[RPG — 250] Manhattan's Elite • Speeltopic - Speeltopics

---

MANNEN • Aristotle Benedict Davenport • Rohirrim • The Bastard • Pedro Bertolini • 1 • Axel Allaway • GreenIight • The Photographer • Jerry Maestas • 3 • Broderick Archer • Scurll • The Rebel Teacher • Nick Bateman • 4 • Deoin O'Dell • Foolish • The Enigma • Keith Powers • 6 • Emrys Bennett • Obeah • The Friendzone • Paul Butcher • 3 • Fitzgerald Davenport • Ziegler • The Troubled One • Lucky Blue Smith • 4 • Harrison Caldwell • Mouli • The Golden • Dylan Jordan • 7 • Harvey Torres • Ziegler • The Hot Mess • Maxence Danet Fauvel • 5 • Lucas Campbell • Sombre • The Hot Readhead • KJ Apa • 5 • Santiago Diego Richardson • Vaiana • The Lovable Idiot • Niko Pepaj • 4 VROUWEN • Alyssa Hale • Arioline • Little Miss Perfect • Taylor Hill • 4 • Brianna Austin • Ursula • X • X • 7 • Cassandra Rose Carter • Hopps • The Actress • Luca Hollestelle • 2 • Emmanuelle Villanueva • Hepzibah • The Seductress • Camila Morrone • 7 • Esmé O'Donnell • Vaiana • Plastic Queen B • Sahara Ray • 5 • Julie Harding • Penn • The Good One • Dianna Agron • 4 • Lana Greystone • Phorthos • The Mystery • Bridget Satterlee • 3 • Nikia Marshall • Virago • The Rebel • Cindy Kimberly • 4 • Payton Archer • Sempre • The Artist • — • 2 • Yasmin Maldini • Sombre • The Ex Model • Vittoria Ceretti • 7 ROLLEN / SECRETS / STATUS ——— Alyssa Caitlin Hale ——— Status • Little Miss Perfect ——— Secrets • Geen maagd meer • Nachtclubleven, drinken (veelvuldig) ——— Aristotle Benedict Davenport ——— Status • The Bastard ——— Secrets • Maagd • Mishandeling, lichamelijk (door vader) • Protestbewegingen, bedreiging / geweld / vernieling (daardoor gevangenis) ——— Axel Francisco Allaway ——— Status • The Photographer ——— Secrets • Seks, beste vriend Emrys • Stelen, filmrolletjes • Zusje, verstandelijke beperking ——— Broderick Archer ——— Status • The Rebel Teacher ——— Secrets • Affaire, leerling Nikia • Dominant • Seks, leerling Rose • Seksverslaafd ——— Cassandra Rose Carter ——— Status • The Actress ——— Secrets • Seks, docent muziek ——— Deion Lamar O'Dell ——— Status • The Enigma ——— Secrets • Vader ——— Elif Johnson ——— Innerlijk / Uiterlijk / Secrets ——— Status • The Loner ——— Secrets • X ——— Emmanuelle Villanueva ——— Status • The Seductress ——— Secrets • Sextape ——— Emrys Beauregard Bennett ——— Status • The Friendzone ——— Secrets • Prostitutie, cougars • Seks, beste vriend Axel • Trio, man / man / vrouw ——— Esmé Candice O'Donnell ——— Status • Plastic Queen B ——— Secrets • Faker, innerlijk / uiterlijk • Plastische chirurgie ——— Fitzgerald Sebastian Davenport ——— Status • The Troubled One ——— Secrets • Depressie / Dip, zelfmoordneigingen (daardoor psycholoog) • Homoseksueel, in de kast ——— Harrison Caldwell ——— Status • The Golden ——— Secrets • Obsessive Compulsive Disorder ——— Harvey Richard Torres ——— Status • The Hot Mess ——— Secrets • Adoptie, meisje bezwangerd • Kostschool ——— Julie Harding ——— Status • The Good One ——— Secrets • Scheiding, moeder vertrokken (kans op financiële problemen) ——— Lana Marion Greystone ——— Status • The Mystery ——— Secrets • Bedrijfsfraude, vader (daardoor gevangenis) • Naamsverandering ——— Lucas Theo Campbell ——— Status • The Hot Readhead ——— Secrets • Bedreigd, ex moeder (drugsdealer) • Stalker, ex moeder (drugsdealer) ——— Nikia Willishka Marshall ——— Status • The Rebel ——— Secrets • Affaire, docent muziek • Switched at birth, fout ziekenhuis ——— Payton Helena Archer ——— Status • The Artist ——— Secrets • Chantage, docent wiskunde (drugsgebruik) ——— Phoebe Sue Robinson ——— Extra / Geschiedenis / Innerlijk / Secrets / Satus ——— Status • X ——— Secrets • X ——— Santiago Diego Cruz Richardson ——— Status • The Lovable Idiot ——— Secrets • Bijbaantje, fastfoodtruck • Huisarrest (afgesloten geld) ——— Yasmin Deam Maldini ——— Status • The Ex Model ——— Secrets • Aangerand • Eetstoonis

---

BEGIN Het is een zonnige vrijdagmiddag — alhoewel de wind ontzettend koud waait. De jongeren hebben vrije studie uren op school, welke zij verplicht zijn te doen. Dit kan op verschillende manieren — bijles (docent of leerling), groepsgewijs leren, individueel leren, sporten, et cetera. Let hierbij wel op dat er wel degelijk supervisie is van verschillende docenten. Later op de dag vindt er een groot feest plaats, ter ere van het jubileum van een grote modezaak uit Upper East Side — iedereen is uitgenodigd vanwege de hoge statussen. Dates zijn optioneel. Avondkleding is verplicht. RODDELS Binnen de Upper East Side zijn roddels de orde van de dag — echter, de laatste weken duiken steeds meer roddels op welke een harde kern van waarheid bevatten, voornamelijk rondom de jongeren van de hogere klasse. Vanwege een anoniem Twitter account die iedereen vol spanning volgt (want roddels zijn nu eenmaal geweldig zolang ze niet over jou gaan) houden ze alle nieuwtjes in de gaten. Zojuist heeft de anonieme Gossip Girl een nieuwe lading raadsels online gegooid, wat scheve ogen zal geven. Weet jij de betekenis erachter? Of zijn het daadwerkelijk roddels zonder enige betekenis? Er is maar één ding zeker — en dat is dat het tempo van de roddels omhoog zal blijven gaan — en niemand is veilig. @ Mr. Archer — de nieuwe juniors al gezien? Sommigen vallen vast en zeker onder uw speciale curriculum. . . @ Deion — al een beetje bijgekomen van de slapeloze nachten? Jammer dat het niet van de seks was, hm? @ Emrys — Mrs. Robinson called. @ Harvey — genoten van je 'vakantie', kiddo? @ Lana — ze zeggen dat de appel niet ver van de boom valt, al bang? @ Rose — en iedereen maar denken dat je talent had van jezelf, maar die cijfers komen wellicht ergens anders vandaan. @ Yasmin — heb je de nieuwe chocoladetoetjes al gezien in de kantine? Ze zijn om te smullen. . . POSTS • Begin geen ORPG — laat je personage na een aantal posts wisselen. • Vermelden: Naam • Leeftijd • Status • Secret(s) • Waar? • Wie? • Wees enthousiast — herinner elkaar aan het posten. REGELS Mogelijk kan er van de regels afgeweken worden — mits duidelijk aangegeven. • De huisregels van Quizlet • Afwezigheid langer dan drie dagen melden (weergegeven in praattopic) • Maximaal twee personages per persoon • Wees origineel en realistisch in het creëren van je personage(s) • Minimaal 250 woorden per post • 16+ is toegestaan, mits duidelijk aangegeven • Ruzies enkel en alleen IC • Alleen Mirte maakt nieuwe topics aan

© Tormienne & Ziegler — toestemming voor heropening

[ bericht aangepast op 3 sep 2017 - 12:07 ]

---

•

---

⋆ Yasmin ⋆ 19y/o ⋆ studying ⋆ Diego ⋆ Ik was een beetje aan het ijsberen omdat ik maar niet op goede tekst kwam voor mijn boekverslag. Gefrustreerd ging ik met mijn handen door mijn haar en stond ik even stil, starend naar mijn - wanhopige - laptop. Ik hoorde in de verte geram tegen een kluisje, het zal me niets verbazen als Diego weer eens de verkeerde kluis heeft uitgekozen. Zodra hij mij opmerkte riep hij ook meteen vol enthousiasme door de gangen,       'Yasmin! Mi Novia!' hij zwaaide als een of andere verkeersregelaar om me naar hem toe te lokken. Wat was het toch ook een geweldig joch af en toe. Hij stond met zijn armen gespreid, wachtend op een knuffel. Ik liep vrolijk met een kort huppeltje er tussendoor richting Diego en vloog hem in zijn armen waarna ik een vriendschappelijke kus op zijn wang drukte.       'Ehi Bello,' zei ik maar terug in het Italiaans, aangezien hij ook altijd Spaans tegen mij loopt te babbelen. Hij wist vast wel uit te vogelen dat dat "Hey knapperd" betekende, zo veel verschilde Spaans niet van Italiaans. Ik gaf hem een brede glimlach en keek naar het kluisje waar hij tegen aan had staan rammen.       'Wilde het allemaal niet lukken, Amico?' Ik gebruikte eigenlijk nooit Italiaanse woorden, maar Diego begreep me de helft van de tijd, het was gewoon wat makkelijker praten met hem. Ook ben ik bij hem tenminste niet de enige met een accent, dat is altijd fijn.       'Ik ben verder op aan het leren, of nouja, dat probeer ik. - Loop je even mee?' vroeg ik aan Diego terwijl ik hem nogsteeds vrolijk aankeek, ik voelde me bij hem altijd zo veilig en vrolijk dat ik gewoon niet kon stoppen met lachen. Diego is een beetje mijn grote broer, aangezien ik mijn daadwerkelijke broer nooit zie, heeft Diego hem een beetje vervangen. Diego weet ook wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren, en hij steunt me er geweldig in. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.

[ bericht aangepast op 23 aug 2017 - 16:46 ]

---

- thank you for existing -

• Eighteen • The Rebel • Switched at birth & Affaire teacher • With Esmé & Elif @ Bro’s Music room • [url=]Outfit[/url]

Een zwakke zucht rolt over mijn lippen heen terwijl ik enkele boeken uit mijn tas verwissel voor weer een stel andere uit mijn kluisje. Na een paar verveelde lesuren was het nu tijd om iets te doen waar ik wel mijn aandacht bij kon houden — al mocht ik niet al te hard klagen; ik had mijn stille uren tevreden doorgebracht met mijn eigen gedachten, die ik de vrije loop had laten gaan ergens achterin het lokaal terwijl mijn pen ergens afwezig boven het papier zweef. Ze waren niet teleurstellend geweest, dat was een ding zeker. Een glimlach verschijnt subtiel op mijn lippen en een stuk tevredener sluit ik mijn kluisje wanneer mijn boeken weer in de tas zitten die aan mijn schouder hangt.
      Wanneer een maar al te bekende stem mijn naam door de lange gang heen roept, krullen mijn mondhoeken zich nog meer op en zoeken mijn donkere kijkers al gauw naar de persoon in kwestie — Esmé. Zo snel als haar hoge hakken haar lengte kunnen dragen komt ze op me afgehold, waardoor een oprechte lach mijn lippen verlaat wanneer ze me stevig omhelst. Velen zouden het misschien niet kunnen begrijpen, maar door de jaren heen was de jonge vrouw mijn beste vriendin geworden en was ik hierdoor vermoedelijk een van de weinige die door haar masker heen wist te kijken; wat haar naar mij toe veel losser maakte in het laten zien wie ze werkelijk was — een schat van een meid.
      “Girl, ik heb je gemist, waar zat je heel de dag?!” Met een oprechte glimlach blikt de blondine naar me op, terwijl ik besluit mijn arm door de hare heen te haken. “Ik heb een paar saaie lessen gevolgd,” grinnikte ik zacht, doelend op mijn eerste lesuren; die inderdaad een tikkeltje verveeld waren geweest. “Wat vind je van mijn nieuwe handtas? Enig niet! Zou ik hem dragen naar het feest vanavond?” Lichtjes, maar met een spelende lach op mijn lippen, trek ik een van mijn wenkbrauwen op en schud heel lichtjes met mijn donkere lokken alvorens de blondine ook doorkrijgt dat ze het er iets te dik oplegde. “Je handtas is prachtig,” breng ik vervolgens uit en til het lederen ding iets op zodat ik hem met oprechte interesse kan bekijken. Dat de luxe er vanaf spatte was een feit, maar hij was inderdaad ook erg leuk.
      ”Heb jij nu al iemand gevonden voor het feest vanavond? En heb je al een jurk? Als je hulp nodig hebt kunnen we vanavond nog wat gaan shoppen of in mijn vaders collectie even kijken voor schoenen enzo.”
Met een glimlach keek ik mijn beste vriendin even aan en probeerde niet bedenkelijk op mijn onderlip te bijten bij de gedachten aan een date voor vanavond. Mijn interesse daarin stond de laatste tijd wat meer op een laag pitje, met veel dingen in die trant, en mijn betrouwbaarheid jegens één persoon groeide subtiel steeds meer. Heel even gleed mijn blik door de gang heen, waar ik in een trage pas met Esmé doorheen ging, en besloot haar mee te loodsen naar het muzieklokaal. “Ik heb nog geen date,” bracht ik vervolgens eerlijk uit en keek weer naar mijn beste vriendin. Ik kon wellicht niet eerlijk zijn over de belangrijkste reden, maar de kleine dingen erom heen hoefde geen leugen te zijn. “Het uitzoeken van een juiste outfit heeft al mijn tijd in beslag genomen.” Met een speelse, beteuterde uitdrukking keek ik haar heel even aan en grinnikte vervolgens zacht. “Maar ik heb er een gevonden, al zou ik het fijn vinden als je me helpt met een paar bijpassende pumps.” Subtiel schonk ik Esmé een knipoog, doelend op het gegeven dat ik graag een kijkje nam in haar vaders collectie.
      ”En jij? Heb je een jurk, een date, bijpassende schoenen..?”
Met een tevreden gevoel passeerde ik enkele andere leerlingen terwijl ik de blondine nog altijd aan mijn arm gehaakt had. Vlak voor we het muzieklokaal binnen willen gaan — waar ik Esmé zonder iets te zeggen mee naar toe geloodst had — komt er iemand haast blindelings op ons afgelopen, waarop ik vermoed dat ze zo diep in gedachten verzonken moet zijn wil ze ons gekibbel niet opmerken en zowat in een botsing raken. Lichtjes trek ik één van mijn wenkbrauwen op en met een subtiele glimlach op mijn lippen bekijk ik het meisje vluchtig. Ze was geen bekende voor me, maar ergens in mijn achterhoofd poogde een vaag belletje te rinkelen, waarop een korte, bedenkelijke frons zich tussen mijn wenkbrauwen vormt als haar naam over mijn lippen heen rolt. “Elif.. toch?” Lichtjes kantel ik mijn hoofd iets en duw een losse lok achter mijn oor als ik haar nogmaal opneem. Ze viel ver buiten de types waar ik normaliter mee omging en ik durfde niet goed te beoordelen of dat op voorhand al zonde was, of juist niet.
      ”Je hebt in de gaten dat we het muzieklokaal betreden?” breng ik vervolgens uit en knik subtiel naar de deuropening van het desbetreffende lokaal, terwijl ik tactvol doel op haar afwezigheid van eerder. “Niet dat het erg is, maar ik denk alleen niet dat we met z’n drieën letterlijk door één deur kunnen.” Met een subtiele doch vriendelijke knipoog stap ik langs haar af en trek Esmé half met me mee, waarbij ik probeer te voorkomen dat deze half struikelt over die ontiechelijk hoge hakken. “Zo te zien zijn wij drieën de enige vandaag,” grijns ik over mijn schouder heen naar beide dames en laat mijn tas vervolgens met een plofje op een van de stoelen neerkomen als mijn blik nieuwsgierig op zoek gaat naar de leraar van dit vak; Broderick Archer. “Of zijn wij gewoon de eerste?” Een glimlach vormt zich op mijn lippen als ik de jongeman in het zicht krijg, waarna ik ongezien op mijn lip bijt; welke de zijne eerder nog geraakt hadden.

[ bericht aangepast op 21 feb 2018 - 9:22 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

---

"Bedankt. Wat zou ik toch zonder je moeten," was de begroeting die Axel van Emrys ontving nadat hij zijn beker koffie voor de jongeman neer had gezegd. Een lach rolde over Axel zijn lippen. 'Echt hè, ik denk niet dat je het zou overleven zonder mij.' zei de jongeman dramatisch. 'Als ik er niet was geweest had je allang in de goot gelegen smekend om koffie.' speels duwde Axel tegen Emrys zijn schouder, hij wist best dat de jongeman het wel zonder hem zou kunnen overleven. Als ze elkaar niet hadden ontmoet hadden ze zich best staande kunnen houden, maar het leven met Emrys was tien maal beter dan zonder hem. Toen Axel de uitnodiging van zijn moeder aan Emrys door had gegeven leek de jongeman nog niet direct ja te willen zeggen, iets wat Axel hem ook totaal niet kwalijk kon nemen. Drukke ouders, hij kende het volledige riedeltje wel en zou dus rustig af moeten wachten tot dat hij wel een antwoord kon krijgen. "Ik vraag het vanavond aan de baas en de kok" zei Emrys, wat er toch even voor zorgde dat er een glimlach op Axel zijn lippen ontstond. "Je moeder weet wel dat mijn ma er op zal staan dessert mee te brengen, toch?" zei Emrys vervolgens, iets wat Axel zijn glimlach alleen maar groter maakte. 'Ik denk niet dat mijn moeder dessert van de jouwe kan afslaan.' zei Axel, hij wist hoe goed Emrys zijn moeder in de keuken was, de kans om hier van te proeven zou zelf zijn moeder niet die altijd wel goed op haar slanke lijf leek te letten. "Misschien kunnen we daarna even langs bij die nieuwe fotogalerij in de stad? Ik hoor dat er geweldige werken hangen," stelde Emrys vervolgens voor en opnieuw krulden Axel zijn lippen omhoog. 'Oh je kent me te goed, dat lijkt me geweldig.' zei Axel enthousiast, hij hield niet alleen van foto's maken, daarnaast keek hij ook maar al te graag naar andermans werk. Het was niet gewoon even snel een fotootje voor bij lopen met Axel kon je soms wel tien minuten voor hetzelfde plaatje blijven hangen. 'Oh trouwens, waarschijnlijk heb je de vraag al tien keer gehoord, maar ga je vanavond ook naar het feest?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

17 • the actress • hallways • with Ari and Marlene Met een arm gebukt onder een staple boeken en een andere arm onhandig met een tas slingerend, loop ik door de gangen van de school heen, op zoek naar een stille studieruimte. Het is nog moeilijk die te vinden als ik probeer die boeken te laten balanceren, mijn tas open probeer te krijgen juist om die boeken erin te krijgen, en tegelijkertijd mijn uiterste best doe niet tegen iemand aan te botsen, of van een trap te vallen, of mezelf op een of andere manier een gebroken nek te bezorgen.       ’Oh, Rose, wat zie jij er toch weer prachtig uit op deze middag.’ Mijn aandacht gaat van de boekenzooi naar een bekende stem en ik zie Ari en Lena voor me staan, zijn arm om haar heen. Ik voel mijn wangen roder kleuren, maar dit kan ik, mochten er vragen komen, afschuiven op de inspanning om rechtop te blijven staan. Dan begint hij over het huiswerk en ik grinnik kort.       ’Het is toch een klein beetje je eigen schuld, señor filosoof,’ drijf ik toch stiekem een beetje de spot met zijn naam. Ik vind het een ouderwetse naam, die waarschijnlijk sinds 300 voor Christus nooit meer aan een kind is gegeven. Het past bij hem, maar daar is alles mee gezegd en ik zou mijn kind echt niet zo noemen. De afkorting Ari vind ik dan wel weer leuk, maar Aristotle? Niet echt. ‘En ik moet nog mijn wiskunde afmaken, dus ik heb weinig tijd,’ pruil ik vervolgens en ik glimlach ook even naar Lena, die naast Ari staat. Ik schud lachend mijn hoofd. Spaans is zonder meer mijn beste vak. Afgerond sta ik een A-. Het had makkelijk een A of A+ kunnen zijn als ik niet af en toe te gehaast te werk ga en slordige en stomme fouten maak tijdens toetsen en brieven die we moeten schrijven. Hier moet ik echt op gaan letten, al zou iedereen een moord doen voor dit cijfer. Ach, zo hebben we allemaal onze gebreken.       Ik pak mijn haren vast in mijn hand om ervoor te zorgen dat deze niet ongemakkelijk vast komen te zitten onder mijn tas en deze laatste hang ik dan over mijn schouder heen, waarna ik de twee voor me in me opneem. ‘Klaar voor vanavond?’ vraag ik vervolgens door, doelend op het feest van vanavond waar we geacht worden weer in vol ornaat op te komen draven. Het liefst verberg ik me in de trui die ik nu draag, maar er wordt verwacht dat we in gala verschijnen.

 

---

---

16 • the loner • at school • with Broderick, Esmé and Nikia Met mijn gedachten die overal heen vliegen, let ik amper op mijn omgeving. Normaliter loop ik toch met mijn hoofd gebogen en kijk ik alleen naar de voeten van mensen voor me — zodat ik ze toch nog min of meer kan ontwijken, mocht dat nodig zijn. Nu voel ik echter een kleine stomp tegen me aan en ik kijk geschrokken en met grote ogen (ze worden al uitvergroot door de bril die op mijn neus geplakt zit) op.       ’Elif, toch? Je hebt in de gaten dat we het muzieklokaal betreden? Niet dat het erg is, maar ik denk alleen niet dat we met z’n drieën letterlijk door één deur kunnen.’       Ik slik een brok in mijn keel weg. Lekkere indruk maak ik weer, zoals altijd. Feilloos weet ik mensen me te laten haten, al heb ik geen flauw idee wat ik fout doe. Ik vergat gewoon op te letten, dat gebeurt iedereen weleens toch? Ik volg de twee gedwee het lokaal van Broderick Archer in en ik kijk kort naar de man die vooraan het lokaal staat. Ik kan heel goed leren — hoogbegaafd, wordt er gezegd — en sta voor elk vak minstens een B+, zo niet hoger, maar muziek is echt mijn zwakke plek. Het is bijna beschamend, gezien mijn beide ouders in een hoog aangeschreven orkest spelen en werkelijk iedereen kunnen betoveren met hun muziek. Het helpt ook niet dat ik ook voor muziek juist een klas over heb geslagen. Ik kan amper onthouden waar de noten op het keyboard zitten, laat staan ze van een blad lezen en ze zonder moeite kunnen spelen. Ik hoop maar dat geen enkele universiteit naar mijn cijfer van dit vak kijkt (ik wil er later toch niets mee doen) en me het voordeel van de twijfel gunt.       ’Hoi,’ zeg ik heel, heel zacht. Het zou me verbazen als iemand het zou kunnen verstaan. Zwijgend neem ik plaats achterin de klas en neem ik mijn tekenblok tevoorschijn. Hopelijk kan meneer Archer dit waarderen en hoef ik niet verplicht muziek te spelen. Ik heb geen privéles van hem, zoals zoveel wel hebben, en dat hoef ik ook niet (ik kan gratis bij mijn ouders terecht, mocht ik het willen proberen), maar ik wil niet dat iemand me uitlacht over mijn zielige muzikaliteit.

[ bericht aangepast op 23 aug 2017 - 22:26 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

---

Lucas - 19y/o - library with Payton - happy 'Vooral onbenullig wilde ik zeggen, maar als je het zelf zo in vult.' zei Payton terwijl ze me een duuwtje terug gaf. Toen ik begon te lachen vanwege de vlek in haar gezicht keek ze me even verontwaardigd aan. Ik staarde naar een plekje op haar wang en grinnikte.       'Volgensmij hé Pay, heb jij een bril nodig. Hoe krijg je in hemelsnaam verf op gezicht?' lachte ik haar toe. Ik zag dat haar wangen een beetje kleur kregen toen ik de opmerking maakte. Ze mompelde wat en veranderde van onderwerp, ze had gevraagd of ik naar het feest ging vanavond.       'Pay, is dat een serieuze vraag? Wanneer ben ik niet bij een feest?' zei ik vol verbazing waarop Payton instemmend knikte, ze wist hoe ik was.       'De echte vraag is, ga jij naar het feest? En wat doe je aan?' vroeg ik vervolgd door een uitdagende blik. Ik was altijd nieuwsgierig wat ze aandeed, in een jurkje was ze echt onweerstaanbaar, dan moest ik mezelf echt in houden haar niet te ontvoeren. Na de zoen van de laatste keer dat ze een jurkje aanhad weet ze denk ik wel dat jurkjes mijn aandacht trekken.       'Ja, dat is wel de bedoeling in ieder geval. Even kijken wie er allemaal gaan van ons groepje,' sprak Payton. "Oh, is het de bedoeling dat we ons omkleden?" Voegde ze er lachend aan toe terwijl ze op haar kleding wees. 'En ik maar denken dat ik gewoon zo kon gaan.' lachte ze. Payton kreeg altijd van die schattige spleetoogjes als ze moest lachen, daar werd ik automatisch gewoon vrolijk van. Payton keek me even kort aan en schoof haar schrift mijn kant op, ze had weer iets geschets, mij dit keer. Het verbaaste me iedere keer weer hoe prachtig ze kon tekenen, mijn mond viel even kort open en ik staarde naar het schrift.       'Wauw, echt fantastisch Pay,' mompelde ik een beetje omdat ik dromerig naar de tekening aan het staren was.       'Mag ik hem er uit halen? Denk dat ik deze ook in ga lijsten, bij nog 3 anderen,' vroeg ik met een glimlach waardoor er kuiltjes ontstonden in mijn wangen.       'Dus, wie heeft de eer je te vergezellen vanavond?' vroeg Payton tussendoor, dat was oprecht een goede vraag, ik had nog niemand. Ik dacht even na en ging met mijn hand door mijn haar, was het raar als ik Pay mee vroeg? Ik besloot maar gewoon te vragen of zij mee wilde, als ze nog niemand heeft natuurlijk.       'Tot nu toe, nog niemand. Kan jij mij niet vergezellen? Anders ben ik zo eenzaam, en dat kan ik niet hebben.' zei ik onschuldig met een pruillipje waarna een brede glimlach volgde.       'Please?'

---

- thank you for existing -

---

•

*edit wrong topic

[ bericht aangepast op 25 aug 2017 - 18:25 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

ESMÉ CANDICE O’DONNELL

Nikia begroette me met een arme glimlach waarna ze haar arm in die van mij wist te haken. “Ik heb een paar saaie lessen gevolgd,” grinnikte de jongedame waardoor ik haar even met een beteuterd gezicht aankeek. "Ik had eerder geheoopt op een wat spannendere details" zuchtte ik , wetend dat mijn dag ook enorm saai was geweest. Eens ik begon over mijn nieuwe handtas keek Nikia me even met een opgetrokken wenkbrauw aan maar wist het weg te lachen vooraleer ze mijn nieuwste accesoire inspecteerde. “Je handtas is prachtig,” vertelde ze me waardoor ik toch even een tevreden en trotste glimlach op mijn lippen had. Toen ik mijn beste vriendin dan ook uiteindelijk over het feest vroeg wist ze enkel mysterieus te glimlachen wat al deste meer mijn nieuwsgierigheid wist te wekken.
“Ik heb nog geen date,” zei de brunette terwijl we arm in arm stilaan door de gang liepen en ik keek haar dan ook wat quasi teleurgesteld aan, ik had verwacht dat ze nu de naam uitgebracht zou hebben van één of andere knapperd waar we over konden fantaseren maar nee... Pff het was veel te lang geleden dat we dat nog eens gedaan hadden, bijna even lang geleden als toen ik met Harvey date toendertijd.
“Het uitzoeken van een juiste outfit heeft al mijn tijd in beslag genomen.” wist de brunette weer uit te brengen waardoor ik haar bijna met puppyogen aankeek , iets waar Nikia ook wel wist dat ik sowieso haar had willen helpen. “Maar ik heb er een gevonden, al zou ik het fijn vinden als je me helpt met een paar bijpassende pumps.” Haar woorden wisten me weer vrolijk te maken en een brede glimlach sierde mijn lippen. "Yes! Ik laat je sowieso niet naar het feest gaan zonder mijn goedkeuring hoor! " zei ik met een plagende knipoog, ik was altijd veel te nieuwsgierig als mijn vriendinnen nieuwe kleren gekocht hadden en wilde altijd de eerste zijn om het te zien. Daarbij wilde ik niet dat Nikia een Caitlynn Long -randomnaam- nadeet. Gaan met een afschuwelijk kleed , allemaal doordat ze mijn hulp niet had gevraagd bij het shoppen. Sindsdien is Caitlynn ook niet meer mijn vriendin, want niemand wilde vriendinnen zijn met het vogelpoepmeisje. Echter zou ik nooit mijn vriendschap met Nikia verbreken, hoe erg haar jurk ook moge zijn.
      ”En jij? Heb je een jurk, een date, bijpassende schoenen..?” Mijn blik gleed weer naar mijn beste vriendin en ik knikte vrolijk. "Ik zal je die vanavond tonen als we achter je schoenen zoeken! Ik vind hem toch echt enig, en ik heb aproval gekregen van mijn kledingadviseur." grinnikte ik. Met de approval doelde ik op Emryss, een jongen waar ik goed mee overeen kwam en me altijd eerlijk vertelde wat hij van mijn kleren vond en niet. Een jongen die tenminste eens niet enkel naar mijn Boobs wist te kijken, wat voor mij altijd handig was als ik niet te veel ongeweste aandacht wilde krijgen. Nikia had me mee kunnen loodsen naar het muzieklokaal waar ik dan ook geen problemen mee had, muziek was één van de vakken waar ik niet dom hoefde te spelen en anderen me niet vreemd aankeken als ik het juist had. Echter net toen we binnen wilden gaan, botste één of andere onbekende trien haast tegen ons op waardoor ik haar even bekeurend en neerbuigend aankeek. Excuseer? Ziet ze niet dat wij eerst waren ?
“Elif.. toch?” Zei Nikia die blijkbaar de naam van de jongedame had onthouden waardoor ik even mijn wenkbrauw optrok en naar de veel te grote brilglazen van die 'elif' keek. Jezus hoe hield die die zelf op haar hoofd?       ”Je hebt in de gaten dat we het muzieklokaal betreden? Niet dat het erg is, maar ik denk alleen niet dat we met z’n drieën letterlijk door één deur kunnen.” Knipoogde mijn beste vriendin nog waarna ik nog een laatste blik op het andere meisje wierp , vooralleer ik ook het muzieklokaal binnen ging en een glimlach wist op te zetten.
“Zo te zien zijn wij drieën de enige vandaag, Of zijn wij gewoon de eerste?” Zei Nikia met een glimlach en ookal was het eerder naar onze leraar gericht kon ik het niet helpen om een opmerking erover te maken. "Niet dat het mij uitmaakt, nu kan ik tenminste het beste plekje kiezen." grinnikte ik waarna ik me naast de bank van Nikia nestelde en even mijn spullen te bovenhaalde wat grotendeels uit een arsenaal lipsticks en spiegels bestond. Ik had geen tijd gehad om deze bij te werken dus deed ik dat nu maar.

SANTIAGO 'DIEGO' CRUZ RICHARDSON

Tot mijn geluk hoefde ik niet eeuwig in deze pose te staan, gezien de Italiaanse , eens ze me opgemerkt had met een vrolijk half huppelend loopje naar me toe snelde zodat ik mijn armen om haar heen kon slaan. Yasmin drukte haar lippen op mijn wang uit vriendschappelijk gebaar waardoor ik zachtjes grinnikte. 'Ehi Bello,' sprak mijn beste vriendin terug nadat we elkaar stevig geknuffeld hadden. Hoewel ik thuis voornamelijk Spaans sprak, kon ik best wel wat Italiaans begrijpen, het helpt natuurlijk ook wel dat Yasmin en ik elkaar haast iedere dag spreken, hetzij zoals nu of via sociale media. Ik grijnsde dan ook eens ik kon oncijferen dat ze me net een knapperd had genoemd. Yasmin was een pracht van een meid, maar ze was net als een zusje voor me, mijn soulmate dus ver zou ik het ook niet gaan zoeken.
      'Wilde het allemaal niet lukken, Amico?' Vroeg ze vervolgens waarna ik haar blik volgde naar het kluisje en ik keek haar met een beteuterd gezicht aan en knikte even. "Nee, waarom lijken al die verdomde dingen op elkaar?" 'Ik ben verder op aan het leren, of nouja, dat probeer ik. - Loop je even mee?' Vroeg Yas me vervolgens waarna ik knikte, veel had ik toch niet te doen zonder boeken. "Laten we vlug ergens anders heen gaan, mijn hulkkrachten heeft deze niet gespaard." Zei ik waarna ik de enkele deuken in de ijzeren deur aanwees en haar met een onschuldige grijns aankeek. Met onze armen half in elkaar gehaakt liepen we ondertussen door de gang heen en nieuwsgierig keek ik haar aan. "Dus met wat voor taak lijkt het niet te lukken? Enige kans dat ik je kan helpen?" vroeg ik haar met een nieuwsgierige blik. Een vak zoals geschiedenis of Spaans deed ik vreemd genoeg graag en ik kon het niet helpen om altijd wel trots op mezelf te zijn als ik iemand hier effectief mee kon helpen. " Oh en heb je al een slachtoffer gevonden voor het feest vanavond?" vroeg ik haar met een wenkbrauw wiebel. Yas wist ook wel dat ik speciaal voor deze avond een vrije dag op mijn werk had gevraagd en dat ik überhaupt werkte. "Je gaat toch wel?" vroeg ik vervolgens afwachtend. Het zou zonde zijn mocht ik naar het feest gaan en nergens een bekend persoon tegen komen.

     

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Automatisch kopieer ik de glimlach die zo spontaan op Axel's gezicht verschijnt. Ik dacht wel dat ik hem met dat voorstel een plezier kon doen. Inwendig joel ik om wat zijn reactie zal zijn als hij het nog betere nieuws daar te horen krijgt. "Oh je kent me te goed, dat lijkt me geweldig." Ik moet opnieuw een lach onderdrukken. Ik durf er namelijk zelfs mijn vader's baan op verwedden dat ik Axel beter ken dan zijn eigen ouders. Vriendschappen die in de zandbak op de peuterschool gesmeed worden zijn namelijk voor eeuwig. Zelfs een bloedband is er niks bij vergeleken. Wellicht is het een soort voodoo ritueel, maar voor deze jongen zou ik tien keer mijn zieltje verkopen. Ik vertrouw hem met mijn leven. En als iemand me daarom een homo wil gaan noemen, dan heb ik alleen maar medelijden met diegene omdat ze zelf zo'n prachtige vriendschap blijkbaar niet kennen. "Oh trouwens, waarschijnlijk heb je de vraag al tien keer gehoord, maar ga je vanavond ook naar het feest?" Ik trek een wenkbrauw op en kijk Axel aan alsof hij me net gevraagd heeft of ik bruine ogen heb. Alsof ik een puppy ben die niet weet wat hij hoort kantel ik mijn hoofd een beetje. "Dude... Ga ik naar dat feest? Daar mag je lekker zelf antwoord op geven," antwoord ik terwijl ik mijn armen voor mijn lichaam kruis en een beetje onderuit zak, zonder het oogcontact te verbreken. Ik heb niet mijn peuterzieltje verkocht omdat hij niet zou weten dat ik het vanzelfsprekend is dat ik erbij ben als er te feesten valt. Of het nu een gala in het Ritz hotel is, of een illegale rave in een gekraakt pand. En als er nergens een feest aan de gang is, dan start ik er zelf wel eentje... desnoods alleen met een joint of een lijntje. Maar met mij valt er altijd wel iets te beleven, toch? Ik grinnik even en ga verder nog voor Axel antwoord kan geven, "Om hoe laat zal ik je ophalen?" Ik raak een beetje afgeleid van ons gesprek als ik mijn mobiel in mijn broekzak voel trillen. Ik haal hem er uit, maar houd hem onder de tafel zodat de leerkracht die toezicht houdt het niet opmerkt. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht als ik merk dat het een tweet van Gossip Girl is. @Emrys Mrs. Robinson called. Hoewel het misschien geen slim idee van me is en dit nog wel eens gevolgen kan hebben, kan ik het niet laten een tweet terug te sturen. @Gossip Girl Dan heb ik vast iets goed gedaan! Met een zelfvoldane grijns stop ik mijn telefoon terug in broekzak en richt mijn aandacht terug op Axel en het gesprek dat we aan het voeren waren. De boeken voor mijn neus zijn al lang vergeten.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

---

"Dude... Ga ik naar dat feest? Daar mag je lekker zelf antwoord op geven," was het antwoord wat Emrys gaf op Axel zijn vraag of de jongeman ook naar het feest van vanavond ging. Axel keek Emrys even een beetje beteuterd aan, hij wist best dat Emrys het niet zo bedoelde maar het klonk wel even als of Axel zijn vraag van net de domste vraag ooit was geweest. Echter verdween deze blik al snel uit Axel zijn ogen en verscheen de bijna standaard glimlach weer op Axel zijn lippen. 'Nou sorry hoor.' zei Axel lachend. 'Het had best gekund dat er een ander leuker feestje voor je was.' Axel haalde zijn schouders kort op, Axel zelf hield echt wel een feestje maar lang niet zoveel als Emrys. Axel zelf was dan misschien ook meer van de gala's die er werden gehouden, ze waren misschien rustig en soms bestempeld als saai, maar het gaf meer kans tot gesprek. Natuurlijk was een dansje maken leuk, maar Axel was meer een prater en had gewoon liever hele verhalen met mensen. Harde muziek gaf je hier helaas vaak niet de kans voor, want de helft van de woorden verdween dan ergens tussen de pompende beats. "Om hoe laat zal ik je ophalen?" vroeg Emrys vervolgens, wat er voor zorgde dat Axel nogmaals zijn schouders nonchalant ophaalde. 'Ik weet niet, hoe laat begint het?' vroeg hij Emrys. 'In ieder geval ongeveer een kwartier later dan dat, ik ben graag fashionably late.' Net zoals Emrys werd Axel na deze woorden afgeleid door zijn mobiel, Gossip girl had weer berichten op twitter geplaatst. Axel zijn ogen gleden langs de berichten en zag toen plotseling Emrys zijn naam staan. Hij las het bericht en stopte toen zijn mobiel weer weg, verwachtingsvol keek hij Emrys aan terwijl hij op het puntje van zijn stoel ging zitten. Als je het Axel zou vragen zou hij het waarschijnlijk ontkennen, maar Axel hield van de nieuwste roddels, vond niks interessanter vooral als het ging om mensen die hij kende. Hoewel hij natuurlijk nooit grote roddels van zijn geliefden door zou vertellen. 'Mrs Robinson, damn Emrys had je weer beet.' zei Axel lachend. 'Dus wie was het ken ik haar?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Sorry sorry sorry voor de verwaarlozing! ben super druk geweest en ben vergeten het door te geven! Morgen reageer ik weer op de topics!

---

- thank you for existing -

---

---

‘Het is toch een klein beetje je eigen schuld, señor filosoof. En ik moet nog mijn wiskunde afmaken, dus ik heb weinig tijd.’       Ari maakt een zacht kreunend geluid en haalt een hand over zijn gezicht — hij zou zijn huiswerk voor Spaans nooit ofte nimmer op tijd af gaan krijgen zonder de hulp van Rose, hij was überhaupt al verschrikkelijk in allerlei vakken op school. Zuchtend laat hij een glimlach rondom zijn mondhoeken verschijnen, hij kan niet van alles en iedereen verwachten dat ze hem helpen op het moment dat hij daarnaar vraagt.       ‘Klaar voor vanavond?’       Ari lacht even hardop en stapt dan op Rose af, waarna hij een arm over haar schouder slaat — waarna hij hen beiden richting een lege studieruimte dirigeert. ‘Bijna, ik heb alleen nog geen date, drama ook altijd met die vrouwen.’ Ari legt zijn eigen boeken op een tafel en ploft dan neer op een stoel, waarna hij zijn telefoon uit zijn zak haalt om een snel berichtje te sturen.       >>> Payton       Date vanavond? Wij samen?       Ari legt zijn telefoon op tafel en kijkt dan opnieuw richting Rose met een wanhopige gezichtsuitdrukking. ‘Rosie, ik kan Spaans toch niet alleen maken. Please help me!’ Ari buigt naar voren over de tafel en neemt Rose’ handen in de zijne, waar hij zachtjes in knijpt. ‘Ik doe alles. Alles! Wat je maar wil.’

---

•

---

⋆ Yasmin ⋆ 19y/o ⋆ studying ⋆ Diego ⋆ Ik vloog Diego in zijn armen en gaf hem een vrolijke glimlach. Hij was nogal los gegaan op zijn kluisje en er zat volgensmij wel degelijk een deuk in het oppervlakte. Ik vroeg of het lukte met zijn kluis waarna hij gefrustreerd zuchtte.       'Nee, waarom lijken al die verdomde dingen op elkaar?' zei Diego geïrriteerd. Ik gaf hem een klopje op zijn arm en een glimlach, hij kon soms echt geweldige actie's hebben. Ik ging even met mijn hand door mijn haar en keek naar het kluisje.       'Laten we vlug ergens anders heen gaan, mijn hulkkrachten heeft deze niet gespaard.' antwoordde Diego op mijn suggestie om terug te gaan naar het plekje waar ik had gezeten. We liepen samen terug richting de tafel en ik plofte neer.       'Dus met wat voor taak lijkt het niet te lukken? Enige kans dat ik je kan helpen?' vroeg Diego nieuwsgierig. Ik schudde mijn hoofd en beet even gefrustreerd op mijn lip. Ik draaide mijn laptop om en liet het lege stuk wit zien.       'Ik moet een boekverslag typen en ik heb echt nul komma nul inspiratie.' zuchtte ik terwijl ik mijn laptop weer terug draaide. Ik sloeg mijn laptop dicht en keek Diego verveeld aan.       'Oh en heb je al een slachtoffer gevonden voor het feest vanavond?' vroeg Diego nieuwsgierig met een wenkbrauwwiebel. Ik schudde lachend mijn hoofd en keek Diego met een onschuldig lachje aan.       'Ik neem nooit iemand mee, dat weet je toch. Ik ga liever alleen, denk ik.' zei ik terughoudend. Ik hield er niet zo van om met een jongen naar een feest te gaan, alcohol laat jongens rare dingen doen en denken, dat riskeer ik liever niet.       'Je gaat toch wel?' vroeg Diego vervolgens een beetje angstig en afwachtend. Ik glimlachte en knikte met een glimlach.       'Natuurlijk amico, ik zou het niet willen missen. -- Wie is jouw slachtoffer? I'm curious. zei ik met een nieuwsgierige blik en een wenkbrauwwiebel terug.

---

- thank you for existing -

---

---

"Ik weet niet, hoe laat begint het?' antwoord Axel na enkele seconden. "In ieder geval ongeveer een kwartier later dan dat, ik ben graag fashionably late." Ik rol een keer met mijn ogen en schud met een glimlach mijn hoofd. Typisch Axel. Maar hé, als hij graag een grote entree maakt: wie ben ik dan om hem tegen te houden? Daarbij vind ik het niet erg een kwartiertje te moeten missen, ik arriveer zelf ook liever als het al wat drukker is. Ik grinnik als ook Axel zijn mobiel boven haalt en ik langzaam maar zeker zijn gezichtsuitdrukking zie veranderen. Wachtend op zijn reactie zak ik een beetje onderuit in mijn stoel. De blik waarmee Axel me vervolgens aan kijkt maakt de grijns op mijn gezicht enkel groter. "'Mrs Robinson, damn Emrys had je weer beet. Dus wie was het ken ik haar?" Ik wiebel een keer met mijn wenkbrauwen en neem eerst nog een slok koffie om mijn maatje nog even in spanning te houden. Daarna leun ik, net als hij, wat verder naar hij en kijk even om me heen om te zien of er geen luistervinken zitten. "Herinner jij je Rogue nog?" vraag ik fluisterend. De vervangster van onze zwangere lerares in 4th grade. Ze was een dame van begin de dertig met prachtige rode haren waar één grijze lok doorheen liep. Op die manier was ze ook aan haar bijnaam gekomen. Maar dat was niet haar meest opvallende eigenschap. Miss Langdon, zoals ze werkelijk heette had namelijk een indrukwekkend volle, pronte boezem waar ik als jonge kerel menig nachten van gedroomd heb. Zo danig zelfs dat ik als negenjarig knulletje mijn eerste echte erectie kreeg. De afgelopen jaren was ik haar volledig vergeten, gezien mijn crush op haar natuurlijk maar vanop een afstandje was. Maar woensdagnamiddag... "Ik moest woensdag wat boeken terug naar de bibliotheek brengen die ik ontleend had voor een werkstuk," begin ik aan mijn verhaal. "En toen ik buiten kwam zag ik een dame heel erg staan klungelen met een immense doos kinderboeken. Terwijl ik onderweg was om te vragen of ik haar een handje kon helpen pleurde dat ding uit haar kofferbak... Boeken overal. Pas toen ik me bukte om ze te beginnen oprapen zag ik dat de dame aan het huilen was én herkende ik haar. Ik vroeg haar wat er scheelde, blijkt dat ze die dag ontdekt had dat haar vriend op een ander ging, hij al in maanden de energiefacturen niet meer betaald had en haar vervanging weeks erna ten einde zou lopen. De gevallen boeken waren gewoon de druppel die haar emmer over lieten lopen. Enkel toen ik haar vertelde dat ze snel weer een job zou vinden omdat ik haar altijd al een geweldige lerares had gevonden wist ze terug wie ik was. Ik bood aan haar te trakteren op een kop koffie, in de hoop haar dag nog een beetje te kunnen redden. We raakten aan de praat en één kop veranderde in vier koppen. Maar toen merkte ik dat ze met me begon te flirten... En niet subtiel man, like... Ze zat m'n been te strelen met haar voet, maakte de hele tijd opmerkingen over wat een knappe jongeman ze me wel vond." Ik grinnik een keer terwijl er een rilling langs mijn ruggengraat loopt bij de herinnering. "Dus ik zei haar dat ik het helemaal niet erg vond, maar of ik mocht vragen waar ze mee bezig was. Bleek dat ze wraak wilde nemen op haar vriend en ze altijd al geweten had dat ik vroeger wel een oogje op haar had... Ax, ik moet toegeven; mijn fantasieën over haar waren zwák vergeleken met wat er daarna gebeurde." Ik neem nog een slok van mijn koffie en haal mijn schouders op, alsof het niks was; een eitje. De meeste cougars waar ik het bed mee deel vinden het heerlijk als ik de vermoorde onschuld uithang, maar zij bracht iets in me naar boven dat ik niet kon tegenhouden. "Ik bedoel kijk-" begin ik terwijl ik de hals van mijn shirt een beetje uitrek, zodat mijn schouder ontbloot wordt. Daarop is een blauwe plek te zien, met duidelijke tandafdrukken. "Ze was wíld, Ax." Het vreemde aan de situatie is dat ik het helemaal niet raar vind nu zo met hem te zitten praten na wat er gebeurd is. Sterker nog, ik vind het alleen maar fijn dat er niks veranderd lijkt te zijn. Ik zou namelijk niet weten wat ik zonder mijn steun en toeverlaat zou moeten.

[ bericht aangepast op 5 sep 2017 - 11:59 ]

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

Hoewel Payton wist dat ze aardig getalenteerd was als het aan kwam op tekenen en schilderen brachten complimenten nog altijd een rode kleur op haar wangen. Dus toen Lucas haar complimenteerde op de schets die ze had gemaakt kwam er dus bijna automatisch een blos op haar wangen te staan.       "Mag ik hem er uit halen? Denk dat ik deze ook in ga lijsten, bij nog 3 anderen," zei hij en Payton knikte terwijl een klein lachje om haar lippen speelde. Het ging vaak bijna automatisch, maar ze was blij dat hij het niet irritant leek te vinden.       Op de vraag met wie hij ging leek Lucas even te moeten nadenken en Payton at in de tussentijd nog een koekje. Misschien dat ze zo even naar de kantine moest gaan want alleen koekjes eten was natuurlijk ook niet zo gezond.       "Tot nu toe, nog niemand. Kan jij mij niet vergezellen? Anders ben ik zo eenzaam, en dat kan ik niet hebben." Lucas zette bij die woorden een pruillipje op waardoor Payton moest lachen. "Please?"       Aangezien ze nog niets had afgesproken met hun groepje moest Payton even nadenken. Natuurlijk ging ze graag met hem mee en het zou ook niet de eerste keer zijn dat ze elkaar zouden vergezellen, maar het was nu allemaal toch wat anders sinds.. sinds de kus.       "Vooruit dan," besloot Payton uiteindelijk, "omdat je het zo lief vraagt."       Een brede lach stond op haar lippen terwijl ze opstond en haar spullen begon in te pakken. "Zullen we anders naar de kantine gaan? Ik heb honger en het is toch niet alsof we iets gedaan krijgen."       Haar mobiel trilde eventjes en ze haalde hem te voorschijn terwijl ze het bericht van Ari las. Een lichte frons kwam op haar voorhoofd te staan toen ze besefte dat ze nee moest zeggen. Snel stuurde ze een berichtje terug. @ Ari; Ah sorry, Lucas vroeg me net mee. Maar ik zie je vanavond vast wel toch? Anyway, wanneer heb je weer tijd voor een schildersessie?

[ bericht aangepast op 5 sep 2017 - 12:50 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.