Dit is de laatste foto die ik van haar gemaakt had.
Zaterdagochtend appte mijn moeder, heel vroeg in de ochtend, of ik al wakker was. Benieuwd wat het was belde ik haar op.
Om te horen te krijgen dat de kat van de trap afgevallen was, en waarschijnlijk aan de achterkant verlamd geraakt. Natuurlijk wist ik me al op het ergste voor te bereiden, en inderdaad hebben ze de kat later die dag in laten slapen. Beter voor het beestje om niet te lijden.
Nu woon ik niet meer thuis, en heb ik gister heel rustig een steun kunnen zijn voor mijn moeder. En op zich had ik er nog niet zoveel last van.
Maar vandaag zit ik al de hele dag alleen thuis, en moet zo alleen gaan slapen. En nu hakt het besef er opeens in. Mijn maatje, die voor bijna twintig jaar in ons huis gewoond heeft, is gister overleden. Ik hield enorm van dat beestje, wat ook echt bijna mijn beestje was zoveel zat ze bij mij op schoot.
Nu zag ik haar de laatste tijd niet vaak meer, omdat ik niet meer thuis woon. Maar heb haar gelukkig vrijdag nog gezien, en het maakt het er even niet minder op.
Waarom ik dit zo allemaal vertel...
Ik heb denk ik gewoon even een knuffel nodig van iemand.
Voor ik straks ga slapen...
[ bericht aangepast op 4 maart 2018 - 22:12 ]
It's never gonna happen, Guys.