Wtf is er mis met me, dat ik daar zo ontzettend hard naar uitkijk? Ik... Idk, het voelt alsof dit niet normaal is, maar ik wil er zo. Ontzettend. Graag. Zijn, het is zo belangrijk voor me, ik ben zo nieuwsgierig en hoopvol... En tegelijk ben ik doodsbang dat ik het me te idealistisch herinner, dat het alleen maar gaat tegenvallen en dan weet ik dat ik waarschijnlijk zo teleurgesteld ga zijn, maar ik kijk er oprecht zo, zo, zo hard naar uit en atm is het echt het enige echte lichtpunt in mijn leven en zodra het zower is hoop ik, weet ik dat alles beter zal worden, want dat is het begin van alles en dan heb ik terug die wekelijkse vergadering om naar uit te kijken, de weekends, de leefweek, en dan uiteindelijk kamp, en dan is het geweldige jaar alweer voorbij en is het nog steeds fantastisch maar iets minder dan het dit jaar zal zijn, maar daar wil ik nog niet aan denken want nu lijkt zelfs volgende week nog zover en ik kijk er alleen maar naar uit, het verlangen verteert me haast maar echt, het is de enige plaats waar ik echt gelukkig ben, met quasi alle mensen die me gelukkig maken en ik kan niets anders dan er ontzettend naar uitkijken.
[Dragonneau > Osha] Valar Morghulis
