[RPG • 200] Crimes and Riches - Speeltopic O2 - Speeltopics

De ene tiener leeft in het wereldje van rijkdom. De nieuwste technologie, de duurste kleding en de meest opvallende wagens. De andere tiener leeft in het wereldje van armoede. De achterbuurten, vechtpartijen en bendes zijn geen onbekend terrein. Deze twee werelden zijn dan ook altijd vrij gescheiden gebleven. Tot nu. Een kleine maar beruchte school, Jefferson High, vlakbij de grootste achterbuurt van Californië brand volledig af en in een klap hebben alle scholieren geen plek meer. Dit tot een andere school hulp aanbied. Willow Creek High School. Een relatief nieuwe, enorme school in een veel betere buurt met nog plek zat. De hulp wordt natuurlijk snel aangenomen, maar was dat nou wel zo'n goed idee. Twee werelden komen bij elkaar te staan. De wereld van de keiharde tiener die er alles aan doet om staande te blijven.. En de wereld van de rijke tiener die geeneens een goed beeld heeft van het wereldje buiten hun eigen. De vechters tegen de Elite, al kan het leven van beide nooit helemaal perfect zijn.. Hoe reageren de twee groepen op elkaar? Kunnen de enorme verschillen tussen die tieners wel een gezonde leeromgeving omhoog houden? Of was dit hele plan nooit een goed idee geweest...

• Tieners van Willow Creek High School •
~ Isabella Eleana Thomassen|17||1.2 - Shadowsinger
~ Madison Sofie Caldwell|18|Wildchild|1.6 - Shadowsinger
~ Roxanne "Roxie" Kinsey Burnett|18||1.9 - Taeralsahfer
~ Bella Georgina Lodge|17|New Girl|1.9 - Maluma
~ Isaiah Felix Fuller|17|Social butterfly|1.3 -Solmeron
~ Colin Graham Lewlyn|18|Heartbreaker|1.5 - Taeralsahfer
~ Kioshi Hara|18|spoiled little brat|1.10 - Salaryman

• Tieners van Jefferson High •
~ Annabeth Ashtyn Oksana|17|Levengenieter/Dealer|1.6 - Weegie
~ Jazmín Valeria Fuensanta|19||1.8 - Rasalghul
~ Sam Curtis|17|Fraudeur|1.10 - Salaryman
~ Tyler Jay Santiago|19|Badboy/Criminal|1.1 - Maluma
~ Dantae Cross|19|(Street)Fighter|1.4 - Rasalghul
~ Owen Bell|18|Badboy/stoner/skater|1.3 - h1gh
~ Miska Sepi Castle|17|Gypsy Nerd|1.6 - IrisWestAllen
~ Sami Abdalla|19|Bende/mysterie|1.7 - h1gh
~ George Jayden Burnett|19|Double trouble|1.9 - h1gh


• Regels •
~ Schrijf minimaal 200 woorden per post
~ Geen perfecte personages
~ Hou het realistisch. Een tiener zal niet nu al de baas zijn van een miljoenenbedrijf of een bendeleider
~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust.
~ Een reservering blijft een week staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan
~ 16+ situaties zijn toegestaan
~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
~ OOC tussen haakjes of in het praattopic!
~ Twee personages per account. Het liefst een jongen en een meisje.
~ Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt.

• Teachers •


• Rooster •


• Team •

[ bericht aangepast op 12 feb 2018 - 19:55 ]

---

El Diablo.

---

Jefferson High • levensgenieter • 17 • dancefloor • Colin • outfit

---

Annabeth was zich wel degelijk bewust van zijn verwondering die uit zijn reactie waar te nemen was, echter weigerde ze hier aan toe te geven.       ”Heb je vroeger de instructies niet gekregen? Na ingebruikname van een grote broer is het onmogelijk om de instellingen nog te wijzigen. Mijn knop blijft dus voortdurend hangen op de stand breng schaamte aan je kleine zusje,” zei hij vervolgens.       Annabeth kon een grinnik niet onderdrukken en voor een kort moment gingen haar gedachtes naar de twee voorafgaande gezinnen waar haar rebelse gedrag zich heeft ontwikkeld en wat uiteindelijk de grootste reden voor haar was om overgedragen te worden naar de Lewleyns, naar Colin.       ”Om je geheugen even op te frissen, kan ik je vertellen dat ik in elk voorafgaand gezin de oudste ben geweest.” Ze glimlachte zwak terwijl ze sprak en liet haar blik voor een seconde naar de grond glijden om zich vervolgens naar de dansvloer te laten begeleiden.       ”Mag ik je wat vragen?” Begon Colin, waarop haar poelen de zijne afwachtend aankeken. “Zou je ooit overwegen, bijvoorbeeld als je afbetaling rond is, om onze achternaam aan te nemen?”       De luide muziek die door de speakers galmde, liet haar armharen overeind staan. Echter het kippenvel wat op haar huid verschenen was, was veroorzaakt door zijn vraag. Een vraag die ze normaal binnen seconden zou hebben beantwoord, leek haar ditmaal voor enkele seconden ergens anders heen te verplaatsen. Hoewel ze fysiek voor hem stond, starend naar zijn blonde haren die op deze avond net iets meer geperfectioneerd waren dan normaal, hadden zijn woorden een deur opengemaakt die ze normaal met duizenden sloten gesloten hield. De vragen die zij zichzelf door de jaren heen had gesteld, waar ze geen antwoord op zou kunnen krijgen, vlogen door haar gedachten. Hoe zouden haar ouders haar hebben opgevoed? Zou ze een jonger broertje of zusje hebben gehad? Waar zouden ze ’s avonds wanneer zij in bed zou liggen over hebben gediscussieerd? Hoewel ze geen herinnering aan haar ouders had, is haar achternaam het enige wat hun ‘levend’ hield en dat zou ze voor geen goud veranderen.       ”Niet dat je dat nu niet zou mogen. En je hoeft je ook helemaal niet verplicht te voelen… Het is maar – Colin en Annabeth Lewlyn; dat klinkt niet zo verkeerd toch?”       Zo snel als dat hij de deur geopend had, had hij het ook weer weten te sluiten. Ann knipperde enkele seconden om zich vervolgens te realiseren dat vloeistof zich had opgekropt in het hoekje van haar oog en zich ditmaal een weg baande over haar wang en te blijven hangen op haar kaak.       Het kostte haar minimale inspanning om de traan vluchtig weg te halen. Ze schudde haar hoofd lichtjes en richtte haar poelen weer op de zijne. Ann wilde maar al te graag in haar verdediging schieten, enkel wist ze dat hij het totaal niet op die manier bedoeld had. Het was iets waar hij niet over na zou denken, iets wat alleen iemand in haar situatie zou hebben gedaan.       “Oksana is mijn achternaam,” begon ze zachtjes. “En Oksana blijft mijn achternaam. Ik verwacht niet van je om het te begrijpen, ik zou het je uit willen leggen, maar dat kan ik niet.” Ann zei het op een rustige toon en schonk hem een glimlach.       Ze sprak niet graag over haar ouders in het bijzijn van mensen die hen nooit gekend hebben; ironisch, gezien het feit dat ze hen zelf ook nooit gekend heeft. Echter, is dat niet hoe ze zich vaak voelt en zeker door het feit dat ze veel verhalen van de biologische familieleden, met wie ze contact had, had gehoord.       Ann bracht het plukje haar, wat langs haar gezicht was gevallen, naar haar oor waar het voor een korte tijd zou blijven. Echter, hadden haar ogen een bekend figuur waargenomen die op dat moment met een blondine aan het dansen was die haar net zo bekend voorkwam. Het was pas enkele seconden later dat ze haarzelf erop betrapte haar blik langer op de jongeman gericht te hebben dan ze alvorens in gedachten had.       Hij zag er goed uit en ze vroeg zich af of er een kans in zat om die avond nog een dans te wagen. Ze hadden weer wat tijd met elkaar gespendeerd en woorden met elkaar gewisseld, echter was Ann er niet van overtuigd of het nu echt goed zat tussen beiden. Daar zal ze maar op een manier achter kunnen komen.       Voor een moment haalde Ann haar hand weg om de reden achter het trillen van haar mobiel te vinden. Een bericht van een onbekend persoon? From: Unknown Beste studenten; Willow Creek en Jefferson - wat mij betreft zijn jullie allen even laag bij de grond, laat ik mezelf even voorstellen. Ik ben "X", jullie grootste nachtmerrie. Om echter aan te tonen dat ik de slechtste niet ben, wil ik jullie alvast waarschuwen dat geen enkel geheim nog veilig is. Ik hoor alles, zie alles, wéét alles. En binnenkort zullen jullie ook alles weten. Geloof je me niet? Dat komt nog wel. Ik kan het namelijk bewijzen. Maar wie zal ik al eerste mijn kunsten tonen? Het koppeltje dat zo verliefd in elkaar's armen staat te dansen? Oh, de mogelijkheden voor hen zijn eindeloos. Ik moet natuurlijk ergens beginnen, en ik weet precies waar: Tyler Jay Santiago, weet je cielito dat ze alleen maar een lokmiddel is om Madison stikjaloers te krijgen? Of heb ik dat net verklapt? Oops. Tot snel, wormen. X       Ann fronste en liet een zachte ‘What the fuck’ tussen haar lippen vandaan glippen. Wat was dit wel niet voor onzin? Haar gedachten gingen direct naar Dantae, hopend dat dit geen effect had op Maddie en hem.       ”’X’, alsof het een 5-jarig kind is.” Ze schudde haar hoofd en draaide het scherm naar Colin. Ann was dan ook zeker niet van plan om zich in deze onzin te verdiepen.

[ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 21:48 ]

---

'I don't want to leave her just because she makes me a better person.'

________________________________________________ Kioshi Hara 18 - spoiled little brat - nieuw in USA - In school, met Bella - anata wa hontou ni okubyou desu. ________________________________________________ Bella’s houding stelt me gerust. Zij, een meisje dat ongetwijfeld meer ervaring op het gebied van middelbare scholen dan ik, verzekert me dat ik me geen zorgen hoef te maken. Met haar hand op mijn schouder voel ik me tot rust komen. Ik overdrijf. In dit geval is mijn angst een slechte raadgever. Nu ik hier ben met haar, heb ik op z’n minst de plicht naar mezelf en mijn compagnon toe om het tijdens het bal naar mijn zin te hebben. Ik glimlach naar Bella. ‘Je hebt gelijk dat ik me geen zorgen hoef te maken. Ik zal genieten, we waren immers nog aan het dansen. Het dansen samen vond ik heel leuk en ik ben dankbaar dat je met me mee wilde komen. Ik moet me wat meer leren ontspannen.’ Om mijn woorden kracht bij te zetten verwijder ik het bericht. Mijn paranoia heeft me op deze school tot nu toe meer ellende gebracht dan goeds. Nog steeds schaam ik me diep voor de streek die ik bij Colin heb uitgehaald. Maar.. ik moet leren om vooruit te kijken. Een paar stomme fouten die ik in het verleden heb gemaakt definiëren mij niet als mens. Dus ik geef Bella ook een schouderklopje. Dan wordt haar blik door iets anders getrokken en zegt ze dat ik vermoedelijk een bewonderaar heb. Wat? ‘Eh?’ Ik volg haar blik en voor ik het weet sta ik oog en oog met de scholier met het prachtige rode haar, die zojuist een duwtje heeft gekregen van haar compagnon. Wat ziet ze er mooi ui- Klats! Mijn telefoon raakt de grond. Ik gris het apparaat meteen van de vloer voor iemand er met zijn minimaal maat 44 (ik begrijp nog niet hoe Amerikaanse tieners zulke grote voeten kunnen hebben) korte metten mee maakt. Mijn bewegingen zijn onhandig en ongecoördineerd. Ik voel mijn hartslag in mijn keel. Het scherm zit onder de barsten, maar het besef raakt me nauwelijks. Op de achtergrond hoor ik iemand ‘kijk uit Chinaman!’ zeggen, maar de woorden komen slechts vaag binnen. Bella zei net nog iets, maar ik herinner me niet meer wat. Dans, ze zei iets met dans. ‘Ik..’ Ik zet me schrap om te rennen, al weet ik niet waarheen. De neiging om me onder dat enorme tafelkleed te verstoppen was sinds mijn kindertijd niet meer zo groot geweest. Ik geef mijn brein een reboot. Wil ze een dans van me, is dat wat Bella zei? ’N-nee ik uhm..’ Bella moest eens weten wat voor enorme stap het was om hier überhaupt met haar te komen. Ik realiseer me dat ik veel te lang heb zitten staren. Ik zwaai zwakjes, als een verlegen scholier dat het antwoord weet van een ingewikkelde wiskundesom maar geen wijsneus wil lijken. Ik glimlach debiel omdat ik mezelf geen houding kan geven. In dit moment van crisis ben ik voor mijn doen verbazingwekkend eerlijk. ‘Help. Ik ben echt een sukkel. Ik weet niet eens hoe ze heet. En ik heb net een dom gezicht getrokken. Moet ik rennen? Moet ik Ken bellen? Kan ik onopvallend onder die tafel kruipen?’

[ bericht aangepast op 1 mei 2018 - 21:50 ]

---

No growth of the heart is ever a waste

---

“Na een slok al? You sure?” Rebecca wist dat ze te snel had gesproken, natuurlijk had ze niet bedoeld dat ze na één slok al klaar was, maar nu had Juni de fles alweer van haar over genomen. “Nou ja, dat moet je dan zelf weten,” zei Juni vervolgens nadat ze zelf al nog twee grote slokken had genomen. Juni stopte de fles terug in haar tas, terwijl Rebecca haar vriendin zielig aan keek. 'Oké ik neem dat van je houden terug,' zei ze lachend tegen de jongedame, waarna ze zich zelf omhoog duwde van het bed. Misschien was het ook maar beter dat ze nog niet meer dan één slok had gehad, alcohol in combinatie met deze hakken zou nooit goed kunnen komen. Als ze veel meer had gedronken dan kon ze waarschijnlijk niet eens meer normaal de school binnen komen, dus ja, dan kon ze beter de rest maar voor later bewaren. “Trouwens… Hoe willen we eigenlijk naar het feest gaan? Ik ga in dit jurkje niet motorrijden,” vroeg Juni vervolgens aan Rebecca waarna een vage giechel Juni haar mond wist te verlaten. “Ik weet niet waar die vandaan kwam,” zei Juni, waarna er een lach over Rebecca haar lippen rolde. 'Yeez, je hebt toch niet nu al te veel op,' zei Rebecca nog altijd lachend.
'In ieder geval, Ik rijd,' zei ze simpel terwijl ze haar laatste spullen bij elkaar greep. 'Ik heb maar één slokje op, ik kan makkelijk rijden,' voegde ze nog aan haar woorden toe voordat Juni er tegen in zou kunnen gaan. Natuurlijk wist Rebecca dat dat één slokje gedurende de avond wel wat meer zou kunnen worden met die fles in Juni haar tas, maar ze zouden dan wel weer kijken hoe ze terug kwamen. Dan moesten ze maar een leuke lift regelen ofzoiets.
“Anyway, zullen we gaan dan? Anders komen we aan als het feest al is afgelopen,” zei Juni uiteindelijk, waarna ze haar weg naar beneden al begon. 'Ach, dan zouden we vast een leuke after party kunnen vinden,' zei Rebecca, maar ze wist dat Juni gelijk had, als ze nu niet gingen waren ze echt laat en ze wou wel iets van het feest mee pakken.
Beneden viste Juni de autosleutels van de auto van het halkastje. De familie had slechts een auto, dus Rebecca hoopte voor haar moeder en Billy, haar stiefvader, maar dat ze vandaag niet meer weg hoefden, want wie het eerst komt wie het eerst maalt. Zij had nu de auto. 'We gaan,' riep Rebecca nog de woonkamer binnen, waarna ze Juni begeleide naar de auto. Bij lange na niet meer het beste model, maar het reed en dat was waar het toch uiteindelijk omging bij auto's?

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

17 jaar ◮ Queen of Codes ◮ In the corner ◮ Miska, Kioshi & Bella ◮ Outfit       Nerveus tikte ik met mijn vingers op de schouder van Miska. “Wie is die jongen, daar?” vroeg ik hem op fluistertoon terwijl ik lichtjes knikte in de richting van de jongen met Aziatische trekken. “Degene die met Bella praat.” Wauw, en ik was degene die verdomme altijd opschepte over haar stalen zenuwen. Nou, mooi niet dus.       “Wie is Bella ook alweer?” was de snuggere vraag van mijn beste vriend. Een grom van frustratie kon ik niet onderdrukken. Echter slikte ik deze onmiddellijk weer in zodra ik me realiseerde dat Miska niet van hier kwam. Hij kwam van Jefferson High – de armere school die in de fik gestoken was. “Sorry, ik dacht er niet echt – ehm – bij na,” verontschuldigde ik me. Vandaag was ik gewoon mezelf niet merkte ik. Ten eerste de fout die ik maakte om een sms te zien als een appje en nu dit. Wat was ik voor een kluns?       Dankbaar knikte ik naar hem zodra Miska voorstelde om het aan zijn oudere broer Kapo te vragen. Sneller dan verwacht kwam er al een antwoord terug. Verwachtingsvol keek ik naar hem op. “Je hebt geluk. Volgens Kapo heet hij Kioshi. Go get your man, girl.” Hij gaf me een plagend duwtje in de richting van de jongen die vreemde dingen met mijn buik deed. “Ow, nee,” zei ik met een benepen stemmetje alvorens ik achter Miska dook. “Wat als hij me niet leuk vind? Of me maar een maf kind vind zoals de meesten?” Ik liet mijn hoofd even lamlendig tegen zijn schouder rustten. “Dit is zeer pijnlijk voor mijn ego, maar er is niemand anders in mijn buurt op korte termijn in deze situatie, dus... Heb je advies?”       Mijn hart leek nog harder te bonzen zodra ik erachter kwam dat Kioshi naar me zat te zwaaien. “Help, wat moet ik doen?” fluisterde ik dwingend in Miska’s oor. Langzaam steek ik mijn hand omhoog en zwaai terug naar hem – op mijn gezicht een idiote glimlach die het goed zou doen ik van die horror-films. “Als je nu een flauw grapje maakt over stalen zenuwen...” murmelde ik echter dreigend – of probeerde dat in ieder geval.

[ bericht aangepast op 6 mei 2018 - 3:28 ]

---

I have seen my own sun darkened

---

Rebecca schoot in de lach toen Juni een giechel liet horen na het drinken van enkele slokken alcohol. ”Yeez, je hebt toch niet nu al te veel op,” zei Rebecca toen, nog altijd lachend. Juniper grinnikte hierop ook, waarna ze zachtjes haar hoofd schudde.       ”In ieder geval, ik rijd,” zei Rebecca daarna, terwijl ze haar laatste spullen bij elkaar greep. Dat vond Juni een prima plan, gezien zijzelf waarschijnlijk niet meer zo helder zou zien op de weg. “Ik heb maar één slokje op, ik kan makkelijk rijden,” voegde Becca nog toe, alsof ze bang leek dat Juni ging protesteren. Okay, Juni was een waaghals, maar rijden met meerdere slokken op ging haar toch te ver. Doodgaan wilde ze nou nog net niet.       “Anyway, zullen we gaan dan? Anders komen we aan als het feest al is afgelopen,” zei Juni uiteindelijk, waarna ze haar tas pakte en naar beneden liep. “Ach, dan zouden we vast een leuke after party kunnen vinden,” zei Rebecca, waarop Juni een grinnik liet horen.       ”Waarschijnlijk is die afterparty beter dan het daadwerkelijke schoolfeest, I mean, alcohol in overvloed aye,” antwoordde Juni, terwijl ze de autosleutels uit het halkastje viste.       ”We gaan,” riep Rebecca nog de woonkamer binnen, waarna ze naar de auto liepen en Juni de sleutels naar Becca toegooide. “Hmm, wij gaan inderdaad, woehoe. Beter is het een goed feest, anders heb ik hier mijn zuur verdiende alcohol aan verspeeld,” zei Juni, waarna ze, zodra de auto van het slot af was, ze de passagiersdeur opende en instapte.       Eenmaal zittend zette ze de radio aan, zette ze haar tas tussen haar voeten op de grond en begon ze zachtjes mee te bewegen met de muziek die uit de radio kwam. “Who’s ready to partyyy?” riep Juni toen.

[ bericht aangepast op 7 mei 2018 - 22:49 ]

---

That is a perfect copy of reality.

Eadlin leek minder blij met mijn informatie dan gedacht, of misschien was dat het duwtje geweest. Ik moest zeggen dat ik ook niet de meest zelfverzekerde jongen was, en dat eigenlijk de jongen op het meisje af moest stappen, maar ik wist ook dat etiquette hier anders lag. Eadlin begon vervolgens te mijmeren over allerlei onzekerheden. Ik had helemaal geen zin om mijn vriendin zo te zien. Ik kende haar dan wel nog niet zo lang, ze was in die tijd echt een vriendin geworden en ik liet haar dan ook niet zomaar zonder date staan. Toen ze eindelijk even stil was, pakte ik mijn kans om haar wat moed in te spreken. "A. Je beten niet vreemd, anderen zijn gewoon veel dommer dan jij en kunnen hier niet mee om gaan. B. Ik ben niet zo goed in advies, zeker niet als het op liefdesgebied van buitenstaanders aankomt, maar ik gok dat als een jongen naar je zwaait, dat een uitnodiging is om met hem te dansen." zei ik met een glimlach, toen ik de jongen zag zwaaien. Ik hoopte dat het haar lukte. Het maakte me weinig uit dat ik dan weer alleen zou staan. Eadlin verdiende dit. Ze gleed nog verder af in paniek, maar zwaaide wel terug. "Je kan in elk geval hallo zeggen en je voorstellen. Kom." Ik pakte haar zacht bij haar arm en nam, of eigenlijk sleepte, haar mee richting de twee op de dansvloer. Eadlin's broer was inmiddels weg, wat hopelijk ook wat druk van haar af zou halen. Op een of andere manier had mijn eigen relatie me zelfverzekerder gemaakt, meer een man. Vroeger zou ik namelijk nooit een meisje als Bella aan hebben gesproken, maar het idee dat ik een prachtig meisje aan de haak had geslagen, tegen wie eigenlijk niemand was opgewassen, gaf me moed en zekerheid die ik eigenlijk mijn hele leven had gemist. "Hi." Toch was het van dichtbij nog iets meer intimiderend dan dat het van een afstandje had geleken. Wat zou Kapo doen? Het meisje zoenen, maar dat ging ik dus niet doen. Wat zou hij nog meer doen, als hij hersencellen had? "Zwaaien is ook zo onpersoonlijk." zei ik met een klein, toch wat onzeker glimlachje. Ik kende deze twee toch echt niet zo goed en was nog altijd aan het uitvogelen wat ik van de meeste Willow Creek studenten moest verwachten. Ik hoopte maar dat het goed ging, vooral voor Eadlin, zelfs al zou ik de rest van de avond met Bella opgescheept zitten, die me toch best wel onzeker maakte, ondanks mijn nieuw gevonden zelfverzekerdheid.

---

Bowties were never Cooler

---

---

Ik bijt op mijn onderlip en verlies de moed om Ann te blijven aankijken als ik merk dat mijn vraag haar van streek maakt - alweer. Hoe krijg ik het toch altijd voor mekaar? Ik probeer zo voorzichtig te zijn en toch lukt het me elke keer een wig tussen ons in te drijven. Ondanks het feit dat ik haar even de privacy gun haar traan weg te pinken trek ik haar toch even dichter tegen me aan, in de hoop dat ik zo mijn verzoek recht kan zetten. “Oksana is mijn achternaam." Nu ze het woord genomen heeft durf ik haar wel opnieuw aankijken, al is het eerder een geval van niet niet durven aan kijken. “En Oksana blijft mijn achternaam. Ik verwacht niet van je om het te begrijpen, ik zou het je uit willen leggen, maar dat kan ik niet.” Aan haar toon kan ik echter merken dat ze niet kwaad is, en me mijn voorstel in elk geval niet kwalijk lijkt te nemen. Dat brengt de sfeer weer naar een luchtiger punt, en dat feit brengt op zijn beurt een glimlach op mijn lippen. "Het aanbod blijft, maar zoals ik zei; er is geen enkele verplichting. Voor mij ben je hoe dan ook mijn zusje, Lewlyn of geen Lewlyn," verzeker ik haar. Ik had ook ergens wel verwacht dat ze niet onmiddellijk in zou stemmen, tenslotte is een achternaam geen kauwgumwikkel die je achteloos weg kan gooien. Ik besluit dan maar in stilte te genieten van de vrede die momenteel heerst en van de muziek waarop we momenteel aan het dansen zijn. Zo dadelijk zal namelijk het echte werk pas beginnen. Man, ik hoop maar dat mijn ouders het niet meenden toen ze voor stelden dat ik dit jaar de speech zou geven, want daar heb ik helemaal geen zin in. Het liefst van al zou ik er namelijk vandoor gaan met Iz, of op z'n minst een donker hoekje vinden waar iedereen ons met rust laat. Mijn gedachten worden onderbroken als ik uit het niets een hele hoop mobieltjes af hoor gaan. Ik laat mijn blik rond glijden en frons mijn wenkbrauwen als ik de geschokte blikken zie op de gezichten van degenen die al aan het lezen zijn. Wat staat er in hemelsnaam in dat bericht? Zelf kan ik niet kijken, aangezien ik mijn mobieltje in de auto laten liggen heb. Mijn zusje, daarentegen, lijkt inmiddels wel te weten wat er aan de hand is. Ik laat haar los en lees het bericht dat ze me voorhoudt. "What the fuck," fluister ik op mijn beurt. Ik heb niet veel met dat Tyler-kereltje of die Roxie-chick maar ik begrijp niet goed waarom iemand hen schijnbaar zonder reden neer probeert te halen. Wat erger is is dat het bovendien lijkt alsof dit slechts het tipje van de ijsberg is. Ik kan niet zeggen dat dit me niks doet, want net als iedereen heb ik ook wel enkele zaken die ik liever aan het daglicht onthoud. Ik haal echter mijn schouders op en schud mijn hoofd. Zolang X geen geheim van mij onthult kan ik nog even doen alsof ze er niet zijn. "Echt zielig," beaam ik. "Wil je een drankje halen ofzo?" stel ik voor. "Geen alcohol voor jou natuurlijk, want jij moet nog rijden," grijns ik haar toe. "En dan ben je nuchter al gevaarlijk genoeg," lach ik. Ik weet wel dat ze haar best doet, maar plagen kan altijd, toch?

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

"Ik heb het er met Andres over gehad.." Verrast kijk ik hem aan. Dat had ik namelijk helemaal niet verwacht, simpelweg omdat we het er zelf nog niet uitgebreid over gehad hadden. Het doet me wel wat dat hij er meer mee bezig is dan hij tot nu aangegeven heeft. "Er zijn twee opties. Óf ik blijf hier zodat ik alles kan blijven doen binnen de groep en het wordt heel veel rijden." Ik bijt even op mijn onderlip terwijl ik dit overweeg. Het zou natuurlijk voor hem veel makkelijker zijn mocht hij kunnen blijven doen waar hij nu mee bezig is, maar tegelijk verwacht ik niet dat hij dan meermaals per week zo'n rit maakt, want de kans is namelijk groot dat ik geen auto ter beschikking zal hebben. Dat kunnen mijn ouders niet veroorloven, en al helemaal niet omdat George en ik er dan beiden eentje zouden moeten hebben willen ze het eerlijk houden."Óf hij neemt contact op met zijn broer, die een stuk dichter bij Yale woont. Dan wordt er een appartement geregeld maar moet ik wel doen wat er verwacht wordt. Geen onderhandelingen meer zoals ik nu kan doen.." Maar dit lijkt me ook helemaal geen goede oplossing. Hij heeft zich nu opgewerkt tot een bepaalde status en dan is hij dadelijk weer helemaal bij af? Dat wil ik niet van hem vragen. En hoe handig het me ook lijkt 's avonds bij hem thuis te kunnen komen, zeker met een kleintje op komst, weet ik dat het nog vrij vroeg is om al aan samen wonen te denken - zelfs ondanks de omstandigheden. Ik zie aan beide ideeën meer nadelen dan voordelen, om eerlijk te zijn. De zucht die Tyler slaakt is dan ook een perfecte weerspiegeling van mijn gedachten, al heeft het bij hem een ietwat andere oorzaak. "Soms wou ik dat ik meer mijn best had gedaan, maar goed. Zie je mij al gezellig op de universiteit rondlopen?" Ik glimlach, hoewel het me een beetje pijn doet dat hij zichzelf zo laag inschat. Akkoord, hij is geen goede student, maar dat heeft alles te maken met zijn motivatie en helemaal niks met zijn intelligentie. Die jongen heeft al zoveel shit voor de kiezen gekregen, dan ga je als puber inderdaad school niet prioritair nemen. "Jij kunt alles aan, waar je ook voor gaat," vertel ik hem, rotsvast overtuigd van dit gegeven. "Ze zouden zichzelf gelukkig mogen prijzen met jouw als student, mocht dat iets zijn dat je wil. Boeken zijn misschien niet je beste vrienden, maar als ik naar jou kijk dan zie ik een leider, iemand die goed is met deadlines en goed is in organiseren. Je hebt medeleven, maar je laat niet over je heen lopen. En in mijn ogen kom je daarmee veel verder dan dat je zeven cijfers achter de komma van pi op kan noemen." Ik schuif mijn stoel wat dichter en druk een kusje op zijn lippen. "Ik zou je nooit vragen hier alles achter te laten, dat weet je toch hé?" fluister ik.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

’N-nee ik uhm..’ begint hij en ik haal lichtjes mijn wenkbrauw op. Dan zwaait hij zwakjes en ik rol met mijn ogen, een lichte lach rolt over mijn lippen. ‘Help. Ik ben echt een sukkel. Ik weet niet eens hoe ze heet. En ik heb net een dom gezicht getrokken. Moet ik rennen? Moet ik Ken bellen? Kan ik onopvallend onder die tafel kruipen?’ Ik kijk naar hem. 'Ze heet Eadlin Hamilton,' begin ik en trek zijn kraag een beetje goed. 'And you're good, don't worry.' Ik grijns en knipoog speels, al bedoel ik er niks mee.
"Hi." hoor ik dan opeens en als ik naast me kijk staan de andere twee al naast ons. "Zwaaien is ook zo onpersoonlijk." zei Miska nu met een klein, toch wat onzeker glimlachje. Ik knik en glimlach. 'Dat is wat ik ook al tegen hem zei,' zeg ik lachend en kijk even naar Eadlin en Kioshi. 'Maar hij is een goede danser, you should try it.' zeg ik tegen haar met een snelle knipoog en richt me dan op Miska. 'En wij kunnen wel wat te drinken halen no?' ik pak zijn arm zachtjes vast en neem hem mee naar de dranktafel. 'Ik had verwacht dat dat moeilijker zou worden.' lach ik en schenk een glas punch in. 'Jij ook?'

---

---

Ze glimlacht en ik hou mijn hoofd wat schuin."Jij kunt alles aan, waar je ook voor gaat," vertelt ze me en ik haal mijn wenkbrauw wat op. Ze lijkt echter erg overtuigd van haar woorden dus er direct tegenin gaan doe ik niet. "Ze zouden zichzelf gelukkig mogen prijzen met jouw als student, mocht dat iets zijn dat je wil. Boeken zijn misschien niet je beste vrienden, maar als ik naar jou kijk dan zie ik een leider, iemand die goed is met deadlines en goed is in organiseren. Je hebt medeleven, maar je laat niet over je heen lopen. En in mijn ogen kom je daarmee veel verder dan dat je zeven cijfers achter de komma van pi op kan noemen. Ze schuift haar stoel wat dichter naar me toe en drukt dan een kus op mijn lippen. Ik glimlach en even ben ik stil.
"Ik zou je nooit vragen hier alles achter te laten, dat weet je toch hé?" fluister ik. Ik knik, 'natuurlijk,' fluister ik. Ik druk een zachte kus op haar wang. 'Ik ben er nog over aan het nadenken love.' vervolg ik en glimlach zwakjes. 'Trouwens, ik denk nog altijd dat je veel te goed over me denkt. Maar ach,' vervolg ik dan nonchalant. 'Die punten krijgen me op academisch niveau niet verder denk ik.' zeg ik en haal mijn schouders op. Ik drink mijn glas leeg en lach dan. 'Ik wou vroeger altijd een dokter worden, hoe vind je die.' mompel ik lachend. Het was echter ook al vroeg toen ik dat opgegeven had. Kinderen in mijn buurt kan je al vroeg zeer realistisch noemen en als je op je 14e door een bende opgenomen wordt helpt dat ook niet mee. Al kan ik niet zeggen dat ik van dat laatste enorm veel spijt heb. 'Oh well, ik probeer jou wel te motiveren. Al heb je dat niet echt nodig denk ik.' ik grijns lichtjes en knipoog even.

---

El Diablo.

---

”Waarschijnlijk is die afterparty beter dan het daadwerkelijke schoolfeest, I mean, alcohol in overvloed aye,” zei Juni, Rebecca knikte instemmend, Juni had volledig gelijk. Schoolfeestjes waren niet helemaal haar ding, leuk idee altijd, maar ze waren toch altijd iets ingetogener dan Rebecca zelf zou willen. Toch kwam Rebecca elk jaar weer even langs, hopend dat het deze keer beter zou zijn, om het grootste deel van de tijd toch weer tot teleurstelling gebracht te worden.
“Hmm, wij gaan inderdaad, woehoe. Beter is het een goed feest, anders heb ik hier mijn zuur verdiende alcohol aan verspeeld,” zei Juni vervolgens terwijl Rebecca de auto van zijn slot deed en de jongedame in liet stappen. 'Verspeeld heb je het nooit,' zei Rebecca terwijl ze de auto startte. 'Bovendien is het zo leuk als wij het zelf maken,' voegde ze aan haar woorden toe. Het was een zinnetje die haar moeder altijd maar voor haar bleef herhalen, wijze woorden of zo. Rebecca wist niet of haar moeder helemaal gelijk had, want soms had je op situaties gewoon geen invloed, maar oké misschien als ze het zichzelf voor bleef houden dat het ook echt zou gebeuren.
Toen Rebecca de radio van de auto had aangedrukt zag ze uit haar ooghoek hoe haar vriendin langzaam op de muziek heen en weer begon te bewegen. Een kleine glimlach verscheen op Rebecca haar lippen terwijl zijzelf haar vingers op de beat van de muziek op het stuur liet drummen. “Who’s ready to partyyy?” riep Juni vervolgens, een lach rolde over Rebecca haar lippen. 'Woehoe,' kwam er lachend over Rebecca haar lippen.
Na een rit van zo'n tien minuten kwamen ze aan, het parkeerterrein stond al behoorlijk vol, wat aangaf dat Juni en Rebecca misschien een beetje aan de late kant waren, maar dat had Rebecca ook nog wel kunnen bedenken. 'Ik denk niet dat we de enige zijn die klaar zijn voor een party,' zei Rebecca doelend om de vele auto's op het parkeerterrein.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Kioshi Hara
18 - nieuw in USA - spoiled little brat

(Ik schrijf dit weer vanaf telefoon )

Ze zwaait terug! En wat glimlacht ze mooi.
'Ze heet Eadlin Hamilton,' zegt Bella terwijl ze mijn pak recht trekt. Ik knik. Ayane. Mooie naam. Mijn buurmeisje heet zo.
Ze verzekert me met een knipoog dat ik me geen zorgen moet maken. Misschien realiseert ze zich onvoldoende hoe belabberd ik ben in contact maken, vooral met meisjes. Ik dacht dat de eerste keer dat Bella en ik elkaar troffen dat wel uitwees. 'Bella, bedankt voor je geruststelling maar ik denk niet dat ik hier-' maar de roodharige dame in kwestie wordt voortgetrokken door haar compagnon, een jongeman met een uiterlijk dat ik vergelijk met een zeer verzorgde Harvard of Yale-student.
Het is te laat om Ken te bellen. Ondertussen voelen mijn benen als rubber.
Ze staan inmiddels bij ons. Voor ik het doorheb, begroet de jongeman ons met een nonchalant 'hi' en voegt toe dat zwaaien zo onpersoonlijk is.
Bella beaamt dit. 'Hallo,' krijg ik naar buiten geperst. Ondertussen sta ik aan mijn kraag te frunniken als een verliefd schoolmeisje. Ze ziet er nog mooier uit van dichtbij. Ik dwing mijn brein in grijp naar het repertoire aan beleefde begroetingen waar ik bekend mee ben.
'Konbanw- uhm goedenavond!' Zeg ik met een buiging met de formaliteit van begroeting aan mijn baas. Ik voel Bella's blik in mijn rug prikken. Ze verzekert Ayane dat ik een goede danser ben. Meteen recht ik mijn rug. 'Bella..!' Zeg ik in shock als ik mijn wangen voel kleuren. Hopelijk is het niet te zien door de belichting. 'Nee ik uhm.. ben niet goed in dansen. Leuk om jullie te zien.' Te informeel, realiseer ik me. Waarom doe ik alsof ze mijn beste maatjes zijn? Waarom kan ik niet op een normale manier converseren zonder fratsen uit te halen? Ik wil me omdraaien naar Bella, maar zij en de Harvard-student zijn ineens weg! Ik moet dit zelf doen.
'Uhm Kioshi. Ik ben Kioshi.' Ditmaal steek ik een hand uit. 'Uit Tokio.' Om de zoveelste 'heb je wel eens hond gegeten?' Vraag te voorkomen.
'Aangenaam kennis te maken, Ayane.'

---

No growth of the heart is ever a waste

---

”Verspeeld heb je het nooit,” zei Rebecca terwijl ze de auto startte, doelend op de geconsumeerde alcohol van vijf minuten geleden. “Bovendien is het zo leuk als wij het zelf maken,” voegde ze aan haar woorden toe. Daar had Becca wel een punt, maar alcohol was voor Juni vaak wel een must om een goed feestje te hebben.       ”Dat kan wel kloppen, maar alcohol is love, alcohol is life,” antwoordde Juni, waarna ze toekeek hoe Becca de radio aanzette. Juni bewoog mee met de muziek en knikte goedkeurend toen haar vriendin met haar vingers op de beat mee drumde en het stuur als drum gebruikte.       “Who’s ready to partyyy?” riep Juni vervolgens, waarna er een lach rolde over Rebecca haar lippen. “Woehoe,” kwam er lachend over Rebecca haar lippen en Juni keek haar vriendin aan. “Kom op, dat mag wel wat enthousiaster,” lachte Juni met haar mee.       Na een rit van zo'n tien minuten kwamen ze aan, het parkeerterrein stond al behoorlijk vol, wat wel te verwachten zijn. “Ik denk niet dat we de enige zijn die klaar zijn voor een party,” zei Rebecca toen, doelend op de vele auto's op het parkeerterrein.       Een lach verliet Juni’s mond. “Des te beter, dan wordt het misschien misschien nog waardig genoeg om een feest genoemd te worden,” antwoordde ze, waarna ze uitstapte en Becca’s deur aan de andere kant open deed.       ”Laten we alvast gaan? Of wil je liever nog wat extra’s drinken?” vroeg Juni en ze blikte op haar tas, waar natuurlijk de fles inzat, waarna ze haar ogen weer op haar vriendin richtte. “Ik hoop maar dat ze een beetje goede muziek draaien, anders is het feest heel snel over voor mij. Oh en zijn er freshman-kids? Die zijn altijd zo irritant.”

---

[ bericht aangepast op 14 mei 2018 - 20:08 ]

---

That is a perfect copy of reality.

---

‘Wie zegt dat je het vol moet houden tot het einde?’ Prevelde ze zoetig en een ondeugende blik voor we enkele seconden onze lippen op elkaar hadden gedrukt.       ‘Slaag ik er in dan?’ Vroeg ze enkel op mijn vraag wat mij geen enkel gevoel van rust gaf. Echter verscheen er een ondeugende grijns rondom mijn lippen toen ze een rondje draaide en haalde ik mijn schouders op. ‘Daar kom ik nog wel op terug.’       Ze legde haar hand in die van mij, ‘met jou altijd,’ sprak ze met een glimlach nadat we samen naar buiten waren gestapt. Vervolgens keek schuin naar mij op en schudde ze haar hoofd, ‘natuurlijk niet.’ Ze verstrengelde haar vingers rond de mijne, ‘maar dat geldt evengoed voor jou.’       Kort fronste ik maar knikte terwijl ik mijn schouders ophaalde, ze keek me met deze zoete blik aan die ik maar moeilijk kon weerstaan. ‘Alleen jij en ik, toch?’       Zachtjes had ik gegrinnikt voor ik had geknikt en de auto had gestart, ‘je vertrouwt met toch wel?’ Mompelde ik voor ik een schuine blik naar haar toewierp en een kus op haar wang drukte.       Het was een korte rit geweest voor we het schoolplein op reden, ik had de gehele weg mijn hand op haar dijbeen gelegd en toen we eenmaal waren gearriveerd draaide ze zich naar mij en legde ze haar lichaam dicht tegen die van mij aan. Ze drukte haar lippen langzaam op die van mij en rustte haar hand in mijn nek.       Met een zwakke glimlach kuste ik willig terug, ‘laten we een paar dansjes en drankjes doen samen,’ mompelde ze tussen onze lippen door voor ze zich weer weg draaide en we beiden uitstapten.       ‘Is dat ons plan vanavond?’ Vroeg ik terwijl ik met grote stappen haar inhaalde en naast haar kwam lopen. ‘Ik kan haast niet wachten,’ voegde ik er aan toe en legde mijn hand op haar blote onderrug. ‘Al zal jij het rustig aan moeten doen met de drank aangezien we allebei weten dat een van ons het iets beter kan hebben dan de ander,’ zei ik op een plagende toon en schonk haar een knipoog voor ik kort lachte.       ‘Die dansjes daar ga ik in ieder geval op pasen vanavond,’ zei ik voor we naar binnen liepen en ik mijn blik over de vele, onnodige decoraties liet gaan. ‘Ik zal denk nooit begrijpen waarom ze voor z’n onzinnig feest zoveel geld uitgeven,’ zei ik en schudde mijn hoofd. ‘Ik weet wel waar ik me geld aan zou uitgeven.’

---

Everything is illuminated by the light of our past.

• Nineteen • Fighter • Jefferson High • With Maddie •

Het was niet moeilijk om de verbazing op Maddie haar gezicht te missen, die er op verschenen was zodra ze mijn reactie hoorde. Diep van binnen voelde ik me ergens schuldig; jaloezie had me goed gezicht gegeven en ik vocht er nog altijd zo goed mogelijk tegen.
      ”Ik ben blij dat je niet boos bent,” klinkt het zacht vanuit de passagiersstoel naast me, waarna ik voel hoe de blondine mijn hand pakt die ik losjes op de pook had laten rusten. Heel even was ik bang dat ze spanning zou opmerken die daarin rustte, waardoor ik besloot om eerlijk te zijn en te blijven. “Ik doe mijn best,” reageer ik en werp haar een schuine blik toe. Het berichtje bleef nagonzen in mijn hoofd en ik wist eerlijk gezegd niet hoe ik precies ging reageren als ik mijn beste vriend ging zien, maar ik moest het proberen.
      ”Maar je hebt mijn vraag nog niet beantwoord, of je blijft slapen.”
Een voorzichtige glimlach trekt mijn mondhoeken omhoog, maar als ik de speelse pruillip op Maddie haar gezicht zie verandert deze in een oprechte grijns. “Misschien maak ik zelfs wel ontbijt voor je, heel misschien. Als je beloofd om maar niet in mijn bed te kruimelen.” Voor heel even vergeet ik het berichtje van eerder en verstrengel mijn vingers met die Maddie, onbewust dankbaar voor de afleiding die ze me lijkt te geven.
      ”Ik moet eerlijk bekennen..” zeg ik met een trage start als ik haar voor een paar seconde wil plagen door te doen alsof ik twijfel. “dat ik er ergens al een beetje vanuit was gegaan om bij jou te slapen.” Met een grijns kijk ik naar de knappe blondine langs me. Elke dag die we nu samen waren was ik dankbaar voor de tweede kans die we hadden gekregen. Ik had mezelf dan ook stevig voorgenomen om deze op geen enkel vlak te laten verpesten.
      ”Maar ik kan niet beloven om niet in je bed te kruimelen.” Met lichte ondeugd blik ik opnieuw naar de schoonheid langs me. “Misschien kruimel ik wel per ongeluk expres op jou..” Met een speelse grijns en een veelzeggende blik wiebel ik een keer met mijn wenkbrauwen, waarna ik met spelende lach op mijn lippen onze handen naar mijn mond breng zodat ik een kus op de hare kan drukken terwijl ik de laatste meters naar het bal afleg.

• Nine-teen • Jefferson High • With Sami • Outfit •

”Is dat ons plan vanavond?”
Een glimlach speelt op mijn lippen als Sami al gauw naast me loopt zodra we zijn uitgestapt. De hand die hij op mijn blote onderrug legt veroorzaakt een warme tinteling die zich soepeltjes lijkt te verspreiden. “Ik kan haast niet wachten.” Ik gniffel zacht. De sarcasme leek er nog net niet vanaf te druipen. Ik wist dat Sami niet bepaald stond te springen om naar het bal te gaan, dat hij zeer waarschijnlijk alleen mee was gegaan voor mij, maar misschien dat dat tevens de reden ook was dat ik het wilde. Omdat hij het deed voor mij.
      ”Al zal jij het rustig aan moeten doen met de drank aangezien we allebei weten dat een van ons het iets beter kan hebben dan de ander.”
De plagende ondertoon was niet te missen in zijn woorden, welke hij bestempelde met een knipoog. Hoofdschuddend en met een lach op mijn lippen geef ik hem een zachte por. “Het ergste wat er kan gebeuren is dat ik je bespring..” Met een schuine, veelzeggende blik kijk ik naar de jongeman langs me op. “Maar we weten beide dat je dat vast niet erg zal vinden.” Geamuseerd krullen mijn mondhoeken zich op terwijl we samen verder naar binnen lopen.
      ”Die dansjes daar ga ik in ieder geval op pasen vanavond,” bromt Sami zacht. Heel even glipt er een lichte teleurstelling door me heen. “Ik zal denk nooit begrijpen waarom ze voor z’n onzinnig feest zoveel geld uitgeven,” gaat hij verder. “Ik weet wel waar ik me geld aan zou uitgeven.” Stilletje laat ik mijn blik rond glijden eens we binnenkomen. Toegegeven: de versiering had uitgebreider gemogen, misschien zelfs heel wat meer, maar uiteindelijk ging het om het idee, waarvan geen enkel meisje zeker wist dat ze haar bal niet wilde missen.
      ”Wil ik weten wat dat is?” vraag ik hem, doelend op het geld waarvan hij zo zeker weet waar het aan uit te geven. Heel even kijk ik hem schuins aan en laat me vervolgens afleiden doordat er drinken in het zicht komt. Ik stel mezelf teleur als blijkt dat er geen spoortje alcohol in het drankje te proeven is en plaats de beker dan ook verloren op een tafel, zonder er nog naar om te kijken. De dansvloer stond redelijk vol en ik betrapte mezelf erop dat ik tenminste één dansje wilde doen met Sami. Het kleine meisje in mijn binnenste wilde op zijn minst kunnen zeggen dat ze had mogen dansen met de jongen waar ze stiekem verliefd op was.
      ”We kunnen onze plannen wijzigen, als je dat liever hebt,” breng ik uit, wetende dat ik hiermee wellicht een troef in handen had. “In ruil daarvoor wil ik één keer met je dansen.” Subtiel zoeken mijn vingers naar de zijne en verstrengel ze.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

”Dat kan wel kloppen, maar alcohol is love, alcohol is life,” zei Juni, toen Rebecca opmerkte dat volgens haar alcohol nooit echt verspilt kon worden, het was altijd wel goed volgens Rebecca. Bij het horen van deze woorden rolde er opnieuw een lach over Rebecca har lippen. Stop Juni, nu klink je echt net als of je zwaar verslaafd bent,' zei Rebecca grinnikend waarna ze haar vriendin een vriendschappelijke duw tegen haar schouder gaf. Niet te hard natuurlijk, want ze moest nog altijd goed opletten dat ze de auto een beetje recht hield. Tegen een paaltje aan rijden leek Rebecca momenteel niet echt leuk.
“Kom op, dat mag wel wat enthousiaster,” zei Juni vervolgens toen Rebecca volgens de jongedame niet enthousiast genoeg was geweest over het feit dat ze naar het schoolfeest gingen. 'Hè, we gaan nog altijd naar school, enthousiaster dan dit kan het niet worden,' zei Rebecca met een lach.
Nog geen tien minuten later was Rebecca het parkeerterrein van de school opgedraaid. "Des te beter, dan wordt het misschien misschien nog waardig genoeg om een feest genoemd te worden,” zei Juni, waarna Rebecca knikte, ergens had ze het ook nog wel zien gebeuren dat er niemand zou zijn wanneer ze op kwamen dagen, maar gelukkig was dat nu niet het geval. ”Laten we alvast gaan? Of wil je liever nog wat extra’s drinken?” vroeg Juni vervolgens, waarna Rebecca de jongedame meteen aankeek. 'Ik dacht dat je het nooit zou vragen,' zei ze grinnikend, terwijl ze geduldig wachtte totdat Juni de fles uit haar tas trok. “Ik hoop maar dat ze een beetje goede muziek draaien, anders is het feest heel snel over voor mij. Oh en zijn er freshman-kids? Die zijn altijd zo irritant.” zei Juni, waarna Rebecca kort haar hoofd schudde. 'Volgens mij mogen die hier niet komen,,' zei Rebecca. 'En anders gaan we meteen weg hor dat overleef ik niet.'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.