Normaal gesproken ben ik vrolijk en probeer ik positiviteit te verspreiden, maar nu ben ik sad.
Het verhaal begint een paar maanden geleden. Ik zat in vijf havo en als klas kregen we het bericht dat we de dag daarvoor de allerlaatste les van mijn geschiedenisdicent hadden gehad. Ze zou stoppen met lesgeven, want ze had kanker. Dat was een hele schok en mijn klas was nog nooit zo stil geweest. Zwijgend staarden we voor ons uit. We hadden moeite met slikken en dat was te horen.
De docent in kwestie was een schat. Ik had een hele goede band met haar en het was de liefste vrouw die je je maar kon voorstellen.
Diezelfde middag zat ik met mijn vriendin in het winkelcentrum en we bedachten dat we iets voor haar wilden doen. Vooral omdat ze ons altijd heeft gesteund. Gesteund met ons pws, maar ook met problemen thuis en op school.
Zo gezegd, zo gedaan. We kochten een boekje bij de hema en vulden het met onze favoriete herinneringen aan haar en met redenen waarom ze onze favoriete docent was. Op school werd het een heus ding en nadat bijna al onze docenten en klasgenoten erin hadden geschreven, was het tijd om het boekje te geven.
In juni gingen we bij haar langs en hebben we met haar gelunchd. Het was heel bijzonder om bij haar thuis te zijn en we zijn erachter gekomen dat ze daar een heerlijk leven leidde. Mijn vriendin en ik gaven haar het boekje en terwijl wij ons best deden om niet emotioneel te worden, begonnen bij haar de tranen te stromen. Haar reactie was heel mooi en ze was ons zo dankbaar. Ze had ons geen betere reactie kunnen geven en met een fijn gevoel gingen we weer naar huis.
Dat was de laatste keer dat ik haar zag, want vanochtend heb ik te horen gekregen dat ze is overleden.
Ik zat op de fiets naar school en reed langs mijn middelbare school. Ik zag de vlag halfstok hangen en ik dacht: “... het zal toch niet...?” Wel dus. Ze is overleden en ik vind het heel erg. Ik kan me wel groot houden en zeggen dat het goed gaat, maar dan zou ik liegen. De waarheid is dat ik verdrietig ben. Het is verdrietig dat zulke goede mensen de aarde zo snel moeten verlaten.
Ondanks dat ik verdrietig ben, ben ik ook blij. Ik ben zo ontzettend blij dat we ons plan hebben uitgevoerd. Ik ben blij dat ik mijn beste vriend dwong om een bericht uit zijn hart in het boekje te schrijven. Daar bedankte hij me voor, toen hij het nieuws hoorde.
Ik ben blij dat we haar hebben verteld hoeveel ze voor ons betekende en nu nog betekent.
Hoe was jullie relatie met jullie middelbare school-docenten?
Hoi, trouwens. Anna is back.
look at the stars, look how they shine for you;
