[RPG • 250] Groovy, man! [Speeltopic] - Speeltopics

---

---

1972, Marclsfield, Michigan. De zomervakantie is eindelijk in zicht, en voor het merendeel van een groepje tieners daarmee ook het einde van hun schoolcarrière. We volgen de seniors van '72 die zich voorbereiden op de allergrootste, meest waanzinnige, best gefabriceerde "senior prank" ooit. De druk, om het nóg beter te doen dan hun voorgangers, is immens. Wie komt er, tussen het chillen door, met het beste idee? In dit rpg komen de tieners van Marclsfield aan bod. Zonder internet of Playstation om je te amuseren moeten ze natuurlijk andere dingen gaan verzinnen om bezig te blijven - al zijn die er natuurlijk in overvloed. Het gaat om een hechte groep; iedereen woont op een steenworp van elkaar en zijn praktisch altijd klasgenoten geweest. Het is geen wonder dat ze ook in hun allerlaatste jaar met elkaar opgescheept zitten. Om van hun namen legendes te maken besluiten ze vlak voor het afstuderen een grootste grap uit te halen. De plannen daarvoor worden gesmeed in de oude schuur van de Clover-zusjes; dé hang-uit plek voor wie gelukkig genoeg is erbij te horen.

---

---

ROLLEN • Haylee Caliope Clover • 18 • rol binnen groep • Marina Laswick: • Rasalghul • Lucy Helena Clover • 16 • Annoying-little-sister-that's-not-so-annoying-anymore • FC: Julia Adamenko • Taeralsahfer • Jessica "Jess" Belle Andrews • 18 • The troublemaker • FC • Maluma • Dorothy Fowler • 17 • The mom • FC • Shadowsinger • Charlie Clyde Miller • 17 • rol binnen groep • FC • Wheeler • Scott William Coleman • 19 • The stoner • Lucky Blue Smith • Sombre • Daniel Christopher Smith • 18 • The drama-king • FC • Solmeron • Joseph Cook • 19 • The slut • FC • Blinder In te vullen • Naam: • Leeftijd: [minimaal 17, maximaal 19] • Rol binnen de groep: • Innerlijk: • Uiterlijk: • Geschiedenis: • Relaties: • Extra:

---

---

EXTRA INFO • Marclsfield is een verzonnen, klein, dorpje in Michigan, Amerika. Er is weinig te doen, gezien het vooral leeft van de landbouw. De spannendste plekken zijn het wassalon, waar een snoep- en soda-automaat staan, de boerderij van oude Bill Williams waar je appels kunt stelen en achter de schuur kunt vrijen - omdat die knar je toch nooit inhaalt en de tribunes bij het sportplein. • De favoriete hang-out plek van onze jongeren is de oude schuur van de Clover zusjes. Sfeerbeeld 1 en 2. Er is een pingpongtafel, kerstverlichting in overvloed, een koelkast met drankjes en er staan sofa's met dekentjes waarop gerelaxed kan worden met muziek van de platenspeler. • Ik heb een story gemaakt met wat foto's van typische jaren '70 dingen. Regels • De huisregels van Quizlet gelden zijn hier van toepassing. • Minimum 250 woorden per post. • Ruzies IC, niet OOC. • 16+ is toegestaan, wel even aangegeven. • Maximaal 1 rol per persoon • Nieuwe topics worden aangemaakt door Taeralsahfer of Rasalghul, tenzij anders afgesproken • Naamsveranderingen graag doorgeven aan TS. • Houdt er rekening mee dat het RPG zich in de jaren 1970 afspeelt, en heel wat dingen anders waren dan nu.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

CHARLIE CLYDE MILLER

'Wow goed zo Charlie,' Zei Daniel achter me waardoor ik me naar de jongen toe draaide met een lachje op mijn gezicht. 'Maar je weet toch dat als ik je drankjes op drink, ik ook wel verwacht dat je mij een keer laat gooien,' vervolgde de jongen waardoor ik even knipperde en bedenkelijk naar mijn goede vriend keek. "Nou daar heb je een punt. " begon ik waarna ik even achter Daniel ging staan, ik had ook al enkele biertjes teveel op waardoor ik dus wat tegen mijn vriend aanleunde. "Je moet wel zorgden dat je goed kan werpen okay? " begonik terwijl ik zijn arm vast nam en hem als een lappenpopje behandelnde. "Ya get it?"

(I know een kort prut stukkie)

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

"Dot, volgens mij ben ik de natuurramp rondom dansen, mijn fout, dus. Alhoewel dit niet gebeurd zou zijn als ik een goede leerkracht dansen had. Daarmee wil je natuurlijk niet beledigen." Jospeh grijnst, natuurlijk, en ik steek mijn tong naar hem uit.       Ik wist wel vrij zeker dat het mijn fout was, maar het voordeel van dansen met mensen die het absoluut niet kunnen, is dat ze eerder zelf denken dat ze de fout gemaakt hebben. Mijn mond houd ik verder dan ook gewoon dicht, want als ik er op zou staan dat het door mij kwam, dan wil hij sowieso weten waarom en god nee, dat is te beschamend. "Ik ben een prima leerkracht, jij bakt er gewoon niks. Je hebt het ritme gevoel van een houten plank." Ik ben me er ook maar al te goed van bewust dat Joseph nog steeds bovenop me ligt en stilletjes bedank ik God dat er verder niemand buiten is anders was ik zo'n beetje door de grond heen gezakt van schaamte. En ik moet hier geen woord over reppen tegen Charlie, want dan wilt hij ook alles weten.       "Volgens mij kunnen we meteen door naar het bed gedeelte, wat denk jij? Volgens mij ben ik een behoorlijk goede leerkracht. Niet gaan blozen nu, Dotje. Anders ga ik je zoenen, je bent gewaarschuwd."       Mijn mond valt een stukje open en ik voel de warmte al naar mijn wangen trekken. De brede, jongensachtige grijns op zijn gezicht maakt het niet veel beter en ik wil niet weten waar hij allemaal aan denkt dat dat in hem opkwam. Met als gevolg natuurlijk dat ik er juist aan moet denken, met beelden er bij, en mijn oma zou zich omdraaien in haar graf mocht ze dit weten. Hierdoor worden mijn wangen enkel sneller rood, dus ik doe het eerste wat in me opkomt: ik draai me onder Jojo om zodat hij tegen mijn achterhoofd en rug aan kijkt, onder het motto van "als hij niet ziet dat bloos, dan bloos ik niet echt". Mijn hoofd houd ik naar beneden, zodat mijn lokken aan de weerszijden van mijn gezicht vallen zodat Jo niet stiekem via de zijkant kan spieken of ik bloos. Dat ik er niet echt over na dacht bij het omdraaien mag wel duidelijk wezen, gezien ik nu met mijn billen ter hoogte van zijn kruis lig en ik voel de knoop van zijn broek tegen het dunne materiaal van mijn rokje drukken. Alsjeblieft laat er nu niemand naar buiten komen. Ik krijg haast de neiging om onder hem vandaan te kruipen, maar dan zou mijn achterwerk geheid tegen zijn kruis wrijven, dus in plaats daarvan blijf ik maar gewoon liggen.       "Niet eerlijk!" protesteer ik, met mijn gezicht nog steeds vastberaden op de grond gericht. Niet dat ik hem niet wil zoenen, maar, ik weet het niet. Het zou toch niks zijn voor hem. "Blozen is een natuurlijke reactie, daar kan ik niks aan doen." Al helemaal niet als hij het over dingen heeft als samen naar bed gaan, hij die mij lesgeeft in bed en hij die mij zoent. Laat het hem alsjeblieft vergeten zijn dat ik een beelddenker ben.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

Joseph ziet de wangen van Dot vrijwel binnen enkele seconden rood worden waardoor hij zichzelf langzaam laat zakken om zijn belofte te houden van zoenen. Plotseling voelt hij zich nerveus, dit is geen dronken jongedame die hij wil zoenen maar iemand waar hij regelmatig mee omgaat.       Voordat Joseph zichzelf helemaal heeft kunnen laten zakken, schrikt hij — omdat Dot zichzelf onder hem om heeft weten te draaien, met veel beweging waardoor ze met haar buik op de grond ligt en hij op haar rug leunt. Belangrijker: hij leunt met zijn kruis tegen haar billen aan. Joseph houdt zich direct doodsstil en houdt eveneens zijn ademhaling onwillekeurig in.       'Niet eerlijk — blozen is een natuurlijke reactie, daar kan ik niks aan doen.'       Joseph wil een gevat antwoord geven, maar merkt dat hij zelf vuurrood is. Godverdomme, waarom moest Dot zich ook omdraaien?       'Eh. . .'       Joseph voelt Dot onder hem minimaal bewegen, waarbij hij haar schouder pakt en hier een zacht kneepje in geeft terwijl hij zijn heupen omhoog tracht te draaien. Waarom is hij niet wat leniger?       'Dot, alsjeblieft — niet bewegen. God. God. God. Waarom deed je dat?! Wacht. Verdorie. Ik moet. . .'       Joseph zet zichzelf af met zijn handen tegen de grond en rolt van Dot af waardoor hij op zijn rug in het gras komt gevallen. Hijgend kijkt hij naar de sterren, terwijl hij één hand op zijn kruis legt zodat Dot niets te zien krijgt.       'Geef me tien seconden.'       Joseph sluit zijn kijkers en start zachtjes te mompelen: 'auto ongeluk, grootmoeders voeten, tweede wereldoorlog. . .'       Uiteindelijk kijkt Joseph weer omhoog en zucht dan, zijn hand terug trekkend en ondanks dat met vuurrode wangen Dots blik ontwijkend.       'Ik ben een billenman, Dot. Doe dat alsjeblieft nooit meer, anders sterf ik.'

---

•

"Waarom ga je nu niet even wandelen Luce? misschien is een beetje frisse lucht wel goed voor je," stelt Scott voor. Ik voel mezelf knikken nog voor ik besef dat ik het hiermee eens ben. Dat klinkt niet eens als zo'n slecht idee. Bovendien heb ik zoveel trek in een boterham met pindakaas en jam. Een wandelingetje naar het huis en wat voedsel voor mijn arme maagje zouden zeker welkom zijn. “Ja, Luce, een frisse neus zal je goed doen. Off you go!” Voor ik goed en wel in de gaten heb wat Haylee zegt voel ik mezelf van Scott's schoot af glijden. Waar ik normaal een poging zou ondernemen iets vast te grijpen voel ik mijn lichaam nu als een vodje slap richting de grond tuimelen. "Wheeeeeee," klinkt het opeens door de kamer en pas wanneer het geluid stopt besef ik dat het van mij kwam. Meteen moet ik giechelen, terwijl ik inmiddels op de bank beland. Nog na-giechelend kom ik overeind en kijk Scott en Haylee vrolijk aan. "Ik snap het al, jullie willen alleen zijn" grijns ik hen toe, waarna ik een nieuwe poging waag recht te gaan staan. Tot mijn groot jolijt verloopt het dit keer een pak minder wiebelig dan daarnet, waarop ik mezelf spontaan een applausje geef. In opperste concentratie, met mijn tong zowaar tussen mijn lippen, doe ik een aantal tentatieve stappen. Tevreden met de vlotheid ervan besluit ik dat het inderdaad veilig is de bank te verlaten. "Doe het veilig, kindertjes," werp ik mijn zusje en bro nog toe, alvorens trippelend de twee achter te laten. "BIERPONG!" roep ik uitgelaten als mijn oog op Jess valt en deze moeiteloos een balletje raak weet te gooien. Ik ren erheen en laat mijn blik popelend tussen de spelers glijden. Wanneer er me echter teveel gekletst wordt en te weinig gepongt neem ik één van de balletjes en gooi deze richting de jongens, nadat ik naast Jess plaats heb genomen. Ik mik zo goed als ik op dit moment op kan brengen, gooi en... mis. Het witte pingpongballetje komt niet in één van de bekers terecht maar vliegt in volle vaart tegen het voorhoofd van Charlie. "Oh," breng ik teleurgesteld uit, dat ik niet raak heb geschoten. Met een pruillip kijk ik Jess aan. "Mis poes," deel ik mee, alsof dat nog niet duidelijk was. "Kusje," vervolg ik, waarna ik naar Charlie toe dartel en een kusje op zijn voorhoofd druk. "Stomme bal." Het is niet mijn schuld dat dat ding de verkeerde richting uit ging.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

"Eh..." Joseph's hand belandt op mijn schouder, terwijl ik me afvraag wat hij allemaal aan het doen is, en vooral: waarom ligt hij nog steeds bovenop me? Hoewel ik vast besloten was om voor nog geen millimeter te bewegen, maak ik me haast lichtelijk zorgen, waardoor ik besluit om toch soort van om te draaien. Ik beweeg iets, zodat ik door mijn haren heen kan proberen om een glimps op te wangen van Jo, maar dit lijkt niet helemaal goed te gaan.       "Dot, alsjeblieft — niet bewegen. God. God. God. Waarom deed je dat?! Wacht. Verdorie. Ik moet..."       Voor ik het weet, gaat hij plotseling wel van mijn rug af, waardoor het ineens een heel stuk kouder wordt zonder zijn lichaamswarmte. Bezorgd draai ik me Jo's kant op, waardoor ik zie dat hij een hand voor zijn kruis houdt.       "Geef me tien seconden." Vervolgens begint hij allemaal vreemde te zeggen.       Voor even frons ik, maar dan begint het tot me te dagen. Mijn wangen worden nog roder, zo ver dat überhaupt mogelijk is. Mijn mond valt een stukje en ik heb geen idee wat ik moet zeggen. Dit moet ik haast wel tegen Charlie zeggen. Hij is ook een jongen, hij kan me meer duidelijk geven. En ja, Michael had ook wel eens van die... dingen, maar vaak deden we dan ook wel iets. Niet zo willekeurig.       "Ik ben een billenman, Dot. Doe dat alsjeblieft nooit meer, anders sterf ik."       "Ik deed niet eens iets! Ik bewoog maar een heel klein beetje, kan ik er wat aan doen dat jij zo..." Ik gebaar richting zijn kruis, "gevoelig bent daar." Mijn wangen zijn nog steeds rood en ik betwijfel ook of ze deze avond nog minder rood gaan worden. "Maar goed dat ik meer bil dan boob heb dan." Oh god, zei ik dat zo juist hardop? Ik laat mijn hoofd weer op de grond zakken. Misschien als ik lang genoeg stil lig, dat de grond dan denkt dat ik ook grond ben en er in opgenomen wordt.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

---

Vanwege de oneindige stilte die Dot laat vallen na Josephs acties en woorden, laten hem weten dat ze aan het nadenken is — en het kwartje uiteindelijk valt. Joseph zou wel door de grond kunnen zakken vanwege schaamte.       'Ik deed niet eens iets. Ik bewoog maar een heel klein beetje — kan ik er wat aan doen dat jij zo. . . gevoelig bent daar.'       Joseph grijnst even kort — alle mannen zijn gevoelig in dezelfde regio, waaraan hij zelf weinig kan veranderen. Alhoewel het een kwestie is van opgroeien. Vroeger kreeg Joseph te pas en te onpas een stijve, zelfs in de lessen op school. Zuchtend legt Joseph zijn armen naast zich neer op de grond.       'Maar goed dat ik meer bil dan boob heb, dan.'       Voor even blijft het muisstil en zijn alleen de geluiden van insecten te horen, totdat Joseph in een bulderende lach uit weet te barsten. Joseph voelt tranen langs zijn wangen naar beneden stromen omdat de situatie te absurd is. Uiteindelijk draait hij zich om op zijn zij zodat hij Dot stil kan zien liggen. Grinnikend haalt hij een hand over zijn gezicht.       'Dat heb ik jaren geleden al op weten te merken, Dot — echt niets nieuws. Oppassen dat je niet door de grond zakt door schaamte, ja?'       Joseph steekt zijn hand even uit en geeft een duw tegen haar schouder waardoor ze even heen en weer beweegt.       'Kom op, watje. Laten we dit gewoon vergeten, oké? Ik schaam me echt dood. Ik lijk wel weer dertienjarige. Meisjes hebben het maar makkelijk wat dat betreft. Geloof me, Dot.' The only way to deal with an unfree world ——— is to become so absolutely free that your existence is an act of rebellion.

---

•

---

Het blijft even doodstil en ik raak er steeds zekerder van dat ik de meest belachelijke opmerking ooit gemaakt heb, tot Joseph ineens keihard begint te lach, zo uit het niets dat een vogel in een dichtbij zijnde boom van schrik weg vliegt. Mijn wangen kunnen ondertussen niet meer roder worden dan ze al zijn. Het is maar goed dat het niet te warm is buiten, want nu koel ik zo nog enigszins af.       "Dat heb ik jaren geleden al op weten te merken, Dot, echt niets nieuws. Oppassen dat je niet door de grond zakt door schaamte, ja?"       Hij heeft dus lang genoeg naar mijn voorgevel zowel als achterwerk gekeken om dat op te merken. Ik weet niet helemaal wat ik daar moet vinden, en voel me haast wat ongemakkelijk. Normaal had ik er wel een weerwoord op gehad, maar nu bij Jo weet ik er niks uit te krijgen. Ik voel me zo'n ontzettende sukkel.       "Kom op, watje. Laten we dit gewoon vergeten, oké? Ik schaam me echt dood. Ik lijk wel weer dertienjarige. Meisjes hebben het maar makkelijk wat dat betreft. Geloof me, Dot," zegt hij, terwijl hij mijn schouders schudt, waardoor ik me er opnieuw bewust van wordt hoe dichtbij elkaar we liggen.       "Vergeten? Ik denk niet dat ik dit ooit kan vergeten." Een zenuwachtige giechel komt uit mijn mond, en ik sla snel mijn handen er voor. "Maar eh, goed om te weten dat mijn billen door je zijn goed gekeurd? En hoe hebben meisjes het makkelijker? Misschien ben jij wel gewoon extreem gevoelig, zoals ik al zei. Ik weet nog wel toen je zo'n vier jaar tijdens de aardrijkskunde les ineens een... eh, dinges kreeg en dat ik je mijn vest moest geven omdat anders alle meisjes gillend bij je vandaan zouden rennen." Ik steek mijn tong naar hem uit. "Dus het ligt eerder gewoon aan jou."

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Pass the joint please,

Scott William Coleman at the barn of the Clover's - TOP&JEANS- a little high ___________________________________________________________       'Waarom ga je nu niet even wandelen Luce? Misschien is een beetje frisse lucht wel goed voor je,' grinnik ik naar Lucy. Ze had duidelijk wel frisse lucht nodig, aan gezien ze nog net niet scheel keek van de alcohol. Ik voelde dat Haylee zichzelf een beetje verplaatste.       'Ja, Luce, een frisse neus zal je goed doen. Off you go!' zei ze vervolgens waarna ze Lucy een zetje gaf, waardoor ze naar de andere bank vloog. Een lach verliet mijn lippen en ik keek Haylee in haar ogen.       'Stout zeg, dat doe je toch niet bij je zusje.' Grinnik ik vervolgd door een knipoog. 'Wheeeeee!' hoor ik vrolijk uit Lucy's mond komen, die vervolgens om zichzelf moest giechelen. Lachend schudde ik mijn hoofd, wat was het toch ook een gek kind.       'Ik snap het al, jullie willen alleen zijn,' grijnst Lucy onze kant op. Mijn wenkbrauwen gingen de lucht in en ik keek Lucy even kort aan, waarna ik mijn blik even op Haylee liet vallen. Ik moest eerlijk toegeven, een beetje privacy was nooit vervelend met Haylee. Lucy probeerde op te staan, maar viel de eerste poging terug in de bank. Een lach verliet mijn mond en ik keek hoe Lucy aan het spartelen was om overeind te komen. Uiteindelijk stond ze en maakte ze aanstalten om weg te lopen.       'Doe het veilig, kindertjes,' sprak ze nog - iets te luid - terwijl ze weg liep. Met een glimlach keek ik Haylee aan. Zacht kneep ik in haar heup, om haar aandacht te krijgen en ik staarde haar even kort aan.       'Jouw zusje heeft echt een alcoholprobleem,' grinnik ik vervolgens.

---

---

---

- thank you for existing -

---

---

'Vergeten? Ik denk niet dat ik dit ooit kan vergeten.'       Na haar woorden, weet er een giechel vanuit Dots lippen te ontsnappen waardoor Joseph eveneens moet grinniken.       'Maar eh, goed om te weten dat mijn billen door je zijn goedgekeurd? En hoe hebben meisjes het makkelijker? Misschien ben jij wel gewoon extreem gevoelig — zoals ik al zei. Ik weet nog wel toen je zo'n vier jaar geleden tijdens de aardrijkskundeles ineens een. . . eh, dinges kreeg en dat ik je mijn vest moest geven omdat anders alle meisjes gillend bij je vandaan zou rennen. Dus, het ligt eerder gewoon aan jou.'       Joseph gaat overeind zitten en plaats zijn onderarmen losjes op zijn knieën, waardoor zijn handen losjes in de lucht bungelen. Herinneringen zijn beschamend, helemaal wanneer ze een het onderwerp van een stijve hebben.       'Natuurlijk ben ik extreem gevoelig. Hoe kan je dat nou niet zijn met meisjes? Ugh — als ik een superheld zou zijn, dan zijn mooie meisjes mijn ondergang oké? En alsnog bedankt voor die aardrijkskunde les, maar die afbeeldingen van bergen, ik zweer het — vanuit de juiste hoek leek het net een kont.'       Joseph kijkt even opzij naar Dot, die nog steeds op haar buik op grond ligt. Voor even aarzelt hij, maar dan besluit hij alsnog de knoop door te hakken en zwiept zijn hand al door de lucht om uiteindelijk op haar billen neer te komen. Voor enkele seconden na het pets geluid is Joseph doodstil, maar hij begint dan hard te lachen en valt daardoor weer terug op zijn rug. The only way to deal with an unfree world ——— is to become so absolutely free that your existence is an act of rebellion.

---

•

• Eighteen • Clover-sister • Scott & Lucy •

”Stout zeg, dat doe je toch niet bij je zusje.”
Grinnikend kijk ik even naar Scott eens ik mijn zusje tactvol van zijn schoot afgeveegd heb. De blondine lijkt het totaal niet erg te vinden, want een luide ‘Weeeh!’ klinkt zodra ze op de bank terecht komt. Hoofdschudden kijk ik haar na als ze al giechelend iets overeind lijkt te komen. Die meid was compleet lam. “Ik snap het al, jullie willen alleen zijn,” grijnst mijn zusje dan, waarna ze een eerste poging doet om tevergeefs omhoog te komen van de bank. “Jeetje, Luce,” grinnik ik zacht en geef haar een subtiel zetje als ze nog een poging doet die dit keer lijkt te slagen. “Doe het veilig, kindertjes,” hoor ik haar ngo zeggen, alvorens ze weg wankelt en ik op mijn lip moet bijten om niet in een lachen uit te barsten. Het is dat ik me geen zorgen hoefde te maken omdat ik wist dat de blondine heel goed haar grenzen kende, zelfs als ze de eerste al gepasseerd was, maar anders. . .
      ”Jou zusje heeft echt een alcoholprobleem,” lacht Scott vervolgens. Met een glimlach op mijn lippen kijk ik nog kort na hoe Lucy de menigte in op gaat, waarna ik mijn blik verschuif naar de jongen vlakbij me. Ik grinnik kort. “Ze geniet er gewoon net iets te veel van, zo hebben we allemaal wel iets, denk ik dan maar,” reageer ik en rek me kort een keertje lui uit, waarna ik me zo verplaats op Scott zijn schoot dat ik er wijdbeens op zit. “En jij, wat voor ‘probleem’ heb jij?” Met een geamuseerde, plagende trek op mijn lippen kijk ik de jongen aan en grijns hem zoetjes toe als ik plagend een keer aan zijn shirt pluk.



[baggerpost , sorreh!]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

——————— MARCO —— SOLO ———————

Scott William Coleman at a cornfield - TOP&JEANS- a little high ___________________________________________________________       Mijn ogen gingen door het maisveld. Er was heel wat vierkante meter waar iedereen zich zo over kon gaan verspreiden en om heel eerlijk te zijn had ik geen zin om twee uur lang bezig te zijn. Ik was — gek genoeg — best stoned en er stond dan ook een gekke grijns op mijn gezicht. Ik keek iedereen aan en hield mijn hand in de lucht.       'Oke, succes losers, ik kom jullie allemaal aflebberen.' Een lach verliet mijn lippen en ik telde af, zodat iedereen weg kon rennen. Vanaf dit moment zou er niemand meer in mijn zicht zijn, maar ik hield mijn ogen gesloten. Aan alle kanten hoorde ik het mais heen en weer gaan, een erg irritant geluid als je het mij vraagt. Na een paar seconden wachten opende ik mijn ogen. Er was niemand meer in mijn zicht, het spel kon beginnen. Ik sloot mijn ogen en focuste me op het geluid.       'Marco!' schreeuw ik dan hard door het veld, in de hoop dat er iemand antwoord, zodat ik er op af kan. Verderop hoorde ik wat geritsel. Voorzichtig sloop ik door het maisveld, op het geluid af, maar voor ik het wist was het geluid verdwenen en hoorde ik het aan de andere kant.       'Wat een frustrerend spel,' grom ik in mezelf. Meteen gaf ik mezelf een facepalm. Heel slim Scott, meteen in jezelf schelden, zodat iedereen je locatie weet. Hoofdschuddend liep ik door, in de hoop iemand te zien of horen. Zo zacht mogelijk verplaatste ik mezelf en ik zag dat het maisveld was vertrapt op sommige plekken, best makkelijk sporen vinden op deze manier.

————————————————————————————————

————————————————————————————————

---

- thank you for existing -

CHARLIE CLYDE MILLER

'Oke, succes losers, ik kom jullie allemaal aflebberen.' klonk Scott vanuit de verte waardoor ik nog ietsje verder liep door het maisveld heen, mijn lach proberend in te houden. Ik had misschien een bekertje of 2 te veel op en het gras kietelde tegen mijn blote kuiten aan terwijl ik door de maisvelden heen sloot. Mijn one true love liep hier ergens rond en ik hoopte dan maar dat Daniel zijn handjes thuis zou houden mocht hij Scott tegen komen. Daniel was mijn Boy friend, althans in deze game toch en ik was best wel competitief als ik iets ophad. Terwijl ik wat door het maïs zat te sluipen strompelde ik lomp over een steen waardoor ik even naarvoren waggelde en op mijn achterste viel. "Poop." mompelde ik pijnlijk en hoopte maar dat ik mijn plaats niet vrijgegeven had aan Scot of dat één van de andere wat zouden gaan terugroepen. "Daniel help me." siste ik de jongen toe in de hoop dat hij me als een prinsesje zou gaan optillen en me hier weg zou krijgen. Ik hoorde Scott iets dichterbij komen waardoor ik maar op de grond moest haar sluipen door de lange stuikgewassen heen. Who's idea was this again.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

Normaal gesproken was Daniel helemaal niet van dit soort spelletjes, het was niet het concept van Marco Solo, maar meer het idee dat je de hele tijd een beetje rond moest lopen. Daniel was nou eenmaal een lui persoon en met weg rennen voor iemand maakte je de jongen nou niet meteen super enthousiast, maar hij moest er maar aan geloven. Als hij eenmaal meedeed raakte hij altijd toch wel weer een beetje fanatiek en ook nu was hij niet bepaald van plan om zichzelf meteen afgelebberd te laten worden door Scott.
In deze versie was Daniel een koppeltje met Charlie, met wie hij momenteel ook door het maisveld sloop. Daniel wist eigenlijk niet of dit wel echt de bedoeling was van het koppeltje, maar wanneer Charlie werd gepakt zou ook hij meteen af zijn. Dan maakte het ook niet echt meer uit of ze nou samen gevonden werden of apart van elkaar, bovendien kon Daniel dan nog altijd Charlie voor zich duwen zodat Scott de jongen af kon lebberen en hem niet.
Al snel bleek dat als hij inderdaad ongezien door het maisveld wou sluipen Charlie wellicht niet de beste partner was, Daniel liep voorop toen hij de jongen achter hem hoorde. "Poop." klonk er uit Charlie zijn mond, Daniel draaide zich om en zag Charlie op de grond zitten. Daniel sloeg direct zijn hand voor zijn mond om zijn lach te smoren en niet te veel geluid te maken. Ze moesten het Scott ook niet te makkelijk maken natuurlijk. "Daniel help me." hoorde Daniel de jongen vervolgens hopeloos zeggen, wat ervoor zorgde dat de neiging naar een schatter lach enkel maar groter werd. Het duurde dan ook wel even voordat Daniel zichzelf had herpakt en zijn hand uiteindelijk naar Charlie uitstak om de jongen weer omhoog te helpen. 'We gaan dit zo verliezen,' fluisterde Daniel. 'Maar dan gaan we in ieder geval samen ten val... liefje.' Met een grijns keek Daniel Charlie aan, als ze toch in het spel zaten kon hij toch wel voor even doen als of ze echt een stelletje waren.
'Kom we moeten verder, ik wil niet dat je iemand anders een kusje geeft,' zei Daniel, waarna hij Charlie verder het maisveld introk.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Enkele uren, wat glazen water en een boterham met jam en pindakaas later is de mist in mijn hoofd een beetje opgeklaard. De allereerste stralen zonlicht strekken zich reeds uit over de horizon en bezorgen de lucht hiermee een roze-oranje gloed. De meeste feestbeesten, waaronder Burke en zijn kompanen, zijn reeds huiswaarts gekeerd waardoor enkel onze hechtste vrienden nog overblijven. Zo hadden we dan ook besloten dat het tijd was voor een spelletje Marco Solo en de rollen via lotje-trek netjes verdeeld. Ikzelf had best Marco willen zijn, maar helaas was het me niet gegund. Al ben ik er van overtuigd dat Scott het wel goed zal doen, en hé; als hij en Haylee hiermee de kans krijgen eindelijk een kusje mee te pikken dan is dat alleen maar goed. "Oke, succes losers, ik kom jullie allemaal aflebberen," deelt hij mee, waarop ik mezelf hoor giechelen en net als de rest als een bezetene het maïsveld in ren. Mijn tactiek deze keer bestaat er uit naar de verste hoek van het veld te rennen, en me zo een weg terug te banen. Op die manier kan ik hopelijk Scott ontwijken terwijl hij waarschijnlijk mijn kant uit komt. Wanneer ik mijn eindpunt bereikt heb houd ik nog even halt en spits ik mijn oren, hopend op te kunnen vangen waar de voornaamste spelers zich bevinden. Als ik bij Joey kan raken dan scheelt me dat ook al een pak werk om uit het veld te komen, dan is het namelijk zijn taak mij uit de buurt van Scott te houden. Hier en daar hoor ik wat onduidelijke stemmen, maar ze zijn zo veraf dat ik niet eens weet wie ze toebehoren. Met een grijns op mijn gezicht begin ik aan mijn tocht door de nog groene staken. Ik doe mijn schoenen uit en knoop de veters aan elkaar, zodat ik ze om mijn hals kan hangen. Dat mijn sokken vuil worden en de vochtige aarde vreemd onder mijn voeten voelt vind ik helemaal niet erg, bevrijdend eerder. Op de toppen van mijn tenen sluip ik verder, proberend om niet al te veel ritselende geluiden te veroorzaken terwijl ik me door de planten beweeg. Die moeite blijkt echter tevergeefs als ik geheel onverwachts tegen mijn zusje aan bots en een luide gil aan mijn lippen ontsnapt door het schrikken. Als ik echter het gezicht van Haylee zie schiet ik al snel in de lach, waarop ik mijn best doe mezelf stil te houden. In de hoop dat Scott nog niet te dichtbij is grijp ik de hand van mijn zus en ren in horizontale richting naar de andere kant van het veld. Het is een gokje, maar het lijkt me eerder dat als Scott ons gehoord heeft, hij rechtdoor zal proberen rennen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Eighteen • Clover-sister • Lucy •

”Oke, succes losers, ik kom jullie allemaal aflebberen,” klinkt Scott zijn stem, enkele uren later en nadat het gross gedeelte van het feest al vertrokken is, waardoor alleen ons kleine groepje nog is overgebleven. Een geamuseerde grijns siert mijn lippen als ik richting het maisveld loop, waar ik me tussen de hoge stengels laat verdwijnen om zo aan ons Marco Solo spel te beginnen.
      Behendig glip ik tussen de groene stengels heen, steeds dieper het veld in, terwijl ik mijn oren gespitst houdt; hopende iemand te vinden waar ik op dit moment wel veilig bij zou zijn. Normaliter had ik me de laatste dagen graag in Scott zijn aanwezigheid gehouden, waarbij ik stiekem genoot van de stille spanning die er leek te heersen, maar nu speelde ik het spelletje mee en mocht hij zijn aller uiterste best doen om me te vinden. Met een glimlach op mijn lippen duw ik me opnieuw tussen een rij door en veeg een spinnenweb uit mijn gezicht als deze zich aan me vast lijkt te grijpen. Net wanneer ik me wil omdraaien om een onverwachtse andere kant op te gaan knalt er iemand met volle vaart tegen me op. De gil die in mijn keel omhoog schiet slik ik nog net op tijd in, maar het lukt mijn zusje niet om hem in te houden, waardoor de hare door het maisveld heen lijkt te galmen.
      ”Sukkel,” fluister ik haar grinnikend toe, als ze mijn hand beet pakt en me vervolgens richting de andere kant van het veld trekt. Een zachte lach rolt plezierig over mijn lippen heen, waarbij ik weinig moeite vind om Luce bij te houden. Als ik een stukje verderop plots geritsel aan mijn zijkant lijkt te horen duw ik de roodharige vervolgens gauw de andere kant in, waarna ik na een tijdje besluit even te blijven staan. “Was ik zo angstaanjagend?” plaag ik de roodharige vervolgens zacht en grinnik opnieuw als ik aan ons geschrokken momentje moet denken, terwijl ik een keer rondblik om te kijken of we nog uit het zicht zijn gebleven.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'