SPECS
De laatste tijd voel ik me intens verloren en weet ik echt niet wat ik nou wil en moet. Vooral vandaag heb ik echt een dip, ik ben dan ook thuis gebleven van mijn opleiding waar ik echt de schijt aan heb.
Ik heb altijd mijn best gedaan voor school, was de stuud die altijd vroeg of er nog huiswerk was en of de toets wel doorging, want tja daar had ik wel tijd ingestoken om het te leren. Dit alles deed ik me een doel: dat wat het ook mocht zijn, ik na mijn middelbare school elke opleiding kon doen die ik leuk vind. Helaas ligt de realiteit heel anders en zit ik nu na twee jaar geen opleiding (tussen jaar en gestopt met mijn vorige opleiding na drie maanden) weer op een opleiding waar ik geen bal aan vind. Het is niet bepaald heel lastig ofzo, de stof is relatief goed te doen al is het soms wat veel leeswerk voor mij als dyslectici (maar hé, in tegenstelling tot mijn klasgenoten lees ik tenminste wel wat), maar het is gewoon niet mijn droom. Ik word namelijk opgeleid in een richting van Human Resources of Bedrijfskunde, welke van de twee verdoemde keuzes ik ook ga maken. Ondertussen is het enigste wat ik wil boeken schrijven, lezen, iets in die richting. Helaas is een desbetreffende opleiding niet in de buurt en mede door het feit dat mijn moeder ziek is geweest, zie ik het niet zitten om op kamers te moeten gaan. Nu heb je natuurlijk geen opleiding nodig om boeken te schrijven, maar lets be real, daar ga je geen brood mee verdienen tenzij je heel goed bent. Nu leek het mij op zich om als redacteur te werken zoals Natascha doet, maar ik zie mezelf als Dyslectici daar niet heel gemakkelijk tussenkomen. Wie neemt er iemand aan die geen spelfouten ziet? Juist ja.
Daarnaast grijpt alle stress zich aan mijn lichaam en mijn diabetes reageert heel sterk daarop, niet dat mijn diabetes ooit goed ingesteld is, het was altijd al slecht, maar de laatste tijd wil ik zo wanhopig graag dat het eens een keer wél goed gaat. Wat ik ook probeer, het lukt niet en ik zie al helemaal voor me hoe ik over een jaar of tien, dankzij 27 jaar diabetes tegen die tijd, vrolijk hinkelend met krukken en al nog maar met een been door het leven mag gaan. Hoerá, feestje.
Naast mijn opleiding en diabetes doe ik om 'gezond' te blijven aan fitness en ik moet zeggen dat ik me daar zwaar aan irriteer, want ik heb het nooit leuk gevonden, maar zeker nu ik naar school ga, huiswerk maak en fitness, mijn diabetes niet goed gaat.....tja laat ik zeggen dat het voelt alsof ik amper tijd over houd voor dingen die ik wel leuk vind en dingen die ik wel wil doen. Het voelt alsof ik alleen maar bezig ben met dingen die 'moeten' en daarnaast zou mijn moeder graag zien dat ik een baantje neem (wat ik begrijp want zij kan momenteel niet werken ivm dat ze ziek is geweest en aan het herstellen is en dus zou het mooi uitkomen als ik wat geld voor mezelf zou kunnen verdienen) en guess wat, dan zou ik helemaal geen tijd meer overhouden om ook maar iets te doen wat ik leuk vind. Ik heb twee baantjes gehad, eentje kon ik motorisch niet uitvoeren (lang leven dyslexie en bijkomende problemen met handigheid) en de ander in de supermarkt was verdomme saai en deprimerend. Wie word er namelijk blij van 25 uur per week bliep bliep doen achter de kassa, nou let me tell you, ik ben het niet.
Mijn hele bestaan voelt zo tegenstrijdig. Ik wil dingen die elkaar gewoon tegenwerken, ik heb verlangens die elkaar tegenwerken. Aan de ene kant wil ik bijvoorbeeld graag meer van de wereld zien -goh daar heb je geld voor nodig- en aan de andere kant wil ik mijn moeder niet achterlaten. Allemaal dat soort dingen en ik weet niet wat ik er in hemels naam mee aan moet. Ik sta op het punt voor de zoveelste keer in zeven weken tijd bijna in huilen uit te barsten, dus dit is mijn que.
Bedankt voor het lezen van mijn gezever zijk, als iemand überhaupt zo ver heeft gelezen.
You were born original, don't die as a copy.
ik denk niet dat ik je advies kan geven, maar als je met iemand wil praten of gewoon even je hart wil luchten, weet je waar je me vinden kan.
dus ik begrijp helemaa hoe je je voelt..