Ugh, kinderen - Stamcafé

Ja, ze geven me een fucking whiplash. :')

Oké, dus ik werk met kids in Engeland, als au pair, een soort oppas die in huis woont. Is het leuk werk? Hangt er vanaf wanneer je het vraagt, want dat kan om de vijf minuten verschillen, zo blijkt.

Vandaag fietste ik terug van school met de jongens toen de oudste (9) de hele tijd met zo'n treiterstemmetje zei van "I can stay up laaahaaate, I can stay up laaahaaate", omdat hij laat in de avond nog scouts zou hebben. Nou kan ik niet tegen zo'n jengelstem, dus had ik na een tijdje iets van "ga maar lekker voor fietsen, volgens mij moet je wat energie kwijt." (in het nederlands, want de kids verstaan nederlands een beetje door hun Nederlandse moeder, maar spreken altijd engels terug)

Hij moest zijn energie overigens helemaal niet echt kwijt. zo'n treiterstemmetje staat gewoon op mijn top tien triggers om HEEL GRAAG zo'n kind van de fiets te willen trappen. maar dat doe ik niet, want ik ben lief. en heb eindeloos geduld. en ik ben godverdomme aardig. dus dan suggereer ik gewoon dat hij even voor me uit fietst. nobel peace prize kandidaat hier.

maar ik haat kinderen wel, oh god, op die momenten haat ik kinderen, met hun jengelstemmetjes en hun totale disrespect en het feit dat ze zo vermoeiend zijn en na een hele dag stilzitten op school alles op de oppas af willen reageren en godallemachtig

maar goed, skip nou even naar tien minuten later, toen we onderaan een heuvel stonden, en de oudste zich opeens omdraaide en vroeg "mag ik... mag ik - how do you say... uh. Jip, mag ik... to the top of the hill?"

HIJ PROBEERDE HET IN HET NEDERLANDS. en whoppa, van het ene op het andere moment vond ik kinderen weer magische wezens met gouden hartjes en ben ik mentaal mijn plannen om mijn eierstokken vast te laten knopen alweer aan het cancellen. pff, word er moe van.

maar goed, even om het relevant te houden: willen jullie ooit kinderen? of met kinderen werken?

---

Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

Derks schreef:

Barnum schreef:
Oh Jip, heerlijk topic dit. Ik kan je wel begrijpen, haha. x'D

Ja, ik wil kinderen, ja ik wil veul kinderen (ik heb geen idee hoeveel though, maar ik kom zelf uit een groot gezin en het lijkt me gewoon tof om ook zo'n gezelligheid te creëren met mijn vriend), maar ik wil ze nu nog niet. Ik wil eerst een aantal dingen doen, like naar de andere kant van de wereld reizen, opleidingen afmaken, mezelf nog beter leren kennen en al mijn mentale problemen zo goed als oplossen (of weten hoe ik het beter kan tackelen).

(...)
Ik neem even aan dat jij een zwangerschap nog niet van dichtbij hebt meegemaakt? x'D

Euh, nee, maar als je zwanger bent ben je niet ongesteld toch?

Klopt, maar je krijgt er misselijkheid, rugpijn en een hoop slapeloze nachten voor terug :’)

[ bericht aangepast op 14 jan 2018 - 14:36 ]

---

~ When you fall asleep tonight, just remember that we lay under the same stars ~

Derks schreef:
(...)
Euh, nee, maar als je zwanger bent ben je niet ongesteld toch?

Dat klopt inderdaad, maar daar staan wel héél veel dingen tegenover. In het begin kun je heel erg veel misselijk zijn en je moet heel erg goed opletten wat je eet (omdat dat schadelijk kan zijn voor de ontwikkeling van het kind). Vervolgens begint het kind te groeien en moet je een bijna hele nieuwe garderobe kopen omdat je nergens meer inpast. Ook zit de baarmoeder in de buurt van je blaas en als je kind groot genoeg is en lekker beweeglijk is, drukt hij/zij lekker tegen de blaas aan waardoor je continu naar het toilet moet. Ook kan je kind zo beweeglijk zijn dat je er niet van kan slapen. En het is één en al uitputting voor je lichaam, mentaal maar ook fysiek, omdat je niet alleen ongeveer drie extra kilo aan baby meedraagt, maar ook nog moederkoek, vruchtwater en een heleboel extra baarmoederslijmvlies. En je huid wordt heel erg uitgerekt, wat weer tot striae kan leiden na de bevalling. En dan heb ik het nog niet eens over de bevalling gehad. (sorry als ik menig vrouwelijk Q'er heb afgeschrikt over zwangerschap.)
Als niet ongesteld wilt worden, zou ik persoonlijk toch eerder kiezen voor het spiraaltje, de pil, prikpil, hormoonbehandeling of, als je het heel drastisch wilt, het doorknippen van de eileiders. (al weet ik niet of dat laatste ook je hormoonhuishouding stopt.)

---

Deep inside, I've never felt alive

Ik denk dat ik wel een kind wil. Maar ik durf nog niet te zeggen dat ik meerdere kinderen wil. Mij lijkt het een bijzondere ervaring om zwanger te zijn, ik weet dat het ook mis kan gaan en je ontzettend beroerd kan voelen. Maar het is ook dat je een baby ziet en voelt groeien in je en ik ben daar wel benieuwd naar. De bevalling is wel een ding, want ik heb verhalen waarin het goed ging en verhalen waar het minder goed ging dus dat lijkt me zeker een spannend/eng moment.

Ik heb met kinderen gewerkt op stage. En het is inderdaad niet altijd rozengeur en maneschijn. Dus ik heb veel bewondering voor pedagogisch medewerkers en opassen, want het kan zwaar zijn. Ik liep dan stage op de baby groepen en ook op een peutergroep, maar allebei is zwaar. Vooral als meerdere babies aan het huilen zijn of als er een helemaal onder de poep zit en je alles moet uittrekken. Want ik wilde nooit dat er poep op de baby kwam. Of als ik (voor mijn gevoel) een half uur een baby aan het wiegen ben en als ik hem/haar in bed lig dat de baby wakker word en gaat huilen. Maar de mooie momenten wanneer ze aan het drinken zijn, lekker liggen te slapen of aan het spelen zijn, die zijn toch ook heel wat waard. En de trots die ik voelde als een baby bijvoorbeeld de groentehap op at of een baby leerde kruipen of lopen was geweldig.

Daardoor heb ik ook wel echt respect voor ouders, want aan het einde van mijn dag werden de kinderen weer opgehaald.

Overigens werk ik nu niet meer met kinderen.

[ bericht aangepast op 14 jan 2018 - 14:53 ]

---

Physics is awesome

Ik wil later ooit wel kinderen, maar nu nog lang niet, en ik denk dat ik eigenlijk liever een kind adopteer dan.

Sommige kinderen zijn echt schatjes, maar sommige zijn ook echt kleine duivels. Ik ben een paar zomers geleden reisleider geweest voor kinderen van 7 tot en met 12. Het overgrote deel was gewoon lief, met een paar ontzettende schatjes er tussen zitten die heel blij worden als je naast hen gaat zitten, of je hand vast willen houden met het lopen. Maar er zaten ook kinderen tussen die met eten gooiden en naar letterlijk niks luisterden wat de reisleiding zei. Ergens vind ik het lastig om de kinderen hier zelf de schuld van te geven, want zulke grote verschillen moeten toch ook echt bij de opvoeding vandaan komen. En dan heb je ook nog kinderen die elkaar bijten :')
Maar ze kunnen ook heel open en non-judgy zijn. Op een van de kampen was er een transgender kindje, en meisje die liever een jongetje wilt zijn. Nu hebben we in eerste instantie er niks over gezegd tegen de andere kids, alleen uitleggen hoe het zat wanneer ze ons vroegen waarom we hem "hij" noemden in plaats van "zij". Halverwege de week kwamen er nieuwe kinderen bij, voor kinderen die niet een week weg wilden zijn, en wanneer zij aangeven dat ze het vreemd vonden dat hij "hij" werd genoemd, legde een van de andere kinderen precies uit waarom ze ook hem hij moest noemen. En elkaar verbeteren wanneer iemand wel "zij" gebruikte. Dat vond ik wel echt heel mooi.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered