Het is eigenlijk tijd voor mij om uit huis te gaan. Echter wil dit momenteel absoluut niet. Ik wilde altijd al uitvoerend musicus worden met mijn accordeon en ik weet dat ik er goed genoeg voor ben inmiddels. Maar door de Tourette kan ik geen auto meer rijden, behalve de korte afstanden met moeite. Wat betekend dat mijn ouders me iedere keer zouden moeten brengen(/halen) en dat is nogal kut. Ik moet niet op mijn ouders hoeven leunen en door hun gedrag wil ik dit dus ook niet. Hierdoor heb ik mijn droom waar ik inmiddels al 11 jaar naartoe aan het werken ben, opgegeven. Ik oefen nog amper accordeon thuis, want het heeft geen doel meer. En álles bij ons thuis moet een doel hebben. Anders kun je het net zo goed gewoon niet doen.
We hebben een kennel met best aardig wat honden. Die moeten gewoon verzorgd worden natuurlijk. Hokken schoonmaken, honden uitlaten, voeren, spelen, etc. De honden komen omstebeurten in de woonkamer, zodat ze wel gewoon gesocialiseerd worden. Het zijn geen zielige hondjes aan hun lot worden overgelaten, zeer zeker niet.
Het is echter de kennel van mijn ouders. Mijn moeder heeft reuma en mijn vader is een derde van zijn hart kwijtgeraakt een paar jaar terug met een hartinfarct. Beiden kunnen ze heus wel wat, maar niet mega veel. Mijn moeder is zo geboren en kan nu wel meer dan ze vroeger kon, maar het is niet echt wat. En mijn vader is gewoon onwijs achteruit gegaan. Oftewel, ik moet meehelpen in het huishouden, met de honden etc. Geen probleem opzich, maar ik heb gewoon het idee dat ze het niet redden als ik er niet ben. En dát vind ik niet oké.
Verder is mijn vader gigantisch veranderd sinds dat hartinfarct. Hij is zeer dominant aanwezig, en je wilt zijn ontploffingen niet meemaken als dingen niet gaan zoals hij het wil. Mijn moeder en ik passen ons dus maar aan mijn vaders agenda aan. Mijn moeder schijnt ook gigantisch veranderd te zijn na een ongeluk. Maar ik was toen nog lang niet geboren, dus ik weet daar niets van en ken mijn moeder alleen op de manier zoals ze dus vandaag de dag is. Maar kennelijk heeft mijn vader een hoop moeten slikken van dr, aangezien hij na haar ongeluk een compleet andere vrouw terugkreeg. Toch is hij gebleven. En mijn ouders houden zielsveel van elkaar dus mama heeft er geen seconde over nagedacht en blijft ook gewoon bij mijn vader. Maar ik merk wel dat ze erg bang is voor zijn ontploffingen en ze loopt dus constant op eieren. Mama is iemand die alles tig keer moet vertellen om haar gevoelens kwijt te kunnen en het een plekje te geven, dus ik krijg alles tigmaal mee in huis. Is nogal kut en ik wordt dr best wel in meegezogen. Op de dinsdag geeft mn pa muziekles aan huis en moeten mn ma en ik zorgen dat de honden stil blijven (terwijl al zijn leerlingen mensen zijn die absoluut niets met beesten hebben. En dit merken dieren echt wel, dus natuurlijk blaffen de honden maar al te graag wanneer dit soort volk over de vloer komt, lol). Helemaal prima opzich, maar ik vind het wel onwijs kut dat we dus gewoon niet weg mógen, want dan kan pa niet lesgeven. Like, ga dan lekker op de muziekschool lesgeven zoals je op de woensdag doet. Maar dan verliest ie leerlingen en zo breed hebben we het niet, dusja.
Terugkomen op het ''alles moet nut hebben'', ik doe tegenwoordig nog amper iets. Ik kom pas tegen de middag uit bed en spendeer zo'n beetje de hele dag op mijn mobiel totdat het tijd is om te gaan slapen. Wat doe ik op mijn mobiel? Niets, om eerlijk te zijn. Er zijn genoeg dingen die ik wil doen, maar voor mijn gevoel niet kán doen. Letterlijk iedere keer dat ik iets doe, komen mn ouders dr bij (of een van hen) en krijg ik commentaar op wat ik doe. Laatst heb ik doosjes beschilderd en er een foto van Beauty onze Boerboel in gedaan. Maar terwijl ik bezig was de prijsstickers eraf te halen, had mn moeder het al uit mijn handen gegritst om het te doen en had ze al een kleur uitgekozen dat ik het moest gaan schilderen. Ik had laatst kalligrafiepennen en een boek gehaald, en mama pakt mn pennen en laat wel even zien hoe je moet schrijven in dat boek. Ga ik accordeon spelen? Dit, dat en dat doe ik niet goed en moeten zus en zo. Maar als ik er iets van ga zeggen zal mn ma gaan huilen omdat ze het goed bedoelt en zal mn pa me het huis uit schoppen. Heeft ie al eens bijna gedaan omdat hij mij verkeerd begrepen had maar mijn uitleg niet wilde horen. Totdat mama hem gelukkig bij zinnen kon krijgen en hij me uiteindelijk gelijk gaf en zn excuses aanbood. Maar toch. Ik mag blij zijn hier te mogen wonen, te eten te krijgen en moet verder eigenlijk mijn mond maar houden.
Afgelopen december was ik met mijn moeder bij een accordeondag en ik wil graag les hebben van de meneer daar. En ik had mijn moeder verteld dit zélf te willen regelen. Dus toen ik dat wilde doen werd me verteld dat mijn moeder het al had geregeld en dat ik eind januari contact met hem kon zoeken voor lessen. Er was laatst een feestje van boogschieten en een van de mensen daar doet aan kalligrafie en kan het ontzettend goed. Dus mn ma heeft hem gevraagd of hij me dingen kon leren. Like, ik heb zelf ook wel een mond om mee te praten? 
'
Maar goed. Door de Tourette kan ik niet werken, want er hoeft maar íéts te zijn en ik begin hevig te ticcen. Ik heb al medicatie, therapie geprobeerd maar heeft niet geholpen. Hopelijk binnenkort EMDR therapie proberen, als laatste hoop.
Wanneer ik last heb van tics bouwt het zich dusdanig snel en heftig op dat ik gewoon in een hoekje spastisch zit te doen, heel veel pijn heb van de tics en dit gaat door totdat mijn lichaam op is. Wat zo'n 4 uur kan duren. Verder heb ik sowieso geen diploma's behalve mijn VMBO-TL, maar wellicht hebben jullie dat rechtszakengedoe destijds wel meegekregen.
Ik kan niet werken, kan uberhaupt al amper naar boogschieten toe aangezien ik ook daar niet al te lang kan zijn wegens de tics. Maar ik wordt thuis nogal erg gek van alles en wil eigenlijk op mezelf. Maar ik heb geen officiele labels en als het aan mijn ouders ligt krijg ik die ook niet en blijf ik thuis wonen tot ik oud en bejaard ben. Aan de ene kant snappen ze wel dat ik ooit op mezelf moet en zelf de dingen moet gaan doen. Aan de andere kant is vooral mn pa bang dat ze dan het contact met mij verliezen zoals dat met mijn zus is gebeurt. Dus het liefste legt mn pa ''mijn ma en mij aan de ketting'' (om het maar even op een manier te benoemen) en gaan we nooit weg. Ik weet wel dat ik al 21 ben, maar ik vind het toch erg lastig en weet überhaupt niet wat mijn mogelijkheden zijn en hoe ik die moet verwezenlijken. Binnenkort ga ik hopelijk praten met een meneer die overal kennis van heeft en mij wellicht kan helpen. Maar hij heeft net een kindje gekregen dus dat gesprek zal vast niet al morgen zijn.
Ik voel me gewoon kut. Stiekem ook erg eenzaam doordat mijn real life vrienden nooit uit zichzelf een gesprek met me beginnen en vragen hoe het met mij gaat en ik wil gewoon dat dit alles over is. Op wat voor manier dan ook.
Dat ik op mezelf kan en weer dingen kan doen, gelukkig kan proberen te worden en dat alles dan beter zal gaan met me is een droom die helaas nog erg ver weg klinkt. Heb nu ook een accordeonconcours afgezegd omdat ik gewoon het idee heb niet te kunnen winnen en te slecht ervoor te zijn doordat ik zo lang al niet écht heb gespeeld en nu zijn mn ouders aardig teleurgesteld in me, geloof ik.
Edit: Ik was vergeten te vermelden dat behalve de dingen voor de Tourette, ik voor mijn depressieve gedachtes/problemen ik al tevergeefs bij een psycholoog ben geweest en een begeleider van t GGZ. Beiden zijn inmiddels gestopt.
&thuis begin ik tegenwoordig ook te ticcen doordat ik me hier gewoon steeds minder fijn voel ondanks dat mn ouders t goed bedoelen.
[ bericht aangepast op 20 jan 2018 - 20:52 ]
• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •
