Wat een ontzettend heftig en droevig nieuws. )= Mijn zus heeft recentelijk ook een zelfmoordpoging gedaan, dus ik vrees dat ik hier zelf ook wat ervaring mee heb. Zij had eveneens een overdosis genomen, waarna ze spijt heeft gekregen en ook uit eigen beweging de dokter heeft gebeld. Nu is zus en zus natuurlijk anders dan nichtjes, maar wat ik wel gemerkt heb, is dat de familie zelf (en dan natuurlijk met name de persoon die de zelfmoordpoging heeft gedaan) eigenlijk het meest gebaat is met rust. Voor ieder van hen is de gebeurtenis natuurlijk echt vreselijk om te moeten verwerken, maar daar komt nog bij dat het vervolgens op één grote circusact begint te lijken. Iedereen appt, belt, komt langs — zelfs mensen met wie je eigenlijk nooit meer spreekt — en dat is natuurlijk ontzettend lief bedoeld, maar ik heb gemerkt dat dit het laatste is waar die persoon en de familie zit te wachten. Als je keer op keer op keer hetzelfde verhaal moet vertellen dan is dat, voornamelijk de eerste tijd, echt ontzettend zwaar en dan stort je gewoon in. Ik heb ook gemerkt dat het voor mijn zus lastig was om weer naar buiten te gaan, want de eerste de beste keer dat ze de moed had verzameld om naar de supermarkt te gaan, werd ze daar ook meteen weer aangesproken, hoewel dat natuurlijk het laatste is waar je dan op zit te wachten. Geloof me: als mensen erover willen praten, dan beginnen ze er zelf wel over. Als jij degene bent waarbij ze hun ei kwijt willen, dan merk je dat vanzelf.
Ik zou je dus vooral op het hart willen drukken om inderdaad zo normaal mogelijk te doen. Het is voor haar waarschijnlijk al ontzettend spannend mocht ze meekomen, want ze weet dat ieder van jullie het weet en het is sowieso al lastig om jullie op dat moment onder ogen te komen. Hoogstwaarschijnlijk voelt het voor haar als een opluchting als iedereen gewoon zo normaal mogelijk doet, want ze zal al op extra scherp staan. Probeer dus ook niet te lief te doen, want juist omdat ze zich zo bewust van zichzelf zal voelen, zullen 'subtiele' blikken alles behalve subtiel overkomen. Ik snap dat het voor jou ook lastig is om een houding aan te nemen, maar dingen als 'ik hou van je' zou ik juist absoluut niet zeggen als je dat normaal ook niet zou doen. Niet in zo'n gelegenheid, in ieder geval. Niet waar iedereen kan het kan zien en horen. Ik heb het destijds bijvoorbeeld in het ziekenhuis wel gezegd, maar dat was echt een emotionele bedoening en ik denk dat als je dat in zo'n situatie doet, dat ook weer enorme emoties met zich mee zal brengen, juist omdat diegene al opgelaten is en dan herinner je haar er wederom indirect aan, wat ze op zo'n moment (waarschijnlijk) juist absoluut niet wil. Zo heeft mijn moeder mijn tante bij de eerste familieverjaardag dat ze weer meeging ook van tevoren ge-appt om te vragen het er gewoon niet over te hebben.
Natuurlijk is iedereen anders, maar als ik op basis van mijn ervaring tips zou mogen geven, dan zou ik vooral gewoon in je doen en laten te laten merken dat je het leuk vindt dat ze er is, zonder er al te veel nadruk op te leggen. Op zo'n moment wil ze waarschijnlijk echt niet herinnerd worden aan het voorval en is het denk ik tienduizend keer meer waard om haar gewoon op haar gemak te laten voelen. Ook op zo'n manier laat je zien dat je haar onvoorwaardelijk steunt en dat ze altijd bij je aan mag kloppen. ^^
She's imperfect but she tries
