieuwe aan stak voor mijzelf. Met mijn ogen gesloten nam ik een hijs, die ik ook met gesloten ogen weer uit blies. Natuurlijk ging ik hier gewoon in mijn kamer roken, want ja, wie gaat er nou in een hotel - als dood persoon - echt een rokersruimte opzoeken.





    - thank you for existing -

    Vesper Cowhen
    18 – lead poisoning – Mason

    The streets were dark with something more than night.

    Heftig knikkend reageerde Mason op mijn voorstel en een kleine glimlach verscheen er op zijn gezicht. Hij sloeg een arm om mij heen en gedwee liep ik met hem mee het restaurant uit, de gang op – mijn hoofd zat nog steeds bij de mededeling en Jules die hem had omgeroepen. Althans, voor mij. Mason had zijn beste vriendin gehoord.
          ‘Vind je het goed als we op mijn kamer roken? Ik wil even een shirt aan trekken.’ Mason was al richting de trap gelopen. Ik keek naar hem op en schudde mijn hoofd. In stilte liepen we de trap op, richting zijn kamer, waar hij – eenmaal binnen – zijn kast indook en ik op zijn bed plaatsnam. Een beetje verloren staarde ik naar mijn handen, die als een gek trilden.
          ‘Heb je het koud?’ Geschrokken keek ik op naar Mason, die naar mij gebaarde. Ik dacht even na en knikte toen.
          ‘Wel een beetje ja,’ gaf ik toe en stond op, terwijl ik mijn armen om mezelf heen sloeg. Inmiddels had Mason zich al aangkleed. Hij stak een sigaret voor me op en gaf hem aan mij door, waarna hij er eentje voor zichzelf opstak. Ik schonk hem een glimlach en nam een diepe haal van de sigaret. ‘Dankjewel,’ twijfelend keek ik hem aan, alvorens ik toch besloot hem wat te vragen, ‘verwacht je een bepaald iets te vinden zo dadelijk... een bepaalde naam?’


    I just caught the wave in your eyes

    Dante Howers
    21 – alcohol addicted/alcohol overdose – Charon

    I have learned this much: empathy is shit.

    Charon had haar armen over elkaar heen geslagen, voor haar borst. Ze leek op die manier zichzelf te willen beschermen tegen... ja, tegen wat eigenlijk? Tegen de gekte, nee, de waanzin die ons allen overkwam?
          ‘Ik ben bang dat die map het allemaal echt maakt.’ Ik keek haar met een droevige blik aan en knikte langzaan, waarna ik even twijfelde over wat ik nu tegen haar moest zeggen. Alles leek misplaatst.
          ‘Misschien... misschien kun je het zien als een soort afsluiting? Een soort geruststelling?’ probeerde ik zacht en onzeker. In mijn hoofd galmden de woorden van de mededeling nog na: ‘Wie gaf er om mijn dood?’ Wat zouden we te zien of te horen krijgen? Zou je ook de reacties te weten krijgen van mensen die al dood waren, maar desalniettemin geraakt waren door je overlijden? Zou ik Helena nog een laatste keer mogen zien?
          ‘Wat is dit voor zieke grap?’ Ik schrok op uit mijn gedachten en keek Charon aan.
          ‘Een misselijkmakende...’ mompelde ik. Er viel een pijnlijke, ijzige stilte. Beiden leken we niet goed te weten wat nu moesten doen. Het zou ook iets confronterends zijn om te weten te komen. Ik wist bijna zeker dat er bij mij vrijwel niemand tevoorschijn zou komen, gezien ik elke familieband had geruïneerd.
          ‘Zullen we samen gaan?’ Charon keek me vragend aan. Ik overwoog heel even om ‘nee’ te zeggen, simpelweg omdat ik helemaal niet wilde gaan. Echter was een deel van mij toch wel nieuwsgierig geworden, of was het wanhoop; aangewakkerd door een verlangen om Helena weer te zien? Het was immers haar stem geweest die me had uitgenodigd naar kamer 104 te komen. Daarbij wilde ik Charon ook wat steun verschaffen, gezien ze nogal ontdaan leek.
          ‘Laten we gaan... 104 was het toch?’


    I just caught the wave in your eyes