Ik heb een probleem: ik ben een soort van op zoek naar een bijbaantje. Ik denk namelijk dat het goed voor me zou zijn om wat meer werkervaring op te doen (die heb ik op het moment namelijk nauwelijks, eigenlijk alleen wat 'vrijwilligersbaantjes' en oppaservaring), ik probeer mijn tijd wat meer op te vullen (omdat ik merk dat ik beter werk onder druk, dus als ik minder tijd heb om dingen te doen, doe ik meer als het ware, en ik denk dat mijn studie dat wel kan gebruiken) en een beetje geld verdienen zou natuurlijk ook wel fijn zijn.
Het probleem is echter dat ik een hekel heb aan solliciteren. Ik denk dat dit komt doordat ik een soort van faalangst heb en heel erg twijfel aan mezelf. Daarnaast ben ik bijvoorbeeld bang dat ik (zeker in eerste ontmoetingen) redelijk verlegen kan overkomen en dat ik daardoor misschien niet aangenomen wordt (en het helpt daarbij al helemaal niet als ik bijvoorbeeld zenuwachtig ben voor een gesprek). Ik heb pas twee keer in mijn leven een echt sollicitatiegesprek gehad en ik ben tot nu toe beide keren afgewezen, wat op zich niet bepaald erg is (het zijn natuurlijk maar twee gesprekken), maar ik denk gewoon dat de manier waarop ik altijd van dat soort dingen baal me een beetje tegenhoud om het weer te proberen. Verder vind ik het vrij lastig om baantjes te vinden die me leuk lijken, want hoewel ik aan de ene kant zoiets heb van: 'nou ja, een baantje is een baantje', is er weinig waar ik echt enthousiast van word en vind ik het dan ook lastig om mezelf te verkopen.
Ik vind het in elk geval heel lastig om überhaupt de stap te maken om ergens voor te solliciteren.
Nu zit ik te overwegen om te solliciteren voor een baantje bij de Ikea, maar twijfel ik om twee redenen:
1) het is voor net iets meer uren per week dan ik eigenlijk zou willen, en ik weet niet zeker of ik het aankan, aangezien ik ook gewoon fulltime student ben, daarnaast nog andere activiteiten heb en ik verderop in het collegejaar waarschijnlijk extra vakken wil gaan volgen.
2) de Ikea is 30 minuten bij mijn huis vandaan, dus dat betekent dat er ook elke keer een uur reistijd bij komt.
Aan de andere kant heb ik zoiets van: niet geschoten is altijd mis, als ik in elk geval een sollicitatiegesprek krijg heb ik daar weer meer ervaring mee opgedaan en aangezien ik toch nog maar moet zien of ik überhaupt kans maak, hoef ik me nu nog nergens zorgen over te maken.
In elk geval, ik kan op dit moment wel wat woorden van andere mensen gebruiken, want er alleen maar mee in mijn hoofd blijven zitten heeft ook niet zo veel zin. Wat zouden jullie doen als jullie mij waren? Hebben jullie nog tips voor naar wat voor soort baantjes ik op zoeken zou kunnen gaan? Andere tips, adviezen of wijze raad? Sollicitatie-ervaringen die jullie graag zouden willen delen? Dezelfde soort sollicitatieangsten, zodat ik weet dat ik niet alleen ben? Woorden om me moed mee in te spreken? Of vinden jullie dat ik me aanstel en gewoon niet zo moeilijk moet doen? Ik kan op dit moment alles wel gebruiken, dus laat het me vooral weten als je hier iets over te zeggen hebt (:
[ bericht aangepast op 26 juli 2017 - 1:07 ]
"Take my advice; I don't use it anyway."
